Ik zou hier graag eens over willen discussiëren

[MyDoggie2020]

Ik kan hiermee niet de enige zijn, maar het gaat om het volgende:

Heeft jouw hond je weleens gefrustreerd, en zo ja, in welke mate was die frustratie? Laten we zeggen, van 1 tot 10, dit om het aangeven makkelijk te maken.

Want vooral pups kunnen best wel frustrerende dingen doen, dat weet elke hondeneigenaar. Hoe goed kun jij tegen die frustratie?

Mijne is een dikke 10. Ik wist werkelijk niet dat ik zo’n intense frustratie kon voelen. En ik wist er daardoor dus ook niet mee om te gaan. Nog nooit had iets of iemand mij zó ontzettend gefrustreerd. Geen mens of ander dier, of een bepaalde situatie. (En ik moest mensen niet… Ik heb genoeg gedachtes gehad als mensen iets deden wat mij boos maakte, maar zo’n hevige frustratie als bij de toenmalige pup, nee.)

Ben ik de enige die gefrustreerd raakte door een pup, of is jullie dat ook overkomen? (Zeker als het je 1e hond is en je dus niet weet hoe het zal zijn?) (Vrijwel altijd als men vraagt: “Ben ik de enige…?” is het antwoord nee.)

Dus ik zou graag jullie verhalen horen. Hoe gingen jullie ermee om? (Eigenlijk hoop ik op iemand die eerlijk durft te zijn en een soortgelijk verhaal heeft.)

[alm@]

Ik ken geen frustratie wat honden betreft, ik heb namelijk een groot geduld en een goed inlevingsvermogen. Heb ik ook ten opzichte van mijn kinderen en kleinkinderen.
Als je zo'n intense frustratie voelt, zou ik daar eens hulp voor gaan zoeken. Ik vind dat niet gezond.

[MyDoggie2020]

Ik ken geen frustratie wat honden betreft, ik heb namelijk een groot geduld en een goed inlevingsvermogen. Heb ik ook ten opzichte van mijn kinderen en kleinkinderen.
Als je zo'n intense frustratie voelt, zou ik daar eens hulp voor gaan zoeken. Ik vind dat niet gezond.

Op zich heb ik - in het algemeen - eindeloos geduld. Zet mij in een wachtkamer met afspraak om 12:00 en ik kan zonder mopperen tot 13:00 wachten op m’n afspraak. Zomaar even een voorbeeld van mijn geduld. (Ik ken iemand die z’n geduld al verliest als hij éven op iemand moet wachten in de supermarkt… )

Hulp zoeken had ik wrs inderdaad toendertijd moeten doen, want het was niet gezond. Nu is het niet meer van belang, het was alleen als puberpupzijnde het geval. En heel wrs áls ik nu wederom een pup zou moeten opvoeden weet ik beter wat ik er van tevoren aan kan doen om bepaalde dingen te voorkomen en zal er dus geen frustratie meer zijn. (Er komt nooit meer een pup in huis, wees gerust. )

Mooi dat je niet diezelfde frustratie hebt gevoeld, maar ik zou graag willen horen van iemand die dit ook heeft gevoeld. Of wellicht in iets mindere mate.) Of ben ik serieus de enige?

[alm@]

Mooi dat je niet diezelfde frustratie hebt gevoeld, maar ik zou graag willen horen van iemand die dit ook heeft gevoeld. Of wellicht in iets mindere mate.) Of ben ik serieus de enige?

Niet diezelfde? Helemaal niet bedoel je. Ik ben bang dat je (een van) de enige bent met intense frustratie. Vrijwel de meesten weten heel goed waar ze aan beginnen met een pup. Inlezen enzo. En soms komt het voor dat mensen zich er ernstig op verkeken hebben maar dan brengen ze de pup binnen een week terug bij de fokker. En dat is prima, beter dan een bak intense frustratie om de hond zijn nek hangen.

[thom]

De intense frustratie herken ik totaal niet, sowieso ben ik nooit gefrustreerd. Heb een eindeloos geduld met mensen, kinderen en baby's, bij mijn kleindochters al helemaal. Bij de honden die wij in de afgelopen 39 jaar hebben gehad heb ik nooit enige frustratie gevoeld.
Misschien moet je er eens hulp voor gaan zoeken bij een psycholoog of psychiater, het lijkt me nogal ongezond.

