Mijn ervaring is met echt kleine honden dat dat opspringen er zo verdomd lastig uit te krijgen is omdat zelfs als ze eenmaal volwassen zijn niemand meewerkt. Ik kom misschien 2 keer per jaar iemand tegen die het vervelend vindt als ze opspringen. Voorderest heb ik bij Moos 2 jaar lang tegen mensen staan roepen "negeer hem!" als hij opsprong. Waarop diezelfde mensen zeiden "oh, vind ik niet erg hoor zo'n kleintje!" en hoppakee, ook nog even een koekje erin.
Dus ja, Moos en Saar springen op, en ik doe er ook geen moer meer aan. Zonder enige meewerking krijg ik het er niet uit
Overigens doen ze het, eenmaal volwassen, alleen bij mensen die ze zelf bij zich roepen, en dan eigenlijk voornamelijk bij bekenden. Als mensen hen negeren lopen ze ook rustig langs, dan halen ze het niet in hun hoofd om op te springen.
Ik denk dat er hoe dan ook bepaalde dingen zijn waar je bij kleine hondjes minder last van hebt, en dus minder strikt in bent, en andersom ook misschien wel.
Ook gewoon door praktische bezwaren; een Berner zou hier niet op de bank mogen, gewoon omdat ik maar 1 (vrij kleine) bank heb, en ik daar toch graag zelf op zit

Moos en Saar mogen het wel omdat ik daar geen 'last' van heb.
En als Moos en Saar aan de riem ergens willen snuffelen en ik geen tijd heb loop ik gewoon door en dan moeten ze vanzelf wel meekomen. Bij een echt grote hond, en zeker 2, zou dat niet zo makkelijk werken en zou ik tijd gestoken hebben in op commando meelopen.