Het HondenForum

Martijn schreef:Nou, ik heb geen probleem met een minder hechte band met mijn herplaatsers hoor.
Vreemd ook..je band met je hond is toch iets wat je in het dagelijks leven voelt? Ik zou niet weten waarom je die hond eerst in het klein gezien moet hebben.

Daar zit wat in, ik vind zelf ook niet dat dat een vereiste is,maar de band is misschien een beetje anders.Ik heb zelf nogal "last" van moedergevoelens en het geknuffel en getut met een pup komt daar een heel eind in tegemoet.Het feit dat Tomas als pup tegen me aan heeft geslapen heeft naar mijn idee de band toch versterkt.Maar dat ligt er meer aan hoe ieder zelf de band met een hond beleeft denk ik.De hond zal het vast niets uitmaken

Martijn schreef:Nou, ik heb geen probleem met een minder hechte band met mijn herplaatsers hoor.
Vreemd ook..je band met je hond is toch iets wat je in het dagelijks leven voelt? Ik zou niet weten waarom je die hond eerst in het klein gezien moet hebben.

Ik heb er ook geen probleem mee hoor
Ik stel alleen bij mezelf vast van de honden die ik heb of heb gehad, dat mijn band met de hond die ik vanaf pup heb de hechtste band is.
Ook kan ik niet met zekerheid beweren dat die hele hechte band er niet was geweest als ik Kaya als herplaatser zou hebben gehad, maar ik vermoed dat het toch wel meespeelt omdat ik haar juist vanaf zo klein heb gezien en meegemaakt (en natuurlijk ook de 'emotionele staat' waarin ik toen was na Tara heeft ook gemaakt dat ik me waarschijnlijk toch ook wel anders opstelde dan ik een gewone situatie).

Ik zeg hiermee ook absoluut niet dat ik nooi meer een herplaatser zou nemen, absoluut niet!
Want uiteraard ben ik harstikke dol op Moritz en zou ik hem voor geen goud meer willen missen. En het is ook gewoon heel bijzonder om een hond zo te zien opbloeien
Plus het feit dat je bij een herplaatser toch ook het gevoel hebt 'he, eindelijk heeft hij/zij een fijn thuis' en dat vind ik ook heel mooi.
Moritz geniet ook aanzienlijk meer van bepaalde dingen dan Kaya, die alles maar heel gewoon vindt en werkelijk denkt dat de hele wereld om haar draait

Alleen Kaya ken ik echt door en door en dat gevoel heb ik nooit bij Nouschka gehad en heb ik ook nog steeds niet bij Moritz.

Ik heb Juul ook zien opgroeien, Sunny en Patries niet. Heb echter geen enkel verschil in gevoel hoor Ze zijn allemaal zó mijn hart ingelopen

Persoonlijk vind ik die hele kleine pups als ze net in huis zijn niet zo heel erg leuk, ik maak me voornamelijk zorgen rust ie wel genoeg is ie niet ziek alles is nog zo klein. Vervelend of lastig vind ik ze nooit, beide pups waren flinke slapers en rustig, tot het saaie af. Vanaf 5 maanden vind ik jonge honden alweer een stuk leuker.
Hier komt eigenlijk alleen een pup en geen herplaatser. Van een pup kan ik zorgen dat het een makkelijke hond blijft maar van beide herplaatsers heb ik nooit de problemen er echt uit kunnen krijgen.

groetjes majelle

Martijn schreef:Nou, ik heb geen probleem met een minder hechte band met mijn herplaatsers hoor.
Vreemd ook..je band met je hond is toch iets wat je in het dagelijks leven voelt? Ik zou niet weten waarom je die hond eerst in het klein gezien moet hebben.

Dat snap ik ook niet Ik heb een hechtere band met Nanni als met Tuana. Oke ik heb Nanni dan ook wel 4 jaar en Tuana een paar maanden, maar dan nog... met Nanni heb ik veel meer meegemaakt en met Tuana gaat alles eigenlijk vlekkenloos

MARC_S schreef:

little-wolf schreef:maar is het niet zo dat je van het gedrag niet zo heel veel kunt zeggen als ze nog in het asiel verblijven?
na een paar dagen bij iemand thuis komt toch pas de ware aard naar boven?


(ik ben benieuwd hoe jij dit ziet )

Ik vind van niet zelf. Als een hond open en aardig op je afkomt in het asiel trek je je eerste conclusie. Hij is niet bang voor vreemde mensen. Dan ga je wandelen en kijkt wat hij doet. Is hij voorzichtig of gaat hij lomp worden na een paar keer wandelen. Wordt hij lomp dan is het een moeilijker type dat eenmaal gewend misschien wel de neiging krijgt je uit te proberen. Wat is de houding? Hoog, zelfverzekerd, of wat lager en afwachtender?
Wat doet hij met andere honden los en aangelijnd? Wat doet hij na een paar keer wandelen als iemand anders resoluut en direct mij aanspreekt. Waaks, beschermend of open?