[blondie]

Ik wel, maar niet zo intens wat jij beschrijft.
En zeker niet de frustraties blijven uitdragen naar de dieren, zij hebben er immers niet voor gekozen om bij ons te komen wonen.

Toen ik mijn 2de hond kreeg bleek het in de praktijk toch lastiger dan ik me had voorgesteld. De eerste was braaf, gehoorzaam en hij en ik waren 2 handen op 1 buik. Bluf was een vrijbuiter trok haar eigen plan, luisterde in begin voor geen meter en sprong letterlijk en figuurlijk in 7 sloten tegelijk.
Toen mijn vriend met zijn hond bij mij introk bleken zijn hond en ik totale andere verwachtingen van elkaar te hebben, dus in combi met ineens een man in huis had ik ook nog eens gedoe met zijn hond die niet lekker ging met mijn hond. Dat was best frustrerend. Ook trouwens dat mijn vriend en ik toch wat anders met honden omgingen, ik was wat strikter puur omdat ik honden had waarbij belangrijk was dat je ze wel enigszins onder controle hield.
Mijn eerste pup kregen we op de dag dat ik onverwachts mijn 2de hond moesten laten inslapen, dat hakte er ook in en ook het opvoeden van een pup had ik nog nooit gedaan
De komst van onze laatste dame verliep ook niet zonder slag of stoot. Zij bleek ziek, en gedrag in huis rondom eten was een drama én de hond en de katten die er al waren moesten in eerste instantie ook niets van haar hebben.

Dus ja, frustraties waren er zeker wel. Maar door verwachtingen bij te stellen, de dingen te zien die wél goed gaan, het zien dat de dieren hun best doen om begrepen te worden en sterker nog, dat hun enige verlangen is dat ze bij je mogen horen, een aai en een lief woord krijgen (en eten en drinken) en ze je dat vertrouwen geven én dat zij afhankelijk van jou zijn om te kunnen overleven maakt dat die frustraties bij mij in ieder geval omsloegen tot genegenheid, en ze het vertrouwen te geven wat zij in mij gaven.

[MoTsiTsi]

Nou nee, daar is het leven echt te kort voor. Ging alles op rolletjes? Nee, natuurlijk niet, daar is het een pup voor en voordat ze in huis kwam heb ik me verdiept (nu ja, zowat de 20 jaar voordat hier een hond in huis kwam) in honden en wist ik, met vallen en opstaan, hoe daar mee om te gaan. Maar als het echt echt niet zou gaan of er is toch geen goede klik, dan zou ik contact opnemen met de fokker en ik weet 100% zeker dat ze haar terug zou hebben genomen. Of mij zou hebben geholpen.

Dat doe je als verantwoorde hondeneigenaar.

[Patricia.]

Nee frustraties heb ik niet met mijn 4 honden.

[Marion.]

Frustratie om een pup???? Nee, beslist niet. Nooit. Sowieso nooit met mijn honden. Als zij dingen doen die ik niet wil, dan heb ik ze dat niet goed aangeleerd. En ik ben absoluut geen geduldig persoon hoor.

Wacht, toen ik van de week thuis kwam werd ik wel wat gefrustreerd. Of eerder verdrietig. Het pupje van de buren (hun eerste hond, buurman is zelf thuis wel opgegroeid met honden) was alleen buiten. Duidelijk in een bench, en heel duidelijk in paniek. Twaalf weekjes. De afzuigkap stond aan, dus ik denk dat de hele familie gezellig aan de keukentafel zat (dus in het zicht van de pup). En pupje alleen in een kooitje helemaal te panikeren. Enige wat buuf op mijn appje zei was "sorry". En de volgende ochtend kreeg ik een waarschuwingsapp, dat pup van half 11 tot 11.15 even alleen zou zijn en dus wel zou gaan blaffen.

Al onze pups konden heel goed alleen zijn, alleen dat wordt opgebouwd. Op deze manier creëer je wel verlatingsangst. En waarschijnlijk is buuf ook wel gefrustreerd daarover dan, maar dat hebben ze dan toch echt aan hun zelf te danken.

