Het HondenForum

Maaruh... honden zijn echt wel makkelijker hoor!

Dat meen je niet?

Vrienden met kinderen zeggen regelmatig dat wij niet weten wat het bezorgd zijn voor een kind inhoudt, omdat dat je eigen vlees en bloed is.
Eigenlijk vind ik dat onzin (wij hebben geen kinderen), want ik geef voor onze huisdieren de beste zorg die mogelijk is. Net zoals ik dat zou doen als ik een kind zou hebben. Dat die zorg voor mijn huisdieren anders is dan voor een kind is logisch. Maar dat wil niet zeggen dat ik minder van mijn huisdieren hou als zij van hun kinderen? Ik hou anders van mijn huisdieren, maar zeker niet minder.

Jip schreef:Heel gevaarlijk volgens mij om honden als kinderen te zien en te behandelen........ik heb kinderen en honden maar kind is kind en staat bovenaan en hond is hond en weet zijn plaats.......

Het feit dat ik mijn hond niet als kind zie, heeft niks met de belangrijkheid te maken. Ik heb gewoon niks met kinderen en wel met honden.

Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en weet dus niet hoe de echte moederliefde voelt. Ik ben nu dus wel vreselijk gek op Cato en geef haar alle liefde die ik maar kan geven (tot een jaloerse man aan toe) en denk dat ze dus wel een beetje een verwend nest is. Toch beschouw ik het als mijn hond en niet als mijn kind. Omdat het per slot van rekening ook gewoon een hond is. Een tweede hond wil ik (nog)niet omdat wij wel kinderen willen. Mocht dat niet lukken wil ik wel een tweede hond; dus dan kun je wel een beetje spreken van een soort vervanging.

tja, hoe zal ik het omschrijven. ik vermenselijk mijn hond niet, hij is gewoon hond, maar als ik een keer wat langer weg moet en dan ergens ben, dan kan ik wel even bezorgd aan mijn hond denken op een manier alsof je kind op het kinderdagverblijf zit voor de eerste paar keren.
ik heb zelf geen kinderen.
en de hond is ook geen vervanging. we hebben voor een hond gekozen, niet voor een kind. maar ook als de hond b.v niet erg lekker is, dan heb ik toch altijd een bezorgd gevoel en als het me niet lekker zit, ga ik naar de dierenarts. net als ik met een kind zou doen.( kinderarts dan ) een kind troost je misschien meer en dat doe ik met de hond niet. tenminste niet in overdreven zin. dat snapt hij niet.
dus het is een beetje een kind maar niet zo als een mensenkind

Hier ook geen kinderen en Tirsa betekent echt heel veel voor mij, maar mijn 'kind', nee dat zeker niet. Ze is mijn maatje, mijn vriendin, maar goed dat is Floortje m'n kat ook, en ook die zie ik niet als m'n kind.

Ik vind een hond eigenlijk best wel te vergelijken met een klein kind

Je geeft ze al je liefde, ze zijn volledig van jou afhankelijk en je probeert ze op te voeden in een richting die met jouw ideeen overeenkomen.
Zo gauw kinderen op de leeftijd komen dat ze mondiger worden houdt de vergelijking op. Met een hond ga je niet in discussie, met je kinders wel

Dus eerlijk gezegd zie ik ze wel een beetje als kinderen, maar dan wel kinderen die nooit het peuterstadium zullen ontgroeien.

Het zijn gewoon verschillende soorten liefde denk ik.

Maar de liefde voor een hond kan ver gaan hoor. Mijn moeder bijv. kon niet naar het ziekenhuis komen toen ik met spoed op de IC werd opgenomen met een hartaanval want ze kon de hond niet alleen laten. Intussen wel bijna drie jaar geleden maar het blijft toch een beetje zitten in mijn achterhoofd.

Nee, ik beschouw Buffy als een hond. Wat ik voor mijn kinderen voel kan ik niet voor mijn hond voelen. Ik behandel haar ook wel als hond, al denk ik vaak wel dat het net een mens is.

Voorbeeld: om mijn kind te kunnen genezen zou ik mijn huis vandaag nog verkopen en 20 jaar w.c.'s gaan schrobben, voor Buffy zou ik dat niet doen.
Anne

ik heb geen kinderen, en ik zie mijn hond als een hond, mijn kat als kat. ik doe veel voor ze en verzorg ze naar beste vermogen, maar ik heb niet álles voor ze over.