Op die manier kan je best gemakkelijk vrij veel te weten komen.

Als laatste zou ik na een paar keer wandelen willen zien of er herkenning en begroeting is (hoe? Druk of laag?) en of ik de hond mag aanraken aan zijn poten, neus en oren om te zien hoe "dominant""de hond is. Hoe moeilijker de hond hoe minder goed hij alles laat aanraken en betasten.

Dat zijn allemaal geen regels of zekerheden maar mijn gevoel zegt dat ik daar genoeg uit kan halen om te zien wat voor hond is zo'n beetje zal worden.

Verder kan je als de basis goed is een behoorlijke hoop bijschaven. De zaken die ik nu noem gelden dan dus vooral voor de grote herdermiksen ed die ik juist zo leuk vind. Daar moet ik wel zeker van zijn want je kan inderdaad een levensgroot probleem in huis halen als je niet op let

dat is waar.

tnx voor je uitleg!

Inge O schreef:

Martijn schreef:Vreemd ook..je band met je hond is toch iets wat je in het dagelijks leven voelt? Ik zou niet weten waarom je die hond eerst in het klein gezien moet hebben.

het is ook geen vereiste - het ís bij mij gewoon zo. of ik nou met mijn verstand weet dat het niks uit zou mogen maken, tóch doet het dat voor mij wel, nog het meeste met pupjes die hier geboren zijn. ik kan het ook niet logisch verklaren, dus het zal idd wel een heel primitieve reactie zijn, maar ze is er .

Ik heb dus precies het tegenovergestelde met honden. Als een volwassen hond van mij wordt dan gaat er een belletje rinkelen en dat zegt alleen nog maar "zorg dat die hond zich 100% op zijn gemak gaat voelen!" Een soort van dwangmatige zorg-toestand komt in mij omhoog en als de hond relaxed en kalm is wordt ik dat ook. Mijn enige doel en zorg is die toestand creeeren. Herders helemaal want die zenuwen de eerste dagen behoorlijk omdat ze ontheemd zijn.

Binnen een paar dagen ben ik helemaal gehecht aan de hond en kan ik er met wat geluk al vrij veel mee.

Een pup is voor mij onpersoonlijk en vraagt niks dan eten, rust en spelen. Geen uitdaging en dat laat ik zo aan een ander over. Die zorg vraagt niks van me en kost geen moeite dus er hecht of klikt niks met pups. De hond die volwassen kwam en eenmaal door mij begrepen wordt laat ik nooit meer gaan en wordt "mijn kindje"

MARC_S schreef:Een pup is voor mij onpersoonlijk en vraagt niks dan eten, rust en spelen. Geen uitdaging en dat laat ik zo aan een ander over. Die zorg vraagt niks van me en kost geen moeite dus er hecht of klikt niks met pups. De hond die volwassen kwam en eenmaal door mij begrepen wordt laat ik nooit meer gaan en wordt "mijn kindje"

Inderdaad wel helemaal het tegenovergesteld dan hoe ik het voel, maar dat is maar goed ook denk ik.Stel je voor dat iedereen alleen maar pups zou willen....
Ik denk trouwens dat ik met een herplaatser ook een hele goede band zou krijgen, dat heb ik uiteindelijk met ieder dier wat op m'n weg komt, maar ik heb het nog niet uitgeprobeerd.Zolang ik hier nog een compleet gezin heb wat zijn eigen zegje over eea heeft begin ik er ook nog niet aan.Ik heb alleen bv totaal geen "klik"met de logeerhonden die hier komen. Ze zijn een andere baas en een andere manier van leven gewend en we zijn dan in zekere zin vreemden voor elkaar.

Inge O schreef: maar er is 'iets' van in het begin dat ik met een 'vreemde' hond niet heb, ik kan het niet goed omschrijven, maar het heeft zeker te maken met het zeer primitieve gevoel 'het hemd is nader dan de rok' . dat is louter mijn gevoel, wat ik nu zeg is natuurlijk heel gek, maar het voelt aan alsof die puppies van bij de geboorte familie van me zijn...

tja, zo zit ik dus in elkaar, blijkbaar . maar het belet me dus niet om ook herplaatsers op te nemen .

