Rouwen om je hond...

[Nel]

2 weken geleden is Sjakie gaan hemelen, na 2 maanden steeds zieker te zijn geworden.
Hij is 5 jaar bij me geweest en is 13 1/2 jaar geworden.
Ik ben er nog diep verdrietig van, want hij was mijn hartelapje...
Hoe is dat bij jullie gegaan vraag ik me af, voor je het een plekje kon geven? Heeft dat lang geduurd of niet zo erg.Wil je er wat over vertellen ?

[Marjoleine]

Van sommigen best snel, dan heb je (ik) er vrede mee.
Dat Lobke er niet meer is, daar heb ik nog steeds regelmatig moeite mee.
Hoe dol ik ook op de rest ben.

[dagmar88]

Ben daar eigenlijk niet zo mee bezig geweest.
Gewoon even heel erg verdrietig geweest en goed gejankt.
Na een paar maanden kwam Niko, was de lege plek in huis verdwenen en moest ik weer flink aan de bak.
Met een oudere hond vind ik het niet zo moeilijk om te accepteren.
Met Pluisje kwam het met zijn anderhalf jaar zo onverwacht dat het vrij lang heeft geduurd voor ik er met een goed gevoel op terug kon kijken.

[Drazic]

Bij Griffin heeft het heel lang geduurd voordat ik er over heen was, maar dat echt mijn once in a lifetime hond(je).
Boris en Tirzan heb ik iets sneller verwerkt maar die heb ik niet lang genoeg gehad om er een echte hechte band mee op te bouwen.
Maar het heeft bij de laatste twee ook zeker een maand of 3 geduurd voordat ik er met droge ogen over kon praten.

[Maeve]

Denk dat het heel persoonlijk is hoelang zoiets duurt en hoe je er mee om gaat.

Ik heb het alleen bij Nora bewust meegemaakt, die was 14 jaar en echt op. Ze is ook heel vredig gegaan en zoals ik dat wilde (de DA kwam aan huis, ik wilde haar niet in zo'n behandelkamer laten gaan..) maar ik heb het er best een tijd moeilijk mee gehad. Er was wel gelijk het gevoel van "het is goed zo" gezien haar leeftijd maar dan nog blijft het wennen. Het heeft toch zeker driekwart jaar geduurt voordat ik het echt verwerkt had zo'n beetje. Kan me voorstellen dat het verliezen van een jonge hond nog ingrijpender is.

[maart]

Fez is redelijk snel gegaan. Ik blijf het oneerlijk vinden, maar goed, ik ben misschien wat te nuchter in dergelijke dingen.
Het pupje dat ik heb laten inslapen, voelt ook gewoon als de correcte beslissing. Het moment zelf was moeilijk, maar eenmaal gedaan, was het wel ok.

Ds wordt (in theorie) mijn eerste hond dat ik zal moeten afgeven die ik al heel lang gehad zal hebben. Dat wordt denk ik wel moeilijker, maar ook wel afhankelijk van de omstandigheden waarin denk ik.

[krullie]

mijn eerste hond heeft zijn leven volgemaakt en is van ouderdom thuis ingeslapen.
ik was wel zeer verdrietig maar kon het een plaatsje geven.
mijn 2e hond is plots overleden en daar heb ik meer moeite meer (ondanks dat ik het wel wist),
zijn leven was nog niet vol en ik was er toch niet echt op voorbereid, het ging te snel.
daar heb ik nu nog last van, ups en downs, maar ik mis hem gewoon.
ondanks dat ik nog een super lieve schattige heerlijke hond heb waar ik zielsveel van hou.
het blijft moeilijk maar je moet toch door.

[noekie]

Ik heb met beide honden heel veel moeite gehad, maar vooral om de reden dat het totaal onverwachts kwam.
Met scooby het meest omdat hij 's ochtends vrolijk mee ging in de auto voor de dierenarts en een paar uur later overleden was.
Veelvuldig even gejankt en dat luchte wel op.

[Eilfy]

Heb het maar 1x meegemaakt met Lara, onze eerste hond. Was echt m'n maatje, is 12,5 jaar bij ons geweest. Denk dat het niet meehielp dat we binnen een week van een hond gingen die wat slomer werd (woensdagavond) naar een hond die doodziek werd (vrijdag + weekend) naar een kankerdiagnose (dinsdagavond) en in laten slapen (woensdagavond). Voor mij was dat te snel, ondanks dat ik nog steeds geen seconde spijt heb van mijn beslissing.

