Kleine overwinning
Geplaatst: 23 sep 2009 12:45
Gisteravond hadden Noeska en ik samen even een heel erg trots moment tijdens de Zoekhondentraining. Het sorteren is ons minste onderdeel, deels omdat ze daarin de meeste hinder ondervindt van een "trainingstrauma" uit haar jeugd wat we er niet 100% uitkrijgen, en deels omdat ik daar zelf wat onzeker van wordt, en dat in een "dode" oefening als het sorteren heel erg doorwerkt op de hond. Het is ook de smet op ons Basiscertificaat geweest, omdat ik zo bloednerveus was tijdens die oefening dat ik haar ermee over de zeik had, ze dus het verkeerde buisje pakte en we dus alle punten op die oefening kwijt waren, wat ons helaas het lof kostte (de rest ging nl. wel heel goed).
We hadden de laatste tijd al meer met afleiding geoefend (mensen vlak erbij als publiek, praten, man revieren wat door de PH1-geleiders in het bos achter de kantine gedaan werd), en het ging al een heel stuk beter. Ze begon gerichter te werken en pakte steeds na sorteren het pijpje uit de bak en kwam het steeds vrolijker terugbrengen. Maar gisteren was ik als laatste aan de beurt, en stond er ondertussen een pakwerker herrie te maken in het bos achter de kantine. Ze keek even op van de bak in reactie op dat geluid, maar corrigeerde zichzelf en ging door met haar werk. Dat was al fijn. Want alles met pakwerkers blijft ze nu eenmaal leuker vinden dan andere dingen.
Dus goed belooond, en het volgende buisje neergelegd. Maar toen ze al aan het luchtnemen was, liepen een geleider, pakwerker en hond ineens de wei op, al transport lopend, op ongeveer 15 meter achter ons :N: Nu is Noeska ook PH1 getraind (stond lijnklaar), dus ze trekt enorm naar de pakwerkactie toe en doet dat vele malen liever dan sorteren. Als zoiets een paar maanden geleden was gebeurd, zou ze helemaal afgeleid zijn en vervolgens ervan over de zeik zijn en de oefening dus niet kunnen voltooien. En ik ook in paniek
Dus toen ze verstrakte en opgewonden achterom keek naar het transport, dacht ik eerst: ok, het is afgelopen. Inpakken en wegleggen. En toen dacht ik, verdorie, ze kon het net ook met gelijktijdig revieren, dan zien we nu wel waar het schip strandt. Dus snel haar halsband en lijntje aangedaan, haar stevig vastgehouden en haar met wat meer druk lucht laten nemen. En aan de lijn samen naar de bak gelopen, haar alle pijpjes laten afgaan en haar de juiste lucht eruit laten halen. En ondanks dat het nog wel voor verbetering vatbaar was, tekende ze toch op de juiste lucht en pakte hem er vervolgens trots af. De pakwerker was inmiddels weer de wei afgelopen en Noes en ik zijn toen samen even lekker uit ons dak gegaan! Ik was zo trots op haar dat ik ondanks deze ultieme verleiding haar toch terug kon laten gaan naar haar werk en ze dat ook uitvoerde 
Ik denk niet dat het heel waarschijnlijk is dat ze ooit zo gaat sorteren als dat ze voorwerpen of slachtoffer reviert, maar ik was hier al heel erg blij mee. Een overwinning voor haar en een overwinning voor mezelf. Ik begin dus toch langzaam te leren hoe ik op de juiste manier druk op haar kan zetten zonder dat ze er verkeerd op gaat reageren. We gaan vooruit
We hadden de laatste tijd al meer met afleiding geoefend (mensen vlak erbij als publiek, praten, man revieren wat door de PH1-geleiders in het bos achter de kantine gedaan werd), en het ging al een heel stuk beter. Ze begon gerichter te werken en pakte steeds na sorteren het pijpje uit de bak en kwam het steeds vrolijker terugbrengen. Maar gisteren was ik als laatste aan de beurt, en stond er ondertussen een pakwerker herrie te maken in het bos achter de kantine. Ze keek even op van de bak in reactie op dat geluid, maar corrigeerde zichzelf en ging door met haar werk. Dat was al fijn. Want alles met pakwerkers blijft ze nu eenmaal leuker vinden dan andere dingen.
Dus goed belooond, en het volgende buisje neergelegd. Maar toen ze al aan het luchtnemen was, liepen een geleider, pakwerker en hond ineens de wei op, al transport lopend, op ongeveer 15 meter achter ons :N: Nu is Noeska ook PH1 getraind (stond lijnklaar), dus ze trekt enorm naar de pakwerkactie toe en doet dat vele malen liever dan sorteren. Als zoiets een paar maanden geleden was gebeurd, zou ze helemaal afgeleid zijn en vervolgens ervan over de zeik zijn en de oefening dus niet kunnen voltooien. En ik ook in paniek
Dus toen ze verstrakte en opgewonden achterom keek naar het transport, dacht ik eerst: ok, het is afgelopen. Inpakken en wegleggen. En toen dacht ik, verdorie, ze kon het net ook met gelijktijdig revieren, dan zien we nu wel waar het schip strandt. Dus snel haar halsband en lijntje aangedaan, haar stevig vastgehouden en haar met wat meer druk lucht laten nemen. En aan de lijn samen naar de bak gelopen, haar alle pijpjes laten afgaan en haar de juiste lucht eruit laten halen. En ondanks dat het nog wel voor verbetering vatbaar was, tekende ze toch op de juiste lucht en pakte hem er vervolgens trots af. De pakwerker was inmiddels weer de wei afgelopen en Noes en ik zijn toen samen even lekker uit ons dak gegaan! Ik was zo trots op haar dat ik ondanks deze ultieme verleiding haar toch terug kon laten gaan naar haar werk en ze dat ook uitvoerde Ik denk niet dat het heel waarschijnlijk is dat ze ooit zo gaat sorteren als dat ze voorwerpen of slachtoffer reviert, maar ik was hier al heel erg blij mee. Een overwinning voor haar en een overwinning voor mezelf. Ik begin dus toch langzaam te leren hoe ik op de juiste manier druk op haar kan zetten zonder dat ze er verkeerd op gaat reageren. We gaan vooruit
Zijn we het zomaar eens 
Toen ik op een paar meter afstand kwam en erg boos werd koos ze toch eieren voor haar geld en ging snel weer verder met de oefening. Dave was toen snel gevonden (terwijl die zowat in een grote bult takken weggekropen lag).
Hij vond achteraf wel dat ze wat vreemd rook. 