het gaat niet zo goed

[kooi]

met mijn Roemeense hondje.
Na een lange tijd met vrij weinig problemen lijkt ze nu een forse terugval te hebben.
En dat op twee terreinen. Buiten is ze op dit moment weer erg bang voor andere honden, zelfs voor hele kleintjes. Ze blijft dan staan terwijl ik doorloop, of ze rent weg. Of ze probeert er zo snel mogelijk langs te glippen naar mij toe.

Thuis voelt ze zich een beetje overweldigd door mij. Als ze van haar plaats af komt om de tuin in te gaan of de keuken en ze vangt mijn blik op, dan sluipt ze terug naar haar plaats en gaat daar dan met een diepe zucht weer liggen.

Natuurlijk zijn er ook veel goede momenten. Zo is ze erg blij als ik thuis kom van even weg geweest, staat ze te springen bij de deur als ze de signalen van naar buiten gaan herkent. Ze komt lekkers bietsen in de keuken als ik daar bezig ben.

Buiten speelt ze nog steeds met haar bekende honden, groot en klein en reageert ze positief op mensen. Met mij spelen met bal of stok gaat heel ontspannen en vrolijk en dan lijkt ze net een normale hond.

Maar ik vind dit behoorlijk sneu voor haar, om zoveel angst en stress nog in haar leven te hebben. Hopelijk heeft iemand hier tips hoe hiermee om te gaan....

[Fotogravinnetje]

Ik zou eerst eens pijn als oorzaak proberen uit te sluiten

[Izzie_Anneke]

Izzie heeft ook wel eens wat gedragsveranderingen laten zien. Vaak wel met een duidelijke oorzaak: Als ze heeft gelogeerd bij vrienden kost het tijd haar draai weer te vinden. En als ik mopperig ben reageert ze daar ook op. Geen idee of het slim is maar ik doe alsof ik het niet merk, gewoon doorgaan in de bekende routine. Ik heb het idee dat ze dan het snelste 'bijtrekt'.

[DebbieZ]

Het kan soms heel lang duren, met ups én downs in het proces. Buiten weer even een tijdje aan de lijn en haar helpen andere honden passeren?

[kooi]

Ik zou eerst eens pijn als oorzaak proberen uit te sluiten

Ik denk dat ik dat wel zou herkennen.
Als je ziet hoe ze kan rennen en lekker liggen rollen en een meter hoog rechtop met vier pootjes opspringen als ze naar buiten mag.

Het kan soms heel lang duren, met ups én downs in het proces. Buiten weer even een tijdje aan de lijn en haar helpen andere honden passeren?

Af en aan doe ik dat ook. Hangt van de plek af waar het gebeurt (dicht bij een weg) of het type hond en diens gedrag. En dan komen we veel 'deskundigen' tegen die beweren dat ik het erger maak door haar aan te lijnen. Honden die woest op haar afkomen, blok ik af in de hoop dat ze dan meer op mij vertrouwt in plaats van weg te rennen.

[ceciel]

Zelf lijn ik Styx ook aan als ik merk dat hij naderende honden spannend vindt omdat ik merk dat hij daar steun uithaalt. Wat anderen daarvan vinden zal me jeuken, belangrijkste is toch dat je je hond niet zo aan zijn lot overlaat.
Bij hem heeft het waarschijnlijk een andere reden (angstfases bij een opgroeiende hond) dan bij Jura maar toch zou ik ervoor kiezen haar daarbij te helpen.

Het gedrag wat je beschrijft dat ze nu thuis laat zien doet me denken dat ze een gevoelig hondje is, heb je misschien onlangs bijvoorbeeld je teen gestoten en daar flink bij gekafferd waardoor ze nu nog wat bedrukt op je reageert?

[Ri@nne]

Is ze klein genoeg om op te tillen?
Ik zal vast ook hier commentaar gaan krijgen, maar ik heb Kai de afgelopen tijd standaard opgetild als er een andere hond in zicht kwam.
" Hoef je niks mee, doen we niks mee, wij gaan samen verder. " Heb hier ook echt een zinnetje aan verbonden. " ik ga je even tillen."
Hond voorbij, Kai weer op de grond, koekje, knuffel, "SUPER GOED GEDAAN!"
Inmiddels gaat het stukken beter. Ipv krijsend in elkaar te duiken, weg te vluchten etc, kunnen we nu rustig samen passeren, zonder gedoe. Een blik op mij, een knikje, een goed zo ventje, kunnen wij samen!
Zijn we de hond voorbij volgt er een knuffel, een koekje en een:"SUPER TROTS OP JOU!" en dan gaan we weer gezellig verder wandelen.

