Het HondenForum

In een jaar tijd ben ik 2 honden verloren, Lexie nog maar 7 en die kleine, T-Boy nog geen 3 weken geleden. Die kleine was pas een jaar of 6. Ik mis ze allebei verschrikkelijk. Op de vreemdste momenten komt het verdriet in alle hevigheid boven.
Aan Lexie kan ik al met een glimlach zonder tranen terug denken, bij die kleine lukt dat nog niet.
Je weet dat het tijd kost om er vrede mee te hebben.
Het vervelendst vind ik een dag of 5 na het overlijden, begin dan te twijfelen of ik wel goed voor de hond heb gedaan en of ik er goed voor geweest ben.
Onze DA is een geweldige kerel die de twijfels snapte en ze ook logisch kon weerleggen. Was erg blij met zijn nazorg en die heeft echt geholpen bij de acceptatie.
Je hoopt altijd dat de hond oud wordt en lang bij je blijft. Wij hebben dat geluk helaas niet, in de bloei van hun leven gaan ze naar de regenboogbrug.

Onze eerste hond werd net 10 maanden. Binnen 2 weken wilde ik weer een hond, en wel van dezelfde schuur-fokker. Ik moest en zou een beetje Sam terug. Dat werd hem niet, maar ook Boy mocht maar net anderhalf worden.

Feitelijk heb ik dus om Sam maar 2 weken gerouwd, en om Boy anderhalf jaar. En dat is niet waar. Maar de verwerking van de dood van Boy duurde langer dan de rouw om Sam. Sam was me heel veel liever, Sam was heel veel baasgerichter. Maar de dood van Boy had veel meer impact.

Het zijn ook de omstandigheden die het doen. Ik denk nu dat ik doodga als ik Saar of Miep moet laten gaan, maar ze hebben wel de leeftijd. Dat gaat het wat makkelijker maken. Denk ik. Hoop ik.

Ik zal het altijd moeilijk blijven vinden. Ik heb meerdere honden verloren, eerst onze Beatle. Die was er al toen ik geboren werd, en stierf toen ik een jaar of 9 was. Ik werd ziek, een week lang.
Toen kwam Bessie, daar had ik ook zo'n beroerd verdriet van. En allemaal dromen erover, dat ik naar haar aan het zoeken was. Toen kwam Polle, en daar had ik ook zo'n verschrikkelijk verdriet van. HEeft lang geduurd. Het duurt altijd lang bij mij.

UIteindelijk Joy, op pas anderhalf jarige leeftijd. Op een verschrikkelijke manier verloren. Onverteerbaar, omdat het zo niet bij mij past dat een hond verongelukt op die manier. Het lag buiten mijn macht.
Wat een verdriet zeg! Je neemt het overal mee naartoe en het ligt als een steen op je maag. Bah.

Ik kan er beter mee omgaan dan vroeger. Maar dat maakt het niet minder hard. Dat niet. En het zal wel nooit minder hard worden. Ik moest eigenlijk wat minder van mijn honden houden wat dat betreft. Maar ja, het is een patroon, om op een bepaalde manier met ze om te gaan omdat dat bij je past. En bij gevolg zoveel van ze terug te krijgen, en vervolgens er weer zo veel van te gaan houden... om dat hevige verdriet weer te hebben als je ze verliest. Het is wat mij betreft het grote nadeel aan een hond, dat ie dood gaat.

Bij mijn eerste hond had ik er snel vrede mee, die had kanker en was op.
Bij Bob heb ik heel lang verdriet gehad, maar die was ook nog maar 10 maanden oud. Als ik foto's zie van dat prulletje springen de tranen nog in mijn ogen. Dat is puur omdat het zo oneerlijk is om zo jong dood te gaan.

