Kijk je naar goedkopere alternatieven voor je hond nu alle de prijzen zo uit de bocht vliegen?
Ster topic! Klik hier om te reageren
Ben je nieuw en wil je een account maken? Klik hier!
Een (zeer) beknopte handleiding voor nieuwe leden vind je hier: Klik!
Het hondenforum team stelt zich hier voor: Klik!
Laatste wijziging 23-03-2022
Wil je deze forummededeling niet meer zien? klik dan rechtsboven in dit vak
Anrien88 schreef: ↑04 dec 2021 21:08
Ik heb inmiddels meerdere topics van jou gelezen en snap nu wel waarom jouw hond schrikkerig is! Je hebt een plaat voor je kop en wilt gewoon niet inzien dat het probleem bij jou ligt....
Verder sluit ik mij volledig bij Hylos aan!
Ik snap het ook gewoon niet. Alles is hem prima aangeleerd, dmv puppycursus en oefenen (met beloning) thuis. Waarom is het dan zo'n domme hond? Kan het zijn dat hij geestelijk gewoon wat minder slim is? Zulke honden zullen er vast ook wel bestaan. Net als bij mensen heb je superslimme honden, maar ook wat minder slimme honden. Wellicht valt de onze onder die 2e noemer?
Waarom weet hij inene wél wat we bedoelen als we het strenger/harder uitspreken? Als hij het echt niet zou begrijpen, wat jullie beweren maar wat niet waar is, dan zou hij het ook niet begrijpen als je het strenger zegt. Dus hiermee haal ik die aanname van jullie onderuit.
Hij begrijpt prima wat we bedoelen. Hij is gewoon ontzettend eigenwijs. Als ik een commando gelijk streng uitspreek weet hij namelijk prima wat hij moet doen en doet hij het ook meteen. Hij kent de commando's dus prima. Jullie aanname dat hij me niet begrijpt veeg ik hiermee dus ook onderuit.
kathy schreef: ↑05 dec 2021 00:07
Het klinkt raar, ik weet het, maar ik vermoed dat de hond meesleest op dit forum. Je zou van minder schrikkerig worden.
Dat je hond commando's kent heeft niets te maken met elkaar begrijpen. Maar jij begrijpt overduidelijk niets van honden en je hond begrijpt niet dat je hem niet begrijpt. Volg je nog?
Overigens is eigenwijsheid en proberen onder regels uit te komen nu juist de charme van het hebben van een hond.
Het duurt echt wel wat jaartjes voordat hij volwassen is en dan kijk je als het goed is met een glimlach terug op deze periode.
Onze heidewachtel was bijzonder intelligent en ook bijzonder eigenzinnig en hij kon je echt tarten, ik werd af en toe wanhopig van zijn streken.
Maar de band die we samen kregen was subliem en alle moeite meer dan waard.
Marie-Josée schreef: ↑05 dec 2021 09:05
Dat je hond commando's kent heeft niets te maken met elkaar begrijpen. Maar jij begrijpt overduidelijk niets van honden en je hond begrijpt niet dat je hem niet begrijpt. Volg je nog?
Overigens is eigenwijsheid en proberen onder regels uit te komen nu juist de charme van het hebben van een hond.
Het duurt echt wel wat jaartjes voordat hij volwassen is en dan kijk je als het goed is met een glimlach terug op deze periode.
Onze heidewachtel was bijzonder intelligent en ook bijzonder eigenzinnig en hij kon je echt tarten, ik werd af en toe wanhopig van zijn streken.
Maar de band die we samen kregen was subliem en alle moeite meer dan waard.
Hij is 2 jaar, dus ik dacht wel volwassen en dat al die puppystreken eruit zouden zijn. Ik vind die eigenwijsheid en het niet luisteren absoluut geen charme, maar vaak gewoon bloedirritant. Hij heeft me gelukkig al heel lang niet meer zó gefrustreerd als in het begin. Maar zoals uitgelegd in een vorig topic: Ik ben door stoornissen helaas niet in staat tot een échte band opbouwen met mens of dier, dus dit zal nooit gebeuren. Ook niet als ik vanaf nu ontzettend hard m'n best zou doen om een band te creëren. Maar ik zal ook nooit een hondenmens worden.
Ik vind hem overigens echt niet altijd irritant. Er zijn ook momenten dat ik om hem kan lachen. Hij ligt vaak genoeg uit zichzelf bij me. Hij krijgt aandacht van mij. Ik zie ook vaak genoeg een zwiepende staart (en dat zegt veel, dat weten jullie), ik heb nog nooit zijn staart tussen de benen gezien dat hij echt angstig was. Wel in een hangende positie, maar dat doet hij sowieso regelmatig, al van jongs af aan. Het is gewoon geen zwieper zegmaar, ik heb nog nooit zijn staart héél enthousiast zien zwiepen. (Zoals je weleens in filmpjes ziet.) Ook niet bij anderen (bijv opa en oma). Ik voel me veiliger met hem in huis.
Toch blijf ik me afvragen waarom je dan een hond hebt genomen. Die kan er niets aan doen dat jij geen band kunt hebben dus dat doet niet ter zake eerlijk gezegd.
Jullie hebben willens en wetens een hond aangeschaft en je moet er dan ook het beste van maken of hem een andere en in mijn ogen betere kans bieden.
Overigens is een hond niet per se met 2 jaar volwassen. Tel er maar minstens een jaartje bij
Volgroeid is niet hetzelfde als geestelijk volwassen. Dat hangt van een aantal factoren af zoals raskenmerken, individuele aanleg, opvoeding...en dus ook van jullie
De jongste hier begon pas met 2 jaar überhaupt te puberen. Rond z'n 4e verjaardag begon hij eindelijk mentaal volwassen te lijken. Hij is nu 5 jaar en ik kan met hem lezen en schrijven
Oh, en kwispelen is niet per definitie een teken van vrijheid of plezier. En een hond hoeft geen staat tussen de benen te hebben om toch angstig te zijn.