[kooi]

Is ze klein genoeg om op te tillen?
Ik zal vast ook hier commentaar gaan krijgen, maar ik heb Kai de afgelopen tijd standaard opgetild als er een andere hond in zicht kwam.
" Hoef je niks mee, doen we niks mee, wij gaan samen verder. " Heb hier ook echt een zinnetje aan verbonden. " ik ga je even tillen."
Hond voorbij, Kai weer op de grond, koekje, knuffel, "SUPER GOED GEDAAN!"
Inmiddels gaat het stukken beter. Ipv krijsend in elkaar te duiken, weg te vluchten etc, kunnen we nu rustig samen passeren, zonder gedoe. Een blik op mij, een knikje, een goed zo ventje, kunnen wij samen!
Zijn we de hond voorbij volgt er een knuffel, een koekje en een:"SUPER TROTS OP JOU!" en dan gaan we weer gezellig verder wandelen.

Oh ja?
Wat bijzonder.
Ja ik kan haar wel optillen met haar 10 kilootjes. Maar dat vindt ze al helemaal niet fijn. Ik doe dit regelmatig bij het wildrooster op het volkstuincomplex. Dan heeft ze zoiets van: gaan we weer...kopje wegdraaien, vooruit maar.

Het is toch een hondje wat een zelfstandig zwerfhondenbestaan heeft geleid. Met meer vertrouwen in haar eigen strategieën dan in mij.
En dan hebben we het over buiten en nog niet over haar gedrag binnen. Hoe krijg ik het voor elkaar dat ze mij niet zo overweldigend vindt?
Door veel geduld te hebben? Soms moet ik gewoon wel iets met haar doen. Borstelen, knoopjes wegknippen, vlooiendruppels in de nek. Allemaal acties die mij tot vijand nummer 1 maken. En haar naar haar veilige plek doen terug sluipen.
Zelfs het aanbod 'koekje' wordt soms beleefd als een bedreiging. Zo sneu voor haar.

[lucie]

zou het een idee zijn om haar een tijdje in huis te negeren en alleen op bepaalde momenten zelf haar aandacht te vragen? Als haar gedrag bij jou geen reactie uitlokt gaat ze zich misschien (weer) wat vrijer voelen in jouw aanwezigheid.

[kooi]

zou het een idee zijn om haar een tijdje in huis te negeren en alleen op bepaalde momenten zelf haar aandacht te vragen? Als haar gedrag bij jou geen reactie uitlokt gaat ze zich misschien (weer) wat vrijer voelen in jouw aanwezigheid.

Ja dat is een goed idee.
Dat doe ik ook al zoveel mogelijk. Wat lastig is, want mijn woonkamer is niet erg groot en je reageert ook onbewust als er iets begint te bewegen. ( en als je hondje een lust voor het oog is )
Ik vraag bewust al vrijwel niets van haar. Niet om haar aandacht, niet om bij me te komen voor een knuffel, niets. Ga nu ook oefenen met mijn blik niet naar haar te laten afglijden.

Het is zo gegroeid sinds ze dat (zeer besloten en recht in mijn gezichtsveld) plekje onder de t.v. heeft betrokken en ik haar een keer bij me heb genomen om een paar klitjes uit haar liezen te verwijderen. Koekje gegeven als beloning, dus nu is een beloning komen halen ook taboe.

Eten doet ze alleen als ik de keuken heb verlaten, anders begint ze er niet aan of stopt ze ermee.
Eerst sliep ze, na een lange start, bij mij op bed, maar dat doet ze ook niet meer. Ze springt er alleen nog op om mij 's ochtends te begroeten.

Ergens in de afgelopen maanden heeft ze besloten afstand te nemen. Misschien zit daar ook iets positiefs aan,dat ze mij minder hard dichtbij nodig heeft om zich veilig te voelen.

