meer kennis /ervaring = meer zorgen

[Jackira]

Theoretische kennis heb ik best wel. Alleen als m'n honden daadwerkelijk iets mankeren ben ik een zeef en weet ik niks meer. Ik probeer wel de onnodige toeters en bellen bij de dierenarts te voorkomen maar helemaal nuchter nadenken kan ik op zo'n moment niet meer. Gelukkig hebben we vrij gezonde honden tot nu toe.

[Izzie_Anneke]

De grootte van mijn onrust hangt van de hond af. Luna was kleinzerig dus bij piepen haalde ik mijn schouders op. Ze had ook een maag van gewapend beton, ze vrat alles wat los en vast zat en werd nooit ziek. Izzie is niet pieperig dus als die bedenkelijk zou gaan zitten draaien, dan let ik beter op.
Godzijdank heb ik tot nu toe onwijs veel mazzel met mijn honden en hun gezondheid.

[lucie]

Ik geloof niet zo in dierenartsen. Beste mensen met heus wel verstand van zaken maar het basisidee is moeilijk.
Gebroken botten en gescheurde huid gaat allemaal prima. Ontstoken oren en bekken ook maar als het meer richting de endocrinologische kant gaat wordt het als snel gegis en gewauwel.
Ik zie ook zelden honden beter worden als het eenmaal echt mis is.

Ik ga dus niet voor advies naar de dierenarts. Als ik het zelf niet snap gaat een consult me niet ineens een wereld van kennis bieden.
Ik hoef niet te weten welke nierwaarden mijn hond heeft. Die is toch afgeschreven als die nieren het vertikken. Nierdieet er tegenaan maar dan is het schluss.

De enige hond waar ik wel fanatiek mee naar de dierenarts gegaan ben was Cleo en die was duizenden euro's verder en jaren later nog steeds niet genezen terwijl die wortel wel altijd voorgehouden werd door de geneesheren.
Het is wel goed. Ik geloof er niet meer in.

Ik heb graag dat mijn honden met een gewoon goede verzorging ook gewoon gezond zijn. Zo niet, dan niet.

ik ben het in zekere zin wel met je eens. Van de humane geneeskunde heb ik zelf ook niet zo'n hoge pet op; meestal is het symptoombestrijding en wordt aan de werkelijke oorzaak niets gedaan. Hetzelfde geldt natuurlijk voor dierenartsen. Alleen heb ik daarin, tenminste voor mijn gevoel, niet zoveel keus.
Ik ben niet in staat te voelen wat mijn dieren voelen en kan dus alleen maar afgaan op hun soms ondefinieerbare symptomen. Dat alleen die vervolgens maar bestreden worden, daar zal ik het dan maar mee moeten doen.
Maar ik ga zeker niet een dier laten lijden, terwijl er mogelijk een medicijn voor is. En ik vind wel degelijk dat met medicatie soms het hele probleem verdwijnt.
Zo had mijn herder Douscha toen ze bij ons kwam gruwelijke jeuk; ze beet en krabte zich helemaal stuk en was mager als brandhout. In Nederland het hele medische circuit doorlopen zonder enig resultaat. Ik kwam op een punt dat ik haar wilde laten gaan, zo erg was het, ware het niet dat ze desondanks zo ongelofelijk zin in het leven had. Nog één poging gewaagd in Frankrijk omdat ik het niet aan kon zien. Ik kreeg een overload aan medicijnen mee (ze zijn er hier dol op) en de jeuk verdween als sneeuw voor de zon. Nooit meer teruggekomen ook! Wat ze toen had zal ik nooit weten, dus wijzer ben ik er niet van geworden, maar dat boeit erg weinig als je beest nog vele jaren jeukvrij door het leven gaat.

Hetzelfde met een van mijn paarden. Een paar jaar geleden had ie een dik been. Kan dus van alles wezen. 2 jaar dokteren en een paar duizend euro armer was het er nog geen haar beter op geworden, ook niet met alternatieve therapieen. Ik hoorde van een gespecialiseerde paardenarts, die per vliegtuig heel Frankrijk door reist en ook de toppaarden doet. Een laatste poging. Met één blik op het been constateerde hij direct Lyme (plus nog wat aanvullende bloedanalyses voor bevestiging van de diagnose). 2 maanden van peperdure antibiotica later was m'n paard volledig klachtenvrij!
Het kan dus wel degelijk de moeite (tijd en geld) lonen om door te blijven dokteren

[lucie]

De grootte van mijn onrust hangt van de hond af. Luna was kleinzerig dus bij piepen haalde ik mijn schouders op. Ze had ook een maag van gewapend beton, ze vrat alles wat los en vast zat en werd nooit ziek. Izzie is niet pieperig dus als die bedenkelijk zou gaan zitten draaien, dan let ik beter op.
.