Ook zal kun je moeilijk en emotionele band met mensen en dieren aan gaan, daarom kun je je nog wel verdiepen in lichaamstaal en manier van leren. Je kunt wel energie erin steken om het in ieder geval voor degene die van jou afhankelijk is, in dit geval je hond, maar het zou ook je kind kunnen zijn voor wie je dit doet, zo plezierig mogelijk te maken. Daar hoeft je emotie geen rol in te spelen. Wel de wil om je in te zetten, verantwoordelijkheidsgevoel, met het welzijn en welbevinden van de afhankelijke voor laten gaan op je eigen wensen
Marie-Josée schreef: ↑05 dec 2021 11:23
Toch blijf ik me afvragen waarom je dan een hond hebt genomen. Die kan er niets aan doen dat jij geen band kunt hebben dus dat doet niet ter zake eerlijk gezegd.
Jullie hebben willens en wetens een hond aangeschaft en je moet er dan ook het beste van maken of hem een andere en in mijn ogen betere kans bieden.
Overigens is een hond niet per se met 2 jaar volwassen. Tel er maar minstens een jaartje bij
Volgroeid is niet hetzelfde als geestelijk volwassen. Dat hangt van een aantal factoren af zoals raskenmerken, individuele aanleg, opvoeding...en dus ook van jullie
Dit is mijn verhaal:
We kregen via via te horen dat iemand die we kennen een nestje had gekregen. Wezen kijken en toen wilde ik per sé een puppy. (Ik wilde er al langer eentje, want honden van anderen waren altijd zó leuk! Ik heb zelf nooit honden gehad, mijn partner wel altijd.) Mijn partner was er in 1e instantie niet geheel mee eens, maar ging overstag. Mijn schoonouders waarschuwden nog: "Het gaat zwaar worden." maar ook niet meer dan dat. Dus ik had geen idee hoe het écht zou zijn met een pup in huis. En ja, ik had me een beetje ingelezen en filmpjes bekeken over opvoeding van puppy's. Alsnog is het gewoon echt helemaal misgegaan, werd ik niet gehoord door de belangrijkste persoon in mijn leven en bleek ik uiteindelijk gewoon echt geen hondenmens te zijn.
Waarom doet het niet ter zake dat ik geen band kan creëren? Mijn inziens doet dat nml juist wél ter zake?! Het is nogal een belangrijk ding?!
Klopt, wij hebben een hond aangeschaft. En ik dacht dat we afspraken hadden gemaakt. Uiteindelijk wilde mijn partner niets van die afspraken weten, de hond gaat niet weg. Punt. (Ondanks wat ik heb aangegeven.) Ik ben het er dus absoluut niet mee eens dat je per se een hond moet houden "omdat je 'm nu eenmaal aangeschaft hebt", er zijn wel degelijk goede redenen om hem weg te doen. Alleen ik ben dus niet alleen, ik heb het niet alleen voor het zeggen. Dat is het punt. Hij wil hem houden, wegdoen is absoluut geen optie voor mijn partner. Aan de andere kant is dat ook het grote voordeel: Hij is zeker wel geliefd bij mijn partner, en bij opa's en oma's, (schoon)familie, dus hij heeft echt geen rotleven hoor.
Fotogravinnetje schreef: ↑05 dec 2021 11:32
De jongste hier begon pas met 2 jaar überhaupt te puberen. Rond z'n 4e verjaardag begon hij eindelijk mentaal volwassen te lijken. Hij is nu 5 jaar en ik kan met hem lezen en schrijven
Ik dacht gelezen te hebben dat je partner juist een hond wilde? Dat jij eerder een kattenmens was?
Dan heb ik dat verkeerd. Ook dat jullie een goede relatie hebben. Maar hij is vaak 12 uur van huis en jij vind de hond niet leuk. En toch gunt hij de hond geen betere plek?
En nee dat jij geen band kunt opbouwen zou niet ter zake moeten doen want daar kan de hond niets mee en voor hem heb je toch die verantwoordelijkheid op je genomen.
Als je niet goed kon lopen en je zou een pup nemen van een ras wat veel beweging nodig had dan zou je niet mogen klagen als hij vervelend werd en dat ook niet bij de hond neer moeten leggen. Dat is enkel jou probleem en dat wist je van te voren.
Mijn advies, wees eerlijk tegen je partner, en zoek samen een ander adres voor je hond.
Fotogravinnetje schreef: ↑05 dec 2021 11:40
Oh, en kwispelen is niet per definitie een teken van vrijheid of plezier. En een hond hoeft geen staat tussen de benen te hebben om toch angstig te zijn.
Ook zal kun je moeilijk en emotionele band met mensen en dieren aan gaan, daarom kun je je nog wel verdiepen in lichaamstaal en manier van leren. Je kunt wel energie erin steken om het in ieder geval voor degene die van jou afhankelijk is, in dit geval je hond, maar het zou ook je kind kunnen zijn voor wie je dit doet, zo plezierig mogelijk te maken. Daar hoeft je emotie geen rol in te spelen. Wel de wil om je in te zetten, verantwoordelijkheidsgevoel, met het welzijn en welbevinden van de afhankelijke voor laten gaan op je eigen wensen
Uhm, het is mij dus júist geleerd op puppycursus om naar de staart te kijken, want de staart zegt alles. Tussen de benen (echt op de buik) = (extreem) angstig, neutrale stand = neutraal en de beste stand, omhoog = oververzekerd. En dat kwam dus van iemand die ervoor geleerd heeft. Ik snap dus eigenlijk niet waarom jij nu beweert dat dit volgens jou niet zo is.
Marie-Josée schreef: ↑05 dec 2021 12:09
Ik dacht gelezen te hebben dat je partner juist een hond wilde? Dat jij eerder een kattenmens was?
Dan heb ik dat verkeerd. Ook dat jullie een goede relatie hebben. Maar hij is vaak 12 uur van huis en jij vind de hond niet leuk. En toch gunt hij de hond geen betere plek?
En nee dat jij geen band kunt opbouwen zou niet ter zake moeten doen want daar kan de hond niets mee en voor hem heb je toch die verantwoordelijkheid op je genomen.
Als je niet goed kon lopen en je zou een pup nemen van een ras wat veel beweging nodig had dan zou je niet mogen klagen als hij vervelend werd en dat ook niet bij de hond neer moeten leggen. Dat is enkel jou probleem en dat wist je van te voren.
Mijn advies, wees eerlijk tegen je partner, en zoek samen een ander adres voor je hond.
