MARC_S schreef:Caro. schreef:MARC_S schreef:Moos schreef:
Volgens mij niet door dezelfde mensen die nu zeggen dat agressie erfelijk zou kunnen zijn.
Daarnaast is 'in karakter echt fout' zoals je nu zegt nogal een rekbaar begrip
Een hond die niet met sexegenoten kan is niet in karakter echt fout lijkt mij, maar voor een Collie is het niet gewenst.
Waarmee ik uiteraard niet de invloed van de baas wil ontkennen, absoluut niet. Maar een hond die andere reuen vanaf 9 maanden echt wil killen, ik kan me daar echt niks bij voorstellen dat dat puur en alleen aan de baas zou liggen. Ik denk dat de invloed van de baas daarin echt minimaal is eigenlijk.
Ik denk dus van niet. Juist omdat het een reu van 9 maanden is.
Als het niet aan de baas lag maar aan zijn genen dan zou castratie geen zier helpen. Je hebt dan een puberhondje dat misschien net even een klein denkfoutje maakt in zijn hormonenperiode en dan gaat het mis. Zelfs hondagressieve rassen zijn zelden fel met 9 maanden. En bij die honden helpt castratie geen zier
Als het niet aan de baas lag maar aan zijn genen dan zou castratie geen zier helpen......
Dat zeg je, maar het lijkt mij precies het omgekeerde. Wat verandert er ineens aan de baas/opvoeding als de hond gecastreerd is? helemaal niets lijkt mij en toch helpt de castratie vaak
Dat de hond zijn pit verliest en dus door de baas onder de duim gehouden kan worden. Als je je ongecastreerde hond de baas bent pakt hij geen andere honden meer. Ik zeg niet dat ik ben zoals ik schrijf maar ik weet wel dat als Eva nu hond-agressief wordt dat aan mij ligt en niet aan haar. Dat ligt niet aan haar genen maar aan mijn manier van haar behandelen en haar vrij laten of juist beperken. Dat is teveel gevraagd voor veel mensen om zoiets in te kunnen zien. Dat is jammer en oneerlijk naar hun honden toe
Als je puberreutje gewoon goed onder appel staat en gecontrolleerd hondencontact heeft dan kan hij niet eens een killerinstinct ontwikkelen. Het is altijd de baas die daar de steken heeft laten vallen en niet de hond die in en in agressief aangelegd zou zijn of andere onzin. Daar waar diezelfde honden met andere honden leven is er nooit een probleem op een uitzondering na. Ze bestaan wel, maar ze zijn zeldzaam.
Dus er bestaan helemaal geen honden die in basis niet met andere honden kunnen of niet met reuen? Het rasonderscheid hierin is dus volkomen onzin eigenlijk.
Als je een Stafford reu gewoon gecontroleerd bij andere reuen laat, dan ontwikkelt zich geen killer instinct.
Ik vind het een hele aparte redenatie. Ook apart omdat Kaya bijvoorbeeld als jonge hond juist heel leuk met andere honden was, geen nare aanvaringen of niks. Toen ze loops werd, veranderde dit.
Maar dat was dit niet onder invloed van hormonen begrijp ik. Overigens luistert zij uitstekend, zal ook niet uitvallen aan de lijn of niks, dus het appél is prima.
Alleen als een andere hond op haar afstormt, dan zou ze die inderdaad wel een kopje kleiner willen maken (let op 'zou willen' ook daar steek ik een stokje voor, maar de basis (!) is dus wel aanwezig).
Natuurlijk zie ik ook wel enig verband en uiteraard zijn er eigenaren die een hond totaal niet kunnen handelen, laat staan bepaalde reuen.
Maar om alles af te schuiven op de eigenaar, vind ik dus absoluut niet kloppen. Je vergeet het hele wezen hond hierbij, het karakter en toch zeker ook een deel eigen wil, hormonen, en ga zo maar door.
!