Dat is zeker waar. Ik leef intens met mijn honden samen en weet daardoor precies wat afwijkt van het normale voor iedere individuele hond. TOt ik Amber kreeg, had ik ook vrij weinig te zoeken bij dierenartsen gelukkig. Maar zij is echt een pechvogeltje, en nog van het keiharde soort ook. doordat ik bij haar zo alert moet zijn, ben ik het bij de anderen ook geworden

[Tineke]

Ik geloof niet zo in dierenartsen. Beste mensen met heus wel verstand van zaken maar het basisidee is moeilijk.
Gebroken botten en gescheurde huid gaat allemaal prima. Ontstoken oren en bekken ook maar als het meer richting de endocrinologische kant gaat wordt het als snel gegis en gewauwel.
Ik zie ook zelden honden beter worden als het eenmaal echt mis is.

Ik ga dus niet voor advies naar de dierenarts. Als ik het zelf niet snap gaat een consult me niet ineens een wereld van kennis bieden.
Ik hoef niet te weten welke nierwaarden mijn hond heeft. Die is toch afgeschreven als die nieren het vertikken. Nierdieet er tegenaan maar dan is het schluss.

De enige hond waar ik wel fanatiek mee naar de dierenarts gegaan ben was Cleo en die was duizenden euro's verder en jaren later nog steeds niet genezen terwijl die wortel wel altijd voorgehouden werd door de geneesheren.
Het is wel goed. Ik geloof er niet meer in.

Ik heb graag dat mijn honden met een gewoon goede verzorging ook gewoon gezond zijn. Zo niet, dan niet.

ik ben het in zekere zin wel met je eens. Van de humane geneeskunde heb ik zelf ook niet zo'n hoge pet op; meestal is het symptoombestrijding en wordt aan de werkelijke oorzaak niets gedaan. Hetzelfde geldt natuurlijk voor dierenartsen. Alleen heb ik daarin, tenminste voor mijn gevoel, niet zoveel keus.
Ik ben niet in staat te voelen wat mijn dieren voelen en kan dus alleen maar afgaan op hun soms ondefinieerbare symptomen. Dat alleen die vervolgens maar bestreden worden, daar zal ik het dan maar mee moeten doen.
Maar ik ga zeker niet een dier laten lijden, terwijl er mogelijk een medicijn voor is. En ik vind wel degelijk dat met medicatie soms het hele probleem verdwijnt.
Zo had mijn herder Douscha toen ze bij ons kwam gruwelijke jeuk; ze beet en krabte zich helemaal stuk en was mager als brandhout. In Nederland het hele medische circuit doorlopen zonder enig resultaat. Ik kwam op een punt dat ik haar wilde laten gaan, zo erg was het, ware het niet dat ze desondanks zo ongelofelijk zin in het leven had. Nog één poging gewaagd in Frankrijk omdat ik het niet aan kon zien. Ik kreeg een overload aan medicijnen mee (ze zijn er hier dol op) en de jeuk verdween als sneeuw voor de zon. Nooit meer teruggekomen ook! Wat ze toen had zal ik nooit weten, dus wijzer ben ik er niet van geworden, maar dat boeit erg weinig als je beest nog vele jaren jeukvrij door het leven gaat.

Hetzelfde met een van mijn paarden. Een paar jaar geleden had ie een dik been. Kan dus van alles wezen. 2 jaar dokteren en een paar duizend euro armer was het er nog geen haar beter op geworden, ook niet met alternatieve therapieen. Ik hoorde van een gespecialiseerde paardenarts, die per vliegtuig heel Frankrijk door reist en ook de toppaarden doet. Een laatste poging. Met één blik op het been constateerde hij direct Lyme (plus nog wat aanvullende bloedanalyses voor bevestiging van de diagnose). 2 maanden van peperdure antibiotica later was m'n paard volledig klachtenvrij!
Het kan dus wel degelijk de moeite (tijd en geld) lonen om door te blijven dokteren