Meer dat het nu zijn hond is en hij hem dus absoluut niet weg wil doen. Want hij houdt inmiddels van hem en om die reden gunt hij hem dus geen "betere" plek. Ik ben niet belangrijk, mijn gevoel en wat ik heb aangegeven zijn niet belangrijk.
Ik ben eerlijk tegen hem geweest, ik heb belangrijke dingen gezegd, alsnog was/is het absoluut géén optie om de hond weg te doen. Hij is niet over te halen, wil bepaalde dingen niet inzien. Want hij houdt van hem. En dus moet ik hiermee leven. En dat vind ik prima.
Hij weet totaal niet meer wat hij aan je heeft. Dat veroorzaakt zijn bange reactie. Ik ben blij dat je nog wel hier wilt lezen en ook nog antwoord, ben ik oprecht blij om, en zegt mij dat je echt wel open staat voor reacties.
Het heeft geen zin om voorbeelden te noemen die je zelf hebt geschreven over hoe jij op hem reageert in diverse situaties ondertussen.
Kan wel vertellen uit eigen dingen. De keren dat ik twijfelde over een hond, en dat is recent nog geweest, vorig jaar januari, hond met behoorlijk wat issues ineens in huis. En ik zat in een burnout.
De hond had een dak boven haar hoofd gekregen, we hebben van alles uit de kast getrokken om te doen wat we konden zeker de eerste dagen/week. En ik zat er doorheen, en mijn gevoel was sterk haar terug te geven.
Mijn partner wilde dat niet. Ondertussen zat ik in huis met honden die elkaar niet leuk leken te vinden, de katten konden er niet bij en zaten opgesloten boven en ik wist niet hoe ziek ze was en moest dat of uit gaan zoeken of besluiten haar weg te doen en het los te laten.
Ik ben er toch voor gegaan, onderzoeken bij da 2x in de week, speciale voeding, investeren in katten en de honden onderling, samen met mijn partner.
En nu, mijn hemel wat een liefde krijgen we terug. Honden en katten kunnen meer dan prima met elkaar overweg, honden onderling is een hele goede match. Chara is zo een enorme leuke hond, ook naar buiten toe, naar ons toe enorm veel genegenheid binnen en buiten.
Je krijgt terug wat je erin steekt. En ik ben er na dus wat ik in een ander topic ook zei, heilig van overtuigd dat dieren zo enorm verfijnd reageren op gevoel van mensen dat zij ook voelen dat er weerstand is. Zodra je voor elkaar open gaat staan, zal je écht merken dat je een veel betere band gaat krijgen.
Om geen lappen tekst in 1 antwoord te hebben doe ik apart nog een over de hond van mijn partner waarmee ik ging samenwonen.
Mijn vriend en ik kregen een relatie in een voor hem moeilijke periode. Hij had een hondje dat ik ook al jaren kende, maar gewoon van buiten en hoe zij met mijn eerste hond omging was prima. Reu en teef en ze vonden elkaar ok.
Mijn teef en zij echter, dat was een ander verhaal, zeker toen we meer met elkaar op gingen trekken, de reu in werd geslapen en de dames ineens bij elkaar kwamen te wonen.
Ik was gewend een hond te hebben die graag bij je was, maar ook een die commando's kon opvolgen. Bluf mijn teefje heb ik ook moeite mee gehad om daar te komen, dat beschreef ik in mijn andere reactie, het was geven en nemen van beide kanten.
Jol echter was free as a bird, en totaal geen hondje van commando's. Wel beschadigd door veel onzekerheden tijdens haar opgroeien, en kon het moeilijk verteren dat een andere hond ook aandacht kreeg.
Ze kwam bij mij en Bluf wonen met haar baas, en dat leverde enorm veel spanningen op. Ze viel ook Bluf aan, mijn hond, en als die terug zo had gereageerd zou kleine Jol het hebben afgelegd.
Ik kwam dus op een bepaald moment zeker op voor Bluf, wat op een late avond resulteerde in een behoorlijke beet van Jol in mij.
Mijn vriend snapte mijn woede op dat moment en wilde haar herplaatsen.
Ik wist hoeveel dat hondje voor hem betekende, en dat hij op dat moment ook niet "helder" kon denken.
Samen zijn we toen (destijds ook zeker met hulp en adviezen van dit forum) gaan bespreken hoe we het anders konden doen.
Iets duidelijkere regels, geen claimgedrag accepteren, maar wel ook positieve dingen benadrukken en ook weer het spel en de luchtigheid terugbrengen in situaties.
Ik moest accepteren dat Jol alleen een "zit" wilde doen en verder haar vrije zelf was. Maar stelde daarin wel grenzen in haar gedrag richting claimen of negatief reageren naar mijn hond.
Het ging niet over 1 nacht ijs, maar mede door verandering van benadering vanuit partner en ook van mij uit kwam alles tot bedaren. Rust keerde weer, Jol ging mij vertrouwen en durfde steun te zoeken bij mij. Voelde zich steeds veiliger en ik ben van die griet gaan houden met haar aparte karakter maar ook dat ze veranderde door bij ons te komen liggen weer ipv afzonderen.
Soms leek het alsof ze mij op een bepaald moment boven haar baasje plaatste, gelukkig vond mijn vriend het alleen maar mooi om te zien hoe Jol was veranderd, en dat ze dus eerder steun bij mij zocht bij angstissues. Dat is bij jou niet aan de orde.
Ik probeer in ieder bericht wat ik je schrijf te zeggen dat je moet kunnen openstaan voor elkaar, jij en je partner, en afspraken maken over opvoeding en wat jullie wel en niet ok vinden.
Maar ook zeker naar de hond toe. Ik proef aan veel dingen dat de hond ook echt zijn best doet, maar soms ook niet weet waar hij goed aan doet. En dat maakt hem onzeker.
En bindingsangst vanuit jezelf, en misschien andere issues, denk dat ik mijn portie ook wel heb gehad. Maar dat de dieren domweg een reflectie zijn van jezelf.. is een spiegel. Lijk je misschien op jouw kat. Een dier die liever alleenrecht heeft en verder iedereen wegblaast, en kun je wat moeilijker met de lab omdat dat juist honden zijn die dolgraag deel willen uitmaken van een gezin en lol willen hebben en genegenheid nodig hebben.
Hoef geen antwoord, maar denk er over na, je doet jezelf en de hond en je partner op dit moment echt tekort.