[hewi]

Ik zou eens telizen proberen als ondersteuning. Kodi kwam ook niet verder en sinds de telizen en natuurlijk trainen komt hij weer wat dichterbij.
Ik zou de vervelende klusjes gewoon ff laten. Alleen leuke dingen. Geen druk niks vragen gewoon ff tijdje niks. Ze komt vanzelf.

[JML]

Even een andere invalshoek.
Maddox was mijn herplaatser, zeker in het begin erg angstig, paniekerig en onzeker met alle effecten van dien. Ik vond dat ook sneu.
Onbewust heb ik zijn verleden en zijn angsten gecompenseerd of willen compenseren. Lastig om concreet te verwoorden, maar ik was altijd bezig met die hond te 'helpen' gelukkig te worden.
Maar honden leven veel meer in het nu, zijn verleden was precies dat en nu was hij bij mij en was hij niet meer zielig.
Ik ben gestopt met hem maar te 'helpen' en ook gewoon geaccepteerd dat hij nu eenmaal soms angstig was (en ongelukkig). Natuurlijk had hij een gebruiksaanwijzing waar ik tien jaar lang in geschreven heb en rekening mee heb gehouden, maar het heeft wel geholpen om zelf anders naar hem te gaan kijken. Ik hoefde niets 'goed te maken', hier door kreeg hij denk ik meer ruimte en ik genoot van de momenten waarop hij blij en vrolijk en gelukkig was en als hij dat niet was probeerde ik wat harder te zijn voor mezelf en te denken 'hij hoeft niet in dat hoekje te zitten' ipv weer te 'helpen' om eruit te komen.

Eigenlijk zoals hierboven ook beschreven is, beetje meer die moeilijke momenten negeren.

[dagmar88]

Het klinkt heel raar maar ik zou dat plekje onder de tv blokkeren. Voorlopig, althans.
Het kan zijn dat ze dat als schuilhol ziet en van daaruit weer een beetje verwilderd. Ik vind het lastig om uit te leggen maar ik denk dat dat verstoppen iets met haar hersentjes doet.
Je ziet het ook wel bij honden die weglopen. Die veranderen dan binnen een dag van normale huishond naar angstige wilde hond die als de dood voor mensen is. En du moment dat ze weer aan de riem zitten zijn ze weer huishond.
Het lijkt me het proberen waard.

Tibbe wordt ook zenuwachtig wanneer hij te veel in mijn zicht ligt.
Hij heeft me veel zachter en voorzichtiger gemaakt. Ik ben lomp, kan binnenshuis/tegen de honden nogal hard praten, stoot en trap alles omver, ben een mopperkont en een vloeker.
In het begin lag hij al trillend en pissend op z'n rug als ik naar hem wees of gewoon neutraal nee zei.
We hebben aan elkaar moeten wennen en ons aangepast. Hij snapt nu echt wel dat ik het niet rot bedoel en ik kan gerust een keer roepen dat hij goderverdegodver op moet pleuren met z'n zenuwachtige gedrentel zonder dat hij doodgaat.
Een tijd terug heb ik op z'n pootje gestaan en dan is hij daar dus weken/maanden van van slag.
Ligt ie weer bevend in z'n mand als ik naar hem kijk, rent in een stuip weg als ik in de buurt kom.
Ik negeer dat gedrag tot hij weer een beetje normaal kan doen. Volgens mij heeft hij na een paar dagen al geen flauw benul meer dat het daar aan heeft gelegen, maar hij zit dan vast in die angstmodus.
Ondertussen blijf ik hem wel gewoon positieve aandacht geven.

[Gollum]

Het klinkt heel raar maar ik zou dat plekje onder de tv blokkeren. Voorlopig, althans.
Het kan zijn dat ze dat als schuilhol ziet en van daaruit weer een beetje verwilderd. Ik vind het lastig om uit te leggen maar ik denk dat dat verstoppen iets met haar hersentjes doet.
Je ziet het ook wel bij honden die weglopen. Die veranderen dan binnen een dag van normale huishond naar angstige wilde hond die als de dood voor mensen is. En du moment dat ze weer aan de riem zitten zijn ze weer huishond.
Het lijkt me het proberen waard.

