Canis_Lupus schreef:Wat ik me altijd afvraag is waarom mensen uberhaupt aan een "vechthond" beginnen?
Zijn dit allemaal mensen die niet de moeite nemen om zichzelf een beetje te verdiepen in de geschiedenis/domesticatie van honden?
Zijn deze mensen zo naief dat ze denken dat wat er in honderden jaren is in gefokt in één puppycursus (waar ze waarschijnlijk niet eens heengaan) kan worden teniet gedaan?
Of zijn het toch veelal hersenloze types die een dergelijke hond nemen omdat zij deze als een statussymbool zien?
Een hond nemen omdat het er zo stoer uitziet als je ermee door de stad loopt lijkt mij niet de juiste reden om aan een hond te beginnen en getuigt ook op geen enkele manier van liefde voor de hond, toch?
En terwijl wij hier deze discussie voeren raken de asiels steeds meer overbevolkt door afgedankte klapkaken die zijn gedumpt door hun hersenloze ex-baasjes omdat het allemaal toch wat lastiger bleek te zijn dan gedacht.
Ironisch genoeg is de vechthond zelf misschien wel het grootste slachtoffer; het slachtoffer van onze ijdelheid....
Hoewel ik zelf geen (vecht)hond heb, wandel ik sinds twee jaar, minimaal drie keer per week, met dit soort honden voor een asiel. Sinds april is mijn vaste wandelhond een Amerikaanse Bull, Vasco en daarvoor heb ik anderhalf jaar lang gelopen met een Ambul teef, Maddy. Maddy was in het begin een angsthapper die uitviel naar honden, katten en als ze de kans kreeg, vogels. Haar agressiviteit werd veroorzaakt door een aanval van een andere hond. Maar als je alleen met haar wandelde, of nog beter, in het gras zat, dan had je een vriendelijke speelse schoothond maatje XXXL naast of op je liggen. In die anderhalf jaar tijd heb ik haar zien veranderen. In plaats van uitvallen ging ze steun zoeken bij mij. Ze is uiteindelijk geadopteerd door een echtpaar die veel ervaring had met honden zoals zij.
Van haar heb ik geleerd om verder te kijken dan de verpakking en labeltjes die mensen maar al te graag op dat soort honden plakken. Ja, het zijn honden die een handleiding hebben, zeker als die uit een asiel komen. Maar ze kunnen ook heel leuk, gehoorzaam, speels en grappig zijn, en kunnen tegen een stootje.
Na Maddy's adoptie heb ik specifiek weer gekozen voor een Ambull, al is Vasco een stuk gemakkelijker dan Maddy. Hij heeft geen agressie naar andere honden, tenzij hij uitgedaagd wordt, dan staat hij zijn mannetje. Maar hij is ook net zo speels als Maddy, op zijn eigen unieke manier. Het is wel eens worstelen met hem, hij is bijvoorbeeld nogal gek op water.
Zou ik hem adopteren als ik in de gelegenheid was? Misschien wel. Maar dan weet ik wel wat ik dan in huis haal.
Vasco.