Fotogravinnetje schreef: ↑05 dec 2021 11:40
Oh, en kwispelen is niet per definitie een teken van vrijheid of plezier. En een hond hoeft geen staat tussen de benen te hebben om toch angstig te zijn.
Ook zal kun je moeilijk en emotionele band met mensen en dieren aan gaan, daarom kun je je nog wel verdiepen in lichaamstaal en manier van leren. Je kunt wel energie erin steken om het in ieder geval voor degene die van jou afhankelijk is, in dit geval je hond, maar het zou ook je kind kunnen zijn voor wie je dit doet, zo plezierig mogelijk te maken. Daar hoeft je emotie geen rol in te spelen. Wel de wil om je in te zetten, verantwoordelijkheidsgevoel, met het welzijn en welbevinden van de afhankelijke voor laten gaan op je eigen wensen
Uhm, het is mij dus júist geleerd op puppycursus om naar de staart te kijken, want de staart zegt alles. Tussen de benen (echt op de buik) = (extreem) angstig, neutrale stand = neutraal en de beste stand, omhoog = oververzekerd. En dat kwam dus van iemand die ervoor geleerd heeft. Ik snap dus eigenlijk niet waarom jij nu beweert dat dit volgens jou niet zo is.
De staart bewegen is niet altijd vrolijk of dominant kwispelen. Hondentaal is veel genuanceerder dan die cursusleider kennelijk heeft aangegeven. Met een stijve hoge staart kwispelen is bijvoorbeeld een teken van spanning en met een niet hoog gedragen staart voorzichtig kwispelen is vaak onzekerheid.
blondie schreef: ↑05 dec 2021 13:13
Hij weet totaal niet meer wat hij aan je heeft. Dat veroorzaakt zijn bange reactie. Ik ben blij dat je nog wel hier wilt lezen en ook nog antwoord, ben ik oprecht blij om, en zegt mij dat je echt wel open staat voor reacties.
Het heeft geen zin om voorbeelden te noemen die je zelf hebt geschreven over hoe jij op hem reageert in diverse situaties ondertussen.
Kan wel vertellen uit eigen dingen. De keren dat ik twijfelde over een hond, en dat is recent nog geweest, vorig jaar januari, hond met behoorlijk wat issues ineens in huis. En ik zat in een burnout.
De hond had een dak boven haar hoofd gekregen, we hebben van alles uit de kast getrokken om te doen wat we konden zeker de eerste dagen/week. En ik zat er doorheen, en mijn gevoel was sterk haar terug te geven.
Mijn partner wilde dat niet. Ondertussen zat ik in huis met honden die elkaar niet leuk leken te vinden, de katten konden er niet bij en zaten opgesloten boven en ik wist niet hoe ziek ze was en moest dat of uit gaan zoeken of besluiten haar weg te doen en het los te laten.
Ik ben er toch voor gegaan, onderzoeken bij da 2x in de week, speciale voeding, investeren in katten en de honden onderling, samen met mijn partner.
En nu, mijn hemel wat een liefde krijgen we terug. Honden en katten kunnen meer dan prima met elkaar overweg, honden onderling is een hele goede match. Chara is zo een enorme leuke hond, ook naar buiten toe, naar ons toe enorm veel genegenheid binnen en buiten.
Je krijgt terug wat je erin steekt. En ik ben er na dus wat ik in een ander topic ook zei, heilig van overtuigd dat dieren zo enorm verfijnd reageren op gevoel van mensen dat zij ook voelen dat er weerstand is. Zodra je voor elkaar open gaat staan, zal je écht merken dat je een veel betere band gaat krijgen.
Om geen lappen tekst in 1 antwoord te hebben doe ik apart nog een over de hond van mijn partner waarmee ik ging samenwonen.
Het probleem bij mij is ook dat ik straks een andere grote - en veel belangrijkere - verantwoordelijkheid heb en daar al mijn aandacht naartoe gaat. Dat gaat voor alles en dus ook voor het proberen een band op te bouwen. Ik heb daar straks simpelweg geen tijd meer voor.
blondie schreef: ↑05 dec 2021 13:13
Hij weet totaal niet meer wat hij aan je heeft. Dat veroorzaakt zijn bange reactie. Ik ben blij dat je nog wel hier wilt lezen en ook nog antwoord, ben ik oprecht blij om, en zegt mij dat je echt wel open staat voor reacties.
Het heeft geen zin om voorbeelden te noemen die je zelf hebt geschreven over hoe jij op hem reageert in diverse situaties ondertussen.
Kan wel vertellen uit eigen dingen. De keren dat ik twijfelde over een hond, en dat is recent nog geweest, vorig jaar januari, hond met behoorlijk wat issues ineens in huis. En ik zat in een burnout.
De hond had een dak boven haar hoofd gekregen, we hebben van alles uit de kast getrokken om te doen wat we konden zeker de eerste dagen/week. En ik zat er doorheen, en mijn gevoel was sterk haar terug te geven.
Mijn partner wilde dat niet. Ondertussen zat ik in huis met honden die elkaar niet leuk leken te vinden, de katten konden er niet bij en zaten opgesloten boven en ik wist niet hoe ziek ze was en moest dat of uit gaan zoeken of besluiten haar weg te doen en het los te laten.
Ik ben er toch voor gegaan, onderzoeken bij da 2x in de week, speciale voeding, investeren in katten en de honden onderling, samen met mijn partner.
En nu, mijn hemel wat een liefde krijgen we terug. Honden en katten kunnen meer dan prima met elkaar overweg, honden onderling is een hele goede match. Chara is zo een enorme leuke hond, ook naar buiten toe, naar ons toe enorm veel genegenheid binnen en buiten.
Je krijgt terug wat je erin steekt. En ik ben er na dus wat ik in een ander topic ook zei, heilig van overtuigd dat dieren zo enorm verfijnd reageren op gevoel van mensen dat zij ook voelen dat er weerstand is. Zodra je voor elkaar open gaat staan, zal je écht merken dat je een veel betere band gaat krijgen.
Om geen lappen tekst in 1 antwoord te hebben doe ik apart nog een over de hond van mijn partner waarmee ik ging samenwonen.
Het probleem bij mij is ook dat ik straks een andere grote - en veel belangrijkere - verantwoordelijkheid heb en daar al mijn aandacht naartoe gaat. Dat gaat voor alles en dus ook voor het proberen een band op te bouwen. Ik heb daar straks simpelweg geen tijd meer voor.
