Kijk je naar goedkopere alternatieven voor je hond nu alle de prijzen zo uit de bocht vliegen?
Ster topic! Klik hier om te reageren
Ben je nieuw en wil je een account maken? Klik hier!
Een (zeer) beknopte handleiding voor nieuwe leden vind je hier: Klik!
Het hondenforum team stelt zich hier voor: Klik!
Laatste wijziging 23-03-2022
Wil je deze forummededeling niet meer zien? klik dan rechtsboven in dit vak
Naar aanleiding van dit bericht in het boxerpupje topic maar idd even een nw topic opgestart omdat de discussie wat mij betreft best interessant is en Liesbeth helemaal gelijk heeft
Liesbeth schreef:Ik vind de discussie over kinderen wel of niet met de dood te confronteren in DIT topic niet nodig en zelfs ongewenst.
De discussie an sich vind ik prima, maar ik stel voor om dat in een nieuw topic te doen. Ik kan me niet voorstellen dat TS hier op zit te wachten.
Ik ben zelf van mening dat ik mijn kinderen het beter kan uitleggen dat een pup of hond iets mankeert en dat we ons best doen om hem een zo'n leuk mogelijk leven te geven tot het niet meer kan. Ik heb meer de instelling dat het leven nu eenmaal niet maakbaar is.
Uitleggen dat ik een hond terug breng omdat hij mogelijk binnenkort iets gaat mankeren wat fout gaat zou ik aan mijn kinderen niet uit kunnen leggen. Die zouden dat nu, maar ook toen ze klein waren niet snappen sterker nog ze zouden er boos om zijn.
Hoe denken jullie daarover
Linda, Rayos (*02/06/2011) en Shepherd (*30/11/2012) Voor altijd bij me: Prado van Scalindjo (28-11-2010 - 30-09-2011)
It doesn't matter if the glass is half empty or half full. Be thankful that you have a glass and grateful there is something in it
Puur verstandelijk; je koopt een pup bij een fokker omdat je een gezonde hond wilt. Anders kun je net zo goed een (veel goedkopere) pup ergens bij een dierenwinkel oid kopen.
Dus ik snap dat ze de pup terug hebben gebracht, voor de wet is het een product, en als ik een product in een winkel koop en het blijkt kapot te zijn ga ik ook terug naar de winkel om het product te ruilen / terug te brengen.
Als ik de hond al langere tijd heb dan vind ik het een ander verhaal, dan gaan we uiteraard samen de strijd aan, en worden de kinderen erbij betrokken (afhankelijk van de leeftijd)
Ziekte en dood horen ook bij het leven en dus opvoeding/opgroeien. Maar ik vind dat de situatie die aanleiding geeft voor deze toch anders is. Als je een dier bij je hebt en het wordt ziek/oud en overlijdt, dan groei je daarmee op.
Maar ik vind dat je geen zieke hond hoeft te accepteren van een fokker omdat dat een levensles voor de kinderen kan zijn. Zeker niet als je binnen een week daarachter komt, het financieel een fikse aderlating wordt én het iets is dat de fokker had moeten voorkomen.
Geheel afhankelijk van de situatie en het kind. Leeftijd van het kind bijvoorbeeld vind ik nogal belangrijk. Als ze een jaar of 4 zijn hebben ze vaak amper benul van wat er is gebeurd als een hond plotseling komt te overlijden. Zijn ze wat ouder dan wordt het moeilijker. En de een zal daar makkelijker mee omgaan dan de ander. Als ik naar mezelf kijk: ik had op m'n tiende ofzo echt niet Nora plotseling moeten verliezen, dat zou best wat impact hebben. Terwijl mijn broertje daar makkelijker mee om zou gaan. En ja, ik weet wel wat de dood inhoudt, dat kan ook zonder zo'n ervaring Als je een kind hebt dat daar wat gevoeliger voor is en je staat voor de keuze zou ik m'n kind daar inderdaad voor behoeden.
Maeve schreef:Geheel afhankelijk van de situatie en het kind. Leeftijd van het kind bijvoorbeeld vind ik nogal belangrijk. Als ze een jaar of 4 zijn hebben ze vaak amper benul van wat er is gebeurd als een hond plotseling komt te overlijden. Zijn ze wat ouder dan wordt het moeilijker. En de een zal daar makkelijker mee omgaan dan de ander. Als ik naar mezelf kijk: ik had op m'n tiende ofzo echt niet Nora plotseling moeten verliezen, dat zou best wat impact hebben. Terwijl mijn broertje daar makkelijker mee om zou gaan. En ja, ik weet wel wat de dood inhoudt, dat kan ook zonder zo'n ervaring Als je een kind hebt dat daar wat gevoeliger voor is en je staat voor de keuze zou ik m'n kind daar inderdaad voor behoeden.