Ik heb een paar dagen niet echt gefunctioneerd en de hond die daarna kwam (Pia, 5 dagen later) vulde het gat wel wat op maar niet helemaal. Achteraf gezien kwam Pia voor mij ook te vroeg. Vindt het een fantastisch leuke hond, maar pas een jaar later toen Alfy kwam was ik er klaar voor om echt weer 100% van een hond te houden. Alfy is nu dan ook mijn ventje Pia is wel mijn ontzettend lieve knuffelkont.

Heeft bij mij denk ik een jaar geduurd voor ik er echt droog over kon praten. Maarja, ik ben dan ook soms wel een emotionele muts

[Ptje]

Doerak is er al ruim een jaar niet meer, het is niet zozeer dat ik nog echt in de rouw ben om hem maar ik mis hem nog steeds en denk nog heel vaak aan hem.
Toch probeer ik het een beetje los te laten.
Het was mijn allesie maar het is ook goed zo, het was gewoon zijn tijd.

[LongFields]

De eerste hond die overleed sinds ik uit huis ben gegaan was Gizmo, een Laekense die in pension een hartstilstand heeft gekregen en overleed. Zij was pas 5 jaar oud en met haar dood heb ik het enorm lang moeilijk gehad, ik denk in totaal dat me dat wel een jaar gekost heeft voordat ik dat echt goed achter me kon laten.
Daarna is Rex ingeslapen, zij was 14 jaar en 4 maanden en al vanaf ongeveer 10 jaar begon zij ouderdomsverschijnselen te vertonen. Bij haar kon ik er langzaam naartoe groeien dat het afscheid ging komen. Natuurlijk was ik toen ik besloot dat het genoeg was voor haar erg verdrietig en ook na haar inslapen nog wel even, maar hier kon ik in tegenstelling tot de plotselinge en veel te vroege dood van Gizmo gewoon vrede mee hebben.

En Sjefke is afgelopen oktober ingeslapen. Ondanks het feit dat zij toch al een mooie leeftijd behaald had (12 jaar en 10 maanden), heb ik het hier flink moeilijk mee gehad (en bij vlagen nog wel). Zij was nog zó goed fysiek, dat het slechte nieuws over haar tumor er enorm ingehakt heeft. Zij zou minstens 15 worden, dacht ik op voorhand altijd. Hoewel ik er achteraf wel vrede mee heb gekregen heeft dat wel een poosje geduurd.

[DebbieZ]

Met Kane (2006) heb ik echt drie maanden lang elke dag gejankt. Dat was mijn baby, mijn knuffel en hij ging na een razendsnelle en heftige ziekte net voor zijn 6e verjaardag. Nutak (2007) overleed bij de dierenarts, na een week vol mysterieuze symptomen, en verschillende diagnoses. Zij was opgenomen bij de dierenarts en stierf toen ik er niet bij was, ze was 9. Na Nutak was ik eigenlijk heel erg gevoelloos, ik denk omdat Kane nog maar net 9 maanden daarvoor was overleden en ik daar nog helemaal daas van was. Het feit dat zij niet van ouderdom zijn overleden, ik niet bij Nutak was en het de meest geweldige honden ever waren, is de oorzaak ervan dat ik er nu nog steeds niet ok mee ben. Ik heb het wel een plaatsje gegeven, maar ik zou ze zo graag terug willen. Ik kon heel lang geen foto's zien en kon nog veel langer er echt niet over praten. Ik word er nog steeds sip van. Ik denk wel dat dat heel anders was geweest als ze 12 of 13 waren geworden en echt duidelijk meer aan het einde van hun natuurlijke leven waren geweest, met ook telkens iets inleveren bijvoorbeeld. Hoe het nu ging was twee keer toch een enorme shock.

Overigens zou ik nu nooit meer een hond achterlaten bij de dierenarts door de nacht heen. Dan ga ik er wel bij liggen op een matrasje. Echt vreselijk was dat.

Maar doe het op je eigen manier, doe zo sentimenteel als je zelf zin in hebt en besteed er de energie en tijd aan die je zelf wilt geven. Omgeving en zeker hondloze omgeving snapt niet altijd zoveel verdriet om een 'huisdier'. Maar die herinnering aan je hartelapje heeft gewoon recht op zijn plekje.

