Hoe ver ga je - Kwaliteit of Kwantiteit...

[Hanneke2]

Niet dat wij hier voorstaan op dit moment, maar we hebben het er wel eens over nu we toch 2 honden hebben die dit jaar beide 10 worden.

Hoe ver ga je voor een hond op medisch gebied. Sorbonne en Elmo hebben bijvoorbeeld nog nooit wat gehad. Of in ieder geval nooit iets wat geopereerd moest worden. Maar Elmo heeft bijv. wel al een jaar of 3 artrose waar die ook dagelijks pijnstilling voor krijgt. Ik zie dat hij het goed doet op de pijnstilling en Glucosamine, maar zie ook wel verslechtering in die 3 jaar. Na een lange boswandeling is hij daarna goed op, en flink stijf. Maar wil ik hem dat ontzeggen? Nee, want dat is zijn lust en leven. De rest van de dag zie je hem niet. Wel kort ik zijn wandelingen wat in zo nu en dan, door hem aan de riem te nemen, maar in mijn optiek is het belangrijker dat hij een leuk en eventueel korter leven heeft, dan een langer maar voor hem niet leuk leven.

Sorbonne die komt ook nog goed mee voor zijn leeftijd. Nooit bijzonderheden, ja, je merkt dat ie ouder wordt, wat stijver als ie opstaat, niet meer zo actief, maar ach... geen ernstige dingen. Wel een bultje op zijn poot (wild vlees) en bij zijn oog (wild vlees). Verder in goede gezondheid (laten we het maar afkloppen ).

Echter, zijn er wel dingen waar ik over nadenk. Stel nou, er gebeurt iets waardoor ze geopereerd moeten worden, en zonder operatie kunnen ze niet verder leven. In hoeverre ga je daar nog in mee op een leeftijd zoals deze? Waarin ze jaren gewoon genoten hebben. Als voorbeeld, stel dat er kanker geconstateerd zou worden bij ze, een tumor, zou je die in jou ogen nog bij je eigen hond op oudere leeftijd weg laten halen indien mogelijk?

Aan de ene kant wil ik ze natuurlijk zo lang mogelijk bij me houden en zeg ik, absoluut doen, maar anderzijds denk ik ook 'tja wat is reëel'. Ik zie het om me heen wel gebeuren, honden die 1, 2 misschien wel 3 keer geopereerd worden, herstelperiodes van langere tijd, en dan alsnog overlijden aan hun ziektebeeld. Zou je dat moeten willen voor een hond op leeftijd?

Ik denk kwaliteit gaat voor kwantiteit, en zou dus heel erg moeten afwegen wat hun kansen zijn en of ik het reëel vind om ze zo'n operatie met herstelperiode aan te doen.

Bij een jonge hond of relatief jonge hond zou ik er overigens niet aan twijfelen (wel afwegend van welk ziektebeeld uiteraard, en of er genoeg kans is op herstel, maar zo ja, dan twijfel ik niet over operatie).

Hoe denken jullie daarover?

Jack is bijna 11, loopt op een enorme dagelijkse dosis pijnstilling nog goed mee, springt nog over hekjes en rent af en toe een stukje, en op die manier mag hij 20 worden. Maar hij hoeft van mij nooit meer onder het mes. Als hij morgen dood neervalt, heeft hij een goed leven gehad. Als Jack iets anders gaat mankeren, wordt het met dokteren en operaties nooit meer zo goed als nu en al helemaal niet 'beter' dan nu. Jack is uitgedokterd.

Wanneer Lilo opeens iets ernstigs maar operabel, met een goeie prognose, zou hebben neig ik weer mee naar wel opereren. Een paar maanden revalidatie is bij haar niks op de gezonde jaren die ze nog kan hebben.

Maar ik doe niet aan 'rekken'. Bij een slechte prognose ga ik niet met een hond allerlei specialisten af en operaties laten doen met onzekere uitkomsten. Dan kies ik eerder voor heel veel pijnstilling en stukkies biefstuk tot het mooi geweest is.

