Ik heb geen problemen met herplaatsen van honden. Kennelijk zit de hond niet meer op zijn plek en dan is het altijd beter om iets anders te zoeken. Ik kan wel veel moeite hebben met het traject waardóór een hond niet meer op zijn plek zit.
Als je door omstandigheden buiten je invloed om niet meer zo goed voor je hond kan zorgen als je zelf wil vind ik het alleen maar verdrietig en totaal te verdedigen. Als je door een totale mismatch doodongelukkig wordt van je hond eigenlijk ook - het moet wel leuk blijven, voor allebei. Als de hond niet meer in de roedel kan of in het gezin kan ook.
Als je je gewoon niet ingelezen hebt of geen zin hebt om wat moeite voor je hond te doen veroordeel ik je besluit om een hond te nemen wel. Herplaatsen is stressvol voor een hond. Ook wanneer ze zich snel weer schikken in de nieuwe situatie. Daarom vind ik dat zulke mensen best eerder hadden kunnen bedenken wat hun verwachtingen waren en of die realistisch waren. Ik heb dus ook moeite met mensen die hun hond zouden herplaatsen omdat deze niet geschikt is voor de sport. Dan vind je de sport kennelijk leuker dan de hond, dat individuele dier waar je mee samenleeft, zelf - iets wat ik me echt níet voor kan stellen. Ik zou er misschien niets van moeten vinden want iedereen moet het zelf weten maar ik vind er wel wat van. Het zijn levende dieren, geen middelen voor een loldoel.
Kruimel53 schreef:Cleva schreef:smoekie schreef:
Het "herplaatsen" van paarden staat hier net als het "herplaatsen" van konijnen dan ook niet ter discussie.
Paarden zijn vaak goed verzorgde en geliefde dieren die herplaatst worden omdat men vindt er niet voldoende tijd en aandacht aan te kunnen besteden.
Ik vind dat zeer overeenkomstig met een herplaatshond.
Ik heb mijn paard herplaatst, dwz overgedragen aan mijn bijrijdster, omdat ik de verzorging niet meer kon doen. Had ik haar natuurlijk aan kunnen houden en de bijrijdster al het werk laten doen, en het rijden, maar dat vond ik niet eerlijk tov paard en bijrijdster. Als je alle zorg voor een paard hebt en alle plezier ermee, dan moet het paard ook van jou zijn. Vind ik althans. Had ik niet de beste bijrijdster van de wereld gehad, die een betere band had met het paard dan ik, dan had ik het niet gedaan.
Ik vind het wel verschillend in zoverre dat de primaire leefomgeving, en de primaire sociale contacten van mijn paard de wei en haar kuddegenoten waren, en zijn, en niet ik als eigenaar. En dat bleef gewoon hetzelfde voor haar. Voor mijn honden ben ik veel belangrijker dan voor mijn paarden. Daarbij komt dat als ik een hond herplaats, die moet verhuizen, dus én de baas én de leefomgeving veranderen. Paard woont nog steeds gezellig in haar eigen wei.
Paarden zijn al best lang gedomesticeerd en gefokt op bereidheid om met een mens eropuit te trekken. Ik geloof dus ook oprecht dat veel paarden het léuk vinden om samen wat te gaan doen. En als ze het niet leuk vinden komt dat misschien omdat de menspersoon geen leuke dingen van ze vraagt. Dat is het fijne aan paarden en honden - ze willen graag iets samen doen.
Bij paarden is de hechtheid van een kudde denk ik inderdaad wel heel belangrijk. Ik heb de afgelopen dagen daar weer het bewijs van gezien. Gula was wat koliekerig (gaat alweer heel goed gelukkig!) dus ze stond even apart van de rest op een eigen dieet. Zodra de kudde klaar was met eten (het blijven wel IJslanders

) gingen ze bij haar staan soezen, want ze hoort bij de kudde en als de Gula niet naar de kudde komt, komt de kudde wel naar Gula. Daar smelt je toch van

ik ben dus ook dolblij dat ze in haar groepje kon blijven staan.
(Of ze wilden ook in het schuilstalletje staan en vonden haar maar een vervelende claimer, haha!)