Bah, moeilijk he?

[samantha!]

Ik heb het tot nu toe alleen met Max meegemaakt en ik heb daar behoorlijk wat moeite mee gehad, die hond was zo belangrijk voor mij.
Hij is nu ruim een jaar dood maar ik denk nog dagelijks aan hem.
Gelukkig zijn de scherpste kantjes er (langzaamaan) wel afgegaan en heb ik er wel vrede mee, maar het enorme gemis is er nog steeds.
Afgelopen oktober heb ik helaas ook afscheid moeten nemen van Babs.
En hoewel ik weet dat veel mensen het aanstellerij of weet-ik-veel-wat zullen vinden omdat ze een konijn was, maar voor mij was ze enorm speciaal en ik heb het met haar dood ook erg moeilijk gehad.
Ook aan haar denk ik nog dagelijks en haar verhalen en foto's kan ik nu nog niet met droge ogen terugkijken.

[DebbieZ]

Ik heb met beide honden heel veel moeite gehad, maar vooral om de reden dat het totaal onverwachts kwam.
Met scooby het meest omdat hij 's ochtends vrolijk mee ging in de auto voor de dierenarts en een paar uur later overleden was.
Veelvuldig even gejankt en dat luchte wel op.

Och, dat is voor mij dus precies ook zo. Echt vrede heb ik er nog steeds niet mee. Vreselijk is het, dat ze je zo ineens weg kunnen glippen en dan sta je er met al je verstand bij en kun je het eigenlijk niet begrijpen.

[Es]

Het went snel maar soms vergeet ik dat ze er niet is dan zoek ik haar onbewust en dan schiet ik ff vol. 1 x maand ongeveer. Af en toe nog verdrietig dus al heb ik er nog 3.

[Yvet]

Met Demi had ik bestwel moeite meegehad nadat ze in m'n armen is overleden na een maag-darminfectie?? had opgelopen. En tegelijkertijd had ik ook het is goed zo en genoeg geweest haar leven na een leven met een hoop ellende.

En 20 dagen later kwam Pepper op m'n pad. Op zich is dat heel erg snel gegaan.

[Tiny]

Over Jeda heb ik heel lang verdriet gehad en nog met vlagen. Het was zo onverwachts allemaal dat ik het gewoon niet kon bevatten dat ze er opeens niet meer was. Bij Beau was ik wel heel verdrietig maar ik gunde hem op het laatst zijn rust, gewoon geen ongemakken meer en niet meer wekenlang iedere dag langs de DA. Zijn dood heeft een plek, dat van Jeda nog steeds niet.

[Inge]

Met het inslapen van Danco heb ik heel veel moeite gehad. Niet zozeer met de beslissing (toen ik binnenkwam en hij niet eens meer zijn mand uit kwam was het duidelijk dat het nu echt zijn tijd was), maar vooral emotioneel. Ik heb echt heel lang niet naar een foto kunnen kijken of over hem kunnen praten zonder te huilen.
De klap van Nika was soortgelijk. Zij was mijn eerste eigen hond die 10 jaar bij me was geweest en met wie ik kon lezen en schrijven. Ook bij haar heeft het heel lang geduurd voordat ik het een plekje kon geven.
Bij Snoepie en Marouck was het gemakkelijker. Snoepie stond sowieso wat verder van me af en ze was 14 jaar geworden. Ze was gewoon op.
Bij Marouck deed het zeer dat het eigenlijk te vroeg was voor een herdertje, maar ik kon het ook niet meer aanzien om haar zo benauwd te zien.
Als kind heb ik trouwens ook heel veel moeite gehad met het inslapen van onze boxer, vooral omdat ze gewoon weg was toen ik uit school kwam.
Hmmm... de meeste moeite heb ik dus gehad met de 3 boxers in mijn leven die ik me kan herinneren.

[Safari]

Met Molly is het razendsnel gegaan. Kan het bv nog niet over mijn hart krijgen om mijn onderschrift te veranderen. Ook heb ik het nog niet op kunnen brengen om een in memoriam voor haar te schrijven. Ik ben nog erg bezig met gisteren, vorige week en een maand geleden was ze er nog. Ik vind het nog steeds stil in huis zonder haar ondanks alle fratsen van Tim.
Ook blijft het rare gevoel de 1 voor de ander ingeruild te hebben.

