Sandra&co schreef:
Wat betreft dat joelen...nja het is een baby'tje dat nog maar net haar moeder, tante, broertjes, zusjes, d'r vertrouwde omgeving en d'r bekende mens 'verloren' heeft.
Álles kwijt. Denk je eens in hoe vreselijk dat is (niet om je weer dat k*tgevoel te geven

Maar het is nou wel even zo). Izzy en Sofi waren precíes zo de eerste dagen, dat komt vanzelf goed.
Zeg dat! Daar heb ik vooral dinsdag veel aan moeten denken. Arm kind, wat doen we je aan? En dan ook nog zo'n lange autorit en wagenziek.
Vandaar dat ik gister ook wat later begonnen ben. Op het werk is de eerste twee uur altijd heel druk en hectisch, ik heb dan geen tijd om tussendoor te checken of alles goed gaat.
Nu ben ik begonnen in de pauze (

), hebben we eerst koffiegedronken en heeft Rakoes met iedereen gekroeld. Daarna zijn we aan de slag gegaan en zat zij in de bench. Als ik (of iemand anders) in of uit beeld verscheen dan reageerde ze daar wel op. Ik heb natuurlijk ontzettende mazzel dat iedereen op het werk een hart voor dieren heeft, er verstand van heeft, maar ook weet dat er gewerkt moet worden. Dus af en toe kreeg ze een aai of een bemoedigend woord als dat nodig was.
Het is onvoorstelbaar hoe snel dat goed ging. 's Ochtends was ze veel onrustiger, 's middags lag ze lekker te pitten.
Ze is gelijk in het diepe gegooid, maar dat is nu eenmaal hoe het is. Aan de andere kant denk ik dat een pup mee naar je werk ideaal is om het alleen zijn aan te leren, het gaat veel natuurlijker zo. Niet met een stopwach in je hand aan de andere kant van de voordeur staan om te oefenen, maar gewoon een klus afmaken en dan pas weer naar de puppy kijken.
Ik had verwacht dat ze hé-le-maal kapot zou zijn en ze heeft ook flink lang heel diep geslapen toen we thuiskwamen, maar vlak voor het naar bed gaan kwam toch nog even d'r gekke vijf minuten en heeft ze het hele bed rondgeraced en geprobeerd de kussenslopen te verscheuren
Het is een heerlijk hondje en we zijn ontzettend blij met haar.