[twinkeltje]

Ik heb daar ook nooit last van gehad gelukkig

[ranetje]

Nee geen frustraties.
Wel eens wanhoop omdat dingen in het begin helemaal niet gingen zoals ik had bedacht.
Kan gebeuren.
Ik weet dat volhouden en een band krijgen met de hond de ene keer gemakkelijker gaat dan de andere.
Het zij zo.
Even pas op de plaats, alles op een rijtje zetten en daarna dooooooooooooooooooooorrrrrrrrrrrrrr

[MyDoggie2020]

De intense frustratie herken ik totaal niet, sowieso ben ik nooit gefrustreerd. Heb een eindeloos geduld met mensen, kinderen en baby's, bij mijn kleindochters al helemaal. Bij de honden die wij in de afgelopen 39 jaar hebben gehad heb ik nooit enige frustratie gevoeld.
Misschien moet je er eens hulp voor gaan zoeken bij een psycholoog of psychiater, het lijkt me nogal ongezond.

Het is niet meer van toepassing. Maar ik had toendertijd idd hulp moeten zoeken voor die gevoelens, heb ik niet gedaan… Mocht ik dit weer gaan voelen, wat ik absoluut niet verwacht want ik kom heel zeker weten nooit meer in die betreffende situaties, dan zal ik zeker hulp gaan zoeken.

En ook hier geldt: Ik heb echt eindeloos geduld wat betreft andere dingen. Nog nooit heeft iets of iemand mij zo gefrustreerd. Geen mens, geen dier, geen situatie.

[MyDoggie2020]

Mooi dat jullie allemaal niet die frustratie kennen, blijkbaar ben ik - iig op dit forum - werkelijk de enige hierin.

Ik heb me overigens ingelezen, maar ik heb nérgens mijn situatie gelezen. En als jullie vrijwel allemaal zeggen dit niet te hebben gevoeld, terwijl pups echt óntzettend vervelend kunnen zijn, dan is het logisch dat ik dit, ondanks inlezen, nooit had kunnen weten. Am I right?

Ik heb overigens geen idee wat mij nou zo triggerde. (Ja qua situatie wel: het was puur het niet luisteren naar mij/niet komen als ik riep/speels weglopen, maar niet waaróm een pup dat zo triggerde, terwijl mensen ook behoorlijk irritant kunnen zijn.)

[twinkeltje]

Ik heb nog nooit een vervelende pup mee gemaakt de 1 is wat drukker en happiger dan de ander maar dat is alles

[Branka]

Ik heb nog nooit een vervelende pup mee gemaakt de 1 is wat drukker en happiger dan de ander maar dat is alles

Dit inderdaad. De ts doet alsof het gedrag bewust door een pup is maar een dier kent geen lastig gedrag om het baasje te pesten. Een pup reageert uit instinct of gewoonte. Daar moet je mee werken, bijsturen en aanleren.

[yvon]

Ik heb div soorten rassen en kruisingen gehad. En er is niet 1hond waarvan ik zeg wat een vreselijk ellendige hond ben jij zeg. Ik heb 4intacte reuen bij elkaar gehad , ik heb 3intackte reuen en 1loopse teef in huis gehad. Ja de reuen waren vervellend ,maar dat hoort erbij dat is mijn keus dat ik die in huis heb samen. Maar frustratie op mijn hond never, ik erger me meer aan de mens dan aan een dier

[Fotogravinnetje]

Als er al frustratie begon op te komen, was dat alleen maar een teken om een stap terug te nemen, even diep adem te halen en te kijken wat ik anders kon doen. Ik ging er gewoon altijd vanuit dat de oorzaak bij mij lag: verkeerde verwachtingen, onduidelijk zijn maar de hond, te snel willen, te snel denken dat de hond moest begrijpen wat ik wilde. Dus de frustratie is nooit echt intens geworden. Het ligt namelijk NOOIT aan de hond, maar altijd aan je eigen verwachtingen en gebrek aan duidelijkheid voor de hond

[ranetje]

Als er al frustratie begon op te komen, was dat alleen maar een teken om een stap terug te nemen, even diep adem te halen en te kijken wat ik anders kon doen. Ik ging er gewoon altijd vanuit dat de oorzaak bij mij lag: verkeerde verwachtingen, onduidelijk zijn maar de hond, te snel willen, te snel denken dat de hond moest begrijpen wat ik wilde. Dus de frustratie is nooit echt intens geworden. Het ligt namelijk NOOIT aan de hond, maar altijd aan je eigen verwachtingen en gebrek aan duidelijkheid voor de hond

Dat is het precies
Een hond gaat niet "pesten" of "vervelend doen" omdat hij daar zin in heeft, maar omdat er geen duidelijkheid is en dingen niet goed zijn geleerd.