[Eline*]

Nou ja..ik lees je topic en loop alweer vol..Nelson is in september overleden en ik ben toch echt nog steeds in de rouw. Ik loop echt niet de hele dag te treuren, maar ik merk wel wat ik labieler ben dan normaal, meer vermoeid en echt intens lol maken lukt gewoon niet. Ergens ontbreekt het me aan lucht, het voelt diep van binnen nog wat zwaar.
Ik heb toch ook met regelmaat nog tranen. Maar goed, het staat voor wat er was en zal ook echt zijn plek wel krijgen.

[Corneliana]

ik heb geen ervaring met rouwen om een hond
wel met andere dieren en hoe "oneerlijker" het was hoe langer het duurde en sommige dingen kan ik nog niet accepteren al is dat jaren trug.

[Nel]

Ik dank jullie oprecht hartelijk voor alle reacties...het geeft me veel steun, want ik heb wel vaker een hond af moeten staan,( al was de laatste 9 jaar geleden,maar van hem herinner ik me alleen de leuke dingen , zo'n maffe hond was dat.), maar dat het er zo ingehakt heeft als bij Sjakie kan ik me niet heugen.
Heel erg dat jullie ook zo'n verdriet hebben ( gehad), maar ik begrijp nu dat ik op mijn eigen manier mag rouwen en dat het best een poos kan duren.
Warme knuffel voor allemaal...

[esenhazel]

Onze eerste hond, Donna, is ruim 16,5 geworden. Ze was gewoon helemaal op. Dat is nu 6 jaar geleden, maar nog steeds heb ik het daar moeilijk mee. Ze was echt mijn soulmate.
Onze tweede hond, Nikkie, was 15 jaar toen ze 's nachts in een epileptische aanval bleef hangen, waar ze niet meer uitwam. Midden in de nacht stond ik in m'n pyama bij de dierenarts, maar sta nog steeds achter mijn beslissing om haar in te laten slapen, hoe moeilijk die keuze ook is.
Sinds we onze Hazel hebben (1,5 jaar) is het alsof Donna weer terug is. Natuurlijk moet je niet gaan vergelijken, maar als ik naar Hazel kijk is het alsof ik Donna in het klein zie. (Hazel is een Havenezer en Donna was een Schapendoes) Niet alleen kwa kleur (beide zwart) maar ook hoe ze kijkt en hoe ze helemaal is. Dit verzacht wel de pijn van het verlies en heb ik meer vrede mee.

[jacq1970]

Tyson was mijn eerste hond die in ik moest laten slapen.. ca 16 jaar en hem van pup afaan gehad, mijn maatje en mijn vriendje... maar het ging gewoon niet meer, tuurlijk was ik verdrietig maar had er wel vrede mee.. heb nog 3 weken het potje met as in huis gehad en voordat we op vakantie gingen heb ik hem uitgestrooid....
Tuurlijk mis ik hem maar het is wel goed zo.
Samara heb ik een jaar later in moeten laten slapen en daar kan ik nog om janken maar ook daar heb ik vrede mee, het kon ook niet anders... pijn is voor mijn honden geen optie dus als ik dat niet meer weg kan halen houdt het op.
Ben van beide niet weken van slag geweest, heb wel heel erg moeten wennen dat ze er niet meer waren ookal liepen er nog andere honden in huis.. mijn huis was wel zijn ziel kwijt .. en dat is wennen.

[Saskia241]

Om Rinske kan ik nog steeds janken.
wat een horror was dat.

[semmyboy]