Voor mij zijn mijn honden mijn kids,dat houd niet in dat ik ze als kids behandel maar wel net zo veel om ze geef als dat je om een kind zou doen.

Ik heb een zoon van vijf en Jip is voor mij mijn tweede kind.

Nee, een hond is een hond en een mens is een mens. Lijkt me een beetje eng als je die 2 niet uit elkaar kan houden.

Ik heb een kind van 14 jaar en twee honden, van alle drie hou ik evenveel maar alleen anders. Ik ga heel ver voor mijn honden maar voor mijn kind toch ietsje meer.

Ja, ik beschouw ze als mijn kinderen, maar behandel ze niet zo.

iedereen zegt altijd dat ik mijn honden als kinderen beschouw dus ik denk wel dat dat zo is. ik behandel ze niet als kinderen.
maar toen ik zaterdagnacht terugkwam van stappen ben ik eerst nog langs mijn ouders gereden om de hondjes op te halen en dan naar huis (scheelt meer dan een half uur) omdat ik zonder de honden rond me niet zo lekker slaap
als vriend thuis is vind ik dat nog anders, maar anders horen ze gewoon hier.

ze mogen best veel, maar moeten ook wel luisteren.
ik zeg altijd tegen dick: jij bent mijn grote vriend en tegen dunya: mijn grote vriendin.

er is wel al eens aan me gevraagd: wat als je kind allergisch is voor honden??
mijn antwoord is dan: oh dat is heel simpel, kind de deur uit (grapje)
ik zou niet weten wat ik zou doen, maar ze zomaar wegdoen echt niet.


over een maandje of 5-6 kan ik (als alles goed gaat) vertellen of ik mijn kind ook als hond behandel

Nanni is mijn maatje, maar niet mijn kind hoor

Ik zie Rossi niet als een kind, maar ze is wel heel erg belangrijk voor me, ik hou altijd rekening met haar. Kan ze mee, is ze niet te lang alleen, etc etc. Soms ben ik ook heel bang dat er wat met haar gebeurt, dat ze onder een auto komt ofzo, ik geef mijn broers die weleens met Rossi willen wandelen altijd hele duidelijk instructies wat ze wel en niet mogen doen.

Ik zie haar niet als een kind, maar het is wel echt mijn meissie ...

Chione schreef:Ik ben stapelgek met mijn honden ( en katten ), maar ze zijn niet te vergelijken met mijn kinderen. En dat is waarschijnlijk maar goed ook.

Dit geld voor mij ook, alleen katten heb ik niet maar wel vogels.

Caro. schreef: Dat betekent echter niet dat ik ze als kind behandel, maar wel dat het 'mijn kindjes' zijn (zo ongeveer).

Zo voel ik het ook

Alleen heb ik niets met kinderen maar wel met honden

Ik zie mijn hond niet als mijn kind, maar zorg wel voor haar alsof het mijn kind was. Kijk, ik vind het onzin om te zeggen: dat is oneerlijk voor de hond en blablabla. Ja sorry, maar dat vind ik echt blablabla. Zolang je hondendingen met je hond doet en geen kinderdingen, maar je ziet je hondje wel als je kindje, wat is dan het probleem? Ik doe echt alles met mijn hondje en neem haar overal mee naar toe en sommige mensen zeggen wel eens dat het meer mijn kind is dan een hond. Maar zij heeft er geen last van. Ze wordt verwend tot op het 'bot' en ze doet alles wat een hond zou willen/moeten doen. Dat het dan ongezond is dat iemand zijn hond als kind ziet, vind ik echt onzin. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten.

Maar ik vind wel dat je het onderscheid moet kunnen maken. Kijk, kindertjes (kleine) laat je niet een paar uur alleen, met een hond moet dat kunnen, etc. Dat soort dingen.

Ik zie Nina niet als ''maar'' een hond, hoe ik het omschrijf zie ik haar wel als mijn kindje ja (heb zelf nog geen kinderen).
Ik probeer altijd rekening te houden met haar, en ze is gewoon mijn kleine
meid, gewoon een gevoel wat heel diep gaat.

Misschien vinden anderen haar in en in-verwend, ze mag vrij veel (op de banken, slaapt bij ons in bed enz.), maar weet ook wanneer ze moet luisteren als ze iets doet wat echt niet mag.