Ja dat is ook mijn gedachte.
Micron heeft al jaren last van zijn hart, daar heb ik en echo van laten maken en op basis daarvan heeft hij medicijnen voorgeschreven gekregen.
Dat ging prima tot een korte tijd terug, hij kon steeds minder meekomen en had ook duidelijk minder plezier in het leven.
Ik was ook al zo ver dat ik ging nadenken over een naderend afscheid omdat ik absoluut niet wil dat hij een lijdensweg zou krijgen.
Maar de da was toch nog een stuk positiever dan mij en gaf aan dat er tegenwoordig meer mogelijk is in het geval van Micron.
En dus kreeg hij een verhoging van het ene medicijn en een nieuwe erbij. En echt joh hij is weer als nieuw , hij heeft weer zoveel plezier , gaat weer iedere dag met me mee en staat dan ook weer trappelend bij de deur daarvoor.
Ik ben echt blij dat ik niet eigenwijs heb gedacht dat er niets mogelijk zou zijn of dat de medicijnen toch niets zouden doen maar voor deze optie heb gekozen.
Als is het wellicht maar tijdelijk ,hij is tenslotte al 13 jaar oud, maar voor nu geniet hij weer en zie ik weer een blij en vrolijk koppie.

[pioenroos]

Ja en nee.
Bij mijn eerste honden ging ik snel naar de dierenarts met 'kleine' dingen en maakte me daar zorgen over.
Nu behandel ik een hoop zelf of kijk het aan. Zoals klein wondje/huidirritatie, puspiemel, diarree voor een paar dagen, allergie, etc.

Maar tegelijkertijd ben ik voor sommige andere dingen juist wat zenuwachtiger geworden: Bij een hond die wat sloom was voor een paar dagen zag ik opeens een spierwitte tong. Ze is maar net op tijd geholpen aan een bloedende milt. Als nu een hond wat sloom lijkt is het eerste wat ik doe obsessief het tandvlees elke paar uur bekijken

[Shibby]

Slimme man heb jij Gonnie..... scheelt ook in stofzuigen

ik ben niet neurotisch, maar nadat Alex kanker in z'n neus had zit ik nu toch in Vusi's neus te kijken als even 1 keer "te veel" niest
En dan hoor ik haar denken... ga toch weg gek mens, ik ben Alex niet

ja, dat bedoel ik!

Dat herken ik ook heel goed nadat Shib is overleden aan hartproblemen.
Loutje was de laatste tijd incidenteel snel aan het ademen en dan schiet ik al half in paniek.
Dan maak ik er een filmpje van en deel het op fb met de vraag of iemand het herkent en blijkt het vaker voor te komen. Dan ben ik weer wat gerustgesteld, maar toch blijft de 'paniek' komen als ze het weer even heeft en moet ik mezelf streng toespreken.

[Caro.]

Op medisch gebied ben ik niet veel zorgelijker geworden volgens mij.
Ik heb alleen altijd pech met honden die wel wat mankeren en inmiddels ook aardig te pest in, want net wat Martijn zegt: wortel voorhouden,
honderden (zo niet duizenden) euro's incasseren en je schiet er vaak geen moer mee op.
Puchu ook, begon met vreemde gedragingen, maar bleek iets medisch te zijn (ernstige bronchitis).
Twee scopieën verder, tig kweekjes, peperdure antibiotica en cosulten en ruim 2.000 euro verder is de conclusie 'we krijgen het niet beter' oké dan
Ik heb het er ook wel even mee gehad en we modderen wel even door al heb ik zelf wel het gevoel dat er nog iets aan de hand is wat iedereen
over het hoofd heeft gezien.
Mijn vertrouwen is dus ook niet zo groot, maar tegelijkertijd moet je soms wel.

Op ander gebied ben ik wel meer zorgelijk geworden, deels door ervaring, deels door kennis en ook door wat je allemaal leest.
Vroeger ( ) was ik heel onbevangen met honden, ik deed nooit ergens moeilijk over en volgde mijn gevoel en het ging altijd prima.
Nu denk ik aan wat er allemaal kan gebeuren: ongeluk (mijn eerste pupje is dood gegaan door een ongeluk), andere honden waarmee het mis kan
gaan en noem maar op.
Soms ben ik te voorzichtig omdat ik allemaal apen en beren zie

[Branka]

Ik kijk t wat makkelijker aan dan vroeger. Maar als mn gevoel zegt dat t niet goed is ga ik. En meestal is dat dan ook verstandig gebleken. Denk dat je dat dan ook juist beter leert herkennen

Qua gezondheid hier ook.
Wat betreft het eerder genoemde gedrag heb ik echt moeten loslaten. Tagor was een hond die nogal graag zijn punt wilde maken bij andere reuen. Dus hadden we op een gegeven moment ogen in ons achterhoofd. Finn is veel relaxter, die gaat andere honden liever uit de weg. Zeker als hij ze niet kent. Maar in het begin liep ik nog steeds de omgeving in de gaten te houden of we vreemde honden tegen kwamen zodat ik hem bij mij kon roepen. Totaal niet nodig en dat loopt wel een stuk ontspannender.