Ja ook je band met een pup moet groeien, het duurt wel even voordat ze echt "hond"worden, maar ik had dat bij mijn eigen baby's ook, in het begin zijn baby's kleine egoïstjes en pas als je respons begint te krijgen komt die echte band.Toch denk ik dat ik uiteindelijk ook van een vreemd kind zou kunnen gaan houden alsof het van mezelf is, maar het knuffelen ,zorgen en vertroetelen heeft denk ik iets met instincten te maken.
Kennelijk heb jij dus ook "last"van moederkloekgevoelens Inge

Ik ben dol op puppies! Ik vind het heerlijk, dat gestuntel dat onbesuisde en natuurlijk zijn ze gewoon ontzettend vertederend.
Maarrrrr met Ameno heb ik veel geluk gehad, ze was na 2 nachten al zover dat ze doorsliep, ze leerde heel gemakkelijk en was uitermate relaxed. Waardoor het voor ons ook een hele relaxte periode was. Alhoewel er in ons achterhoofd toch wel wat zorgen hebben gehad. Het is best eng om zo'n kleine pup op te laten groeien tot de hond zoals je hem graag hebben wilt. Daarnaast het besef dat je geen fouten mag maken, dat je continu moet opletten, tja dat is gewoon veel werk.
Maar nu ze dik 1,5 jaar oud is is ze niet minder vertederend en is ze helemaal gemakkelijk. Ik kan lezen en schrijven met haar.

Of er ooit weer een pup komt weet ik niet. Ik kan ik net zo vallen op een volwassen hond als op een pup, en inderdaad een jong volwassen hond die nog geen baasje heeft is volgens mij net zo leuk als een pup opvoeden.
Daarnaast zou ik niet minder binding voelen met een volwassen hond hoor, het klikt of het klikt niet.
Met Frits onze bejaarde herplaatser was ik vanaf dag 1 helemaal verknocht aan hem. Maar ja, bejaarde honden hebben bij mij ook een speciaal plekje

MARC_S schreef:

Inge O schreef:

Martijn schreef:Vreemd ook..je band met je hond is toch iets wat je in het dagelijks leven voelt? Ik zou niet weten waarom je die hond eerst in het klein gezien moet hebben.

het is ook geen vereiste - het ís bij mij gewoon zo. of ik nou met mijn verstand weet dat het niks uit zou mogen maken, tóch doet het dat voor mij wel, nog het meeste met pupjes die hier geboren zijn. ik kan het ook niet logisch verklaren, dus het zal idd wel een heel primitieve reactie zijn, maar ze is er .

Ik heb dus precies het tegenovergestelde met honden. Als een volwassen hond van mij wordt dan gaat er een belletje rinkelen en dat zegt alleen nog maar "zorg dat die hond zich 100% op zijn gemak gaat voelen!" Een soort van dwangmatige zorg-toestand komt in mij omhoog en als de hond relaxed en kalm is wordt ik dat ook. Mijn enige doel en zorg is die toestand creeeren. Herders helemaal want die zenuwen de eerste dagen behoorlijk omdat ze ontheemd zijn.

Binnen een paar dagen ben ik helemaal gehecht aan de hond en kan ik er met wat geluk al vrij veel mee.

Een pup is voor mij onpersoonlijk en vraagt niks dan eten, rust en spelen. Geen uitdaging en dat laat ik zo aan een ander over. Die zorg vraagt niks van me en kost geen moeite dus er hecht of klikt niks met pups. De hond die volwassen kwam en eenmaal door mij begrepen wordt laat ik nooit meer gaan en wordt "mijn kindje"

Maar dat heb ik ook wel weer hoor Marc
Tenminste, het eerste gedeelte dan.

Ik zet me er absoluut voor de volle 100% voor in en wil ook dat de hond zich op zijn gemak voelt en mij volledig vertrouwt.
Als je zag hoe Moritz hier binnenkwam; nou ieders hart had dan een draai gemaakt en het enige wat ik wilde was m'n Moppie beschermen en gelukkig maken. En hoe warm ik van binnen wordt als hij toenadering zoekt of bescherming zoekt, dat is ook niet te beschrijven.

Hoe kan ik het beter beschrijven wat ik bedoel? Het gaat meer om het 'door en door' kennen van een hond.
Moritz ken ik niet 100%, zelfs Nouschka kende ik na 11 jaar nog niet 100%. Er blijft altijd die 'verborgen kant'.
En dat geeft helemaal niet, totaal niet, maar het is dan wel zo dat ik Kaya, de hond die we vanaf pup hebben, wel door en door ken. Ik snap haar volkomen en wat misschien belangrijker is; zij snapt mij volkomen.

Dat is er niet met Moritz. Hij kan heel teruggetrokken zijn, helemaal in zichzelf gekeerd. Dan weet ik het niet meer en laat hem soms maar.
Kaya komt naar mij, als ze zich rot voelt, als ze zich goed voelt, of wat dan ook.

Ik vind met een asielhond: wat je ziet is wat je hebt/krijgt.
Een pup kan nog een beetje alle kanten op.

Stang schreef:Dat is er niet met Moritz. Hij kan heel teruggetrokken zijn, helemaal in zichzelf gekeerd. Dan weet ik het niet meer en laat hem soms maar.
Kaya komt naar mij, als ze zich rot voelt, als ze zich goed voelt, of wat dan ook.

