).Dus moeten wij het voor haar bepalen. Ongeveer 2,5 jaar geleden is ze zelf gestopt met door de bosjes rennen, ze hobbelt nu over het pad en de vlakkere stukken ernaast, maar niet meer tussen de bomen door oid (gelukkig). Maar ik bepaal dus voor haar wat we doen en dat is aanzienlijk minder dan vroeger. Een wandeling van max 45 minuten gaat, maar dan moet ik wel heel rustig lopen (geeft niet, ben zelf ook iets minder mobiel nu). Je kunt best langer en sneller lopen, op pure wilskracht loopt ze dan mee, maar ik zie de pijn dan in haar ogen. Dus dat doen we niet meer.
De bal is haar favoriete speeltje en daar spelen we nu soms in huis mee (deed ik eigenlijk nooit) dan gooit mijn zoontje van bijna 2 weg en gaat zij apporteren. Heel schattig om te zien. En heel soms verstop ik hem buiten en mag ze zoeken. Maar alles dus kalm aan en beperkt. We hebben altijd gezegd dat we gaan voor kwaliteit van leven en geen kwantiteit, maar het moet ook niet zo zijn dat wandeling leiden tot meer pijn, dan ben je naar mijn idee ook niet goed bezig. Dus het gaat zolang het gaat, beetje aanpassen, maar dat doe ik graag. Ik hoop dat ze nog even bij ons mag zijn.