Ik denk inderdaad dat het "kindafhankelijk" is.
Ariane, Bibi, Nikita*, Barney* en Prins*.
Als we geen dagen toe kunnen voegen aan het leven moeten we leven toevoegen aan de dagen. Heaven can wait.
Ik heb precies dit als kind meegemaakt. We hadden een (volwassen) bouvier en ik was helemaal gek met die hond, kon alles met hem. Urenlang speelden we in de tuin. Tot me op een dag verteld werd dat hij terug moest naar de fokker omdat ze hem niet meer vertrouwden, hij had al een paar keer gebeten naar mijn vader en ze durfden het niet meer aan. Ik herinner me vooral dat ik heel verdrietig was, maar volgens mijn ouders was ik ook vréselijk boos. Ik had immers nooit iets gemerkt van zijn gedrag, dus ik kon niet begrijpen waarom hij weg moest. Nog geen week later is hij door de fokker overigens ingeslapen omdat hij 3 mensen had gebeten, en toen ontdekten ze dat hij een enorme hersentumor had.
Maar ik was dus inderdaad heel erg boos. Achteraf begrijp ik mijn ouders heel goed, een onbetrouwbare bouvier met jonge kinderen is echt niet veilig. Met een hond die 'gewoon' ziek is, dus zonder gedragsproblemen, vind ik dat alweer lastiger. Maar goed, ik had wel een hele goede band met die hond en dat is ook heel anders dan bij een pup die je net één week in huis hebt. Dan is terugbrengen wel makkelijker uit te leggen, denk ik.
Mijn kinderen zijn in hun leven meerdere malen geconfronteert met de dood van een huisdier.
Daar konden ze best goed mee omgaan en ik betrok ze er ook wel bij en ze mochten afscheid nemen op hun eigen manier.
Bij een van onze honden wisten we dat het afscheid er aankwam en daar hebben we toen gewoon over gesproken.
Vlak voor zijn dood ,de laatste dagen ,mochten ze hem zoveel verwennen als ze wilde en dat hebben ze toen ook gedaan.
Natuurlijk was er ook wel verdriet maar kinderen zijn toch best wel veerkrachtig in dat opzicht en kunnen best wat incasseren.
Heb de discussie niet gezien maar begrijp nu waar die op FB vandaan komt.
Zou die hond ook terug brengen , net als ik als fokker ook een pup terug neem.
En ja ik vind dat je kinderen overal in moet betrekken aangaande leven en dood, je kunt ze niet in ene op een bepaalde leefttijd wijs gaan lopen maken als het jou als ouders denkt dat het uitkomt . En ook als er een pup terug gaat naar fokker, janken ze maar even en leren ze ook omgaan met het afscheid nemen op zo'n manier.
Maar ga mijn kinderen niet een misplaatst respect lesje leren om een pup aan te houden wat bakken met geld kost.
Dan maar leren dat er ook andere opties zijn en keuzes .
ik weet t niet, als ik ga voor een hond/pup dan ook helemaal en desnoods tot t veel te vroege einde, _ als dat zo zou blijken te zijn???
opereren zou ik niet( gezien de kosten baten.
Kinderen zullen het vroeg of laat toch leren, dat dood dood is en dat je soms in je leven vreselijk veel verdriet hebt, en dat je dingen soms ook niet kunt veranderen. punt
Maeve schreef:Geheel afhankelijk van de situatie en het kind. Leeftijd van het kind bijvoorbeeld vind ik nogal belangrijk. Als ze een jaar of 4 zijn hebben ze vaak amper benul van wat er is gebeurd als een hond plotseling komt te overlijden. Zijn ze wat ouder dan wordt het moeilijker. En de een zal daar makkelijker mee omgaan dan de ander. Als ik naar mezelf kijk: ik had op m'n tiende ofzo echt niet Nora plotseling moeten verliezen, dat zou best wat impact hebben. Terwijl mijn broertje daar makkelijker mee om zou gaan. En ja, ik weet wel wat de dood inhoudt, dat kan ook zonder zo'n ervaring Als je een kind hebt dat daar wat gevoeliger voor is en je staat voor de keuze zou ik m'n kind daar inderdaad voor behoeden.