Het probleem is dat jij keuzes maakt en vervolgens daar niet je verantwoordelijkheid voor neemt. Je wordt over het algemeen niet per ongeluk zwanger, en zo wel, dan zijn er mogelijkheden om dat af te breken. Je hebt zelf gekozen voor een hond. En die hond was er al voordat jij zwanger werd. Hoog tijd om eens ernstig bij jezelf na te gaan welke keuzes je gemaakt hebt, waarom je ze gemaakt hebt en wat de consequenties van je keuzes zijn. En neem je verantwoordelijkheid. En ja, dat kan dus betekenen dat je energie erin moet steken die je liever in andere dingen steekt. Sorry, maar dan had je geen hond moeten nemen. Dat jij 'het wordt zwaar' niet serieus genoeg genomen hebt, is jouw probleem. Deal ermee. Straks met een kind gaat het nog veel zwaarder worden, wist je dat? Als je er met een pup/jonge hond al doorheen zit, is de kans heel groot dat je het met een kind al helemaal niet gaat redden (en dat is al zo zonder hechtingsproblematiek)
Hoop voor je dat de kat straks geen issues met je kind gaat krijgen, gezien het gedrag van dat dier heb je dikke kans dat die lelijk tegen je baby gaat doen.
En als je nu al duidelijk aangeeft dat je de combi baby hond niet ziet zitten, doe me een lol en laat je man of vriend dit topic lezen. Hopelijk maakt hij een juiste beslissing in belang van de hond.
Jij bent inderdaad meer thuis dan jouw partner, en geeft in mijn ogen heel helder aan niet de zorg van de hond (erbij) te willen.
Gun dat beestje een huisje waar wel aandacht en genegenheid wordt gegeven, en niet een huis waar hij teveel is en waar niet eens een plekje vrijgemaakt kan worden voor een kussen of een mand waar hij kan gaan liggen om jou niet voor de voeten te lopen.
blondie schreef: ↑05 dec 2021 13:13
Hij weet totaal niet meer wat hij aan je heeft. Dat veroorzaakt zijn bange reactie. Ik ben blij dat je nog wel hier wilt lezen en ook nog antwoord, ben ik oprecht blij om, en zegt mij dat je echt wel open staat voor reacties.
Het heeft geen zin om voorbeelden te noemen die je zelf hebt geschreven over hoe jij op hem reageert in diverse situaties ondertussen.
Kan wel vertellen uit eigen dingen. De keren dat ik twijfelde over een hond, en dat is recent nog geweest, vorig jaar januari, hond met behoorlijk wat issues ineens in huis. En ik zat in een burnout.
De hond had een dak boven haar hoofd gekregen, we hebben van alles uit de kast getrokken om te doen wat we konden zeker de eerste dagen/week. En ik zat er doorheen, en mijn gevoel was sterk haar terug te geven.
Mijn partner wilde dat niet. Ondertussen zat ik in huis met honden die elkaar niet leuk leken te vinden, de katten konden er niet bij en zaten opgesloten boven en ik wist niet hoe ziek ze was en moest dat of uit gaan zoeken of besluiten haar weg te doen en het los te laten.
Ik ben er toch voor gegaan, onderzoeken bij da 2x in de week, speciale voeding, investeren in katten en de honden onderling, samen met mijn partner.
En nu, mijn hemel wat een liefde krijgen we terug. Honden en katten kunnen meer dan prima met elkaar overweg, honden onderling is een hele goede match. Chara is zo een enorme leuke hond, ook naar buiten toe, naar ons toe enorm veel genegenheid binnen en buiten.
Je krijgt terug wat je erin steekt. En ik ben er na dus wat ik in een ander topic ook zei, heilig van overtuigd dat dieren zo enorm verfijnd reageren op gevoel van mensen dat zij ook voelen dat er weerstand is. Zodra je voor elkaar open gaat staan, zal je écht merken dat je een veel betere band gaat krijgen.
Om geen lappen tekst in 1 antwoord te hebben doe ik apart nog een over de hond van mijn partner waarmee ik ging samenwonen.
Het probleem bij mij is ook dat ik straks een andere grote - en veel belangrijkere - verantwoordelijkheid heb en daar al mijn aandacht naartoe gaat. Dat gaat voor alles en dus ook voor het proberen een band op te bouwen. Ik heb daar straks simpelweg geen tijd meer voor.
Het probleem is dat jij keuzes maakt en vervolgens daar niet je verantwoordelijkheid voor neemt. Je wordt over het algemeen niet per ongeluk zwanger, en zo wel, dan zijn er mogelijkheden om dat af te breken. Je hebt zelf gekozen voor een hond. En die hond was er al voordat jij zwanger werd. Hoog tijd om eens ernstig bij jezelf na te gaan welke keuzes je gemaakt hebt, waarom je ze gemaakt hebt en wat de consequenties van je keuzes zijn. En neem je verantwoordelijkheid. En ja, dat kan dus betekenen dat je energie erin moet steken die je liever in andere dingen steekt. Sorry, maar dan had je geen hond moeten nemen. Dat jij 'het wordt zwaar' niet serieus genoeg genomen hebt, is jouw probleem. Deal ermee. Straks met een kind gaat het nog veel zwaarder worden, wist je dat? Als je er met een pup/jonge hond al doorheen zit, is de kans heel groot dat je het met een kind al helemaal niet gaat redden (en dat is al zo zonder hechtingsproblematiek)
En daar heb je het dus mis. Ik wel. Geheel onverwachts, niet gepland. Afbreken was absoluut geen optie.
En ja, ik heb in 1e instantie gekozen voor een hond, maar ik heb ook uitgelegd (geprobeerd iig) hoe dat bij mij is gegaan/verlopen. Je kunt niet altijd van tevoren weten hoe iets zal gaan of wat je ergens van vind. Dit valt mij niet te verwijten (en ik verwijt mezelf dus ook niks, ik ben nu eenmaal geen hondenmens gebleken).
"Het wordt zwaar" dekt echt bij lánge na niet de lading van hoe het (bij ons) is gegaan met pup. Nog niet eens de helft! En ik heb er op mijn manier mee gedeald.
