Paisley schreef:lieke schreef:Ik snap dat geklier met het eten van een hond niet. Je geeft een bak eten en dan is het van de hond. Klaar.
Nou ik vind dat helemaal niet klaar. Als een snuit in de verkeerde voerbak verdwijnt, dan wil ik daar wat aan kunnen doen zonder mijn vingers te hoeven missen. Ook is het heel handig om eten af te kunnen pakken als je hond een kippenpoot uit de bosjes van 1 of ander parkje haalt. Dan wil ik niet eerst naar de supermarkt hoeven om iets te halen om te ruilen. En ik wil ook niet mn hele leven met kaas op zak rondlopen.
Ook wil ik niet dat de honden elkaar wat aandoen als ze het met zn tweeën oneens zijn over van wie die voerbak nu eigenlijk is. En als ik een pan uit te likken heb, wil ik dat daar zonder geouwehoer twee koppen in kunnen verdwijnen voor de afwas.
Allemaal prima haalbare doelen, zo gebleken.
Zoals ik al zei: ik heb altijd herplaatsers. En sommigen komen uit beroerde situaties waarbij ze hebben moeten vechten voor hun eten. Ik ga dus nooit een strijd aan om voedsel. Als ik een herplaatser introduceer in de roedel, krijgt die het eten apart van de anderen en blijf ik er bij staan tot de bak leeg is. Zolang ze nog niet gewend zijn, worden de bakken direct na het eten weggehaald en omgespoeld. Mogen ze elkaars bakken niet uitlikken.
Over een langere periode, schuif ik de bakken langzaam steeds dichter naar elkaar toe. Meestal duurt het 4-6 maanden maar dan kunnen ze keurig naast elkaar eten en mogen ze de bakken van elkaar nalikken.
Voor het uitlikken van mijn pannen heb ik een andere methode in het begin: neem ik een lepel, moeten ze allemaal netjes naast elkaar zitten en voer ik ze lepel voor lepel. Opstaan betekent geen lepel. Hebben ze heul snel door.
Tegen de tijd dat ze het vertrouwen hebben dat hun voer niet wordt afgepakt, dan is het tijd om samen de pan uit te likken, brokjes die ik door de kamer gooi samen te zoeken, etc.
Maar ik ga dat moeizaam opgebouwde vertrouwen in de mens (mij dus) niet riskeren door met hun bakken te lopen klieren.
En ja, ik kán aan hun bak komen. In geval van nood. Zoals laatst toen ik vergeten was de metacam over het voer van Maggie te gooien. Ik kreeg een verbaasde blik toen ik de bak weer pakte, maar ik doe dat echt alleen maar als het heel, heel noodzakelijk is. En het is niet iets waar ik specifiek op train.
Ik kan overigens nu ook de van de straat gejatte boterham uit haar bek peuteren. Maar inmiddels heb ik haar alweer twee jaar en het is iets waar ik dus twee jaar over heb gedaan.
