iones schreef:Misschien geilen die mensen in Roemenië wel op afslachten van honden en willen ze dat in stand houden. Wie weet. Het is behoorlijk ziekelijk. Want argumenten tegen afslachten en argumenten voor een betere oplossing zijn steekhoudend en wordt desondanks niets mee gedaan. Men houdt vast aan het sadisme.
En daarom vind ik dat de mensheid neigt naar het slechte.
Dat denk ik niet dat dat de hoofdreden is ,geld zal dat eerder zijn
De hondenvangersmaffia
RoemeniëHet lijkt simpel. Er zijn teveel straathonden in Roemenië. De hondenliefhebbers willen de honden redden en sterilisatieprojecten uitvoeren. De hondenhaters vinden het prima als de honden massaal worden afgemaakt. Geld is niet het probleem, de (lokale) overheid stelt een budget beschikbaar om het probleem van de straathonden op te lossen.Maar er blijkt een lachende derde te zijn, een die er bij gebaat is dat het probleem nooit zal worden opgelost. De hele industrie van hondenvangers in Roemenië.
Vanaf 2001 hebben de hondenvangers duizenden en duizenden honden gedood en zijn er ruimhartige budgetten vrijgemaakt. De algehele schatting voor Roemenië is dat er tussen de 25 en 40 miljoen euro is uitgegeven aan de straathondenproblematiek (deze schatting was gedaan voor de 8 jaar tussen 2001 en 2008). Je zou toch verwachten dat zoveel geld na een aantal jaar zijn vruchten zou hebben afgeworpen, maar het tegendeel is waar. We kijken naar een aantal steden en hoe er met het geld is gesjoemeld.
In de stad Brasov is 2 miljoen euro uitgegeven in 8 jaar. Als er wat dieper wordt ingegaan op de verdeling van dit budget, dan valt op dat het geld aan alle kanten weglekt. Bijvoorbeeld aan idiote hoeveelheden benzine, net zulke idiote hoeveelheden verdovingsmiddelen, er moest maandelijks voor een vervallen varkensboerderij betaald worden en uiteraard reed de baas van de hondenvangers in een mooie jeep. Er zullen velen baat bij hebben dat er geld verdwijnt in allerlei zakken, wat heel gebruikelijk is in Roemenië.
In 2001 had men berekend dat er 4000 straathonden waren in Brasov. Volgens opgave waren de hondenvangers er in geslaagd om in 8 jaar 20.000 honden te vangen. Maar niemand kon dit aantal van 20.000 controleren. Er werden wel formulieren ingevuld, maar het was eenvoudig om te sjoemelen met het aantal dieren dat gevangen werd, in het asiel werd gestopt, geëuthanaseerd werd, of geadopteerd. De geadopteerde honden (in ieder geval zijn er in Brasov 400 geadopteerd door een stichting) werden geteld als geëuthanaseerd, want het was in het belang van de cijfers om te doen voorkomen dat er zoveel mogelijk honden werden verdelgd.
Hondenvangers werken niet alleen in hun eigen stad, maar ook voor andere kleinere steden waar geen eigen hondenvangersbedrijf actief is. Honden vangen in de ene stad en weer loslaten in de andere stad is slechts één van de oplossingen om altijd van werk verzekerd te blijven. Het midden in de nacht de honden weer uit een asiel laten ontsnappen is een andere. Het systeem van de hondenvangers uitbetalen per gevangen hond werkt dit in de hand. De hondenvangers hadden ook speciaal oog voor honden die een eigenaar hadden, zelfs het stelen uit tuinen werd niet geschuwd. Want de wanhopige eigenaren moesten dan hun hond weer vrijkopen. Er werd zelfs op voorhand ‘beschermingsgeld’ betaald aan hondenvangers om te zorgen dat een hond niet verdween, dit was vooral in Boekarest de norm geworden.
Hondenvangers kozen vooral voor de makkelijkste weg en vingen veel puppies en kleine, vriendelijke honden. De meest agressieve honden lieten ze bij voorkeur lopen, er was juist baat bij dat er mensen zouden worden gebeten door deze honden, de publieke opinie was toch al zo gericht op de ‘terreur van die straathonden’ en hoe belangrijk dus de hondenvangers zijn. Elk hondenincident (een vrouw die ’s nachts over het hek van een privéterrein klom en door een groep honden werd doodgebeten) is koren op de molen van de media.
Hondenvangers hebben geen enkel belang bij sterilisatieprojecten, dat brengt natuurlijk hun baan in gevaar. Elke gesteriliseerde teef, herkenbaar aan een oormerkje, loopt daarom meer risico om opgepakt te worden. Heel frustrerend voor de dierenartsen die tegen de klippen op steriliseren. Ze troosten zich met de wetenschap dat de periode dat de teef nog gesteriliseerd op straat heeft gelopen in ieder geval geen nieuw ongewenst leven heeft kunnen produceren. De NGO’s die lokale sterilisatieprojecten uitvoeren treffen niet alleen de hondenvangers tegen zich, maar ook lokale bestuurders die door hebben hoe lucratief deze business is. Er werden bedrijven opgericht die in een grote regio honden gingen vangen en de burgemeesters gingen zelfs de hondenvangers quota opleggen om maar zoveel mogelijk geld te kunnen verdienen. In Roemenië werken deze bedrijven via het systeem van aanbesteding om een opdracht van de gemeente binnen te halen. Je kunt alleen aan een aanbesteding komen als je een lagere prijs biedt, corrupt bent of iemand kent binnen de gemeente. Voor NGO’s is het dus moeilijk om hun projecten gefinancierd en uitgevoerd te krijgen in de wereld van vriendjespolitiek. Wellicht help het om een beetje druk uit te oefenen door te laten zien dat je de aanbestedingen publiceert (en dan met name aandacht vanuit het buitenland). En soms heeft een NGO mazzel om een burgemeester te treffen die wel het nut van sterilisatieprojecten inziet. Een NGO zal de meeste kans van slagen hebben door met cijfers te laten zien dat het budget van de gemeente er baat bij heeft als er minder zwerfhonden zijn. Dat kost uiteindelijk minder.
Bron: Codrut Feher