Ik denk dat dat ook wel erg door het geval Moritz komt. Dat is ook wel een heel aparte hond zal ik maar zeggen Wuilus kwam bv wel voor alles bij mij en deed niets anders dan op mij letten. Veel meer dan de honden die we als pup hebben gekregen.

Het zal ook de soort hond wel zijn en de bagage die hij meedraagt.

Dapper en Cleo zijn heel open. Dapper heeft niet zoveel met mij als Cleo maar hij is ook anders. Stiller zeg maar

MARC_S schreef:

Stang schreef:Dat is er niet met Moritz. Hij kan heel teruggetrokken zijn, helemaal in zichzelf gekeerd. Dan weet ik het niet meer en laat hem soms maar.
Kaya komt naar mij, als ze zich rot voelt, als ze zich goed voelt, of wat dan ook.

Ik denk dat dat ook wel erg door het geval Moritz komt. Dat is ook wel een heel aparte hond zal ik maar zeggen Wuilus kwam bv wel voor alles bij mij en deed niets anders dan op mij letten. Veel meer dan de honden die we als pup hebben gekregen.

Het zal ook de soort hond wel zijn en de bagage die hij meedraagt.

Dapper en Cleo zijn heel open. Dapper heeft niet zoveel met mij als Cleo maar hij is ook anders. Stiller zeg maar

Moritz apart???
Kan heel goed hoor wat je zegt Hij was natuurlijk een enorm in zichzelf gekeerde hond en af en toe heeft hij dat nog.
Soms als hij vrolijk is, dan vergeet hij al zijn angsten en zien we een totaal andere hond: zo ontzettend leuk, druk en gek!
Maar hij heeft een enorme tik meegekregen wat hij niet meer kwijt zal raken denk ik.
Er viel, zeker in het begin, gewoon niet tot hem door te dringen. Zo kon hij ook pas na 1,5 jaar gaan zitten (niet dat dit nu zo belangrijk is, maar om aan te geven hoe moeilijk hij bereikbaar was/is). Ook nu is hem nog heel moeilijk iets te leren; hij trekt zich gewoon terug als hij merkt dat er iets van hem gevraagd wordt, hoe leuk ik het ook probeer te brengen.

En bij Nouschka was het weer zo dat ik fulltime werkte, dus veel minder thuis was en veel minder tijd aan haar kon besteden dan ik nu aan mijn honden besteedt.

Dus het kan heel goed zijn dat als er hier een herplaatser komt die heel open is, dat ik daar ook zo'n gevoel bij heb van 'door en door kennen'.

En nog even voor alle duidelijkheid: ik ben stapelgek op allebei hoor!!

Nee nooooooit weer zeg ik nu.
Ik vond het terreur in huis. Hoeveel ik er ook over gelezen en gehoord had, ik was totaal niet voorbereid op die idiote stuiterbal in huis. In het begin had ik nog helemaal geen band met hem, maar ik was wel 24 uur per dag met hem bezig. Ik moet altijd alles op 120% doen, dus ik was na twee weken helemaal over de flip. M'n vriend heeft toen een paar daagjes geholpen en vanaf die tijd is het beter gegaan.

Sinds hij vijf maanden is, ben ik pas echt blij dat ik een hond heb genomen.

Achteraf ben ik wel heel tevreden over het 'resultaat'. Bram is een supersociaal hondje die overal mee naar toe kan. Maar nee, de eerste tien jaar wil ik niet meer over een pup nadenken. Ik verdenk een hogere macht er trouwens van dat ik als straf een terror pup heb gekregen, ik was namelijk zelf een vreselijke huilbaby

Zoek stok! schreef:Ik verdenk een hogere macht er trouwens van dat ik als straf een terror pup heb gekregen, ik was namelijk zelf een vreselijke huilbaby

Harry Potter met z'n toverstaf denk ik...

Moritz lijkt best op Nanni Ook als ik de foto's zie bij de foto hoek, ik zie gewoon Nanni (best eng :N: )
Nanni is ook zo opzichzelf en heeft ook ruim een jaar geduurd voordat ze besefte dat ze het met ons moest doen
Ze is nu een vreselijke vrolijke hond, maar je ziet in veel dingen dat ze veel meegemaakt heeft. Nanni zal nooit zeuren, zij wacht wel tot het haar tijd is. Als het in Tuana der ogen wat te lang duurt, zet ze een keel op Nanni staat braaf kwispelent te wachten tot ik zeg dat ze echt mee mag.
Juist omdat Nanni zo moeilijk was, heb ik een speciale band met haar. De band die ik met Tuana heb, zal ik denk ik met elke andere hond kunnen hebben. Hoewel Tuana ook een specieale plek in mijn hart heeft, want zij zorgt echt plezier ik het leventje van Nanni (en dan geniet ik weer )

Ik weet het eigenlijk niet...
Aan de ene kant zijn pups super...en ja...je kent hem vanaf zijn eerste weken en kan hem zelf opvoeden...je kent je hond dan door en door vanaf het begin...