Dat is ook wat je zelf kunt leren op een goede hondenschool.
Contact maken met je hond, leren zien wat er aan de hand is ("je hond leren lezen" heet dat) en daar op de goede manier op inspelen.

[MyDoggie2020]

Ik heb nog nooit een vervelende pup mee gemaakt de 1 is wat drukker en happiger dan de ander maar dat is alles

Dit inderdaad. De ts doet alsof het gedrag bewust door een pup is maar een dier kent geen lastig gedrag om het baasje te pesten. Een pup reageert uit instinct of gewoonte. Daar moet je mee werken, bijsturen en aanleren.

Nee. Dit heb ik nergens gezegd, dit is dus een aanname van jou.

[Crescent]

12 op de schaal van 1-10

[MyDoggie2020]

Als er al frustratie begon op te komen, was dat alleen maar een teken om een stap terug te nemen, even diep adem te halen en te kijken wat ik anders kon doen. Ik ging er gewoon altijd vanuit dat de oorzaak bij mij lag: verkeerde verwachtingen, onduidelijk zijn maar de hond, te snel willen, te snel denken dat de hond moest begrijpen wat ik wilde. Dus de frustratie is nooit echt intens geworden. Het ligt namelijk NOOIT aan de hond, maar altijd aan je eigen verwachtingen en gebrek aan duidelijkheid voor de hond

Achteraf had ik beter de pup even alleen kunnen laten, ook al liep hij achter ons huis in de speeltuin, toen hij niet wilde komen om naar binnen te gaan en dit mij ontzettend frustreerde. Dit was vrijwel zeker een beter idee dan hoe ik het heb opgelost. Maar ik vond dat je een pup van die leeftijd niet alleen kon laten. (Die speeltuin ligt overigens niet direct aan de weg, dus het had in principe wel gekund, maar het was echt een dilemma, wat was het beste om te doen?)

Gebrek aan duidelijkheid was het niet. Hij wist wat “Kom!” betekende, maar hij weigerde gewoon te komen. Zelfs een snoepje hielp niet. (Terwijl mij gezegd was dat in zo’n geval een snoepje ALTIJD zou helpen bij een pup. ) En een andere keer (dit was in de voortuin) liep hij zelfs elke keer speels van me weg, wat me alleen maar kwader maakte…

[MyDoggie2020]

Als er al frustratie begon op te komen, was dat alleen maar een teken om een stap terug te nemen, even diep adem te halen en te kijken wat ik anders kon doen. Ik ging er gewoon altijd vanuit dat de oorzaak bij mij lag: verkeerde verwachtingen, onduidelijk zijn maar de hond, te snel willen, te snel denken dat de hond moest begrijpen wat ik wilde. Dus de frustratie is nooit echt intens geworden. Het ligt namelijk NOOIT aan de hond, maar altijd aan je eigen verwachtingen en gebrek aan duidelijkheid voor de hond

Dat is het precies
Een hond gaat niet "pesten" of "vervelend doen" omdat hij daar zin in heeft, maar omdat er geen duidelijkheid is en dingen niet goed zijn geleerd.

Dat is ook wat je zelf kunt leren op een goede hondenschool.
Contact maken met je hond, leren zien wat er aan de hand is ("je hond leren lezen" heet dat) en daar op de goede manier op inspelen.

Ik ben het hier niet mee eens. De hond is extreem eigenwijs gebleken, ondanks dat ik alle commando’s goed heb aangeleerd. Er was maar 1 manier om hem goed te laten luisteren. En nu nog moet ik dat soms nog weleens inzetten. Want dat eigenwijze niet-luisteren zit er nog steeds in. Dus soms heeft hij het gewoon nodig om even goed de les te leren.

[Fotogravinnetje]

Nou, nee, je hond kende de commando's binnen een bepaalde context. Dat je hetzelfde wilde in een totaal nieuwe context had je hem nog niet geleerd. Dus was je niet duidelijk genoeg en je verwachtingen klopten niet

[MyDoggie2020]

Nou, nee, je hond kende de commando's binnen een bepaalde context. Dat je hetzelfde wilde in een totaal nieuwe context had je hem nog niet geleerd. Dus was je niet duidelijk genoeg en je verwachtingen klopten niet

“Kom” is gewoon bij me komen. Maakt niet uit in welke situatie, dat is dus niet situatieafhankelijk.

