Als je dit als kriterium handhaaft voor het wel of niet mogen hebben van een hond, in welke vorm dan ook, dan draaf je in mijn ogen behoorlijk ver door. Honden die zo lekker door het bos rennen, met kwispelende staart en stralende ogen, dat het plezier er vanaf spettert.Baily schreef:Maar toch kom ik er wel geregeld mensen mee tegen. Ik vind ze dus vaak in een gedrukte houding lopen. Niet dat je zegt dat het plezier er vanaf spettert, zoals bij honden die lekker door het bos kunnen rennen.
Ik zie op die momenten geen stralende ogen bij ze en geen kwispelende staart.
Akkoord, het streven is om je hond een plezierig leven te geven. Maar om nu alleen maar het summum van hondengeluk als maatstaf voor een gelukkig hondeleven aan te houden is een wel heel idealistische kijk op dat wat een hond als een acceptabel leven kan beschouwen.
Hoeveel mensen gaan er niet in een gedrukte houding naar hun werk?
Besef je wel dat honden in hun huidige vorm helemaal niet bestaan zouden hebben als zij geen nuttige taak hadden kunnen volbrengen?
Ik denk ook dat je moet beseffen dat een geleide-hond, als hij aan het werk is, onder appél staat, en dat een gedrukte houding vrij normaal is bij honden die goed onder appél staan. Stralende, kwispelende en van plezier spetterende honden die aan het werk zijn is niet persé een logische kombinatie. Maar ook is dit niet persé een bewijs van het diep-ongelukkig zijn van zo´n hond. Het feit dat jij dat wel zo ziet is eerder een teken van jouw opvattingen over hoe jij het leven van jouw honden graag ziet. Dat siert je, maar je vergist je als je jouw kriteria tot gemeengoed verheven wilt zien. In mijn ogen dan hè.
Ik hou heel veel van honden, ik wens alle honden niets dan goeds, maar ik doe niet mee met het tot oppergod verklaren van het wezen hond.