Maar of ik ooit weer aan een Sharpei pupje begin?
Nee...dat denk ik niet...

Wat meerdere mensen hier zeggen...met de kennis die ik door de jaren heen heb opgedaan lijkt het me doodeng dat ik iets verkeerds doe..
En het stomme is..toen we Rimpel kregen wisten we eigenlijk van toeten nog blazen..tuurlijk...ik ben opgegroeid met honden en met puppebeesten...maar als je zelf zo'n monstertje in huis hebt is het heel wat anders...
Eerste hond...pupje...
En als ik dan kijk...
Tja, niet om mezelf nou op de borst te kloppen maar ik denk dat we het met Rimpel goed gedaan hebben...
Alle problemen die daarna gekomen zijn met betrekking op andere honden zijn heel erg naar geweest..
maar ten grondslag zie ik nog steeds de hond zoals we hem opgevoed hebben. Hij luistert in huis gewoon goed en ook bij mijn ouders en anderen in huis luisterd hij goed, Hij kan gerust mee naar een restaurant en auto rijden, etc gaat ook prima..
Het is een vrolijkerd die in wezen een prima opvoeding heeft gehad..
de omstandigheden van buitenaf met andere honden hebben de problemen veroorzaakt die er nu liggen...maar die al een stuk beter zijn met wat ze waren...

Maar het lijkt me doodeng om weer een pup op te voeden.
Ik geloof dat ik met alle kennis van nu op mijn tenen loop en wat Martijn zegt...met ogen in mijn achterhoofd verdacht wezende op trauma's...

Ik zou het ook niet zo gek veel anders doen als we met Rimpel gedaan hebben...toch wel wat kleine dingetjes..maar in hoofdmoot hebben we het goed gedaan..dat zie ik, weet ik en voel ik.

Maar nee....een Sharpei pupsel...denk het niet...
Als ik alle drama's met gezondheid hoor ben ik weer hartstikke blij dat Rimpel 'alleen" maar een grasallergie heeft...die rot zat is...maar goed..het kan nog veel gekker.

Ik heb weleens gedacht dat als Rimpel er niet meer is, ik tijdelijke opvang voor peitjes wil gaan doen.
Ik ben toch zeker wel verknocht aan Sharpei's dus die zullen altijd een warm plekje houden...
Maar of ik over 10 jaar weer een sharpei pupsel zou hebben? nee...ik ga daar niet van uit...
wat het dan wel zou worden weet ik ook niet...
Eeuwige tijdelijke opvang is ook niet wat...ik moet uiteindelijk toch echt een hond hebben...1 hond helemaal voor mezelf die voor altijd blijft..
Maar tijdelijke opvang van peitjes lijkt mij voor een tijdje best wel wat...
Dat is nu geen optie...jammergenoeg..anders was het allang gebeurd

jidde schreef:Moritz lijkt best op Nanni Ook als ik de foto's zie bij de foto hoek, ik zie gewoon Nanni (best eng :N: )
Nanni is ook zo opzichzelf en heeft ook ruim een jaar geduurd voordat ze besefte dat ze het met ons moest doen
Ze is nu een vreselijke vrolijke hond, maar je ziet in veel dingen dat ze veel meegemaakt heeft. Nanni zal nooit zeuren, zij wacht wel tot het haar tijd is. Als het na Tuana der ogen wat te lang duurt, zet ze een keel op Nanni staat braaf kwispelent te wachten tot ik zeg dat ze echt mee mag.
Juist omdat Nanni zo moeilijk was, heb ik een speciale band met haar. De band die ik met Tuana heb, zal ik denk ik met elke andere hond kunnen hebben. Hoewel Tuana ook een specieale plek in mijn hart heeft, want zij zorgt echt plezier ik het leventje van Nanni (en dan geniet ik weer )

het lijkt misschien net alsof ik zeg dat ik geen band heb met Moritz, maar dat is absoluut niet waar!!
Ik heb een hele speciale band met Moritz; ik ben de enige mens op de hele aardbol die hij vertrouwt! Hij klampte zich aan mij vast en is dit blijven doen.
Hij is mijn kleine heerlijke sukkeltje, enorm zachtaardig, en zo ontzettend lief en vertederend. Hij heeft bescherming nodig.

Gods, als een hoopje bibberend ellende kwam hij hier binnen en werkelijk stapjes van milimeters zijn we hier vooruit gegaan. Gejankt heb ik om zijn pijn en nog weleens kan ik denken 'kom op Moppie, geniet nu toch, alsjeblieft!'. Zijn stralende ogen zijn niet te beschrijven zo mooi.