2 weken geleden hebben we Kira laten gaan. Ze was 11 jaar en in 2 weken tijd veranderd van een vrolijke actieve hond naar een oud hondje wat niks meer wilde en de hele dag sliep. Ze had al een poosje een tumor op haar poot die was uitgezaaid naar haar longen. Ik ben natuurlijk wel verdrietig geweest, maar heb er vrede mee. Kan er ook gewoon over praten zonder verdrietig te worden, maar ik ben nogal nuchter als het over dat soort dingen gaat het is nu eenmaal niet anders dus ik ga gewoon maar weer over op de orde van de dag.

2 weken pas? Dat is wat mij betreft nog een verse wond
Ik heb volgens mij na het verlies van mijn vorige hond, 4 maanden achtereen iedere dag wel een keer (of meer) gejankt.
Na 1 week iedere dag huilen stelde mijn moeder al voor of ik niet met "iemand" moest gaan praten.... een prof ofzo? Ik heb daarop een collega van de werkvloer waar ik bevriend mee ben, de man is toevallig psychiater, gevraagd of mijn gedrag zo heel erg raar was. Dat was het niet volgens hem, het moest er gewoon uit. Ik heb gewoon alle verdriet toegelaten en op sommige momenten, nu ruim 3 jaar later, kan ik me nog even heel triestig voelen bij het gemis van mijn zo trouwe vriend.

Bij mij was het vooral de periode voor zijn overlijden die me genekt hebben achteraf bezien; de periode vanaf de diagnose van kanker, de periode van behandelen met alle middelen die voorhanden waren , was heel intensief. Vooral de maanden leven tussen hoop en vrees hebben me afgebrand destijds. Nog meer dan het overlijden an sich....... Bovendien was onze band geen normale mens-hond relatie; wij waren bijna een soort oud echtpaar samen, ontstaan door de slechte relatie met mijn ex die in hetzelfde huis woonde (in zijn eigen vertrekken) gingen we samen naar bed en stonden we samen op. Alles draaide om mijn hond destijds. Geen normale baas-hond relatie, dat wist ik toen al. Zover wil ik het dus niet meer laten komen. Het verlies leidde ertoe dat ik er niet meer aan durfde te beginnen gedurende hele lange tijd. Veel te lange tijd.

Neem de tijd om je verdriet te verwerken, maar probeer vooral te genieten van de prachtige herinneringen van jullie mooie tijd samen, die neemt niemand je nog af!

Cleva schreef:Als het een beetje normaal gaat met op z'n minst een paar dagen waarschuwing dan heb ik het er niet zo moeilijk mee.
Heel plotseling door een ongeluk of, oh god, een hond die vermist raakt en niet meer terug komt zou ik denk ik wel erg lastig vinden.

Zolang er een aanloopje aan zit ben ik er tegen de tijd dat het zover is eigenlijk wel grotendeels klaar mee.

dit wel hoewel het natuurlijk nog erg vers is de eerste dagen en in sommige gevallen kan het nog steeds heel rauw zijn,ik mis mijn hondje wat 6jaar geleden is gestorven ook regelmatig nog,dat was zo'n kanjer.
Toevallig afgelopen woensdag ons dametje in laten slapen en nu loopt er alweer een kleine gup rond te springen,dat helpt ook wel moet ik zeggen

Eefje83 schreef:

Cleva schreef:Als het een beetje normaal gaat met op z'n minst een paar dagen waarschuwing dan heb ik het er niet zo moeilijk mee.
Heel plotseling door een ongeluk of, oh god, een hond die vermist raakt en niet meer terug komt zou ik denk ik wel erg lastig vinden.

Zolang er een aanloopje aan zit ben ik er tegen de tijd dat het zover is eigenlijk wel grotendeels klaar mee.

dit wel hoewel het natuurlijk nog erg vers is de eerste dagen en in sommige gevallen kan het nog steeds heel rauw zijn,ik mis mijn hondje wat 6jaar geleden is gestorven ook regelmatig nog,dat was zo'n kanjer.
Toevallig afgelopen woensdag ons dametje in laten slapen en nu loopt er alweer een kleine gup rond te springen,dat helpt ook wel moet ik zeggen