En stel - effe afkloppen- dat Lilo een heel gecompliceerde breuk in een poot zou oplopen dan ben ik ook voor direct amputeren die hap, en lekker na een week of wat weer rennen en niet maanden revalideren. Een hondenleven is heel wat korter dan dat van ons, en het moet gewoon zo leuk mogelijk zijn. Niet zo lang mogelijk.

Stel je hond heeft 4 slechte poten en hij breekt dat had ik met m'n vorige hond gehad

Jack heeft twee slechte poten. Als hij een van z'n goeie achterpoten zou breken krijgt hij nog onvoorstelbaar grote porties biefstuk met slagroom en zalm met spruitjes en cheeseburgers zoveel als hij op kan, en dan is het over en klaar. Echt never nooit niet dat ik Jack nog eens door zo'n revalidatie ga dwingen.

[Inge]

Bij mij gaat kwaliteit boven kwantiteit.
Ik heb dus heel bewust niet meer doorgedokterd met Nika toen ze ineens zo hard achteruit ging. Ik heb het een paar dagen gegeven, het verbeterde niet meer ondanks de pijnstilling, dan is het ook klaar...
Met Marouck heb ik hetzelfde besluit genomen. Haar longen zijn slecht, de lomgontsteking een aantal maanden geleden maakte dit nogmaals heel goed duidelijk... ik stop dus nu met behandelen. Pijnstiller ok, prednison ok, maar ik ga niet meer de ene na de andere AB-kuur erin duwen. Sindsdien heeft ze 2x een koortsaanval gehad waar ik dan heel erg van schrik maar waar ze beide een dag later weer bovenop was... prima.
Marouck is een hond die leeft om te rennen en te vliegen. Als ze dat niet meer kan stopt het voor mij.

[Lillith]

Ik ga voor kwaliteit van leven, kleine operaties laat ik wel doen op latere leeftijd (mits haalbaar).
Langdurige operaties hebben zoveel impact en ik zou niet willen dat een beestje pijn moet lijden alleen omdat ik geen afscheid kan nemen.
Ik zie vaak oude hondjes die totaal versleten zijn en dan zegt de eigenaar trots hij is al 17, het hondje is op maar er wordt maar door gesukkeld.

Zelfs bij Ollie heb ik soms mijn twijfels, zijn poten zijn echt niet goed en hij heeft nu al artrose.
Hij geeft geen pijn aan en blijft redelijk vrolijk, maar als je ziet dat hij nu pas na 2mnd. weer een beetje de oude is en speelt met Lille....volgende week is zijn volgende operatie.

[Dee]

Kwaliteit.
Maar het ligt echt zo aan het beestje, het karakter en wat er met het beestje aan de hand is.
Ik vertrouw in dat geval, hoe moeilijk ook, wel op m'n gevoel.
Ik probeer sowieso bij al mijn beestjes altijd op hun lichaamstaal te letten en hun blik.

Heb zelf nog maar 1 lieverd in moeten laten slapen, wel zieke dieren gehad hoor. Maar m'n lieve lieve kat van 13 was al een paar dagen ziek en ik wist het...diep van binnen.
Dat gaat niet goed.
Omdat hij nog zo vocht voor z'n leven heb ik nog wel van alles geprobeerd ( of laten proberen door de DA ). Maar het ging niet meer.
Ik kreeg op een gegeven moment de keuze voor een operatie, maar dan zou hij met een heel kleine kans van slagen elke dag met pijn door het leven gaan, een hele hoop pillen moeten slikken plus de kans dat hij vrij snel weer een bloedprop zou krijgen. Dat kon ik hem niet aandoen. Gelukkig gaf z'n lichaampje het zelf al aan, want na een paar dagen heeeeeel licht herstel ging hij heeeeeel hard weer achteruit. Toen heb ik hem laten gaan..

Baal wel nog steeds dat hij de laatste dagen van z'n leventje bij de D.A. was en niet bij mij. Maar dat kon niet anders.

Maar wat ik dus wilde zeggen...het is niet van te voren te zeggen.
Ik zou nooit uit egoisme een diertje bij me houden omdat ik hem niet wil missen, maar ik wil er wel alles aan gedaan hebben om zeker te weten dat het echt niet meer gaat. Of omdat het beestje een ellendig leven moet leiden omdat ik hem/haar zo graag bij me wil houden.