In tegenstelling tot een hond weet ik wél hoe ongelofelijk megaretezwaar het gaat worden (en zelfs dat is nog zeer lichtjes uitgedrukt) met een kindje. Dus ik weet dat ik daar rekening mee moet houden, ik weet dát het heel erg enorm zwaar gaat worden, ik weet dat ik hulp moet en kan inschakelen. (En genoeg familie die wil helpen.) Dus dat is geen probleem.
Maar ik had werkelijk echt geen flauw idee dat het met een pup zó zwaar zou worden, niemand heeft mij dat verteld (live of in boeken/filmpjes).
blondie schreef: ↑05 dec 2021 18:40
Hoop voor je dat de kat straks geen issues met je kind gaat krijgen, gezien het gedrag van dat dier heb je dikke kans dat die lelijk tegen je baby gaat doen.
En als je nu al duidelijk aangeeft dat je de combi baby hond niet ziet zitten, doe me een lol en laat je man of vriend dit topic lezen. Hopelijk maakt hij een juiste beslissing in belang van de hond.
Jij bent inderdaad meer thuis dan jouw partner, en geeft in mijn ogen heel helder aan niet de zorg van de hond (erbij) te willen.
Gun dat beestje een huisje waar wel aandacht en genegenheid wordt gegeven, en niet een huis waar hij teveel is en waar niet eens een plekje vrijgemaakt kan worden voor een kussen of een mand waar hij kan gaan liggen om jou niet voor de voeten te lopen.
Wat een aannames zeg, die niet kloppen.
Mijn kat is meer een kat die wegvlucht voor dingen (geluid bijv). Ik ben er iig niet zo bang voor dat zij de baby wat aandoet. En uiteraard hou ik haar heel goed in de gaten.
Dat heb ik nergens gezegd, ik heb nergens gezegd dat ik de combinatie baby en hond niet zie zitten. Ik zei alleen dat ik tezijnertijd niet echt energie wil steken in het proberen te verkrijgen van een band tussen de hond en ik. Omdat onze baby dan belangrijker zal zijn. (En dat lijkt me logisch.)
Ook dat heb ik niet gezegd, ik heb niet gezegd dat ik de zorg voor de hond niet meer wil doen als de baby er is. Zodra het weer kan (als ik volledig hersteld ben) ga ik natuurlijk weer wandelen met hond en baby. Zeker als mijn partner weer gaat werken (en baby al naar buiten mag uiteraard).
En ik heb óók nergens gezegd dat er geen plaats vrijgemaakt kan worden voor zijn kussen. Die plek is er wel. Hij heeft z'n kussen op een prima plaats liggen.
Leer even begrijpend lezen svp. Want ik haal al je aannames gewoon onderuit hoor zoals je ziet, aangezien ik die dingen nergens gezegd heb.
Jouw schrijfsels voelen echt alsof je een priem in mijn hart steekt, en een paar keer fijn ronddraait.
Draai het eens om. Je wordt als baby bij je moeder en broertjes en zusjes weggehaald. Jouw veilige wereld.
En dan ben je baby, peuter, kleuter. En dan moet je van alles. Je moet alles begrijpen want Grote Mens wil iets van je. Want hij houdt van je, maar zij niet. En zij heeft hechtingsproblematiek, wat babyhondje ook maar moet snappen, en anders wordt ze weer boos en geïrriteerd.
blondie schreef: ↑05 dec 2021 13:13
Hij weet totaal niet meer wat hij aan je heeft. Dat veroorzaakt zijn bange reactie. Ik ben blij dat je nog wel hier wilt lezen en ook nog antwoord, ben ik oprecht blij om, en zegt mij dat je echt wel open staat voor reacties.
Het heeft geen zin om voorbeelden te noemen die je zelf hebt geschreven over hoe jij op hem reageert in diverse situaties ondertussen.
Kan wel vertellen uit eigen dingen. De keren dat ik twijfelde over een hond, en dat is recent nog geweest, vorig jaar januari, hond met behoorlijk wat issues ineens in huis. En ik zat in een burnout.
De hond had een dak boven haar hoofd gekregen, we hebben van alles uit de kast getrokken om te doen wat we konden zeker de eerste dagen/week. En ik zat er doorheen, en mijn gevoel was sterk haar terug te geven.
Mijn partner wilde dat niet. Ondertussen zat ik in huis met honden die elkaar niet leuk leken te vinden, de katten konden er niet bij en zaten opgesloten boven en ik wist niet hoe ziek ze was en moest dat of uit gaan zoeken of besluiten haar weg te doen en het los te laten.
Ik ben er toch voor gegaan, onderzoeken bij da 2x in de week, speciale voeding, investeren in katten en de honden onderling, samen met mijn partner.
En nu, mijn hemel wat een liefde krijgen we terug. Honden en katten kunnen meer dan prima met elkaar overweg, honden onderling is een hele goede match. Chara is zo een enorme leuke hond, ook naar buiten toe, naar ons toe enorm veel genegenheid binnen en buiten.
Je krijgt terug wat je erin steekt. En ik ben er na dus wat ik in een ander topic ook zei, heilig van overtuigd dat dieren zo enorm verfijnd reageren op gevoel van mensen dat zij ook voelen dat er weerstand is. Zodra je voor elkaar open gaat staan, zal je écht merken dat je een veel betere band gaat krijgen.
Om geen lappen tekst in 1 antwoord te hebben doe ik apart nog een over de hond van mijn partner waarmee ik ging samenwonen.
Het probleem bij mij is ook dat ik straks een andere grote - en veel belangrijkere - verantwoordelijkheid heb en daar al mijn aandacht naartoe gaat. Dat gaat voor alles en dus ook voor het proberen een band op te bouwen. Ik heb daar straks simpelweg geen tijd meer voor.