Dat is helemaal niet zo'n gek idee, dat heb ik bij opvanger Nikki ook gedaan. Eerst dacht ik dat het een lekker plekje voor haar was maar op een gegeven moment wilde ze niet meer uit haar hol en ging liever ook daar plassen dan buiten. Toen ik haar een plek in de woonkamer gaf, open en bloot ging het veel beter.

[kooi]

Het klinkt heel raar maar ik zou dat plekje onder de tv blokkeren. Voorlopig, althans.
Het kan zijn dat ze dat als schuilhol ziet en van daaruit weer een beetje verwilderd. Ik vind het lastig om uit te leggen maar ik denk dat dat verstoppen iets met haar hersentjes doet.

Dit zou weleens de gouden tip kunnen zijn.
Dit idee resoneert gevoelsmatig. toen ze pas bij me was, ging ze tijdens rustpauzes op wandelingen ook een eindje van mij af onder een boom zitten,



of in de struiken ( doet ze nu nog).



Dus nu maar niet meer dit:



maar dit:



Op Jorla's plekje!



En dit klinkt ook aannemelijk:

Cleva:

Het fluctueren tuissen relatief ontspannen en tijden dat het allemaal veel moeizamer gaat is eigenlijk meer norm dan uitzondering. Groei gaat altijd met pieken en dalen.
Dat betekent dus alleen maar dat ze aan het ontwikkelen is en dat is eigenlijk altijd beter dan stabiel in onwenselijk gedrag zijn.

( Doet denken aan het 'Oei, ik groei'-verhaal, waarbij baby's een poosje extra lastig zijn waarna ze een sprong in hun ontwikkeling doormaken.)

Iedereen bedankt voor de tips!

[lucie]

ik ben wel benieuwd naar het verdere verloop, geef je nog eens een update?

[Ri@nne]

Is ze klein genoeg om op te tillen?
Ik zal vast ook hier commentaar gaan krijgen, maar ik heb Kai de afgelopen tijd standaard opgetild als er een andere hond in zicht kwam.
" Hoef je niks mee, doen we niks mee, wij gaan samen verder. " Heb hier ook echt een zinnetje aan verbonden. " ik ga je even tillen."
Hond voorbij, Kai weer op de grond, koekje, knuffel, "SUPER GOED GEDAAN!"
Inmiddels gaat het stukken beter. Ipv krijsend in elkaar te duiken, weg te vluchten etc, kunnen we nu rustig samen passeren, zonder gedoe. Een blik op mij, een knikje, een goed zo ventje, kunnen wij samen!
Zijn we de hond voorbij volgt er een knuffel, een koekje en een:"SUPER TROTS OP JOU!" en dan gaan we weer gezellig verder wandelen.

Oh ja?
Wat bijzonder.
Ja ik kan haar wel optillen met haar 10 kilootjes. Maar dat vindt ze al helemaal niet fijn. Ik doe dit regelmatig bij het wildrooster op het volkstuincomplex. Dan heeft ze zoiets van: gaan we weer...kopje wegdraaien, vooruit maar.

Het is toch een hondje wat een zelfstandig zwerfhondenbestaan heeft geleid. Met meer vertrouwen in haar eigen strategieën dan in mij.
En dan hebben we het over buiten en nog niet over haar gedrag binnen. Hoe krijg ik het voor elkaar dat ze mij niet zo overweldigend vindt?
Door veel geduld te hebben? Soms moet ik gewoon wel iets met haar doen. Borstelen, knoopjes wegknippen, vlooiendruppels in de nek. Allemaal acties die mij tot vijand nummer 1 maken. En haar naar haar veilige plek doen terug sluipen.
Zelfs het aanbod 'koekje' wordt soms beleefd als een bedreiging. Zo sneu voor haar.

Ze klinkt als Pixie.. echt heel sneu inderdaad om te zien
Tillen vinden zowel Kai en Pixie ook niet het einde hoor.. echt niet.. maar Kai heeft prima door dat hem dat wel beschermd, dus hij vindt het spannend.. maar wel ok. Pixie begint het nu ook door te krijgen. Spannend.. ja.. maar wel bescherming.. dus dat is ook wel fijn.