[tekkel]

ach, ik kan hier vanalles opschrijven over kwaliteit, en als ze 12 is dan zus of zo niet meer.
maar als je er voor staat is alles weer anders
dan ken je altijd wel een hond die na zo'n ingreep nog twee jaar leuk meekon.... of het omgekeerde natuurlijk.
weet zeker dat het met mij zo zal gaan

[[Sandra]]

'Grappig' dat je dit vraagt. Van de week kwam ditzelfde met een vriendin te spraak over een kat. Ikzelf denk: kwaliteit en realistisch denken. Niet alleen naar het dier toe, ook naar jezelf toe. Niet dat dat gemakkelijk is. Vandaag hoorde ik van iemand anders dat ze voor 350 euro had laten verspijkeren aan het gebit van haar kat van 16 jaar oud. Ik denk niet dat ik dat zou doen. Ik weet ook niet of ik daar bij een kat anders in zou staan dan bij mijn honden.

[Paddle]

M'n meis is nu bijna acht jaar en ik denk niet dat we nog aan grote operaties beginnen met haar. Of laten we zeggen niets met een revalidatie die langer duurt dan een week.
Zeker m'n ouders zouden dat niet meer willen. Was ook één van de voorwaarden toen ik haar toendertijd -eindelijk- kreeg. Er kan en er mag veel, maar als ze een sukkeltje word (ook ivm met haar HD) dan is het over en uit.

Ze heeft dus behoorlijke HD en ook een soort van uitval die durft op te spelen soms, en het lijkt steeds vaker te komen helaas. Maar als ze niets anders opraapt medisch gezien kan ze verder wel nog even mee gelukkig.

[kimmeke]

Moeilijke vraag. Ik denk dat dat hier ook zou afhangen van hoe groot het effect van de ingreep is. Gaat de hond bv maanden lang moeten revalideren enz om dan nog last te hebben of de dag door te komen op pijnstillers, dan zou ik het toch eerder niet doen. Als het om iets gaat dat pakweg een week of 2 later al niets meer van te merken gaat zijn, dan opereren ze maar hoor!
Hangt ook af van hoeveel last de ouderdom zelf al geeft he. Heb je bv een pup van 15 jaar, dan zou ik toch meer doen dan wanneer ik bv een hond van 15 jaar heb die al doodop is van een poep/plasrondje van 10min...
En eerlijk gezegd zal bij mij de prijs er ook in meespelen. Ik ben toch sneller geneigd om een operatie van pakweg 2000€ te laten doen bij een jonge(re) hond dan bij een oude hond hoor.
Mja, stel me in elk geval de vraag nog maar eens als het werkelijk zo ver is want wie weet hoe denk ik er dan over he

[flamme]

Ik ga voor kwaliteit. Flamme heeft ED. In zware vorm. Met pijnslillers doet ze het redelijk goed. Die bouw ik op en af want soms doet ze het ook een hele tijd goed zonder pijnstilling.

De orthopeed raadde ons af om te opereren. De artrose had zijn verwoestend werk al gedaan en met een operaite zou dat welliswaar weg gehaald kunnen worden, maar dan zou ze er lang over deon om te herstellen. Ook wordt haar andere voorpoot dan behoorlijk belast waar ze nog geen ED aan heeft maar wel de aanleg zit.
Ik wilde het Flamme niet aandoen om niet te kunnen rennen en vliegen voor een bepaalde periode als de operatie maar tijdelijk helpt en de kans dat het terugkomt groot is.
Dan wordt ze maar jonger dan de gemiddelde saarloos maar dan wel huppelend en lomp a la Madame Flamme. kwaliteit dus.

Met Mika hetzelfde. Die wordt bijna 10 en wordt echt een senior. Doet nog mooi mee met de wandelingen maar is daarna gewoon moe voor de rest van de dag. Daagt mij en Flamme nog uit voor een spelletje, en is nog echt speels, maar in aangepaste vorm. Zolang het zo gaat vind ik het prima. ALs hij niet meer mee wil wandelen of niet meer eet (tenzij van een virusje ofzo) dan is het klaar. De hond moet er lol in blijven hebben. Bij beide honden dus geen zware operaties meer, maar genieten zo lang het kan.