Alleen ik kan hem dus niet altijd peilen, ik krijg niet altijd 'grip' op hem, ik snap hem niet altijd.
Kaya snap ik volkomen en zij mij, met Moritz is dat gewoon niet zo.
En dat betekent dus niet dat ik geen band met hem heb, want natuurlijk is er een enorme band met hem!

Stang schreef:
het lijkt misschien net alsof ik zeg dat ik geen band heb met Moritz, maar dat is absoluut niet waar!!
Ik heb een hele speciale band met Moritz; ik ben de enige mens op de hele aardbol die hij vertrouwt! Hij klampte zich aan mij vast en is dit blijven doen.
Hij is mijn kleine heerlijke sukkeltje, enorm zachtaardig, en zo ontzettend lief en vertederend. Hij heeft bescherming nodig.

Gods, als een hoopje bibberend ellende kwam hij hier binnen en werkelijk stapjes van milimeters zijn we hier vooruit gegaan. Gejankt heb ik om zijn pijn en nog weleens kan ik denken 'kom op Moppie, geniet nu toch, alsjeblieft!'. Zijn stralende ogen zijn niet te beschrijven zo mooi.

Alleen ik kan hem dus niet altijd peilen, ik krijg niet altijd 'grip' op hem, ik snap hem niet altijd.
Kaya snap ik volkomen en zij mij, met Moritz is dat gewoon niet zo.
En dat betekent dus niet dat ik geen band met hem heb, want natuurlijk is er een enorme band met hem!

neeee begrijp me niet verkeerd, ik weet dat Moritz je steun en toeverlaat is Ik zie alleen veel dingen in Moritz die ik ook in Nanni zie. Nanni had alleen het eerste jaar zoiets van, wat doe ik hier? Dat is het grootste verschil tussen nanni en moritz, moritz vertrouwde jou meteen, nanni pas na een jaar.
Nu vertrouwt zij mij volledig en als k zeg dat het goed is, vind zij dat goed omdat ik het zeg. Niet omdat zij het vertrouwt hoor

jidde schreef:

Stang schreef:
het lijkt misschien net alsof ik zeg dat ik geen band heb met Moritz, maar dat is absoluut niet waar!!
Ik heb een hele speciale band met Moritz; ik ben de enige mens op de hele aardbol die hij vertrouwt! Hij klampte zich aan mij vast en is dit blijven doen.
Hij is mijn kleine heerlijke sukkeltje, enorm zachtaardig, en zo ontzettend lief en vertederend. Hij heeft bescherming nodig.

Gods, als een hoopje bibberend ellende kwam hij hier binnen en werkelijk stapjes van milimeters zijn we hier vooruit gegaan. Gejankt heb ik om zijn pijn en nog weleens kan ik denken 'kom op Moppie, geniet nu toch, alsjeblieft!'. Zijn stralende ogen zijn niet te beschrijven zo mooi.

Alleen ik kan hem dus niet altijd peilen, ik krijg niet altijd 'grip' op hem, ik snap hem niet altijd.
Kaya snap ik volkomen en zij mij, met Moritz is dat gewoon niet zo.
En dat betekent dus niet dat ik geen band met hem heb, want natuurlijk is er een enorme band met hem!

neeee begrijp me niet verkeerd, ik weet dat Moritz je steun en toeverlaat is Ik zie alleen veel dingen in Moritz die ik ook in Nanni zie. Nanni had alleen het eerste jaar zoiets van, wat doe ik hier? Dat is het grootste verschil tussen nanni en moritz, moritz vertrouwde jou meteen, nanni pas na een jaar.
Nu vertrouwt zij mij volledig en als k zeg dat het goed is, vind zij dat goed omdat ik het zeg. Niet omdat zij het vertrouwt hoor

Ja, dat is heel mooi natuurlijk om dat te zien groeien
Bij Moritz is dat ook zo, alleen blijft hij wel voorzichtig. Als ik bv wat kinderen zie, dan begint hij bang te worden, dan zeg ik ook 'het is goed' en laat hem naast mij lopen ter bescherming. Maar hij zal niet opgewekt en vol vertrouwen erlangs lopen, hij loopt omdat hij mij vertrouwt.

En dat is natuurlijk prachtig als je dat voor elkaar krijgt en als een hond die veerkracht nog in zich heeft.