Wat ik bij Pixie doe als ze hier is ( mam borstelt haar ook echt alleen als het moet, of als ze een teek heeft is het even plukken, maar meestal doe ik het als ze hier is) is haar even overlopen. Bij het binnen komen na het wandelen in de gang pak ik haar al even op. "We gaan even kammen, is zo voorbij. " Dan weet ik zeker dat ze niet onder in mn kattenkrabpaal ligt waar ik haar niet onderuit krijg.. Het kammen hou ik zo kort mogelijk, en na het kammen is het feest en gaan we koekjes zoeken. Knippen precies hetzelfde. Wassen ook.. moet toch, maar wel kort, snel en daarna meteen feest. ongeacht hoe het ging. Snept ze in paniek tijdens... prima, ik ga er niet op in, inmiddels gaat het beter. Ze is vorige week voor het eerst getrimd. ( thuis op tafel )

Pixie had thuis ook de neiging onder de kast te liggen .. weg te kruipen op sommige momenten. De kast heeft mam nu geblokkeerd. kan niet meer. Ze heeft een holletje in de kamer, en verschillende mandjes, en dat gaat goed. Ze is ook heel vrolijk en blij hoor, het klinkt nu als een compleet gestoord hondje, maar dat is het echt niet.

Kai is wat makkelijker wat dat betreft. Die haalt zijn veiligheid uit mij, niet uit holletjes gelukkig..

[Paisley]

En dan hebben we het over buiten en nog niet over haar gedrag binnen. Hoe krijg ik het voor elkaar dat ze mij niet zo overweldigend vindt?
Door veel geduld te hebben? Soms moet ik gewoon wel iets met haar doen. Borstelen, knoopjes wegknippen, vlooiendruppels in de nek. Allemaal acties die mij tot vijand nummer 1 maken. En haar naar haar veilige plek doen terug sluipen.

Ik heb niet alles gelezen maar ik wilde hier graag op reageren. Ik denk dat een deel ook acceptatie moet zijn. Jij bent jezelf en zij vindt dat blijkbaar een beetje veel. Voor mij is het einde zoek als ik zelfs van mijn hond al niet mijzelf kan zijn Ik wil best rekening houden met een gevoelige hond maar dit kent ook zn grenzen. Want als Kiwi in de vis heeft gerold, dan ga ik dr gewoon wassen.
Kiwi vindt mij ook wat veel. Helaas, maar ze heeft haar eigen karakter en verleden en ik de mijne. We kunnen het prima met elkaar vinden al is Kiwi soms overtuigd dat ik een aanslag op dr leven heb gedaan. Bijvoorbeeld wanneer er een tak uit de boom valt als ik erbij sta, of als ik buk om haar aan te lijnen en mijn waterfles valt door het bukken uit mijn rugzak... Ze herstelt daar snel van maar in de eerste instantie denkt ze dus dat ik het met opzet heb gedaan.
Ik ga daar geen ding van maken, want waarschijnlijk bevestig ik dan alleen haar wantrouwen. Maar ik vind het wel eens jammer dat ik van allerlei narigheden wordt beticht Maar het enige wat ik kan doen is accepteren dat ze soms slechte dingen van me denkt.
Ik ga in ieder geval zeker niet bij dr vlijen want ik denk dat dat alleen maar bevestigd hoe weinig oprecht ik zou zijn. Ik haal haar natuurlijk wel even aan als ik zie dat ze het op prijs stelt, maar niet als ze van me terugdeinst. Ik zeg niet dat jij dat doet maar ik denk dat het een valkuil is waar sommige mensen met een onzekere hond in kunnen trappen.

Het is hier een heel stuk minder geworden maar een hond die slechte kanten van mensen heeft gezien en daarbij een gevoelig karakter heeft, zal dat waarschijnlijk nooit helemaal vergeten.
Ik heb laatst wel een doorbraak gehad. Kiwi had een rare haak (het leek op een vishaak maar er zat geen oog aan) in haar poot en de haak met weerhaakjes was helemaal door de huid heen. Ze leek erop dat ze me dit bewust liet zien. Ik heb de haak er voorzichtig uitgetrokken maar ik moest de weerhaken door haar huid heen trekken, wat heel veel kracht kostte. Dit moet zeker pijn hebben gedaan maar ze liet dit heel dapper toe. Dat is nogal wat voor een hond die het uitschreeuwt als een waterflesje naast haar neer valt uit mijn rugzak Als het erop aankomt, vertrouwt ze me blijkbaar toch en dat voelde als een overwinning.