[M@scha]

Als ze echt oud zijn, dus richting "op" dan peinst er geen haar op mijn hoofd over om allerlei operaties aan te gaan halen 'omdat ik ze niet kan missen'.
Ik vind dat zielig voor het beest en zonde van het geld.
Ik wil zelf als ik echt oud en krakkemikkig ben ook geen polonaise meer aan mijn lijf.
Mag je gvd ook een keer rustig doodgaan?

hier ben ik het helemaal mee eens. kleine dingetjes oke, maar ingrijpende dingen niet

[dre]

Zoro is nu 11 en heeft arthrose in zijn voorpoot, heupen en hoogstwaarschijnlijk ook rug.
De behandeling die hij nu krijgt is pijnstillers op dagen dat ik weet dat er iets intensiefs gebeurd (speuren of lange wandeling in het bos) en fysiotherapie. Voorlopig werkt dit goed in combinatie met rustig aan doen tussen de activiteiten in.

Sinds ik Zoro kreeg (nu 8 jaar geleden) wist ik al dat zijn lichaam op zou zijn voor zijn poten. Ik weet ook al 8 jaar dat ik ooit de beslissing moet gaan nemen. Misschien dat ik er daarom inmiddels ook zo nuchter tegenaan kijk. Ik had nooit gedacht dat hij de 11 zou gaan halen, maar hij wordt nu zelfs door veel mensen niet eens gezien als oudere hond, hij geniet dus nog en dat mag hij ook. Ik hou rekening met hem door niet elke dag maar elke week naar het bos te gaan en verder zie ik wel hoe het loopt.

Dokteren doe ik niet aan, hij heeft een mooi leven gehad en als zijn lichaam niet meer wil mag hij gaan.

[laeken]

Als het tijd is is het tijd. Je doet er weinig aan.
Een maand of een half jaar te vroeg vind ik zelf fijner dan een week te laat.

Ja, dit.

En dan hanteer ik ook nog dat als ze eruit worden genegeerd door de andere honden (wat ik tweemaal heb gezien, zomaar binnen twee dagen), dan is het klaar.
Dat doe ik ze niet aan. Dat is voor mij dus klaar.

Dat hebben wij ook meegemaakt. Op een dag was Dapper niet meer welkom bij Eva en Cleo. Hij is meteen ingeslapen want dat zegt heel wat. Idem bij mijn moeder. De kat was erg ziek, op een avond viel de andere kat hem aan. Einde verhaal dus. Dat betekent dat ze gaan sterven en dat voelen de andere dieren. Dieren kennen wat dat betreft geen medelijden. Sommige wel hoor, zachte lieve dieren. Maar een beetje harde natuurlijke dieren stoppen dan met de band met het andere dier. Een ziek dier wil je niet om je heen. Best heftig om te zien vind ik.

[Ptje]

Heel lastig zoiets, bij mijn dieren staat kwaliteit van leven voorop maar moet eerlijk bekennen dat ik me véél te veel aantrek van wat anderen zeggen (lastig is dat)
Toen Doerak aan zijn laatste eindje toe was bleef ik weer twijfelen maar ik zag dat ie niet meer happy was, de koek was op.
Die dag toen ik de afspraak gemaakt had kwam ik thuis stond ie met een klein kwispeltje op me te wachten (oh nee wat doe ik nu?)
Hond in de auto getild (zusje reed mee met me) en naar de DA
Had een andere die ik niet kende en ik deed mijn verhaal jankend en al.
Tja ja moeilijk wil je niet nog eens pijnstillers gebruiken zodat ie misschien nog ff iets happy'er wordt?
Want als het mijn hond was dan probeerde ik eerst dát want ja je hond wil nog niet dood, ben je er wel aan toe (ja doag aan zo iets ben je nooit toe) dus dan ga je nóg weer twijfelen maar ja ik kan natuurlijk met pijnstillers gaan rekken maar dan stond ik met een weekje weer bij de DA dus ik deed daar Doerak geen plezier mee om uitstel van executie te geven.
Heb dus wel doorgezet maar af en toe sluipt die twijfel toch weer toe.
Het is in zulke zaken altijd belangrijk om naar je gevoel te luisteren, zelf ken je je hond het beste.

