Ik heb al een paar gelezen dat een fysieke correctie soms sneller werkt en dat honden van positieve trainers minder vrijheid zouden hebben. Ik ben het met beide niet eens (verrassend
). Fysiek corrigeren werkt voor een mens belonend omdat ze meteen resultaat zien, alleen ik geloof niet dat dit resultaat altijd blijvend is. Bij zelfbelonend gedrag van honden is een fysieke correctie eigenlijk nooit zwaar genoeg. Klinkt raar uit mijn mond, maar ik zal een voorbeeld geven. Mijn Papu is gek op snuffelen, elk grasprietje moet besnuffeld worden en het liefst moet er ook nog tegen aan geplast worden. En het leven is helemaal mooi als je op die manier ook nog een frolic drol vindt.
Zou ik met Papu ergens wandelen waarbij het noodzaak is dat hij aan één kant van de weg blijft of een bepaald stuk niet verder voorbij loopt (dat zou ik sowieso niet doen, omdat ik de risico's te groot vindt, dus in dat opzicht beperkt het z'n vrijheid misschien) en hij weet dat hij dat niet mag doen. We wandelen daar, het is al 99 keer goed gegaan zonder dat hij ooit overgestoken is. Dan ruikt hij aan de overkant een heerlijke frolic drol of een loops teefje dat daar geplast heeft. Hij wil dus persé naar de overkant, maar weet dat het niet mag en hij weet ook dat hij een fysieke correctie krijgt als hij het wel doet. Ik weet vrij zeker dat Papu op dat moment een fysieke correctie voor lief neemt als hij daarvoor ook maar één hap van de drol of één snif van de urine van de loopse teef kan pakken. Een schop onder z'n kont of even in z'n nekvel pakken is bij lange na niet negatief genoeg om het positieve van zijn beslissing om over te steken te compenseren. Honden zijn oppurtunistische dieren en gaan voor wat hun het meeste oplevert.
Nu in dezelfde situatie weet Papu dat als hij oversteekt hij aan de lijn moet en niet meer verder kan snuffelen. De afweging die hij dan moet maken (en ik geloof dat als honden een commando en de consequenties van het niet opvolgen echt kennen, ze ook echt een afweging maken) is die tussen even iets lekkers snuffelen en daarna zijn vrijheid kwijt of doorlopen en de rest van de wandeling alle vrijheid. Ik weet uit ervaring dat Papu voor het laatste kiest, want bovenstaande is precies zoals ik hem geleerd heb om niet weg te lopen. En geloof me, in het begin was ik hem constant kwijt. Ik weet nog dat we een keer in het bos liepen, waarbij daarnaast een dikke greppel lag en daarnaast een voetbalveld. Toevallig was er fietsvierdaagse en stonden er caravans op het veld. Ik had Papu nog niet zo heel lang en wist nog niet van zijn zeer sterke neus. Binnen no-time was hij de diepe greppel overgestoken en liep hij over het veld rond. Ik dus ook de greppel over (met alle gevolgen van dien
) en op zoek naar Papu. Al snel had ik hem gevonden, hij had bij een caravan buiten op tafel een boterhamzakje met inhoud gevonden.
:N: Veel zelfbelonender dan dat wordt het niet. Ik heb hem toen aangelijnd en de rest van de wandeling moest hij aangelijnd lopen, niet eens zo zeer als straf, maar meer omdat ik niet wilde dat hij nog een keer weg liep. Dat is wel het moment waarop ik ben gaan trainen op het in de buurt blijven en niet weglopen. Dat heeft heel veel snoepjes en aanlijnacties gekost, maar ik weet zeker dat ik hem niet betrouwbaarder dan nu had gekregen met fysieke correcties. Hij heeft nu geleerd dat bij mij blijven leuk is omdat er bij mij ook snoepjes vallen te verdienen en omdat ik zijn vrijheid kan beperken.
Nu is Papu een hond die toen hij een jaar of 9 was bij mij terecht kwam en voor die tijd is hij nooit echt getraind, ik ga er dus bij hem van uit dat het allemaal wat langer geduurd heeft voordat het kwartje viel. Een hond die van pup af aan getraind is met beloningen, negatieve correcties en management zal de verbanden tussen weglopen en aangelijnd worden veel sneller leggen.
Het aanlijnen zal best stress opgeleverd hebben bij Papu en een fysieke correctie waarschijnlijk veel minder stress, maar stress is ook nodig om te leren. En Papu heeft veel meer positieve ervaringen met mij dan negatieve, dus de balans zal altijd overhangen naar de positieve ervaringen. En in Papu's geval weet ik zeker dat een fysieke correctie niet het gewenste resultaat op zal leveren omdat hij na de correctie meteen weer verder kan met snuffelen en plassen en dat dit dan weer 99 keer goed zal gaan totdat we weer een frolic drol tegen komen, waarbij ik dan weer fysiek zou moeten corrigeren. Eigenlijk denk ik dat er geen enkele fysieke correctie is die heftig genoeg is om Papu ervan te weerhouden om niet meer z'n neus achterna te gaan, in ieder geval niet eentje die ik bereid ben om toe te passen. Maar het beperken van zijn vrijheid en mogelijkheden om te snuffelen en te plassen is voor Papu alle reden van de wereld om af en toe een beslissing te nemen die hem uiteindelijk meer oplevert, want ook aan de kant van de weg of het stuk waar je wel mag komen, kom je af en toe een frolic drol tegen.
(ook wel stiekem erg leuk hoor 
)
hoe ik daar zelf niet aan dacht 
.
en klaar is kees 
.
ik heb geen idee hoe ik dat lief zou moeten doen 