[kooi]

update:

Het blokkeren van haar holletje werpt vruchten af.
Ze was eigenlijk meteen al minder passief. Dat is het positieve nieuws.

Minder prettig is het gedrag naar andere honden wat zich totaal de verkeerde kant op aan het ontwikkelen is.
Buiten is ze bang voor iedere haar onbekende hond. Ze wil ze niet passeren en blijft staan als ik doorloop. Soms rent ze dan heel hard de andere kant op en soms gaan die andere honden dan achter haar aan. En soms rent ze er gillend langs naar mij toe. De 'deskundigen', die ik buiten tegen kom hebben zo hun tegenstrijdige adviezen. Als ik haar los heb en de hond van de ander vindt het leuk om haar op te jagen, dan moet ik wegblijven uit losloopgebied, want hun honden doen normaal. Heb ik haar aangelijnd, dan versterk ik haar angst en moet ik haar loslaten, zodat ze leert dat er niets aan de hand is.

Sowieso kijk ik altijd eerst naar het gedrag en het ras van de hond die ons nadert en of ze, als ze er vandoor wil, niet de weg op kan schieten. Bij meer dan een hond, lijn ik sowieso maar aan, dat is echt teveel voor haar.

Positieve ervaringen met andere honden zoek ik op door haar op ons honden speelveldje met haar bekende honden te laten spelen.
Wat is wijsheid hierin?

Daarnaast deed zich dit weekend een incident voor waarbij ik een totaal andere Yuna heb leren kennen.
In de kantine van de volkstuin is zij een graag geziene gast. De mensen daar hebben haar zien groeien van doodsbang naar enthousiast kwispelend en iedereen blij begroetend. Dat geeft de mensen een goed gevoel. Iets wat we samen bereikt hebben.

Maar nu: als er dan iemand anders binnen komt met een hond, gaat ze compleet uit haar plaat. Ze wil eigenlijk aanvallen. (territoriumdrift?) Haar overeind,de andere hond fixeren en woest grommen. En weigeren om daar mee te stoppen. Op een gegeven moment greep ik haar vast tussen haar schouderbladen en werkte ik haar plat tegen de grond. En toch bleef ze doorgaan. Stevig bij de lurven grijpen had dus geen succes. Schapen gaan drijven met haar, ondanks haar herderbloed, zal niet gaan werken; ze is er doodsbang voor. Ze durft er zelfs niet langs.

Wat is wijsheid hierin?
En hoe zouden jullie deze twee uitersten in gedrag willen verklaren?
( Ik heb altijd zeer hond-vriendelijke honden gehad.)

[DeDiana]

Welke uitersten in gedrag bedoel je precies? Volgens mij is wat je beschrijft heel kenmerkend gedrag voor een hond die onzeker of angstig is ten opzichte van vreemde honden. En dan kunnen ze inderdaad in sommige situaties kiezen voor vluchten en in andere situaties voor wegjagen (uitvallen, grommen, blaffen, er met een intimiderende houding op af schieten, etc.).

[Paisley]

Dat ze daar zo uit haar stekker ging, heeft ermee te maken dat te territoriaal is, maar tegelijkertijd bang is voor de hond die binnen komt. De combinatie van waken en angst/onzekerheid is niet de gezelligste. Dat is voor haar ook verschrikkelijk vervelend, want op zo'n moment is ze echt te emotioneel om binnen te komen en is ze totaal onbereikbaar. Ik zou niet oefenen met deze situatie maar voorkomen dat het zich voordoet. Als ze in de toekomst wat zekerder wordt bij andere honden, lost dit zich ook wel wat op.

Dat honden in een losloopgebied Yuna najagen is verschrikkelijk vervelend maar lastig te voorkomen. Mijn honden reageren ook sterk op een hond die panisch wegschiet. Ze zijn totaal sociaal maar een hond die wegschiet, daar schieten ze achteraan. Als ik terugroep komen ze wel, maar voor de hond die wegschoot is de angst weer bevestigd en ligt er een nieuwe slechte ervaring met andere honden op de plank.
Ik denk dat het voor Yuna ook beangstigend is om loslopende honden tegen te komen als ze zelf aangelijnd is. Ik zou er zelf dus voor kiezen om te wandelen in gebied waar de kans niet groot is dat je loslopende honden tegenkomt.