Maar bv op dit moment ligt hij op de bank en dan staart hij maar heel somber voor zich uit Hij wil dan niets, maar kijkt zo sombertjes en daar krijg ik hem dan niet uit. Ik heb geprobeerd gek te doen (wat te 'pesten'), te spelen, te kroelen, enz. enz. maar hij reageert dan eigenlijk nergens op.
Dan snap ik hem dus niet, waarom kijkt hij nu zo? We hebben een leuke dag gehad, lekker naar het bos geweest, lekker gespeeld en nu kijkt hij maar treurig voor zich uit.
Maar goed, ik trek het me bij hem ook teveel aan. Bij Kaya denk ik gewoon 'zo, ben je weer sjagrijnig!' en bij Moritz zoek ik allerlei redenen en haal me van alles in m'n hoofd

Hij is ook zelden te porren om te spelen. Het interesseert hem gewoon niet of hij kan het niet, ik weet het niet.
Kaya kan uren spelen (ook om gek van te worden soms hoor ), maar Moritz niet. Soms pakt hij een speeltje, is er 5 seconde gek mee en dan laat hij het weer vallen.
Als ik samen met hem wil spelen dan trekt hij zich bijna altijd meteen terug, want ook dat begrijpt hij niet.
Alleen soms met een lap/dekentje kunnen we samen spelen, dan wordt hij even lekker dol, kont omhoog en ondeugende ogen... dat is dan weer prachtig, maar het gebeurt helaas niet zo vaak.

Ik heb wel een andere band met Floor en Benno dan met Job. Floor en Benno zijn gewoon, onbezorgd een hond hebben. Job is veel moeilijker en ook echt mijn hond. Floor en Benno zijn meer de gezinshonden. Bij Job zijn er ook wel dingen dat ik nooit zal weten waarom hij dat doet maar daar heb ik opzich niet zoveel problemen mee, hij is wie hij is. Maar wel een beetje een zorgenhondje.. Maar soms zit ik gewoon een half uur me hem op de grond te knuffelen en dan is het gewoon allemaal goed... En als je dan te horen krijgt dat als je een weekend weg bent dat hij de hele dag voor het raam heeft gelegen en 's nachts echt heeft zitten janken... Blij was ik er niet mee, maar het doet je ook wel weer wat

Stang schreef:
Ja, dat is heel mooi natuurlijk om dat te zien groeien
Bij Moritz is dat ook zo, alleen blijft hij wel voorzichtig. Als ik bv wat kinderen zie, dan begint hij bang te worden, dan zeg ik ook 'het is goed' en laat hem naast mij lopen ter bescherming. Maar hij zal niet opgewekt en vol vertrouwen erlangs lopen, hij loopt omdat hij mij vertrouwt.

En dat is natuurlijk prachtig als je dat voor elkaar krijgt en als een hond die veerkracht nog in zich heeft.

Maar bv op dit moment ligt hij op de bank en dan staart hij maar heel somber voor zich uit Hij wil dan niets, maar kijkt zo sombertjes en daar krijg ik hem dan niet uit. Ik heb geprobeerd gek te doen (wat te 'pesten'), te spelen, te kroelen, enz. enz. maar hij reageert dan eigenlijk nergens op.
Dan snap ik hem dus niet, waarom kijkt hij nu zo? We hebben een leuke dag gehad, lekker naar het bos geweest, lekker gespeeld en nu kijkt hij maar treurig voor zich uit.
Maar goed, ik trek het me bij hem ook teveel aan. Bij Kaya denk ik gewoon 'zo, ben je weer sjagrijnig!' en bij Moritz zoek ik allerlei redenen en haal me van alles in m'n hoofd

Hij is ook zelden te porren om te spelen. Het interesseert hem gewoon niet of hij kan het niet, ik weet het niet.
Kaya kan uren spelen (ook om gek van te worden soms hoor ), maar Moritz niet. Soms pakt hij een speeltje, is er 5 seconde gek mee en dan laat hij het weer vallen.
Als ik samen met hem wil spelen dan trekt hij zich bijna altijd meteen terug, want ook dat begrijpt hij niet.
Alleen soms met een lap/dekentje kunnen we samen spelen, dan wordt hij even lekker dol, kont omhoog en ondeugende ogen... dat is dan weer prachtig, maar het gebeurt helaas niet zo vaak.

Komt mij allemaal zeeeer bekend voor! Tuana is elke dag vrolijk, Nanni heeft soms wat mindere dagen. Lijkt of ze dan even niet lekker in der vel zit. Spelen doet ze tegenwoordig heeeeeeeel veel met Tuana. ik denk ruim 2 uur per dag wel En rennen wat ze doet! Je ziet zelfs Tuana kijken van: die spoort niet :N: En dat zegt een hoop, want Tuana spoort ook niet.
Als ik met Nanni speel, is het speels een beetje happen in haar poten en zij in mijn armen. Speeltjes vind ze wel leuk, ook speeltjes van Tuana tegenwoordig. Dan gaat ze die opeens pakken en duikt Tuana er bovenop en gaan ze zo spelen.
Nanni is echt een stuk vrolijkere hond sinds Tuana er bij is En daar geniet ik weer van, dat mijn oude doos zo los komt

Ik vind pups geweldig! Toch kon/kan ik bij Diesel ook niet wachten tot hij uitgegroeid is. Ik ben zo benieuwd hoe hij wordt qua uiterlijk en karakter.
Als ik dan de puppie foto's weer terug kijk was dat toch ook wel een hele leuke tijd.