Ik denk inderdaad dat het "kindafhankelijk" is.
Nou dan heb je verdriet en misschien heftiger als je broertje.
Wat is daar mis mee.? Moet je dan overall maar van ontslagen worden en buiten spel gezet worden.?
bouvierpoedel schreef:Heb de discussie niet gezien maar begrijp nu waar die op FB vandaan komt.
Zou die hond ook terug brengen , net als ik als fokker ook een pup terug neem.
En ja ik vind dat je kinderen overal in moet betrekken aangaande leven en dood, je kunt ze niet in ene op een bepaalde leefttijd wijs gaan lopen maken als het jou als ouders denkt dat het uitkomt . En ook als er een pup terug gaat naar fokker, janken ze maar even en leren ze ook omgaan met het afscheid nemen op zo'n manier.
Maar ga mijn kinderen niet een misplaatst respect lesje leren om een pup aan te houden wat bakken met geld kost.
Dan maar leren dat er ook andere opties zijn en keuzes .
Wat mij betreft is het dus geen lesje misplaatst respect maar meer dat mijn kinderen dat absoluut niet zouden begrijpen of zomaar accepteren, die zouden er enorm veel moeite mee hebben dus zou ik het voor hen nooit doen
Linda, Rayos (*02/06/2011) en Shepherd (*30/11/2012) Voor altijd bij me: Prado van Scalindjo (28-11-2010 - 30-09-2011)
It doesn't matter if the glass is half empty or half full. Be thankful that you have a glass and grateful there is something in it
S@ndr@ schreef:ik weet t niet, als ik ga voor een hond/pup dan ook helemaal en desnoods tot t veel te vroege einde, _ als dat zo zou blijken te zijn???
opereren zou ik niet( gezien de kosten baten.
Kinderen zullen het vroeg of laat toch leren, dat dood dood is en dat je soms in je leven vreselijk veel verdriet hebt, en dat je dingen soms ook niet kunt veranderen. punt
Eens, toen prado overleed kwam ik ook met alleen een riem terug, hij was bij overlijden 11 maanden en we hadden dat ook niet kunnen voorzien. Met uitleggen wat er gebeurt is en wat er aan de hand was kom je best heel ver is mijn mening.
Het hoort ook wel een beetje bij het leven, een pup die niet helemaal lekker in elkaar zit, dat gebeurt nu eenmaal
Linda, Rayos (*02/06/2011) en Shepherd (*30/11/2012) Voor altijd bij me: Prado van Scalindjo (28-11-2010 - 30-09-2011)
It doesn't matter if the glass is half empty or half full. Be thankful that you have a glass and grateful there is something in it
Ziekte en dood ho ren bij t leven, heb die van mij dode hond en kat laten zien en mee laten helpen begraven.
Eerst verteld dat ze dood waren en reactie afgewacht, mag ik zien? Ja. Mag ik voelen? Ja. Concept van begraven uitgelegd. De eerste keer wilde mijn jongste, toen ruim 2,5 niet mee. Oudste toen ruim 3,5 wilde wel. De laatste keer (verongelukte katje) hebben beide geholpen. Jongste is nu 3 jr 4 mnd.
Een mens is nooit te oud om te leren.. en een wijs mens is nooit uitgeleerd!
Ik ben het zeker eens met de stelling dat ziekte en dood bij het leven horen, en dat kinderen hier mee zullen moeten leren omgaan. Maar ik zie het wat minder zwartwit als ik de betreffende situatie in ogenschouw neem: het gaat om een pup, deze is nog maar heel kort in het gezin als men achter de ernst van de hartafwijking komt, opereren biedt een zeer kleine kans van slagen en is enorm kostbaar, en er zijn kleine kinderen in het spel.
Een kind uitleggen dat een hond die oud is ziek wordt en komt te overlijden vind ik toch wel wezenlijk anders dan een kind uitleggen dat de pup (die nog een baby is als het ware) nú al heel ziek is en misschien heel snel dood gaat, een pup die je net in huis hebt gehaald om vooral tot vreugde te leiden in het gezin, althans zeker de eerste pak hem beet 8 à 10 jaar.
Gevoelsmatig (en ik heb zelf geen kinderen, dus kan hierover alleen maar speculeren natuurlijk) zou ik de pup ook terugbrengen nu de kinderen en volwassenen in het gezin nog niet aan de pup gehecht zijn.
Het is inderdaad in dit geval,maar net hoe je het uitlegt.