[Renske]

De verhouding zwaarte operatie, herstel en leeftijd moet in balans zijn, dat is voor mij het belangrijkste.
Iedere hond is anders, de ene hond van 12 is de andere hond niet. Vincent van mijn ouders, als die nog een lichte operatie zou moeten ondergaan is er geen twijfel en bij een iets zwaardere operatie met een grote kans op goed herstel ook niet. Mijn Beetle van 15,5, die zou ik geen operatie laten ondergaan, maar toen ik laatst ergens aan twijfelde heb ik haar bloed wel weer laten onderzoeken.

[Tamara/Bayko]

Moeilijk dit, en zeker iets waar ik zelf de laatste tijd best veel mee bezig ben. Bayko is nu 10. Altijd goed gezond, maar ik merk wel dat hij na de castratie sneller 'oud' is geworden. Waar hij vantevoren nooit iets mankeerde, heeft hij sindsdien een aantal blessures gehad, grijs koppie gekregen, loopt af en toe te hoesten en krijgt steeds meer bultjes. Allemaal geen ontzettend schokkende dingen maar toch. Ik vraag me soms wel eens af of er binnen in dat lijf niet al meer loopt te broeien dan we (DA en ik) nu denken. Kanker komt bijv. veel voor binnen het ras, en ik heb nu voor Bayko zo ongeveer besloten dat kleine operaties nog wel een optie zijn, maar iets ingrijpends met een lange revalidatieperiode zal ik waarschijnlijk niet meer laten doen zolang het probleem hem niet belemmert in z'n dagelijks leven. Een kwaadaardige tumor zonder uitzaaiingen en die relatief makkelijk te verwijderen is wil ik nog wel laten weghalen, maar als 't daarna weer terugkomt gaat Bayko niet nogmaals onder het mes. Ik heb liever dat ie nog 1 mooi jaar zonder zorgen heeft, dan dat ik het een paar jaar probeer te rekken met allerlei dierenartsbezoeken en herstelperiodes. Afscheid nemen zul je uiteindelijk toch moeten doen, of het nu over een jaar of over vijf jaar is. Dan kies ik liever voor kwaliteit. Ik heb inmiddels te veel echte oudjes (15, 16 jaar) zien aftakelen van een stoere, krachtige, energieke hond naar een schim van wat ze ooit waren. Dat wil ik niet. Zeker niet voor een border collie, en al helemaal niet voor Bayko.

Cyntha van bijna 9 is qua gezondheid al jarenlang m'n zorgenmeisje. Ze mankeert vanalles, maar geen dingen waar ze gigantisch last van heeft. Ik geloof dat ik er meer stress van heb dan zij. Ze kan op deze manier in principe heel erg oud worden mits haar klachten niet verergeren. Dat is iets wat ik bij haar wel goed in de gaten houd. Ze heeft heel soms een mindere dag, maar wil nog zo ontzettend graag. Binnenshuis is ze tegenwoordig net zo'n rustig ding als Bayko, maar buiten komt haar pittige, werklustige aard direct weer naar boven. Ze moet kunnen rennen en trainen. Kan dat niet meer en merk ik dat dat haar frustreert, houdt het op. Mocht ze morgen een acute baarmoederontsteking krijgen, ligt ze overmorgen op de operatietafel. Daartegenover staat dat wanneer ze heel veel last van haar poten gaat krijgen waardoor ik haar vanalles moet gaan verbieden of waardoor ze veel pijn gaat krijgen, de dierenarts hierheen komt om haar haar rust te geven.

Maar goed, dat zeg ik nu natuurlijk allemaal wel... geen idee of ik het ook nog allemaal zo helder zie als een dergelijke situatie zich werkelijk voordoet.

