Tara schreef:Ik denk dat we gewoon eerst eens moeten beginnen met een apport waarbij de helper een zonnebril draagt, of zich omgedraaid heeft.
Hierdoor kan Ita zich niet onder druk gezet voelen door een (onbedoeld) starende helper.
De helper mag uiteraard niets zeggen!
Het mooiste zou zijn als de helper het apport steeds iets minder ver van zich af gooit, zodat Ita steeds dichterbij moet komen.
Deze stappen zijn natuurlijk niet 1,2, 3 genomen, maar even voor het idee...
Mijn idee
Ik kijk altijd langs de hond heen, en als ik zie dat de hond geen twijfel vertoont draai ik me om.
Indien nodig maak ik hooguit een lokgeluidje om de hond succes te laten hebben. Maar de, met de eigenaar afgesproken, stelregel is dat ik in principe wacht op een teken van de eigenaar of trainer. En zo hoort het ook vind ik. Het is echt heel ergerlijk als een helper zich inhoudelijk, en als een konijn uit de hoge hoed, met de zaak gaat bemoeien.
Want dat verpest al je plannen.
Een goede helper houdt wel rekening met de aangegeven wensen van eigenaren mbt het soort apport of dummy vind ik, of besluit zelf dat een bepaald apport geschikt of ongeschikt is voor een bepaalde hond op dat moment (zichtbaarheid / grootte enz.)
En een helper moet een beetje kijk hebben op de geurbeleving van honden en de windfactoren. Om een redelijke inschatting te kunnen maken over hoe kansloos een hond eventueel bezig is
Succes morgen trouwens
