Mensen moeten lekker een hond nemen zolang ze dat kunnen en willen.
Zelf zou ik dan wel gaan voor iets wat haalbaar is ,en dat zal waarschijnlijk dus geen filapup worden na mijn tachtigste
Wel heb ik het enkele keren mis zien gaan en dan komt er wel heel veel verdriet bij kijken.
Een keer een meneer die op 84 jarige leeftijd een flatcoatedpup nam, wat echt niet ging.
Hij vond zelf van wel, maar zijn vrouw dacht daar toch echt anders over.
De hond zelf werd ook langzaam gek daar want hij kreeg aan beweging echt niet wat hij nodig had ,en toen heeft op een gegeven moment een van de kinderen ingegrepen.
Daar is de hond toen heengegaan ,maar dat werd nog wel een heel familiedrama en was heel verdrietig voor de man zelf.
Ook met een dame van in de tachtig die een labradoodle pup nam vlak na het overlijden van haar oudere hondje, een spanieltje.
Dat ging mis en de fokker zei na vijf dagen toen ze dat aangaf ,zet het hondje zelf maar op mp om te verkopen
Dat hondje is toen naar Nancy gegaan van stichting Pago dus voor het hondje is het ook goed afgelopen.
Die dame heeft nu tot haar groot plezier een ouder spanieltje uit het asiel genomen en dat gaat wel prima.
Als je met een rollator loopt kan ik me niet voorstellen dat je pupje elk uur/twee uur buiten gaat zetten (of snel genoeg bent met oppakken als een ongelukje dreigt) en er 's nachts uitgaat omdat puplief zit te janken
,dus dan kom je er maar 1 halen hoor wijffie. 
en vooral veel quoten voor het een puntjestopic gaat worden 
)