Ik had mijn kind uitgelegd dat het wel een heel ziek hondje is ,dat we bij de arts zijn geweest,die de rest van zijn leven zorg nodig heeft wat heel erg veel geld kost en dat ik dat niet kan betalen.Die mensen waar hij weer heen gaat kunnen dat wel betalen en daarom beter voor hem zorgen.Wij kijken over een tijdje weer naar een ander hondje.(Mijn zoon is 10 met Asperger)
Weet zeker dat na wat verdriet,ze dit wel zullen accepteren.
Kijk als je bot reageert en de hond weg brengt en zo`n kind zit de rest van zijn leven met waarom vragen.....dat lijkt me niet goed.
En de dood is meestal niet zo moeilijk,dat komt,daar praat je over,deel je......je mag samen huilen.Dat is veel beter te begrijpen dan een dier wat ziek is.
Maar nogmaals,als je je kind goed uitlegt,ook al is die 4,dan zal het makkelijker en rustiger verlopen.
Maeve schreef:Geheel afhankelijk van de situatie en het kind. Leeftijd van het kind bijvoorbeeld vind ik nogal belangrijk. Als ze een jaar of 4 zijn hebben ze vaak amper benul van wat er is gebeurd als een hond plotseling komt te overlijden. Zijn ze wat ouder dan wordt het moeilijker. En de een zal daar makkelijker mee omgaan dan de ander. Als ik naar mezelf kijk: ik had op m'n tiende ofzo echt niet Nora plotseling moeten verliezen, dat zou best wat impact hebben. Terwijl mijn broertje daar makkelijker mee om zou gaan. En ja, ik weet wel wat de dood inhoudt, dat kan ook zonder zo'n ervaring Als je een kind hebt dat daar wat gevoeliger voor is en je staat voor de keuze zou ik m'n kind daar inderdaad voor behoeden.
Ik denk inderdaad dat het "kindafhankelijk" is.
Nou dan heb je verdriet en misschien heftiger als je broertje.
Wat is daar mis mee.? Moet je dan overall maar van ontslagen worden en buiten spel gezet worden.?
Niet overal maar als je de kans hebt om je kind te ontzien, waarom zou je dat niet doen? Je kan het ook omdraaien: moet je je kind overal maar mee confronteren?
nathalie71 schreef:Kijk als je bot reageert en de hond weg brengt en zo`n kind zit de rest van zijn leven met waarom vragen.....dat lijkt me niet goed.
En de dood is meestal niet zo moeilijk,dat komt,daar praat je over,deel je......je mag samen huilen.Dat is veel beter te begrijpen dan een dier wat ziek is.
Maar nogmaals,als je je kind goed uitlegt,ook al is die 4,dan zal het makkelijker en rustiger verlopen.
Vind je dit niet een beetje zwart/wit gesteld? Je brengt de pup niet na een botte reactie weg. Ook dat kan je een kind uitleggen lijkt mij. Je brengt over het algemeen niet zo even een pup terug.
Verder is de tijd dat de pup er geweest is ook wel van belang. Na een paar maanden zijn kinderen er wel aan gehecht vermoed ik, maar binnen een week?
Maeve schreef:Geheel afhankelijk van de situatie en het kind. Leeftijd van het kind bijvoorbeeld vind ik nogal belangrijk. Als ze een jaar of 4 zijn hebben ze vaak amper benul van wat er is gebeurd als een hond plotseling komt te overlijden. Zijn ze wat ouder dan wordt het moeilijker. En de een zal daar makkelijker mee omgaan dan de ander. Als ik naar mezelf kijk: ik had op m'n tiende ofzo echt niet Nora plotseling moeten verliezen, dat zou best wat impact hebben. Terwijl mijn broertje daar makkelijker mee om zou gaan. En ja, ik weet wel wat de dood inhoudt, dat kan ook zonder zo'n ervaring Als je een kind hebt dat daar wat gevoeliger voor is en je staat voor de keuze zou ik m'n kind daar inderdaad voor behoeden.
Ik denk inderdaad dat het "kindafhankelijk" is.
Nou dan heb je verdriet en misschien heftiger als je broertje.
Wat is daar mis mee.? Moet je dan overall maar van ontslagen worden en buiten spel gezet worden.?
Niet overal maar als je de kans hebt om je kind te ontzien, waarom zou je dat niet doen? Je kan het ook omdraaien: moet je je kind overal maar mee confronteren?
Wat is ontzien en wat is begeleiden?