[schelsey]

ik heb een hond die 11 word in Maart, als ik haar laat doen zou ze elke dag stijf staan van de pijn, dus ja, ik let er dus wel op dat ze zich niet overforceert, een hond van bijna 11 hoeft in mijn ogen niet hetzelfde meer te doen als hun jonge soortgenoten, ook al wil de hond het nog, als baasje moet je voor hem of haar denken.

schelsey wandelt elke ochtend nog 45 tot 1 uur en tegen de vroege avond 30 min, maar bv elke dag naar strand gaan zou ik niet doen met haar want ze is dan veel te opgewonden en gaat dan rennen en spelen met als gevolg dat ze dagen pijn heeft, ze is evengoed gelukkig met de wandelingen die ik hier doen, meestal los en dan gooi ik eens paar keer een stok, paar meter ver, of wat koekjes die ze mag zoeken onderweg en dat vind ze ook leuk en heeft geen pijn achteraf , ze word graag geknuffeld, dus s'avonds lekker mee op de zetel tussen ons in vind ze ook leuk, of een lekker bot waar ze kan aan knabbelen wat toch ook een bezigheid is

Maja is nog maar 4 en net hetzelfde, als ik haar zou laten doen dan zou ze de 4 niet gehaald hebben, door wat voorzichtig te zijn en niet alles toe te laten maar andere dingen te zoeken die minder belastend zijn voor de gewrichten kunnen sommige honden toch gelukkig zijn en toch nog leven zonder pijn.

Bij deze 2 honden doseer ik alles wat, ze mogen alles maar altijd maar even, merk ik dat ze pijn hebben dan doe ik een stapje terug

Als een oudere hond moet geopereerd worden, hangt er vanaf wat ze mankeert wat kostenplaatje is, dus bv 4000 euro zou ik niet uitgeven, en wat de slaagkansen zijn of ik het wel of niet zou doen

[bram en thijs]

Wij zijn bij allebei gestopt op het moment dat het niet meer Bram- en Thijswaardig was. Niet te vroeg dood maar ook niet te lang laten leven zodat het lijden wordt.

Hun welzijn stond voorop, niet ons verdriet.

[christina]

Mijn hond is 8 jaar en pas geopereerd aan een gesprongen bult, cyste. DAt was een relatief kleine ingreep.
Ik heb nu het standpunt dat ze geen grote ingrepen zal ondergaan maar dat we dat "aangrijpen" om haar in te slapen. Dat klink misschien een beetje naar maar ze is dermate moeilijk in gedrag dat helaas niet te verhelpen is en we hebben zoveel energie in haar zitten dat we misschien wel opgelucht zijn als we niet meer in de dagelijkse spagaat met haar hoeven te leven. Oei wat klinkt dit verstandelijk, ik ben supergek op haar en kan echt niet zonder haar. Maar heel soms en misschien wel heel erg onethisch denk ik dan aan een ander hondje waarmee we dan zonder alle stress heerlijk mee buiten kunnen wandelen. Ben ik slecht..........................

[monky555]

Als het tijd is is het tijd. Je doet er weinig aan.
Een maand of een half jaar te vroeg vind ik zelf fijner dan een week te laat.

Ja, dit.

En dan hanteer ik ook nog dat als ze eruit worden genegeerd door de andere honden (wat ik tweemaal heb gezien, zomaar binnen twee dagen), dan is het klaar.
Dat doe ik ze niet aan. Dat is voor mij dus klaar.

Dat hebben wij ook meegemaakt. Op een dag was Dapper niet meer welkom bij Eva en Cleo. Hij is meteen ingeslapen want dat zegt heel wat. Idem bij mijn moeder. De kat was erg ziek, op een avond viel de andere kat hem aan. Einde verhaal dus. Dat betekent dat ze gaan sterven en dat voelen de andere dieren. Dieren kennen wat dat betreft geen medelijden. Sommige wel hoor, zachte lieve dieren. Maar een beetje harde natuurlijke dieren stoppen dan met de band met het andere dier. Een ziek dier wil je niet om je heen. Best heftig om te zien vind ik.