Dat heeft mij ook vreselijk geholpen toen onze Barat overleed. Ik was kapot van verdriet en ondanks dat we nog andere honden hadden, miste ik hém. Ik wilde weer nieuw leven, waar ik me om kon bekommeren en binnen een week hadden we een pupje opgehaald, onze lieve Bo. Hij heeft me door het verdriet heen gesleept, ik heb zo ontzettend veel steun aan hem gehad, hij is mijn troosthondje. Nog steeds heb ik verdriet om Barat, en mijn man ook, dat zit heel diep....
Vanmiddag heeft onze Bo (nu alweer bijna 2 jaar) een trap van een paard gehad en het eerste wat door me heen schoot was: Oh God nee, niet weer, niet nog een keer mijn maatje verliezen....ik heb als een klein kind staan janken in het weiland.

ik kon geen mensen zien lopen met een hond zonder de pijn te voelen.
dat heeft wel een paar maand geduurd.
toen we een nieuw hondje uitzochten na 1,5 jaar gaf dat zoveel afleiding dat de pijn wat minder werd.
het helpt wel voor mij nu er meerdere honden zijn.
toen had ik er maar 1 en viel ik echt in een gat. niet meer wandelen, niet meer knuffelen.
maar bij elke hond zal er pijn zijn en het is heel persoonlijk hoe lang zoiets duurt.

Jacq schreef:maar bij elke hond zal er pijn zijn en het is heel persoonlijk hoe lang zoiets duurt.

Het hangt van je karakter af, van hoe de hond is gegaan, of hij nog jong was of oud en op...kortom, er is niet één recept om te rouwen om je hond.

Ik had al eerder iets getypt in dit topic, maar het weer weggehaald. Omdat ik weer zat te brullen om Dante. Die mis ik drie jaar na dato nog steeds verschrikkelijk. Maar goed, daar fiets ik nu even zorgvuldig omheen verder. Nu ik nog niet lek

Ik heb verschillende honden (en katten) weg moeten brengen. Het doet altijd zeer. Maar er is zoiets als een 'goede' dood, voor de verwerking. Het helpt als ik er bij ben, en dat de hond in kwestie oud en op is. Er klaar mee is. Mijn allereerste eigen hond, een bastaard blauwe kees, is verongelukt waar ik niet bij was. Ik was die week weg, werken, en ik hoorde het pas toen ik weer terug kwam. Daar heb ik het moeilijk mee gehad. Het was ook een stupide ongeluk. Waar hij met mij altijd keurig ging zitten langs de stoeprand voor het oversteken, schoot hij zó door toen mijn zusje met hem ging lopen. Recht onder een auto.
Ik voelde me daar schuldig om, ik had hem dat beter moeten leren, vond ik. Maar goed, ook aan hem kan ik nu vooral met warmte en een glimlach terug denken. Mijn schoffie (Ja, euh....ik was veertien, ja. Je moet me de naam maar vergeven).

Wat man trouwens tegen me zei toen ik helemaal kapot was van verdriet om Dante (daar is ze weer), hielp ook in het accepteren van het enorme verdriet zelf. Ik vond het vreemd dat ik er zó kapot van was. Man niet. "Die hond was altijd bij je. Er is niemand, ook ik niet, die zo veel bij je was. Natúúrlijk ben je kapot.".

Mijn recept om er mee om te gaan? Probeer als het enigszins kan om er bij te zijn als de hond geëuthaniseerd wordt. En geef je verdriet de ruimte. Het is niet gek dat je verdrietig bent. Het is niet 'maar een hond'. Het was je maatje, die jarenlang bij je was. Altijd. Natuurlijk doet het pijn.
Ja, je stelt je er op in dat ze maar beperkte tijd bij je zijn. Vijftien jaar, als je heel veel geluk hebt.
Maar je houdt wel van ze. Zonder terughouden. En dan doet afscheid nemen dus zeer.