Linda, Rayos (*02/06/2011) en Shepherd (*30/11/2012) Voor altijd bij me: Prado van Scalindjo (28-11-2010 - 30-09-2011)
It doesn't matter if the glass is half empty or half full. Be thankful that you have a glass and grateful there is something in it
nathalie71 schreef:Kijk als je bot reageert en de hond weg brengt en zo`n kind zit de rest van zijn leven met waarom vragen.....dat lijkt me niet goed.
En de dood is meestal niet zo moeilijk,dat komt,daar praat je over,deel je......je mag samen huilen.Dat is veel beter te begrijpen dan een dier wat ziek is.
Maar nogmaals,als je je kind goed uitlegt,ook al is die 4,dan zal het makkelijker en rustiger verlopen.
Vind je dit niet een beetje zwart/wit gesteld? Je brengt de pup niet na een botte reactie. Ook dat kan je een kind uitleggen lijkt mij. Je brengt over het algemeen niet zo even een pup terug.
Verder is de tijd dat de pup er geweest is ook wel van belang. Na een paar maanden zijn kinderen er wel aan gehecht vermoed ik, maar binnen een week?
Nou je hebt ze er bij hoor,die het niks interesseert en heel bot kunnen reageren tegen hun kind.
nathalie71 schreef:Kijk als je bot reageert en de hond weg brengt en zo`n kind zit de rest van zijn leven met waarom vragen.....dat lijkt me niet goed.
En de dood is meestal niet zo moeilijk,dat komt,daar praat je over,deel je......je mag samen huilen.Dat is veel beter te begrijpen dan een dier wat ziek is.
Maar nogmaals,als je je kind goed uitlegt,ook al is die 4,dan zal het makkelijker en rustiger verlopen.
Vind je dit niet een beetje zwart/wit gesteld? Je brengt de pup niet na een botte reactie weg. Ook dat kan je een kind uitleggen lijkt mij. Je brengt over het algemeen niet zo even een pup terug.
Verder is de tijd dat de pup er geweest is ook wel van belang. Na een paar maanden zijn kinderen er wel aan gehecht vermoed ik, maar binnen een week?
Bij mijn kinderen zou het niet gaan om de tijd maar om, in hun gevoel, de onrechtvaardigheid dat je een hond 'wegdoet' omdat hij iets mankeert, dát zou ik moeilijk kunnen verkopen hier
Linda, Rayos (*02/06/2011) en Shepherd (*30/11/2012) Voor altijd bij me: Prado van Scalindjo (28-11-2010 - 30-09-2011)
It doesn't matter if the glass is half empty or half full. Be thankful that you have a glass and grateful there is something in it
Maeve schreef:Geheel afhankelijk van de situatie en het kind. Leeftijd van het kind bijvoorbeeld vind ik nogal belangrijk. Als ze een jaar of 4 zijn hebben ze vaak amper benul van wat er is gebeurd als een hond plotseling komt te overlijden. Zijn ze wat ouder dan wordt het moeilijker. En de een zal daar makkelijker mee omgaan dan de ander. Als ik naar mezelf kijk: ik had op m'n tiende ofzo echt niet Nora plotseling moeten verliezen, dat zou best wat impact hebben. Terwijl mijn broertje daar makkelijker mee om zou gaan. En ja, ik weet wel wat de dood inhoudt, dat kan ook zonder zo'n ervaring Als je een kind hebt dat daar wat gevoeliger voor is en je staat voor de keuze zou ik m'n kind daar inderdaad voor behoeden.
Ik denk inderdaad dat het "kindafhankelijk" is.
Nou dan heb je verdriet en misschien heftiger als je broertje.
Wat is daar mis mee.? Moet je dan overall maar van ontslagen worden en buiten spel gezet worden.?
Niet overal maar als je de kans hebt om je kind te ontzien, waarom zou je dat niet doen? Je kan het ook omdraaien: moet je je kind overal maar mee confronteren?
Ze horen het toch wel een keer en dan van een ander , das leuk voor een kind dat pa en ma gelogen hebben of iets verzwegen.
Het is maar net hoe je het uitlegt en steun geeft en zelf ook de emotie laat zien in hoe een kind daarmee omgaat.
Selene schreef:
Wat is ontzien en wat is begeleiden?
Dat vind ik dan weer afhankelijk van de individu. Bij sommige kinderen werkt begeleiding heel goed (als je dat kunt als ouder zijnde) en bij anderen zou ik er voor kiezen om ze te ontzien als dat mogelijk is.