Heb nog nooit een eigen hond in moeten laten slapen.
Wel had ik een dikke band met de hond van me oma.
Een golden retriever, maar kreeg ouderdom epilepsie. Beestje was 13 dus is al een behoorlijke leeftijd.
Veel mensen in het park dachten dat hij nog heel jong was.
Het was een castraat, maar zijn vacht was nog heel mooi, ook ondanks hij oud was.
Ik heb er wel veel verdriet om gehad. Je hebt toch een band met zo'n beestje.
Ik had ook een kat. Die kat was geweldig, anders dan andere katten.
Die kat wou alleen met mij wat te maken hebben. Andere mensen beet hij of gaf hij een krap.
Hij was snachts altijd onderweg, ging echt kilometers ver. Hij ging hier het duin in en heeft weet ik veel wat gevangen.
Hij kwam altijd bij mij op schoot of in bed liggen.
Helaas kreeg hij een tumor in zijn hoofd, eerst dachten we oor. Daardoor was zijn oor ook gecoupeerd.
Maar bleek niet te helpen. De dieren arts vond het echt zonde. Hij vond de kat er nog zo goed uit zien, en goed gespierd. Ik mis het beestje nog iedere dag. Ik had er zo'n diepe band mee.
Me kat is 11 jaar geworden

[ZorroMax]

Het blijven zere plekken, ze genezen wel, maar toch blijf je ze voelen....

Het helpt als de hond erg oud geworden heeft, of gewoon een goed leven gehad heeft. Als een hond veel zorg nodig heeft gehad, hakt het overlijden er nog meer in.....

[Suuz!]

De ene keer dat ik het meegemaakt heb, is nu ruim een jaar geleden, en nog steeds heb ik momenten dat ik Sorbonne ongelofelijk mis. Voornamelijk omdat het zo onverwacht was denk ik. Anderzijds was ik wel gewoon na 2 dagen weer aan het werk, en merkte niemand iets aan me buitenhuis. Alleen als ik thuis kwam miste ik hem verschrikkelijk.

Het liefst zou ik een grand reu er bij nemen, maar ergens voelt dat nog steeds niet goed, of alsof ik dat doe om Sorbonne te vervangen, en zolang dat gevoel er is, begin ik er nog niet aan. Hoe graag ik het ook wil

[blondie]

Heb al drie keer wat getikt en telkens weggehaald.
Mijn konijn is dertien geworden, op twaalf jaar oud gekregen, vanaf dat hij net geboren was hem al in mijn handen gehad. Wat een bijzonder dier was dat. Als 25 jarige belde ik sniffend mijn papa, Gul is dood
Gelukkig besefte pa wat het met me deed, en ergens had hij ook een zwak voor dat "stomme" konijn. Nu is die in goede gezondheid gewoon erin gebleven en had ik er wel verdriet van maar vrede mee. Oud geworden en gewoon in een slaap erin gebleven. Wel had ik een week later twee kittens, dat was al gepland voor het konijn dood ging, maar wat was ik er blij mee. Gewoon leven in huis.
Nog geen hond heb ik moeten laten gaan. Het zit er wel aan te komen.
Iemand kwam begin januari binnen toen het totaal niet ok ging met mijn hond. "Zo dan!" Er hangt een behoorlijk groot portret van mijn duo in het trapgat. Enerzijds denk ik prachtig, anderzijds weet ik niet hoe het is als ik binnenstap met alleen maar de ene, en de ander er niet meer is en ik mijn blik op dat grote portret richt.
Hoop dat ik met goede herinneringen terugkijk, brok in de keel soms misschien omdat ik hem zo zal missen. Anderzijds weet je dat ze nooit oud met je worden. Ergens moet je incalculeren dat je ertegenaan gaat lopen.
Wat ik wel fijn vind is mensen die begrijpen wat je voelt, na overlijden, maar ook de aanloop ernaartoe. Dat veel mensen wel begrijpen wat je bedoelt en begrijpen dat je soms even vol schiet.

[Omega]

Met het overlijden van mijn eerste eigen hond Arko heb ik niet heel lang moeite gehad, al ben ik er wel even goed ziek van geweest.
Maar hij was er klaar mee, hij wilde niet meer, hij was op.
Ik voelde opluchting op het moment dat hij zijn laatste adem uitblies.
Hij blijft wel altijd speciaal voor me.

Daarna kwam Max, Max was echt mijn soulmate, mijn once in a lifetime hondje.
Ondanks zijn ziekte van een paar maanden waren we nog niet klaar.
Hij werd zo ziek, hij kon eigenlijk niet meer, maar hij wilde bij ons blijven.
Het duurde ook even voordat hij echt weg was.
Na bijna 2 jaar zit ik nu nog met de tranen in de ogen, ik mis hem nog steeds verschrikkelijk.
Gelukkig wel afleiding van de twee die we nu hebben, moet er nu niet aan denken dat ik ze ooit zal moeten missen.