Het probleem is dat jij keuzes maakt en vervolgens daar niet je verantwoordelijkheid voor neemt. Je wordt over het algemeen niet per ongeluk zwanger, en zo wel, dan zijn er mogelijkheden om dat af te breken. Je hebt zelf gekozen voor een hond. En die hond was er al voordat jij zwanger werd. Hoog tijd om eens ernstig bij jezelf na te gaan welke keuzes je gemaakt hebt, waarom je ze gemaakt hebt en wat de consequenties van je keuzes zijn. En neem je verantwoordelijkheid. En ja, dat kan dus betekenen dat je energie erin moet steken die je liever in andere dingen steekt. Sorry, maar dan had je geen hond moeten nemen. Dat jij 'het wordt zwaar' niet serieus genoeg genomen hebt, is jouw probleem. Deal ermee. Straks met een kind gaat het nog veel zwaarder worden, wist je dat? Als je er met een pup/jonge hond al doorheen zit, is de kans heel groot dat je het met een kind al helemaal niet gaat redden (en dat is al zo zonder hechtingsproblematiek)
En daar heb je het dus mis. Ik wel. Geheel onverwachts, niet gepland. Afbreken was absoluut geen optie.
En ja, ik heb in 1e instantie gekozen voor een hond, maar ik heb ook uitgelegd (geprobeerd iig) hoe dat bij mij is gegaan/verlopen. Je kunt niet altijd van tevoren weten hoe iets zal gaan of wat je ergens van vind. Dit valt mij niet te verwijten (en ik verwijt mezelf dus ook niks, ik ben nu eenmaal geen hondenmens gebleken).
"Het wordt zwaar" dekt echt bij lánge na niet de lading van hoe het (bij ons) is gegaan met pup. Nog niet eens de helft! En ik heb er op mijn manier mee gedeald.
In tegenstelling tot een hond weet ik wél hoe ongelofelijk megaretezwaar het gaat worden (en zelfs dat is nog zeer lichtjes uitgedrukt) met een kindje. Dus ik weet dat ik daar rekening mee moet houden, ik weet dát het heel erg enorm zwaar gaat worden, ik weet dat ik hulp moet en kan inschakelen. (En genoeg familie die wil helpen.) Dus dat is geen probleem.
Maar ik had werkelijk echt geen flauw idee dat het met een pup zó zwaar zou worden, niemand heeft mij dat verteld (live of in boeken/filmpjes).
Dus alles overkomt je en valt jou niet te verwijten?
blondie schreef: ↑05 dec 2021 18:40
Hoop voor je dat de kat straks geen issues met je kind gaat krijgen, gezien het gedrag van dat dier heb je dikke kans dat die lelijk tegen je baby gaat doen.
En als je nu al duidelijk aangeeft dat je de combi baby hond niet ziet zitten, doe me een lol en laat je man of vriend dit topic lezen. Hopelijk maakt hij een juiste beslissing in belang van de hond.
Jij bent inderdaad meer thuis dan jouw partner, en geeft in mijn ogen heel helder aan niet de zorg van de hond (erbij) te willen.
Gun dat beestje een huisje waar wel aandacht en genegenheid wordt gegeven, en niet een huis waar hij teveel is en waar niet eens een plekje vrijgemaakt kan worden voor een kussen of een mand waar hij kan gaan liggen om jou niet voor de voeten te lopen.
Wat een aannames zeg, die niet kloppen.
Mijn kat is meer een kat die wegvlucht voor dingen (geluid bijv). Ik ben er iig niet zo bang voor dat zij de baby wat aandoet. En uiteraard hou ik haar heel goed in de gaten.
Dat heb ik nergens gezegd, ik heb nergens gezegd dat ik de combinatie baby en hond niet zie zitten. Ik zei alleen dat ik tezijnertijd niet echt energie wil steken in het proberen te verkrijgen van een band tussen de hond en ik. Omdat onze baby dan belangrijker zal zijn. (En dat lijkt me logisch.)
Ook dat heb ik niet gezegd, ik heb niet gezegd dat ik de zorg voor de hond niet meer wil doen als de baby er is. Zodra het weer kan (als ik volledig hersteld ben) ga ik natuurlijk weer wandelen met hond en baby. Zeker als mijn partner weer gaat werken (en baby al naar buiten mag uiteraard).
En ik heb óók nergens gezegd dat er geen plaats vrijgemaakt kan worden voor zijn kussen. Die plek is er wel. Hij heeft z'n kussen op een prima plaats liggen.
Leer even begrijpend lezen svp. Want ik haal al je aannames gewoon onderuit hoor zoals je ziet, aangezien ik die dingen nergens gezegd heb.
Dan lees ik dingen anders. IN een ander topic over moeite tussen kat en hond gaf je aan dat je het kussen van de hond niet kon verplaatsen naar elders en dat de enige plek waar dat mogelijk zou zijn in de nabije toekomst een box zou komen te staan.
Ga mij aub niet vertellen over wat ik lees. En ja ik doe wel tussen de regels doorlezen, en vul soms dingen in ja.
Maar goed. Ik heb mijn visie gegeven, en met mij anderen ook. We lezen jou dus allemaal verkeerd.
Nogmaals, ben benieuwd hoe jouw partner de dingen vertaald als hij deze topics leest. Of iemand die jou wel persoonlijk kent. Misschien verstandig om dat met mensen die jou kennen daarna eens te bespreken, want er zijn nogal dingen die je tussen de regels door over jouw persoonlijkheid schrijft. En dat bedoel ik geenszins lullig, maar misschien verstandig om te bespreken voor de baby zich aandient.
Het probleem bij mij is ook dat ik straks een andere grote - en veel belangrijkere - verantwoordelijkheid heb en daar al mijn aandacht naartoe gaat. Dat gaat voor alles en dus ook voor het proberen een band op te bouwen. Ik heb daar straks simpelweg geen tijd meer voor.
Het probleem is dat jij keuzes maakt en vervolgens daar niet je verantwoordelijkheid voor neemt. Je wordt over het algemeen niet per ongeluk zwanger, en zo wel, dan zijn er mogelijkheden om dat af te breken. Je hebt zelf gekozen voor een hond. En die hond was er al voordat jij zwanger werd. Hoog tijd om eens ernstig bij jezelf na te gaan welke keuzes je gemaakt hebt, waarom je ze gemaakt hebt en wat de consequenties van je keuzes zijn. En neem je verantwoordelijkheid. En ja, dat kan dus betekenen dat je energie erin moet steken die je liever in andere dingen steekt. Sorry, maar dan had je geen hond moeten nemen. Dat jij 'het wordt zwaar' niet serieus genoeg genomen hebt, is jouw probleem. Deal ermee. Straks met een kind gaat het nog veel zwaarder worden, wist je dat? Als je er met een pup/jonge hond al doorheen zit, is de kans heel groot dat je het met een kind al helemaal niet gaat redden (en dat is al zo zonder hechtingsproblematiek)
En daar heb je het dus mis. Ik wel. Geheel onverwachts, niet gepland. Afbreken was absoluut geen optie.