Is het niet ook zo met honden? Met de ene verlegen pup kun je over de markt lopen om hem over z'n angst te helpen terwijl het de ander kwaad zou doen en je dat voorzichtiger moet aanpakken. Er is niet één goede methode.
Selene schreef:Bij mijn kinderen zou het niet gaan om de tijd maar om, in hun gevoel, de onrechtvaardigheid dat je een hond 'wegdoet' omdat hij iets mankeert, dát zou ik moeilijk kunnen verkopen hier
Als je aangeeft dat je hem terug brengt omdat ie ziek is, dan snap ik dat wel van jouw kinderen. Maar als je er aan toevoegt dat de fokker dat wist en eerst had moeten oplossen en het niet eerlijk van hem/haar was dat dit niet is gebeurd denk ik dat je een kind ook wel kan laten zien dat het niet zwart/wit is, maar er nog een heel grijs gebied is.
Branka schreef:Ik vind dat je geen zieke hond hoeft te accepteren van een fokker omdat dat een levensles voor de kinderen kan zijn. Zeker niet als je binnen een week daarachter komt, het financieel een fikse aderlating wordt én het iets is dat de fokker had moeten voorkomen.
Helemaal mee eens. Ook als ik geen kleine kinderen had, had ik die pup teruggebracht.
mijn idee!
Laatst gewijzigd door LaRep op 28 sep 2013 19:27, 1 keer totaal gewijzigd.
bouvierpoedel schreef:
Ze horen het toch wel een keer en dan van een ander , das leuk voor een kind dat pa en ma gelogen hebben of iets verzwegen.
Het is maar net hoe je het uitlegt en steun geeft en zelf ook de emotie laat zien in hoe een kind daarmee omgaat.
Oh ik zou het ook niet verzwijgen, dat heb je verkeerd begrepen dan. Ik zit met de situatie in m'n hoofd waar dit topic op gebaseerd is. Dan ging pupje na een week terug naar de fokker en zou ik gewoon uitleggen dat het hondje niet gezond bleek en we op zoek gaan naar een ander hondje. En dan op een subtiele manier Maar ik zou het niet verzwijgen.
Voorbeeld van andere aard: Ik was 4 en mijn zus net 7
We hadden allebij een konijn waar we zelf voor moesten zorgen...ja,ja....Dat kan dus niet,maar goed.
Op een dag kwamen we thuis,konijnen weg."Je vader heeft ze naar de kinderboerderij gebracht want jullie zorgen er toch niet voor"
Daar moesten we het mee doen.Ik vroeg waar dan?Kan ik ze op zoeken....kreeg vage antwoorden
Als tiener hoorde ik,dus jaren later,dat hij ze naar de slager heeft gebracht en we ze op hebben gegeten.Ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader!Mede door dat soort acties.
Dus nee! Er zijn ook ouders die hun kind helemaal niks uitleggen hoor,en zich gedragen alsof ze alleen zijn,dus zelf beslissen en gewoon doen zonder uit leg.
Ik bedoel dus te zeggen,als je in zo`n moeilijke situatie komt leg alles dan goed uit,
nathalie71 schreef:Kijk als je bot reageert en de hond weg brengt en zo`n kind zit de rest van zijn leven met waarom vragen.....dat lijkt me niet goed.
En de dood is meestal niet zo moeilijk,dat komt,daar praat je over,deel je......je mag samen huilen.Dat is veel beter te begrijpen dan een dier wat ziek is.
Maar nogmaals,als je je kind goed uitlegt,ook al is die 4,dan zal het makkelijker en rustiger verlopen.
Vind je dit niet een beetje zwart/wit gesteld? Je brengt de pup niet na een botte reactie weg. Ook dat kan je een kind uitleggen lijkt mij. Je brengt over het algemeen niet zo even een pup terug.
Verder is de tijd dat de pup er geweest is ook wel van belang. Na een paar maanden zijn kinderen er wel aan gehecht vermoed ik, maar binnen een week?
Bij mijn kinderen zou het niet gaan om de tijd maar om, in hun gevoel, de onrechtvaardigheid dat je een hond 'wegdoet' omdat hij iets mankeert, dát zou ik moeilijk kunnen verkopen hier
Kun je ze uitleggenn dat er ook andere meningen en stellingen zijn dan die van hun.
En dat er ook belangrijke dingen meespelen als alleen de hond wegdoen. Teleurstellingen en verdriet en boosheid horen daar ook bij en dat mag ook even naar pa en ma.
Ook goed.
Maar ik zou het niet verzwijgen.