ben dus niet de enige die zo denkt gelukkig ↲
rio pakte in de laatste 1,5 maand monky tot 3 x toe en flink ook, ik zag dat als 'natuur', rio is erg 'gevoelig', en iedereen vond het een kuthond en ik vond het dus niet zo raar door rio ben ik toen kritisch naar monky gaan kijken en zag toen dat zijn lichtjes uit zijn ogen waren, en dat hij echt geen zin meer had. Ik heb het rio ook echt niet kwalijk genomen ondanks ik het natuurlijk wel zielig vond voor monky, maar ik zag het dus als uitschakelen van een niet waardig roedellid, monky was niet ziek maar op. ↲
Met sara ging het weer heel anders (zij was ziek) , daar ging iza ineens 'lelijk' tegen doen, dominante reu schakelt reu uit, dominante teef schakelt teef uit , zo'n idee kreeg ik erbij?? al was iza veel minder heftig als rio, maar goed zij is een peruaan hij een rott

[Erwina]

Vorige week heb ik bij mijn kat een kleine bult ontdekt. Het zit wel echt los, maar vlakbij haar tepel. Ze is bijna 10 en heeft echt al veel te veel gehad in de 6 jaar dat ik haar heb. Een probleem is nog steeds niet opgelost. Ze heeft perioden dat ze zichzelf letterlijk kaal plukt en daar allemaal korstjes van krijgt. Ik weet dus niet of ik wat met die bult ga doen. Ik hou het in de gaten en we zien wel waar het schip strand. Bij een gezonde kat had ik het denk ik al weg laten halen. Het hangt voor mij echt van de situatie af.

[Anne&Taar]

O, nou, dat ligt voor mij echt aan het dier, niet zozeer aan de leeftijd. Voor de 'oude' dame die ik nu heb, 8, zou ik zonder nadenken nog een grote operatie laten uitvoeren. En sowieso zou ik vrij ver gaan in behandelingen.

[linlin]

Elke hond heeft zo zijn hobbies en die moeten kunnen blijven gebeuren.

toen onze ursula niet meer lekker kon graven, vond ik het genoeg. zum beispiel.

[Anne&Taar]

O, nou, dat ligt voor mij echt aan het dier, niet zozeer aan de leeftijd. Voor de 'oude' dame die ik nu heb, 8, zou ik zonder nadenken nog een grote operatie laten uitvoeren. En sowieso zou ik vrij ver gaan in behandelingen.

acht - het kind is pas halfweg .

Absoluut. Krap-aan. Vandaar ook de haakjes om 'oud'.
Maar ik zag iemand anders hier de leeftijd 8 ook noemen met het verhaal dat er geen grote ingreep meer plaatsvond, dus vandaar eigenlijk...Ik zou dit bij Anne iig zeker nog wel doen.

[Suuz!]

En soms, soms kom je gewoon te laat

[Angelique.]

En soms, soms kom je gewoon te laat

[Pat75]

En soms, soms kom je gewoon te laat

[Rami]

maar je moet ze net zo goed gunnen om te veranderen gewoon omdat veranderen bij de leeftijd hoort. ouwetjes hébben nu eenmaal andere interesses dan jong spul en kunnen niet meer hetzelfde - waarom zou dat voor hen in de omstandigheden zoals ze dan leven minder waardevol zijn?

iets persé willen en het niet meer kunnen dat vind ik ook erg maar er niet meer wakker van liggen gewoon omdat je ouwe kop andere prioriteiten heeft, daar is toch niks mis mee?

En eigenlijk is het niet eens echt veranderen, maar aanpassen. En dan vanuit de hond zelf. Bill bijvoorbeeld is gek op water. En echt zwemmen doet hij alleen nog maar in de zomer, maar plonsen langs de waterkant blijft leuk.
Speels is hij altijd geweest en dat is hij nu nog. Al is het wat minder fanatiek (in plaats van 6 x per dag met een bal aan komen sjouwen is het nu 3 x).
Wandelen is ook nog steeds leuk (vooral als we met z'n allen gaan), maar in plaats van 1,5 uur loopt hij nu een half uur of drie kwartier.
En ja, waken doet hij niet meer (doof!) maar het gekke is dat hij daar eigenlijk heel relaxed door is geworden. Hij was altijd wel een beetje over-waaks/beschermend. Iedereen vind hem nu ook heel aardig (zelfs de postbode! ).