Het is verschrikkelijk jammer dat het zo slecht gaat maar ik denk dat je voor jezelf moet accepteren dat je dingen moet aanpassen om de situaties te voorkomen. Dit ga je niet op korte termijn oplossen. Ik denk dat ze wel kans heeft om stabieler te worden als je de situaties zo kiest dat ze niet zo vaak wordt geconfronteerd met haar angst, maar dat gaat dus op de lange adem en misschien verbetert het niet.


Mijn eerste hond was angstig voor andere honden. Het was een oudere herplaatser en het gedrag was erg hardnekkig. Als er geen andere honden in de buurt waren, was het een heerlijk en gigantisch gehoorzame hond. Ik weet dus hoe frustrerend het is als je alles in het honderd ziet lopen als er ineens een andere hond opduikt.
Ik heb met haar goed kunnen accepteren dat ze zo was, maar het was mijn eerste hond en toen ik Mayke kreeg, besefte ik me pas hoeveel ik met mijn eerste hond heb moeten inleveren.

[Gollum]

Mika doet precies hetzelfde, die wil iedereen wegtetteren. Er is dan ook geen land meer mee te bezeilen dus dan ga ik ergens anders heen waar het rustiger is. Het liefste zonder honden te passeren maar moet dat toch dan aangelijnd en dicht bij me. Mika is pas echt blij als er verder niemand is buiten, geen mens en geen hond. Of het moet een leuk klein reutje met ballen zijn, dan slooft ze zich uit

[Gollum]

Mika doet precies hetzelfde, die wil iedereen wegtetteren. Er is dan ook geen land meer mee te bezeilen dus dan ga ik ergens anders heen waar het rustiger is. Het liefste zonder honden te passeren maar moet dat toch dan aangelijnd en dicht bij me. Mika is pas echt blij als er verder niemand is buiten, geen mens en geen hond. Of het moet een leuk klein reutje met ballen zijn, dan slooft ze zich uit

Csikász heeft dat ook; die vindt andere honden helemaal niet zo leuk en al helemaal niet nadat die mechelreu haar gegrepen heeft..
Als een andere hond aan haar komt snuiven staat ze als een kat met haar rug omhoog en het liefst zou ze sneppen. Ze wil alleen maar met Rozi spelen.
Maar vooral bekende gróte reuen met ballen zijn het summum. Leon de leonberger staat garant voor een potje krijsen en sletten

Mika schijnt ook een aantal keer door een Rottweiler gegrepen te zijn bij de vorige baas. Andere honden mogen ook niet aan haar snuffelen, dan zit ze op haar gat te krijsen.
Grote reuen zijn heel eng. Behalve als ik ze gewoon in huis haal, dan word er even getettert en als we daarna samen gaan wandelen is het over, dan hoort hij erbij. Spelen kan dan ook, maar alleen als ze Mika niet aanraken. Rennen is goed, aanraken niet, dan word ze weer een feeks.
Het is me een typ

[kooi]

Maar wat dan met het idee dat je door aan te lijnen haar bevestigt in haar gedrag en het hiermee versterkt?

[Fotogravinnetje]

Maar wat dan met het idee dat je door aan te lijnen haar bevestigt in haar gedrag en het hiermee versterkt?

Als het angst is, hebben ze steun nodig. Als het schelden om het schelden is, moet je de steun juist weghalen. Aangezien het bij haar om angst lijkt te gaan, heeft ze je steun nodig, dus lekker aanlijnen en je niets aantrekken van dat je niet zou mogen steunen

[Paisley]

Maar wat dan met het idee dat je door aan te lijnen haar bevestigt in haar gedrag en het hiermee versterkt?

Bij een beetje onervaren terughoudendheid werkt het zo ja. Niet bij blinde paniek.