[Machie]

Op medisch gebied juist niet. Meer kennis en ervaring zorgt bij mij juist voor meer vertrouwen in mijn eigen gevoel.

Met hond-hond contacten ben ik wel veel voorzichtiger.

[mijke]

Het is meer zorgen, maar ook minder zorgen. De overbodige zorgen worden minder en de terechte zorgen worden meer.

Voorbeeld van onterechte zorgen die ik had als onervaren eigenaar: oh mijn god, Oor dr nageltjes slijten zo snel! Hop naar de dierenarts. Dierenarts zegt: niks aan de hand joh! Week later 1 miniscuul druppeltje bloed aan dr kortgesleten nageltje. Dierenarts zegt nou, gewoon ff geen apporteerspelletjes meer doen op asfalt of stenen dan groeit het vanzelf weer aan. Offuh ohjee, mijn hond wil vandaag geen eten, gaat ie nu dood? Nee hoor mevrouw, het is 39 graden en dan is het heel normaal dat een hond eventjes geen zin in haar eten heeft.

Voorbeeld van terechte zorgen nu ik meer kennis heb: Oor heeft 2 weken na einde loopsheid een keer witte uitscheiding bij dr flamoes en ik kan niet zeggen waarom, maar ik maak me zorgen. En terecht zo bleek want ze had een beginnende BMO. Hier zou ik vroeger nooit wat van hebben gedacht.

[Plumeau]

Absoluut.
Ik merk kwaaltjes eerder op en vooral bij prooidieren zoals cavia's maakt dat verschil. Waar die beestjes bij veel mensen binnen 5 jaar hemelen, gaan ze hier toch vaak tot hun achtste door. Met alle kwaaltjes die erbij horen en waar ik me zorgen over mag maken

Ook bij de honden merk ik dat iets mank lopen bij mij zorgen geeft (ze moeten nog wat jaartjes mee, liefst in combinatie met sporten). Zonder kennis merk je bij Pipra zelden dat ze niet goed loopt achter (geopereerde hakjes) en Salina voor (waarschijnlijk een stiefeltje, maar da en fysio hebben die niet duidelijk kunnen vinden en een oudere hond opereren voor eens in de paar dagen een paar passen missen is ook niet ideaal).

[veertje]

Ik ben best relaxt als er wat is, ren niet meteen naar de DA. Maar probeer wel meer om blessures etc. te voorkomen. Finn gaat bijvoorbeeld nu minimaal 2x per jaar naar de fysio. Iets waar ik voorheen van dacht 'Jullie zijn gek' En ik ben veel banger dat Tess zich bezeerd door haar gekke sprongen dan dat ik eerder altijd was.
En zomaar elk kauwspul geven als ik weg ga doe ik ook niet meer. Al vind ik dat soms best irritant van mezelf

[Neeltje]

een stiefeltje

Ken je die nog niet? Ben jij nooit aan het stiefelen?? Lotje en ik stiefelen heel wat af, oftewel kuieren.

Ik vind het wel handig om meer te weten. Behalve dat je dingen sneller ziet, kan ik ook beter afwegen wel of niet naar de DA te gaan.

En v.w.b. meer kennis over bepaalde rassen en hondengedrag, is het makkelijker om situaties in te schatten. Niet alleen van andere honden, maar ook mijn eigen hond.

[Plumeau]

een stiefeltje

De technische term is gewrichtsmuis.

[veertje]

Ik heb nu ook weer zo'n dingetje... Ik geef de honden vanavond allebei een snack en ga inpakken voor het weekend. Finn had een groot stuk paardenhuid (met vacht) en dat is best taai dus het knagen ging niet zo vlot. Ik wilde het dan ook na een tijdje weg nemen. Ga ik weer kijken, is het zo goed als op Een stuk de helft zolang als hijzelf en 5cm breed. En nu bedenk ik me dus of zoiets niet de boel kan verstoppen... Daar zou ik me eerder nooit druk om hebben gemaakt...

[Annemieb]

Ik ben nu ook sneller aan de lijn met de dierenarts ....
Gewoon omdat er de laatste 2 jaar zoveel gebeurd is in mijn kennissenkring met de honden
En ook met mijn eigen pup afgelopen jaar.
Maar ik hoop dat het wel nog slijt ... al gaat een volgende pup toch heel anders voor me zijn