Moos als pup vond ik naast vertederend, lief en leuk ook afgrijselijk moeilijk.
Ten eerste omdat hij mijn eerste pup was en het me compleet overviel die verantwoordelijkheid, die enorme angst dat er iets mis kan gaan met dat pupje wat zo op mijn hand kon zitten :N:
Ten tweede omdat Moos ook gewoon een pittige pup was. AUW roepen als hij beet? Dan beet hij toch nog even harder; leuk spelletje joh! Je kon hem echt de eerste paar weken bijna niet aaien, want hij hing echt constant in je hand.
Slopen kon hij ook als de beste, en het zindelijk worden duurde vrij lang. Met bijna 6 maanden was hij echt zindelijk, maar tot 3.5 maand zat er echt amper vooruitgang in. Waar het aan lag, ik weet het niet, want ik stond bijna elk kwartier buiten als hij wakker was.
Daarnaast is hij de eerste paar weken standaard rond 5:30-6:00 wakker geweest, en echt wakker ook, slapen zat er dan niet meer in. Dat gecombineerd met pas om 11 uur naar bed gaan vanwege het laatste plasje en Moos' energieniveau heeft wel voor de nodige huilbuien gezorgd. Want god wat hield ik van dat pupje, en god wat vond ik het moeilijk dat pupje!
Maar je vergeet het echte gevoel wat daarbij hoorde schijnbaar, want ik wilde 2 jaar later heel graag weer een pup. Saar was een pupje uit een boekje. Beet amper, sliep meteen door tot 8 uur en was met 12 weken hardstikke zindelijk. Ook had zij Moos om mee te spelen wat de opvoeding een stuk makkelijker maakte. En bovendien overviel het mij allemaal niet meer zo.
Saar als pup was echt grotendeels genieten, die was gewoon heel makkelijk. Toen ik Saar had gehad begreep ik opeens de mensen die pupjes zo leuk vinden, en waarom mensen het onzin vonden als ik begon over het drama van de puppentijd. Want een pupje als Saar daar kan je er wel 10 van hebben.
En als hier ooooit nog een hond mocht komen zal dat waarschijnlijk ook weer een pup worden. Maar ik ken dus beide kanten van het verhaal.