Mijn zoon en kleinzoon zijn het belangrijkste in mijn leven, ik ben dol op Bowie zal hem niet graag missen, maar het is en blijft een hond, weet je wat ik eng vind, dat mensen zeggen als je een hond verliest dat is net zo erg als een kind verliezen, nou zijn dat wel mensen die nooit een kind hebben verloren, maar toch ik vind het niet normaal, maar dat zal wel aan mij liggen

omafia schreef:Mijn zoon en kleinzoon zijn het belangrijkste in mijn leven, ik ben dol op Bowie zal hem niet graag missen, maar het is en blijft een hond, weet je wat ik eng vind, dat mensen zeggen als je een hond verliest dat is net zo erg als een kind verliezen, nou zijn dat wel mensen die nooit een kind hebben verloren, maar toch ik vind het niet normaal, maar dat zal wel aan mij liggen

Ik denk niet dat je kunt zeggen dat wat jij voelt per definitie erger is dan wat iemand anders voelt. Als jij een kind verliest, is er ook wel iemand op deze aarde die tegelijk twee kinderen en haar man verliest. Heeft die dan meer verdriet of meer recht op verdriet? Ik snap nooit zo goed waarom mensen hun eigen verdriet willen vergelijken met het verdriet van een ander.

Het gaat me helemaal niet om meer verdriet, het gaat er om dat een kind verliezen iets anders is dan een hond verliezen,

maar de meeste die hier antwoorden hebben geen kinderen, die kunnen zich dat ook niet voorstellen

omafia schreef:Het gaat me helemaal niet om meer verdriet, het gaat er om dat een kind verliezen iets anders is dan een hond verliezen,

maar de meeste die hier antwoorden hebben geen kinderen, die kunnen zich dat ook niet voorstellen

Jij zegt eigenlijk dat iemand die geen kinderen heeft dus nooit zo verdrietig kan zijn als iemand met kinderen. Vertel dat aan mijn vriendin die na acht jaar relatie haar vriend van 30 verloor. Is dat minder erg dan mijn tante die haar zoon van 40 verloor? En zo zijn er net zo goed mensen die intens veel verdriet hebben als ze hun hond verliezen. Laat ze gewoon in hun waarde in plaats van te schermen met het niet hebben van kinderen. Alsof dat een andere categorie mensen is ofzo

omafia schreef:Het gaat me helemaal niet om meer verdriet, het gaat er om dat een kind verliezen iets anders is dan een hond verliezen,

maar de meeste die hier antwoorden hebben geen kinderen, die kunnen zich dat ook niet voorstellen

Hoe kun jij nou over iemand anders zijn of haar gevoel oordelen?

Een verlies is een verlies, en iedereen ervaart een verlies, wie of wat het ook is geweest, anders. Daar kan en mag jij niet over oordelen

Een hond is vervangbaar, een kind niet.

Daar ben ik het helemaal mee eens, als hier een hond dood gaat,komt er de dag er op weer een 'nieuwe' , klinkt misschien voor sommigen heel vreemd,en niet respectvol,misschien. Maar dit maakt het voor mij veel draaglijker. Maar ik zou er echt niet aan kunnen denken dat 1 van mijn kinderren wat overkomt,dan ga ik echt kapot.

Tamara. schreef:

omafia schreef:Het gaat me helemaal niet om meer verdriet, het gaat er om dat een kind verliezen iets anders is dan een hond verliezen,

maar de meeste die hier antwoorden hebben geen kinderen, die kunnen zich dat ook niet voorstellen

Hoe kun jij nou over iemand anders zijn of haar gevoel oordelen?

Een verlies is een verlies, en iedereen ervaart een verlies, wie of wat het ook is geweest, anders. Daar kan en mag jij niet over oordelen

Ik ben het met Tamara eens. Al is er natuurlijk een verschil tussen het verliezen van een kind en een hond, maar iedereen ervaart het verlies op zijn / haar manier. Hoe vervangbaar een hond ook mag zijn, maakt dan niet uit.

Nanna schreef:Een hond is vervangbaar, een kind niet.

Voor jou blijkbaar wel, voor een ander niet. Overigens vergelijk ik het verlies van een hond niet met het verlies van een kind. Ik vergelijk het ene verdriet namelijk helemaal niet met het andere. Marcel heeft de dood van zijn vader vrij snel en goed verwerkt. Zijn zus heeft daar veel langer over gedaan. Is dat laatste dan abnormaal? Nee hoor, iedereen gaat anders om met verdriet. En zo is het bij honden ook. Dat jij je niet kunt voorstellen dat iemand compleet kapot is door het verlies van een hond, wil niet zeggen dat diegene dat niet zo voelt. Niet nodig om daar over te oordelen of dat te vergelijken met kinderen.