[jacq1970]

Tyson van mij was tussen de 12 en 13 jaar oud toen er plots van de 1 op andere dag een knoepperd van een gezwel in zijn nek zat, meteen naar de da gegaan en na onderzoek bleek het een kwaadaardig gezwel... ik heb hem laten opereren dezelfde ochtend nog, had ik dat niet gedaan dan had hij gestikt.
Tyson was een jack russel , oer sterk en gewoon nog zijn eigen ik, actief, geen oude hond.. hij heeft daarna nog 3 jaar een heel fijn leven gehad maar er bleek toch een uitzaaiing tezijn die in zijn koppie ging vervelen dus heb hem toen in laten slapen.
Bij hem was er geen enkele twijfel , hij was fit, mankeerde nooit wat dus geen discussie hij werd gewoon geopereerd.

Samara kwam hier al met aardig wat probleempjes en dat werden er iets meer, bij haar heb ik altijd gezegt dat het met een pilletje, poedertje oid opgelost moet kunnen worden wat een operatie kon ik haar niet aan doen, ze had ook leish, flinke artrose en hart en long problemen, neem daar haar angst bij en het was gewoon geen optie... en ik had het ook echt niet gedaan.

Bowie is bijna 5 en zij is jong, super gezond en voor haar trekken we als het nodig alles uit de kast.

Ik denk dat het een kwestie van per hond bekijken is, waar de ene hond met 9 al oud is kan de andere op 13 jaar nog super jong en fit zijn... het is denk niet kijken naar de leeftijd maar meer naar de algehele staat en conditie van de hond... ik ga voor kwaliteit en niet voor kwantiteit al hoop ik dat ze allemaal rond de 16 jaar mogen worden.

[DebbieZ]

Japie gaan we ook geen ernstige ingrepen laten ondergaan. Wel medicijnen indien nodig, bloedonderzoek om te ontdekken wat er loos is, misschien een kleine ingreep, waar direct verbetering van optreedt en amper nasleep van is, maar verder niks. Het is bij gezondheid al een Iejoor, dat jochie trekt het niet om zwaar ongemak te ondergaan. Hij snapt het leven toch al niet zo heel goed, altijd. Nee, dat zal ik hem nooit aandoen. Dat hysterische kereltje.

Twee weken geleden hebben we een oude kat laten gaan, die we een half jaar geleden uit het asiel hebben gehaald. Hij is nooit stabiel geworden wat diarree en andere dingen betreft, maar hij heeft nog een half jaar erg veel pret en warmte gehad. We hadden nog een echo kunnen doen, maar ik kon eerlijk gezegd niet wachten om Moby Dick te verlossen van zijn oude, zieke lijfje.

Nu nog drie oude katten, waarvan de een wat beter gezond dan de ander en dan is het afwegen wat de risico's zijn, de nasleep en de vooruitzichten. Ik zal niets met ze doen dat een lange periode van herstel geeft en dan bedoel ik meer dan een paar dagen. En dan moet het ook echt wel zo goed als zeker zijn dat het helpt. Voor slechts kansen ga ik ze geen pijn en ongemak meer aandoen.

En als je kijkt naar Evertje hier, mijn pleeghondje van het asiel. Die is natuurlijk 12 en moet erg veel pijn en ongemak hebben gehad, maar dat had hij wsl. al jaren, en zijn lijfje is er verder prima aan toe, dus ja, trek dan dat bekkie maar leeg. Sjee, wat voelt die kale zich nu lekker. Ik vind het dan ook te triest om meteen een einde te maken aan zo'n vreselijk verwaarloosd kereltje, die nog flink kwispelend iedereen toelacht en aardig fit rondtrippelt. Geef hem dan maar die kans om te zien dat het ook leuk kan zijn. Maar wat was het een wrak!

[marian*]

Ik had Max op het laatst nog allerlei onderzoeken kunnen laten ondergaan maar heb er voor gekozen hem dat niet meer aan te doen op zijn 16e.
A) was er vrij zeker iets heel erg minder prettigs aan het licht gekomen en
B) had ik hem niet meer laten operen of zo.
Moet je met een oude hond dan nog zo aan het dokteren gaan?Vind ik niet.
Hij had 16 jaar een mooi leven gehad,we hebben lief en leed gedeeld en dan is het soms ineens op.Gun een dier (en jezelf)dan ook een fatsoenlijk einde.