Ik heb dit jaar voor het eerst van m’n leven een goed voornemen gemaakt, en dat is om het blaffen van de honden wat in te perken. Jip blafte nooit. Niet naar de postbode, niet naar voorbijgangers, niet als de bel ging. Maar dat is sinds de komst van Abel totaal omgeslagen. Abel blafte wél naar vreemde geluiden en voorbijgangers en Jip blafte dan mee. Tegenwoordig is het zo dat Abel nauwelijks nog reageert, even een klein brommetje ofzo en dat is het dan. Jip ziet dat als teken om compléét uit zijn dak te gaan

Soms schrik ik mij echt de t#ring. En het wordt alsmaar erger, dus begin van de maand heb ik gezegd: het is klaar. Hier moet ik mee aan de slag, want het slaat nergens meer op.
Bijvoorbeeld: ik werk thuis aan de keukentafel, ben geconcentreerd met iets bezig, zet mijn kop thee op tafel om iets te typen en Jip slaat op hol! Omdat ik mijn kop thee op tafel zet

Ieder geluidje is nu raak ongeveer. Ik weet niet goed waar het vandaan komt, waarom hij 180 graden is gedraaid daarin. Maar ik ga hier echt prioriteit nummer 1 van maken, want er komt een moment dat ik van schrik die thee over mijn laptop stoot en wóest wordt. Dat wil ik voorkomen

Maar het is niet alleen voor mijn eigen rust, het is vooral voor Jip zelf. Hij ligt soms op zijn rug te snurken en komt dan ineens overeind vliegen om hysterisch blaffend om zich heen te kijken. Dat is ook voor hem niet fijn. Abel staat er tegenwoordig een beetje verbaasd bij te kijken, omdat hij ook niet begrijpt waar Jip zich zo druk over maakt.
Abel zelf is trouwens nu meer van het blaffen naar een keukenkastje met voer inderdaad

Of naar een bal onder de bank, of naar Jip die op de stretcher ligt waar hij wil liggen. Ook niet nodig, maar dat vind ik minder storend en gemakkelijker af te kappen dan Jip die er “in blijft hangen”.
Ik hoop over een paar maanden te kunnen melden dat het aanzienlijk minder is geworden.