Ooit komt er wel een 2e hond. We hebben het er wel over gehad en ralf wil dan graag weer een pup, mij lijkt een herplaatser ook wel heel erg leuk. Dit duurt nog wel een paar jaar dus tijd genoeg om hier over na te denken.

Nee, nooit meer een pup voor mij!
Ik vond het wel leuk om het nu een keer mee te maken, maar ik doe het echt never nooit meer.

Het maakt volgens mij niet zoveel uit of je de hond als pup hebt gekregen of als volwassene.
Mijn eerste hond kreeg ik als pup en daar had ik een goede band mee, de tweede ook als pup en wij hadden weinig met elkaar. Derde hond (ruim) volwassen, zeer goede band en nu twee honden als jongvolwassen gekregen, waarvan met een een goede band en de andere iets minder.
Het karakter spreekt je aan of niet en daar verandert opvoeding weinig aan.
Pupjes zijn over het algemeen net als andere andere jonkies van welk soort of ras zeer aandoenlijk maar het weegt niet op tegen een volwassen hond die zijn vertrouwen, ziel en zaligheid in jouw handen legt.

Toen een pup, nu een pup en altijd een pup. Voor mij gaat er niks boven een kleine 'baby' die je helemaal vormt vanaf het begin. Ik vind ze ook fantastisch. Doordat je àlles meemaakt vanaf 8 weken schep je een band die niet te vergelijken is. Voor mij is het net als eigen kinderen en stiefkinderen. Een (bijna) volwassen hond in huis is voor mij geen optie. Ik neem al de puppy-probs er dan ook gewillig bij. Je kinderen zien opgroeien is ook het leukste wat er is. Wie wil er nu persé tienerkinderen van een ander omdat ze niet graag de poepluiers verversen?

Diesel

Diesel73 schreef: Wie wil er nu persé tienerkinderen van een ander omdat ze niet graag de poepluiers verversen?

Diesel

Zeg dat eens tegen de talloze pleegouders in dit land!
Ik ben gek op kleine frummelbabietjes en ik kan dan ook niet wachten tot ons kindje geboren wordt.
Maar pas echt leuk wordt het in mijn ogen als het groter is, praat, zindelijk is, etc.
Smaken verschillen

Diesel73 schreef:Toen een pup, nu een pup en altijd een pup. Voor mij gaat er niks boven een kleine 'baby' die je helemaal vormt vanaf het begin. Ik vind ze ook fantastisch. Doordat je àlles meemaakt vanaf 8 weken schep je een band die niet te vergelijken is. Voor mij is het net als eigen kinderen en stiefkinderen. Een (bijna) volwassen hond in huis is voor mij geen optie. Ik neem al de puppy-probs er dan ook gewillig bij. Je kinderen zien opgroeien is ook het leukste wat er is. Wie wil er nu persé tienerkinderen van een ander omdat ze niet graag de poepluiers verversen?

Diesel

ik

Diesel73 schreef:Toen een pup, nu een pup en altijd een pup. Voor mij gaat er niks boven een kleine 'baby' die je helemaal vormt vanaf het begin. Ik vind ze ook fantastisch. Doordat je àlles meemaakt vanaf 8 weken schep je een band die niet te vergelijken is. Voor mij is het net als eigen kinderen en stiefkinderen. Een (bijna) volwassen hond in huis is voor mij geen optie. Ik neem al de puppy-probs er dan ook gewillig bij. Je kinderen zien opgroeien is ook het leukste wat er is. Wie wil er nu persé tienerkinderen van een ander omdat ze niet graag de poepluiers verversen?

Diesel

Je vergelijkt een beetje appels met peren. Een oudere hond is geen kind van een ander. Als een oudere hond dat is is een pup dat natuurlijk ook. Ik vind het ook echt geen regel dat de band niet te vergelijken is. De pup van 8 weken komt net zo vers in huis als de hond van 18 maanden hoor. De ene is een baby de andere een puber. Allebei splinternieuw en de trots van het baasje

Omdat ik een pup niet zo leuk vind geldt voor mij juist weer dat ik veel sneller een goede band heb met een oudere hond. Ik wil dat de hond rent, speelt, mee gaat fietsen, mee naar het bos kan en dat ik lekker met de hond kan sporten. Een pup is dus echt niks meer voor mij dan een handenbindertje waar ik niks mee kan en waarbij ik alleen maar wacht tot hij eindelijk een keer mee mag rennen of langs de fiets mee kan op bezoek bij iemand om maar wat te noemen. lekker ravotten in het park en ga zo door

Verder hecht ik enorme waarde aan het wel of niet aanspreken van het karakter en het uiterlijk. De gok bij een pup is me veeeeeel te groot. Heb ik ineens een herder met een rotkop of een hond met zware HD of afwijkingen. Durf dat echt niet te riskeren :N: