Komen bij angst

[Caro.]

Sinds 3 dagen hebben we onze Jessie, een geweldig leuk pupje van 18 weken oud uit Spanje

Ze kent echter niet zoveel van het leven buiten (of binnen).
In huis en in de tuin heeft ze een prima combinatie van nieuwsgierigheid en terughoudendheid. Ze schrikt nog van geluidjes, maar herteld
snel en goed.

Buiten loopt ze hartstikke dapper en vrolijk mee totdat ze een auto/brommer of fietser ziet of hoort. Daar is ze dus serieus bang voor, in die
mate dat ze niet verder loopt en trillend blijft zitten.
Natuurlijk gaan we daarmee aan de slag en bij auto's en brommers is het vrij controleerbaar door nu op een afstand te blijven dat ze niet echt
bang is, waardoor ze er hopelijk rustig aan kan wennen.

Voor fietsers is het een ander verhaal, want die zijn overal. Vanmorgen kwam ik een vrouw op een fiets tegen op een vrij smal pad en Jessie
wordt dan echt bang. De vrouw stopte heel aardig en probeerde Jessie te lokken, ik ging ook naar de vrouw toe om te laten zien dat het
allemaal goed was, maar Jessie bleef aan het uiterste einde van de riem en kwam echt niet.
Fietsers is weg en Jessie herstelt meteen weer.

Nu is mijn vraag of er een manier is om te zorgen dat ze bij angst bij mij komt en niet wegtrekt? Ze is niet te lokken met voer op dat moment.
Ik hou haar ook wel kort en ga op mijn hurken bij haar zitten zodat ze in ieder geval bij mij is en niet 1.5 meter verder aan de riem, maar ook
dan is ze niet echt bereikbaar.
Ik wil dit zo goed mogelijk aanpakken en qua laten wennen aan alles weet ik het wel, maar hoe kan ik haar het beste steunen hierin zodat
ze later als ze losloopt niet wegrent in angst (mocht ze toch ergens van schrikken) maar mijn kant opkomt?

[Sterre]

Heb je een omheind terrein om te oefenen met fietsers? Hier in de straat is vorig jaar een Spaanse pup komen wonen. Dat was en is nog steeds een angstige hond en fietsers vond en vindt ze doodeng. Maar ze loopt heel vaak los en gaat dan in grote cirkels om de baas heen lopen tot de fiets weg is. Ze rent dus niet weg gelukkig. Maar dat moet je natuurlijk wel zeker weten. De angst wordt bij die hond eigenlijk niet minder, maar zo te lezen is Jessie geen angstige hond verder.

[S@ndr@]

Denk je niet dat dat vanzelf in orde komt als ze wat langer bij je is.....
moet heer eerlijk zeggen dat zuurtje in het begin bang was voor heel wat dingen, en de meeste is gewoon weggesleten omdat ze merkte dat we gewoon bleven leven als het langskwam...... t laatste was de grasmaaimachine van de gemeente vorig jaar wou ze nog aanvallen, deze week heb ik voor de laatste keer even de herinnering gegeven, van blijf bij mij dan overleven we het wel.. en op dit moment kunnen we alles passeren... t moest gewoon even bekend worden en de associatie moest even veranderen,,,

[Manuma]

Ik zou het negeren. Lokmensen sis ik weg. Neem zelf maar een hond, met de mijne heb je niks te schaften.
Je moet niet van haar verwachten dat ze haar angst ter plekke aan de kant zet, dat kan ze niet en voor je het weet gooit ze het over een andere boeg en gaat ze bijten.

Gewoon negeren. Minstens drie maanden. De boodschap is dat rijwielen er domweg niet toe doen. Daar hoef je niet mee bezig te zijn en dat is de baas ook niet.
Dat is de waarde die je er aan wil hechten; niet interessant. Desinteresse is het tegenovergestelde van angst, niet koek of aandacht.

Volledig eens.
Bij zowel Cody als Uma is op deze manier zeer grote vooruitgang geboekt! Doen of het doodnormaal is, lokken afkappen of ook volledig negeren en dan vertrouwt ze vanzelf op jou. Ook dat moet je natuurlijk nog opbouwen en dat gaat verrassend snel.

[Paisley]

Gefeliciteerd met jullie nieuwe aanwinst!
Veel meer dan zelf stabiel blijven en niet overal een project van maken lijkt me het enige wat je de komende weken kan doen. Een angstig hondje heeft wel steun nodig maar ook leiding, en soms werkt doorlopen zonder zelf te verschieten beter dan wanneer je bij een schrikreactie er heel veel aandacht aan geeft en het bevestigt. Waar deze grens ligt, is heel verschillend per hond.
Kiwi kwam ook uit een prikkelarme omgeving en was normale zaken niet gewend toen ik haar kreeg met ongeveer 9 maanden. Ze kende alleen dr kennel en een betegelde achtertuin. Zij wende zelf het snelst door geen aandacht aan dr schrikreactie te besteden en kalm door te gaan. Een paar weken later zag je dr niets meer aan en er is eigenlijk niets meer waar ze bang voor is.
Er zijn natuurlijk ook honden met een angstig en gevoelig karakter en die herstellen niet of veel langzamer van zo'n achterstand in socialisatie. Of ze zouden met een goede socialisatie vanaf de start sowieso al angstig zijn. Maar het pupje is er nog maar een paar dagen dus ik zou eerst gewoon regelmaat, rust en structuur bieden en de pup een paar weken de kans geven om te wennen aan het leven als huishond in Nederland.

[Caro.]

Oké, dus toch gewoon tijd en vertrouwen creëren

Negeren van fietsers e.d. en doorlopen, is niet mogelijk omdat ze dus echt niet verder loopt, maar gaat zitten.
Dan is het dus óf lokken of bij haar blijven totdat de situatie over is. Van wat ik van jullie begrijp is dan simpelweg bij haar blijven zonder er teveel woorden aan vuil te maken, gewoon het beste.

Ik heb op de stoep gelopen met op ca. 15 meter rustig rijdende auto's, maar dat is dus teveel voor haar. Die afstand kan ik makkelijk vergroten,
alleen bij fietsers dus niet. Dus dan blijf ik het beste bij haar stilstaan (of gehurkt) zonder verder voer of afleiding, tot de fietser weg is.

Ze heeft verder totaal geen bange inslag, ze is goed nieuwsgierig en herstelt prima. Het zijn echt dingen die ze totaal niet kent.
Vanmorgen was ze heerlijk aan het spelen met een Border Collie pup van ongeveer dezelfde leeftijd en toen kwamen 2 fietsers langs en die
zag ze niet eens. Dan is ze dus wel voldoende afgeleid.

[Caro.]

Ik zou het negeren. Lokmensen sis ik weg. Neem zelf maar een hond, met de mijne heb je niks te schaften.
Je moet niet van haar verwachten dat ze haar angst ter plekke aan de kant zet, dat kan ze niet en voor je het weet gooit ze het over een andere boeg en gaat ze bijten.

Gewoon negeren. Minstens drie maanden. De boodschap is dat rijwielen er domweg niet toe doen. Daar hoef je niet mee bezig te zijn en dat is de baas ook niet.
Dat is de waarde die je er aan wil hechten; niet interessant. Desinteresse is het tegenovergestelde van angst, niet koek of aandacht.

Volledig eens.
Bij zowel Cody als Uma is op deze manier zeer grote vooruitgang geboekt! Doen of het doodnormaal is, lokken afkappen of ook volledig negeren en dan vertrouwt ze vanzelf op jou. Ook dat moet je natuurlijk nog opbouwen en dat gaat verrassend snel.

Maar ze gaat dus zitten. Als ik wil doorlopen op zo'n moment, dan moet ik haar echt meeslepen en daar ga ik niet aan beginnen
Dus het wordt sowieso stilstaan, alleen dan is het dus het beste om gewoon stomweg maar stil te staan (bij haar?) en verder niet op haar te reageren?

[tycha]

Triss was al pup ook bang van fietser, brommers, motoren en auto’s. Het liefste maakte ze direct rechtsom keert. Ik heb veel counterconditioning gebruikt en dat heeft wel geholpen. Maar wat echt geholpen heeft is toen ze merkte dat er goede bekenden op en in die dingen konden zitten. Sindsdien is alles wat voorbij rijdt leuk, want daar kan een bekende inzitten. De baas die op de fiets thuis komt, zoon die met de auto door de straat rijdt en stopt. Een motor waar de baas van haar beste vriendin op zat en die stopte.
Het is nu zo erg, dat als we op een zebrapad lopen en er stopt een auto, ze er met een kwispelstaart voor gaat staan omdat er dan vast een bekende in zit. En ik haar dus van het zebrapad moet sleuren. Gewoon voorbij rijdend verkeer wordt verder niet meer op gelet, alleen knal motoren vindt ze nu nog eng.

[Tineke]

Ik ga met de tips van Cleva mee en lokkers inderdaad verzoeken door te lopen.

[georges]

Wat bij Georges ook heel erg heeft geholpen toen hij angst had voor iets (bv opstappen op de bus, instappen in een lift), was om vooral géén druk op de lijn te zetten. Dat gaf hem het gevoel "gedwongen" te worden en zorgde alleen nog maar voor meer protest langs zijn kant. Door je dichter bij het enge ding te begeven, maar de pup de tijd laten om op eigen tempo te komen, bouwde hij erg veel zelfvertrouwen op. Misschien kan het jullie ook helpen Succes!

[Caro.]

Oké, dus toch gewoon tijd en vertrouwen creëren

Negeren van fietsers e.d. en doorlopen, is niet mogelijk omdat ze dus echt niet verder loopt, maar gaat zitten.
Dan is het dus óf lokken of bij haar blijven totdat de situatie over is. Van wat ik van jullie begrijp is dan simpelweg bij haar blijven zonder er teveel woorden aan vuil te maken, gewoon het beste.

Precies. Gewoon even je veter strikken of op je telefoon kijken. Je sleutels in een andere zak stoppen. Herkenbaar gedrag dat ze niet kan koppelen aan de situatie met de fiets.
Alles wat over angst gaat is fout. Ook troost of belonen.

Overigens weet je dit allemaal allang maar ik snap dat het even weg is als je een nieuwe hond hebt. Je wil het goed doen.
Feit is alleen dat jij niets anders hoeft te doen dan er alleen maar zijn. Jij bent allang de ervaren nuchtere baas die ze nodig heeft maar ze heeft wel tijd nodig om daar aan te wennen en zich te realiseren dat ze op je kan bouwen.
Dat soort vertrouwen creëer je niet in een week. Sterker nog, je creëert het helemaal niet. Het is geen kunstje.

Het enige wat je kunt doen om het te bespoedigen is zorgen dat je zo min mogelijk ruis op de lijn hebt en dus NIET gaan zitten proberen met nieuwe ideetjes.
Vertrouw er gewoon op dat ze het in haar mars heeft om te wennen aan gewone dingen. Bijna alle honden kunnen dat en de honden die het niet kunnen gaan het ook nooit kunnen. Die blijven gewoon altijd bang, ongeacht de aanpak dus ook die help je niet met gedoe.

Ja precies, na 11 jaar ineens weer een pup en een geheugen als een zeef 'hoe deed ik dit ook alweer?' en een mens begint te twijfelen
Gewoon op mijn gevoel vertrouwen dus en niet teveel nadenken en ingewikkeld doen

Ik weet zeker dat ze het in zich heeft om te wennen, ze is verder heel vrij, nieuwsgierig en hersteld uitstekend van schrik.

[Caro.]

Wat bij Georges ook heel erg heeft geholpen toen hij angst had voor iets (bv opstappen op de bus, instappen in een lift), was om vooral géén druk op de lijn te zetten. Dat gaf hem het gevoel "gedwongen" te worden en zorgde alleen nog maar voor meer protest langs zijn kant. Door je dichter bij het enge ding te begeven, maar de pup de tijd laten om op eigen tempo te komen, bouwde hij erg veel zelfvertrouwen op. Misschien kan het jullie ook helpen Succes!

Ja, goede tip ik merkte dit ook al bij haar, dat het dwingen alleen maar als gevolg had dat ze nog meer terugdeinsde.

Ik ga in mijn neus peuteren als we weer een fiets zien

[Tineke]

Ik weet zeker dat ze het in zich heeft om te wennen, ze is verder heel vrij, nieuwsgierig en hersteld uitstekend van schrik.

Dan komt het vast goed Caro. Als er een stabiele hond inzit dan komt die er echt wel uit, ongeacht de achtergrond. Orson en Abra zijn beide uit rot omstandigheden gekomen, en waren echt niet minder stabiel dan Rio was of Luus nu is die beide uit prima omstandigheden kwamen. Komt vast goed, dat lukt joy wel

[malinois]

Oké, dus toch gewoon tijd en vertrouwen creëren

Negeren van fietsers e.d. en doorlopen, is niet mogelijk omdat ze dus echt niet verder loopt, maar gaat zitten.
Dan is het dus óf lokken of bij haar blijven totdat de situatie over is. Van wat ik van jullie begrijp is dan simpelweg bij haar blijven zonder er teveel woorden aan vuil te maken, gewoon het beste.

Precies. Gewoon even je veter strikken of op je telefoon kijken. Je sleutels in een andere zak stoppen. Herkenbaar gedrag dat ze niet kan koppelen aan de situatie met de fiets.
Alles wat over angst gaat is fout. Ook troost of belonen.

Overigens weet je dit allemaal allang maar ik snap dat het even weg is als je een nieuwe hond hebt. Je wil het goed doen.
Feit is alleen dat jij niets anders hoeft te doen dan er alleen maar zijn. Jij bent allang de ervaren nuchtere baas die ze nodig heeft maar ze heeft wel tijd nodig om daar aan te wennen en zich te realiseren dat ze op je kan bouwen.
Dat soort vertrouwen creëer je niet in een week. Sterker nog, je creëert het helemaal niet. Het is geen kunstje.

Het enige wat je kunt doen om het te bespoedigen is zorgen dat je zo min mogelijk ruis op de lijn hebt en dus NIET gaan zitten proberen met nieuwe ideetjes.
Vertrouw er gewoon op dat ze het in haar mars heeft om te wennen aan gewone dingen. Bijna alle honden kunnen dat en de honden die het niet kunnen gaan het ook nooit kunnen. Die blijven gewoon altijd bang, ongeacht de aanpak dus ook die help je niet met gedoe.

Dit inderdaad!

[Jackira]

Ik zou per direct stoppen met lokken. Dat werkt vaker averechts dan dat het goed doet.
Ik zou zeggen dat het het belangrijkst is om een diepe vertrouwensband op te bouwen met haar. Daar heb je veel meer aan dan fietsers van dichtbij bekijken op dit moment. Als jij haar consequent laat zien dat JIJ voor haar veiligheid en haar aangename gevoel zorgt, gaat ze het met tijd vanzelf begrijpen dat ze bij jou moet zijn als ze bang is. Dus als jullie een fietser tegen komen zou ik samen met haar op een veilige afstand gaan staan en steunen. Met tijd kan je dit afstand verkleinen, altijd met steun. Lekker op haar niveau hurken en een hand op haar leggen, even contact. Hoeft niet al te uitbundig te zijn, maar wel contact.
Ik besef heel goed dat niet alle situaties waarin ze bang wordt zo makkelijk zijn om even afstand te nemen en steun te geven, maar het wordt met tijd makkelijker. En ondertussen zou ik met simpele spelletjes in haar veilige omgeving haar zelfvertrouwen wat omhoog proberen te krijgen. Met geduld, tijd en rust kan je echt ver komen Succes met je knapperd!

Helemaal mee eens En je wil ook niet dat ze straks fietsers zo leuk gaat vinden dat ze er op af rent. Ik zou daarom niet voor lokken kiezen. Meer voor geen aandacht aan de fietsers schenken maar haar wel steunen. En op een afstand er naar kijken en belonen als ze zich ontspant.

[Jackira]

Ik zou het negeren. Lokmensen sis ik weg. Neem zelf maar een hond, met de mijne heb je niks te schaften.
Je moet niet van haar verwachten dat ze haar angst ter plekke aan de kant zet, dat kan ze niet en voor je het weet gooit ze het over een andere boeg en gaat ze bijten.

Gewoon negeren. Minstens drie maanden. De boodschap is dat rijwielen er domweg niet toe doen. Daar hoef je niet mee bezig te zijn en dat is de baas ook niet.
Dat is de waarde die je er aan wil hechten; niet interessant. Desinteresse is het tegenovergestelde van angst, niet koek of aandacht.

Volledig eens.
Bij zowel Cody als Uma is op deze manier zeer grote vooruitgang geboekt! Doen of het doodnormaal is, lokken afkappen of ook volledig negeren en dan vertrouwt ze vanzelf op jou. Ook dat moet je natuurlijk nog opbouwen en dat gaat verrassend snel.

Maar ze gaat dus zitten. Als ik wil doorlopen op zo'n moment, dan moet ik haar echt meeslepen en daar ga ik niet aan beginnen
Dus het wordt sowieso stilstaan, alleen dan is het dus het beste om gewoon stomweg maar stil te staan (bij haar?) en verder niet op haar te reageren?

Je hoeft ook niet door te lopen, laat haar maar gewoon kijken. Als ze gaat zitten en kijken is dat prima.

[Shiloh86]

Ik zou het negeren. Lokmensen sis ik weg. Neem zelf maar een hond, met de mijne heb je niks te schaften.
Je moet niet van haar verwachten dat ze haar angst ter plekke aan de kant zet, dat kan ze niet en voor je het weet gooit ze het over een andere boeg en gaat ze bijten.

Gewoon negeren. Minstens drie maanden. De boodschap is dat rijwielen er domweg niet toe doen. Daar hoef je niet mee bezig te zijn en dat is de baas ook niet.
Dat is de waarde die je er aan wil hechten; niet interessant. Desinteresse is het tegenovergestelde van angst, niet koek of aandacht.

Volledig eens.
Bij zowel Cody als Uma is op deze manier zeer grote vooruitgang geboekt! Doen of het doodnormaal is, lokken afkappen of ook volledig negeren en dan vertrouwt ze vanzelf op jou. Ook dat moet je natuurlijk nog opbouwen en dat gaat verrassend snel.

Maar ze gaat dus zitten. Als ik wil doorlopen op zo'n moment, dan moet ik haar echt meeslepen en daar ga ik niet aan beginnen
Dus het wordt sowieso stilstaan, alleen dan is het dus het beste om gewoon stomweg maar stil te staan (bij haar?) en verder niet op haar te reageren?

Maakt toch niet uit dat ze gaat zitten. Gewoon laten gebeuren. Laat haar maar lekker kijken. Door te kijken verwerkt ze de dingen. Maak er gewoon geen ding van, ga er geen speciale aandacht op vestigen. Laat haar rustig zitten en kijken, en als ze niet meer zo gefixeerd is, eens rustig vragen of ze mee wil. Laat het haar maar verwerken wat ze ziet en wat haar overkomt. Dat werkt het beste door er verder geen druk op te leggen. Dus geen aandacht er op vestigen, eigenlijk niet echt iets van haar vragen.

[Luna87]

Ik weet zeker dat ze het in zich heeft om te wennen, ze is verder heel vrij, nieuwsgierig en hersteld uitstekend van schrik.

Dan komt het vast goed Caro. Als er een stabiele hond inzit dan komt die er echt wel uit, ongeacht de achtergrond. Orson en Abra zijn beide uit rot omstandigheden gekomen, en waren echt niet minder stabiel dan Rio was of Luus nu is die beide uit prima omstandigheden kwamen. Komt vast goed, dat lukt joy wel

Eens. Luna was ook niet veel gewend en vond ook alles eng. Als ze stil bleef staan bleef ik gewoon even wachten. Als ze een moedige dag had gingen we samen even kijken bij die vreselijk enge vuilniszak. Ik heb er nooit veel aandacht aan besteed en het is allemaal goed gekomen. Heeft gewoon even tijd nodig.

[Caro.]

Bedankt allemaal

Ik heb het vanmiddag en vanavond zo gedaan en dat ging eigenlijk prima
Wel afstand van de weg gehouden, maar wel zodanig dat ze het allemaal zag en hoorde en haar eigenlijk haar gang laten gaan: ging ze zitten,
dan bleef ik rustig bij haar staan en als ik zag dat ze kalmer werd, dan liep ik weer een paar stappen verder, ging ze weer zitten en herhaalde zich
het weer.
Zojuist kwam er net een busje aan bij ons voor de deur toen ik met haar buiten was en die moest dus op pakweg 2 meter passeren, toen dook ze
weg het gras in, maar ik ben er ook rustig bij gaan staan, gewacht zonder iets te doen totdat ik zag dat ze rustig werd en toen verder gelopen.

Het zal vast goed komen. Ik dacht alleen even 'ze moet naar mij komen en niet wegduiken, hoe krijg ik dat voor elkaar', maar dat is natuurlijk
veel te veel gevraagd na 3 dagen

[Lanavandevledders]

met Lana als pup op een van haar eerste wandelingen, kwamen we een bermmaaier van de gemeente tegen,
doodeng vond ze dat lawaaierige ding, wilde ook het liefst weg rennen,
ben gewoon op een veilige afstand blijven staan en haar laten kijken, zonder er een punt van te maken,
toen ie voorbij was gewoon verder gewandeld, snoepje erin en gezegd dat ze super braaf was,
gaat goed komen, ze moet ook even vertrouwen krijgen.

[ranetje]

Ik dacht alleen even 'ze moet naar mij komen en niet wegduiken, hoe krijg ik dat voor elkaar', maar dat is natuurlijk
veel te veel gevraagd na 3 dagen

Ja

[Galga's]

Ze is er net 3 dagen. Rustig aan met haar, alles is nog nieuw. Heb je haar dubbel aangelijnd (goed tuig en halsband)? Vaak gaan ze vol in de achteruit als ze bang zijn, een halsband glipt dan makkelijk af en een niet-perfect zittend tuig ook. De eerste tijd gewoon hetzelfde domme stukje lopen, zodat ze de weg kent. Dan is de route voor haar niet meer nieuw, ze weet wat ze kan verwachten. Mijn hondjes waren in het begin ook bang van auto's, na een paar dagen niet meer, toen hadden ze door dat stoep veilig was en dat auto's daar niet komen.

Als mijn 4 schrikken, komen ze echt niet naar mij toe. Instinct zegt: vluchten!

Het allerbelangrijkste: geduld, geduld, geduld. Rustig aan laten wennen, niet elke dag wat nieuws of een andere route.

Overigens komen mijn 4 echt niet naar mij toe als ze bang zijn. Instinct zegt: VLUCHTEN!!!!

[Caro.]

Ze is er net 3 dagen. Rustig aan met haar, alles is nog nieuw. Heb je haar dubbel aangelijnd (goed tuig en halsband)? Vaak gaan ze vol in de achteruit als ze bang zijn, een halsband glipt dan makkelijk af en een niet-perfect zittend tuig ook. De eerste tijd gewoon hetzelfde domme stukje lopen, zodat ze de weg kent. Dan is de route voor haar niet meer nieuw, ze weet wat ze kan verwachten. Mijn hondjes waren in het begin ook bang van auto's, na een paar dagen niet meer, toen hadden ze door dat stoep veilig was en dat auto's daar niet komen.

Als mijn 4 schrikken, komen ze echt niet naar mij toe. Instinct zegt: vluchten!

Het allerbelangrijkste: geduld, geduld, geduld. Rustig aan laten wennen, niet elke dag wat nieuws of een andere route.

Overigens komen mijn 4 echt niet naar mij toe als ze bang zijn. Instinct zegt: VLUCHTEN!!!!

Ik heb een veilig tuig wat goed zit en ze heeft ook een penning om

Ja, ik merk ook dat we echt niet teveel moeten doen met haar. Eerst wilde ik op puppycursus, maar dat heb ik al in de wacht gezet, dat zijn veel
te veel indrukken voor haar nu. Ze moet eerst haar huis en ons goed kennen en de omgeving wat, stapje voor stapje.
Op zich loopt ze heel dapper mee buiten, ze speelt met andere honden, al heeft ze er vanavond ook eentje uitgekafferd dat mocht uiteraard
niet van mij

Ze heeft ook enorme verlatingsangst sinds ze hier is, ze volgt me op de voet overal naartoe. Al is ze diep in slaap, maar als ik alleen al naar de
keuken loop, dan is ze meteen wakker en loopt me achterna.
Ik laat het allemaal eventjes, schenk er gewoon geen enkele aandacht aan, en ze moet vertrouwen krijgen dat ze veilig is hier en dat ik weer
terugkom.
Aan dat soort dingen merk ik dan toch dat het nog heel wat anders is dan een puppy van 8 weken uit een nestje wat in de huiskamer leeft.
Maar dat geeft helemaal niet, ik moet alleen mezelf in de gaten houden dat ik haar niet teveel aandacht geef en niet steeds knuffel (ze is echt enorm
aandoenlijk en wil zelf constant knuffelen). Dat is niet goed voor haar, ze moet langzaam zelfstandiger worden en vertrouwen krijgen dat ik
uit die keuken vanzelf weer terugkom en uiteindelijk ook terugkom als ik eventjes weg ben.

Aan de ene kant zit er echt wel een 'flink koppie' op, maar aan de andere kant is ze gewoon een heel onzeker hondje wat in haar jonge leventje
al op teveel verschillende plekken is geweest.

[Fotogravinnetje]

Gait kan in eerste instantie wel even wegrennen, maar zal na de eerste schrik altijd terug komen naar mij toe, zelfs als hij daarvoor langs een spannende hond moet of de flex met zich mee moet slepen. Ben daar ook erg blij mee. Elco is nog aan het leren dat ik hem echt help, maar daar boeken we steeds meer vooruitgang mee

[Caro.]

Ze heeft ook enorme verlatingsangst sinds ze hier is, ze volgt me op de voet overal naartoe. Al is ze diep in slaap, maar als ik alleen al naar de
keuken loop, dan is ze meteen wakker en loopt me achterna.

Daar ben ik niet blij mee. Een jonge hond die net verhuisd is heeft haar rust nodig.
Geef haar maar een ander ankerpunt. Een voerdummie of een koekblik waar je steeds naartoe terug komt geeft evenveel duidelijkheid.
Daarnaast kun je even heel goed opletten en ook aansturen wanneer ze echt onredelijk moe is en dan gewoon een dag uur weg gaan. Hoe eerder hoe beter.

Alles gaat nu in de voegen zakken. Ze is op zoek naar een dagelijkse modus.
Ze zal het niet meteen leuk vinden dat je er niet bent maar ze zal er wel aan wennen en dat is goed.
Je bent bezig om haar op tre leiden om jouw dagelijkis leven te leren kennen. Dat kan en moet ook met veel bregip voor de hond maar begrip is iets anders dan invloed.

Ik laat het allemaal eventjes, schenk er gewoon geen enkele aandacht aan, en ze moet vertrouwen krijgen dat ze veilig is hier en dat ik weer
terugkom.

Ja, precies. Maar we moeten ook boodschappen doen en soms even zonder hond naar oma. Het kan niet altijd op haar tempo.
Net als bij de fietsers gaat het erom dat ze leert dat ze op geen enkele manier grip op jouw doen en laten kan krijgen. Dat is niet haar rol en er is geen sprake van overleg.
Meelopen mag tot jij simpelweg geen zin hebt en een deur achter je dicht trekt. Er mag dan van geen enkel geklaag sprake komen. Dat is namelijk een heel ander fenomeen dan je achternalopen uit gezelligheid.
Zodra je het idee krijgt dat ze gewoon altijd bij je wil zijn en dat dat belangrijker wordt dan lekker slapen of eten (van je man) krijgen moet je heel korte klappen maken want dat gaat de psychische kant op en dat willen we niet.

Heeft ze een bench of een eigen kamer?

Ze raakt echt in paniek als ik haar alleen laat.
Vanaf dag één ben ik gewoon de huiskamer uitgelopen en even naar boven gegaan om wat te doen. Dan gaat ze gillen, krijsen, hyperventileren en noem maar op. Dat doet ze dus nog steeds.
Ze mag echt niet naar boven (ivm gevaarlijke trap), dus ze moet stomweg beneden blijven en ik moet weleens wat boven doen natuurlijk.

Als ik iets doe beneden, dus bv van de bank opsta en naar de (open) keuken loop, dan loopt ze me meteen achterna. Als ik naar de wc ga beneden,
dan loopt ze me ook achterna, maar ik doe wel de deur dicht. Ik sta dus niet alles toe.
Haar op haar plaats leggen en blijven, dat kent ze natuurlijk totaal nog niet. Ik besteed er dus eigenlijk geen aandacht aan, doe wel gewoon mijn ding,
maar vind het nog teveel gevraagd dat ze nu 's nachts alleen kan blijven of dat er een uur niemand is.
Vanavond overigens voor het eerst is ze me 2 x niet gevolgd en is ze blijven liggen. Dus ik ben hoopvol

Ze heeft een bench, maar wij zijn er eigenlijk nog niet uit of we die wel of niet gaan gebruiken. Voor nu is ze er nog niet genoeg aan gewend om
er 's nachts in te blijven. Overdag doe ik haar er wel in met een kluifje, ik geef haar eten erin, leg soms stiekem er wat in en zo loopt ze regelmatig
erin om te zien of er wat te vinden is en doe wat benchtraining.
Is haar kluif echter op, dan gilt ze meteen alles bij elkaar en ze wordt helemaal wild in de bench (springen, krabben, enz.).
Dus ik leer het haar wel aan, maar we twijfelen nog of we haar straks vrij laten in de huiskamer 's nachts of dat ze in de bench gaat. Sowieso
heb ik een maatje te klein gekocht, dus moet er dan een grotere komen. Hier kan ze zich niet in uitstrekken en maar net aan rechtop zitten.
Verder heeft ze een mand waar ze ook regelmatig in ligt.

Wat ze wel doet, gelukkig, is ook apart gaan liggen: dus zit ik bv achter de computer dan gaat ze ook gerust in de tuin liggen of spelen.
Sta ik dan echter op, loop naar de keuken bv dan komt ze wel direct aangerend.

Dus tja, ik hoop gewoon dat het een kwestie is van vertrouwen en wil nog niet teveel pushen zodat ze alleen maar meer stress krijgt en het
nog erger gaat vinden om alleen te zijn.
Van huis zonder dat Pieter thuis is, ben ik dus nog niet geweest. Wel is ze echt alleen beneden geweest als ik boven wat aan het doen ben en
dan is ze dus wel over de zeik.

[Caro.]

Wat ze wel doet, gelukkig, is ook apart gaan liggen: dus zit ik bv achter de computer dan gaat ze ook gerust in de tuin liggen of spelen.

Dan is het goed. Zolang het maar niet obsessief is.

Ze is dan ook niet in paniek als je wel uit beeld bent, hooguit heel erg ontevreden. Dat is ook naar maar echt een wezenlijk ander scenario dan angst.
Verlatingsangst wordt ontzettend vaak verward met verzet.
Honden zijn net als mensen emotionele wezens en als de directe leefpartners om mysterieuze redenen vermist zijn dan is dat reden tot flinke stampij. Ze maakt zich zorgen en vertoont daarbij haar bezorgde gedrag maar toch is dat iets heel anders dan niet alleen durven zijn.

Een hond met verlatingsangst gaat niet alleen in de tuin liggen. Dat is helemaal niet prettig voor dat type hond. Die gaan tegen je aan of voor de uitgang van de kamer liggen om even te ontspannen.
Dat gaat niet over jou maar over de hond zelf die constant in de gaten wil hebben of hij nog wel terug kan vallen op een baas.

Ja precies, ze laat genoeg zelfstandigheid zien waardoor ik denk dat het gewoon een kwestie van wennen en vertrouwen is.
Ze ligt heel graag bij me, maar stapt ook zo ineens weg om in haar mand zelfstandig te gaan spelen of om toch ineens aan de andere kant van de
bank te gaan liggen. Alleen zodra ik uit het oog ben, dan hobbelt ze dus direct achter me aan en als dat niet mogelijk is, dan gaat ze janken.

We bouwen het rustig uit en als ze jammert, dan jammert ze maar even. Als ik terugkom van boven, krijgt ze geen aandacht totdat ze weer
rustig is.
Iedere dag een klein beetje leren, maar ik wil niet te snel gaan voor haar. Ook al zit er best een koppie op, ze is wel onzeker en het is wel allemaal
nieuw voor haar.

[Johnny Jones]

In de eerste plaats, geniet van deze periode. Het is prachtig om mee te mogen maken hoe je hond die weinig gewend is de wereld verkent en langzaam uit haar schulp komt. Jij bent hierin haar steun en toeverlaat. Pas je tempo aan haar aan en maak de druk niet te hoog.
Ik heb wel opvangers gehad die buiten voor het één of ander angstig bleken. Ik liet ze op een comfortabele afstand kijken naar hetgeen ze spannend vonden. Af en toe een snoepje erbij zodat ze positieve associaties erbij krijgen. Eventuele steun van een andere hond doet ook een hoop. Tot nu toe heeft deze aanpak altijd goed gewerkt.

[Caro.]

Ik weet niet of jij of je man in Doorn kan komen ik heb hier een grote bench staan die je van mij best mag lenen hoor

Hartstikke lief van je, dank je wel voor het aanbod

maar ik ga er gewoon eentje kopen, zo duur zijn ze tegenwoordig ook niet meer. Ik had dus nog een grote van Kaya en Puchu, maar die was
zo verweerd, dat ik een nieuwe had gekocht, maar maatje 'M'. Jessie is alleen iets groter dan ik dacht
Ze past er wel in hoor, maar kan niet uitgestrekt liggen, dus dat vind ik natuurlijk weer niks, zeker niet als ze toch 's nachts erin gaat.

[Caro.]

Toby was in begin ook zo.
Hij was net 4 maanden toen hij bij mij kwam.
Ik zei wel eens voor de gein dat hij met een bungeekoord aan mij vastzat.
Liep mij overal achterna en waar ik zat, zat hij en waar ik heen liep ging hij mee.
Snachts alleen beneden laten was geen optie.
Hij gilde alles bij elkaar en pieste alles onder.
Bench naast mijn bed kon wel maar dan kon ik niet naar de wc want dan begon hij weer te gillen.
Ik heb hem ruim 10 weken naast mijn bed gehad en de laatste 3 weken met een doek over de bench zodat hij mij wel hoorde maar niet zag.
Daarna heb ik hem naar beneden verhuisd en ook dat ging goed, wel nog met een doek erover.
Hele nacht stil en droog.
Daarna heb ik hem ook eens overdag in de bench gedaan terwijl ik thuis was, gezien het wel de bedoeling was dat ik ook eens boodschappen kon gaan doen.
Ook dat ging prima, radio redelijk hard aan en toen ben ik op een dag zo even naar de winkel gegaan.
Bij thuiskomst had hij niet eens door dat ik weg was geweest.
Zonder gedoe uit de bench gehaald en nu kan hij met gemak een 6 uur alleen blijven en dat zonder een doek erover.
Heel soms heeft hij er wel eens een dag tussen zitten dat hij mij nog op de voet overal volgt maar een Nee en Blijf is voldoende om hem daarmee op te laten houden.
Hij is nu 8 maanden.
Met wat geduld komt het wel goed.

Oei, dat is ook wat zeg, dat heeft nog een behoorlijke tijd en moeite gekost.

Wij kunnen de bench niet naast het bed zetten: ten eerste dus een gevaarlijke trap (zo'n hele oude die je achterstevoren naar beneden moet aflopen) en
ten tweede omdat boven het veilige plekje van onze kat is.
Dat willen we niet verstoren voor de kat, het beestje is 19 jaar en is zich al kapot geschrokken van wervelwind Jessie.

Afijn, wij slapen dus om en om op de bank. Niet zo heel comfortabel, dus hopelijk gaat het geen 10 weken duren

Ze is 's nachts hartstikke braaf (en zindelijk!), maar zolang mijn man of ik maar bij haar is. Geen kind heb je dan aan haar, ze gaat braaf
slapen en is rustig (maar niet in de bench dus nog).

[Caro.]

Bedankt allemaal voor de reacties

We genieten ook zeker van haar hoor, ze is geweldig leuk en lief

Buiten schiet ze van rennen en spelen naar oeiii help wat eng
In huis begint ze al aardig te wennen aan alle geluidjes. Vanmorgen de wasmachine aangezet (staat in de keuken beneden) en ze heeft een
half uur buiten gelegen in de tuin. Ik heb het lekker zo gelaten en langzaam kwam ze naar binnen toe en uiteindelijk ging ze gewoon in d'r
mand liggen.
Ze heeft echt tijd nodig, wat jullie zeggen dat merk ik nu ook: ze staat stil, gaat zitten en is het op dat moment echt aan het verwerken en
registreren en een paar minuten later loopt ze dan weer verder.
Ik ga alleen bij haar staan en doe verder niks en wacht tot ze eraan toe is om verder te lopen. Dit lijkt dus prima te werken