En ja, ik heb in 1e instantie gekozen voor een hond, maar ik heb ook uitgelegd (geprobeerd iig) hoe dat bij mij is gegaan/verlopen. Je kunt niet altijd van tevoren weten hoe iets zal gaan of wat je ergens van vind. Dit valt mij niet te verwijten (en ik verwijt mezelf dus ook niks, ik ben nu eenmaal geen hondenmens gebleken).
"Het wordt zwaar" dekt echt bij lánge na niet de lading van hoe het (bij ons) is gegaan met pup. Nog niet eens de helft! En ik heb er op mijn manier mee gedeald.
In tegenstelling tot een hond weet ik wél hoe ongelofelijk megaretezwaar het gaat worden (en zelfs dat is nog zeer lichtjes uitgedrukt) met een kindje. Dus ik weet dat ik daar rekening mee moet houden, ik weet dát het heel erg enorm zwaar gaat worden, ik weet dat ik hulp moet en kan inschakelen. (En genoeg familie die wil helpen.) Dus dat is geen probleem.
Maar ik had werkelijk echt geen flauw idee dat het met een pup zó zwaar zou worden, niemand heeft mij dat verteld (live of in boeken/filmpjes).
Dus alles overkomt je en valt jou niet te verwijten?
Hoe het uiteindelijk is gegaan met de hond is mij inderdaad overkomen. En wat ik er uiteindelijk van vond valt mij niet te verwijten aangezien ik geen idee had hoe het écht zou zijn.
Dat kan gebeuren hè. Het kan best gebeuren dat iets je heel erg leuk lijkt, maar als je het eenmaal echt meemaakt is het toch (heel) wat minder leuk dan gedacht/voorgesteld. Zó gek is dat niet hoor. En precies dat is mij overkomen, aangezien ik nog nooit te maken had gehad met een puppy/hond 24/7 bij je. Aangezien elke hond anders is, hoe had ik überhaupt kunnen weten hoe het precies zou gaan?
blondie schreef: ↑05 dec 2021 18:40
Hoop voor je dat de kat straks geen issues met je kind gaat krijgen, gezien het gedrag van dat dier heb je dikke kans dat die lelijk tegen je baby gaat doen.
En als je nu al duidelijk aangeeft dat je de combi baby hond niet ziet zitten, doe me een lol en laat je man of vriend dit topic lezen. Hopelijk maakt hij een juiste beslissing in belang van de hond.
Jij bent inderdaad meer thuis dan jouw partner, en geeft in mijn ogen heel helder aan niet de zorg van de hond (erbij) te willen.
Gun dat beestje een huisje waar wel aandacht en genegenheid wordt gegeven, en niet een huis waar hij teveel is en waar niet eens een plekje vrijgemaakt kan worden voor een kussen of een mand waar hij kan gaan liggen om jou niet voor de voeten te lopen.
Wat een aannames zeg, die niet kloppen.
Mijn kat is meer een kat die wegvlucht voor dingen (geluid bijv). Ik ben er iig niet zo bang voor dat zij de baby wat aandoet. En uiteraard hou ik haar heel goed in de gaten.
Dat heb ik nergens gezegd, ik heb nergens gezegd dat ik de combinatie baby en hond niet zie zitten. Ik zei alleen dat ik tezijnertijd niet echt energie wil steken in het proberen te verkrijgen van een band tussen de hond en ik. Omdat onze baby dan belangrijker zal zijn. (En dat lijkt me logisch.)
Ook dat heb ik niet gezegd, ik heb niet gezegd dat ik de zorg voor de hond niet meer wil doen als de baby er is. Zodra het weer kan (als ik volledig hersteld ben) ga ik natuurlijk weer wandelen met hond en baby. Zeker als mijn partner weer gaat werken (en baby al naar buiten mag uiteraard).
En ik heb óók nergens gezegd dat er geen plaats vrijgemaakt kan worden voor zijn kussen. Die plek is er wel. Hij heeft z'n kussen op een prima plaats liggen.
Leer even begrijpend lezen svp. Want ik haal al je aannames gewoon onderuit hoor zoals je ziet, aangezien ik die dingen nergens gezegd heb.
Dan lees ik dingen anders. IN een ander topic over moeite tussen kat en hond gaf je aan dat je het kussen van de hond niet kon verplaatsen naar elders en dat de enige plek waar dat mogelijk zou zijn in de nabije toekomst een box zou komen te staan.
Ga mij aub niet vertellen over wat ik lees. En ja ik doe wel tussen de regels doorlezen, en vul soms dingen in ja.
Maar goed. Ik heb mijn visie gegeven, en met mij anderen ook. We lezen jou dus allemaal verkeerd.
Nogmaals, ben benieuwd hoe jouw partner de dingen vertaald als hij deze topics leest. Of iemand die jou wel persoonlijk kent. Misschien verstandig om dat met mensen die jou kennen daarna eens te bespreken, want er zijn nogal dingen die je tussen de regels door over jouw persoonlijkheid schrijft. En dat bedoel ik geenszins lullig, maar misschien verstandig om te bespreken voor de baby zich aandient.
Klopt dat heb ik gezegd. Maar daar staat dus níet dat er helemaal geen fatsoenlijke plek is voor de hond, wat wel werd aangenomen. Dat is dus niet waar en dat verbeterde ik even.
Afgezien van mijn partner en wat hij ervan heeft onthouden (het zal me niets verbazen als hij de helft vergeten is wat ik heb verteld), weet niemand de echte ins en outs wat betreft de hond en mij. Dit hoeven ze mijn inziens ook niet te weten, dat is privé.
Er is niks mis met mijn persoonlijkheid om niet voor een kindje te kunnen zorgen, als dat aangenomen wordt. Een kindje wat in je eigen buik groeit, wat je voelt schoppen, is écht héél wat anders dan een dier. Ik ben daar dus absoluut niet bang voor. Ons kindje is hartstikke welkom én geliefd!
Want ik haal al je aannames gewoon onderuit hoor zoals je ziet, aangezien ik die dingen nergens gezegd heb.