Devlin is op 19 december 2011 gestorven en ik rouw nog altijd om haar.
Ik heb het al vaker gezegd:
Vinou en ik zijn een team en ik ben dol op dat blij mutske
Maar Devlin en ik waren één
Mijn álles, mijn once in a lifetime hondje. Ik jank nog zowat dagelijks de tranen uit mijn hoofd

Toch vond ik het met Vinou erbij gemakkelijk als jaren geleden toen mijn 1e Bouvier stierf en ik ineens hondloos was.
Dat hoop ik nooit meer mee te maken.

Hoii heel persoonlijk en verschillend zo ook per persoon ken mensen die zeggen ooo het was maar een hond
Maar hier bij mijn eerste vriend Rocco die in zijn slaap overleden is voor hem prachtig maar voor mij op dat moment vreselijk
ben dagen van slag geweest en het gemis naast je met buiten gaan op de bank gewoon in huis het was zooo stil ik had ook geen afscheid genomen vond hem dood smorgens na ja mijn toen malige vriend die had eerst mijn moeder gebeld wand hij wist hoe laat het ging zijn
Ja ben er toch wel een hele tijd ziek van geweest lang geduurt ook voordat ik weer een nieuwe hond nam en toen ik Rambo had voelde ik me
ook schuldig tegen over Rocco pfffffffffff hele moeilijke tijd hij was ook zo maar uit me leven totdat Rambo ook ouder werd en een Hardruis had
en ik van de man die de Echo maakte te horen kreeg dat hij nog maar een jaar te leven had na dan staat ook even je werelt stil maar heb een heeeeeeeel mooi laaste
jaar met hem gehad echt zo veel genoten veel meer dan je eigelijk al doet veel filmpjes als herinneringen nou was dat in de tijd van Rocco niet helaas
maar ben enorm naar Rambo zijn dag van toe geleeft niet dat toen hij stierf aan een hartstilstand in mijn armen eerst raakte hij in coma en heel snel was hij weg hij is
gelukkig niet gestikt was ik heel erg bang voor en zou hem ook bijna in laten slapen maar dat hoefde dus niet gelukkig ik zag tegen die spuit op oooooo zo moeilijk heb het
met twee katten moeten doen van 18 en 21 vreselijk maar Rambo zijn verlies was niet minder erg heb het uitgegilt wel wist ik hoe en wat met Rocco niet dat was moeielijker maar goed nu weer twee hier Tarzan 7jaar en Happy 2jaar en tegen zoiets zie je altijd op daarom knuffel ik ze exstra elke dag weer een beetje meer
en mijn andere kanjers hangen hier heel groot met hun foto in huis en regelmatig kijk ik nog naar de filmpjes van Rambo
veel groetjes inge

Met de meesten had ik snel vrede, maar het Tara en Zarah nog steeds niet. Het wordt wel minder, dat wel. Dat mag ook wel, Tara is er nu 4 jaar niet meer en Zarah alweer 2 jaar...

Ameno is in juni 2012 overleden en daar ben ik nog steeds niet helemaal overheen. Ik kan er geen vrede mee hebben want het was in een paar uur tijd bekeken. Zo sta je met je herder vrolijk ballen te gooien in het bos en een paar uur later is het helemaal mis. Ze was pas 8 jaar en nou ja, gevoelsmatig klopt het gewoon allemaal van geen kant. Ik kan er af en toe nog steeds om huilen en het heeft me zo diep geraakt dat ik zelf niet eens wist dat het bestond om zo van de kaart te zijn.

Bij Fritz had ik er vrede mee, het was een oud besje die op een gegeven moment vol zat met kanker. Natuurlijk heb ik gehuild en verdriet gehad maar na redelijk korte tijd overheerste het gevoel van het is goed zo.

Mijn Max is nu een week dood en hoewel ik hem verschrikkelijk mis, rouw ik niet echt om hem.
Ik heb er heel veel moeite mee gehad de beslissing te nemen om hem in te laten slapen, maar toen het eenmaal gebeurd was had ik er na een uur al vrede mee. Het is goed zo!

Hoe tegenstrijdig..berichtje van Pooh en Anja..
Maar wel toevallig zo onder elkaar.

Beide snap ik