[kooi]

Jip vind vreemde honden paseren ook spannend . Dus die lijn ik altijd aan . Als het een reu is dan loopt Jip naast me door en als het een teef is laat ik hem even snuffelen . Meestal lijnen mensen hun hond ook aan als ze zien dat ik hem aanlijn en begrijpen ze wel dat hij er moeite mee heeft .

Maar een bang en onzeker hondje moet je niet tegen de grond duwen waarom doe je dat ? Om haar stil te krijgen ? Ik vind het niet gek dat ze jou dan overweldigend vind want jij kan zomaar zonder reden ( voor haar gevoel ) op haar springen ik zou haar op dat moment gewoon weg halen uit die situatie

Dit was de eerste keer dat ik dit deed. En 'gewoon weghalen', is er dan niet bij hoor. Dan zou ik haar moeten wegslepen. Dat was niet echt gedrag van een bang en onzeker hondje. Daar stond een woest grauwend en grommend, fixerend hondje, dat maar een ding wilde: die andere hond naar de strot vliegen. Was zij van het formaat herder of rottweiler, dan zou denk ik, iedereen de tent uit gevlucht zijn.

Ik deed dat omdat het onacceptabel gedrag was. Dat tolereren omdat zij in andere situaties onzeker of angstig is, lijkt e niet de juiste aanpak.

De situatie vermijden wordt op den duur onhoudbaar. Ze zou dan nooit meer met mij mee kunnen naar welke plaats dan ook waar ook andere honden kunnen opdagen. Ieder terras of restaurant of kroegje wordt dan een no go area. Ik wil mijn hondje graag blijven meenemen naar dat soort plekken en vraag me af hoe ik dat gedrag ter plekke kan aanpakken.

[Paisley]

Dit was de eerste keer dat ik dit deed. En 'gewoon weghalen', is er dan niet bij hoor. Dan zou ik haar moeten wegslepen. Dat was niet echt gedrag van een bang en onzeker hondje. Daar stond een woest grauwend en grommend, fixerend hondje, dat maar een ding wilde: die andere hond naar de strot vliegen.

En wat denk je dat de reden is dat ze die hond naar de strot wil vliegen? Angst. In onzekerheid kiest een hond uit die drie Fjes "Fight, Flight or Freeze" In een andere situatie vertoont ze vluchtgedrag, in deze situatie vecht ze. Maar beide komen voort uit angst.

De situatie vermijden wordt op den duur onhoudbaar. Ze zou dan nooit meer met mij mee kunnen naar welke plaats dan ook waar ook andere honden kunnen opdagen. Ieder terras of restaurant of kroegje wordt dan een no go area. Ik wil mijn hondje graag blijven meenemen naar dat soort plekken en vraag me af hoe ik dat gedrag ter plekke kan aanpakken.

In de praktijk is het natuurlijk lang niet zo dramatisch. Je kunt in de horeca een plek in een hoek kiezen en in de gaten houden of er meer honden op het terras komen. Dan heb je nog alle tijd om te voorkomen dat ze elkaar tegen het lijf lopen.

[kooi]

Ik begrijp wel dat angst de onderliggende oorzaak is voor het gedrag.
Maar deze reactie is agressief, of het nu angstagressie of dominantieagressie is. En ik zoek naar een manier om dit gedrag af te leren. Haar 'bij de lurven grijpen' op die manier is dan misschien niet juist. Maar wat werkt wel?

Afstand nemen, ga ik proberen. Dus op een plek gaan zitten uit de buurt van de toonbank en centrale ontmoetingsplek in de kantine. En als ze zo reageert even met haar naar buiten lopen, uit de situatie? Of haar een time out geven in de auto?

Alle advies is welkom. Voor mij is duidelijk dat je kennelijk nooit uitgeleerd raakt met een hond, hoeveel je er ook gehad hebt in je leven. Doel blijft ongewenst gedrag afleren, niet: de situatie dan maar uit de weg gaan. Dat levert op termijn niets op en beperkt haar en mijn welzijn. Ik vind het fijn om haar zoveel mogelijk bij me te hebben, zij vindt het fijn als ze mee mag. En dat geldt zeker voor deze kantine, waar ze zich een graag geziene gast weet.

[S@ndr@]

al eens gedacht aan een thundershirt voor de wandelingen, en situatie dat de angst kan opspelen