[MoTsiTsi]

Nou, nee, je hond kende de commando's binnen een bepaalde context. Dat je hetzelfde wilde in een totaal nieuwe context had je hem nog niet geleerd. Dus was je niet duidelijk genoeg en je verwachtingen klopten niet

“Kom” is gewoon bij me komen. Maakt niet uit in welke situatie, dat is dus niet situatieafhankelijk.

Echt wel. Het wordt pas een gewoonte als het hem/haar overal is aangeleerd en als hij niet reageert op het snoepje dat je bij je hebt, dan neem je een stuk kaas of worst mee, maar je wordt NOOIT NOOIT NOOIT boos op een hond die niet komt. Waarom zou die dan nog naar je toe komen? Ik ga ook niet naar iemand toe die boos op mij is. Ben niet gek.

[Fotogravinnetje]

Nou, nee, je hond kende de commando's binnen een bepaalde context. Dat je hetzelfde wilde in een totaal nieuwe context had je hem nog niet geleerd. Dus was je niet duidelijk genoeg en je verwachtingen klopten niet

“Kom” is gewoon bij me komen. Maakt niet uit in welke situatie, dat is dus niet situatieafhankelijk.

Voor een hond wel. Dat jij het anders ziet, zul je hem dus eerst moeten leren. Maar blijkbaar ben je alweer vergeten dat we dat in een eerder topic al uitgelegd hadden. Mogen we nu net zo gefrustreerd op jou reageren als jij op je hond deed? Want je bent wel gruwelijk hardleers en eigenwijs!

[MyDoggie2020]

Nou, nee, je hond kende de commando's binnen een bepaalde context. Dat je hetzelfde wilde in een totaal nieuwe context had je hem nog niet geleerd. Dus was je niet duidelijk genoeg en je verwachtingen klopten niet

“Kom” is gewoon bij me komen. Maakt niet uit in welke situatie, dat is dus niet situatieafhankelijk.

Echt wel. Het wordt pas een gewoonte als het hem/haar overal is aangeleerd en als hij niet reageert op het snoepje dat je bij je hebt, dan neem je een stuk kaas of worst mee, maar je wordt NOOIT NOOIT NOOIT boos op een hond die niet komt. Waarom zou die dan nog naar je toe komen? Ik ga ook niet naar iemand toe die boos op mij is. Ben niet gek.

Ik had het lekkerste bot in mijn handen kunnen hebben. Het. Werkte. Níet! Hij kwam gewoon niet. En ja, dat maakte me beyond furieus. Mijn kat heeft van angst gepoept omdat ik 3 keer de achterdeur dichtramde, omdat meneer weigerde te komen (toen ik dus nog niet boos was en hem gewoon riep). Ik heb die boosheid dus op andere dingen afgereageerd dan op de hond. FYI.

[MyDoggie2020]

Nou, nee, je hond kende de commando's binnen een bepaalde context. Dat je hetzelfde wilde in een totaal nieuwe context had je hem nog niet geleerd. Dus was je niet duidelijk genoeg en je verwachtingen klopten niet

“Kom” is gewoon bij me komen. Maakt niet uit in welke situatie, dat is dus niet situatieafhankelijk.

Voor een hond wel. Dat jij het anders ziet, zul je hem dus eerst moeten leren. Maar blijkbaar ben je alweer vergeten dat we dat in een eerder topic al uitgelegd hadden. Mogen we nu net zo gefrustreerd op jou reageren als jij op je hond deed? Want je bent wel gruwelijk hardleers en eigenwijs!

Dat weet ik. Alsnog heb ik hem kom aangeleerd alsin: “komen bij mij”, ongeacht welke situatie.

[Fotogravinnetje]

Niet komen was voor hem alsnog lonender dan wel komen. En bij een furieuze baas blijf je uiteraard uit de buurt

[MyDoggie2020]

Niet komen was voor hem alsnog lonender dan wel komen. En bij een furieuze baas blijf je uiteraard uit de buurt

Nee, uiteindelijk was het dus niet lonender… Wat begrijp je nou niet aan dat ik die eerste keer (of twee) dus nog NIET boos was? En hem dus gewoon riep, mét snoepje, waardoor hij gewoon kon komen zonder bang te hoeven zijn.
Pas toen hij niet luisterde en weigerde te komen, ondanks snoepje, ondanks enthousiast slaan op de dijen, ondanks een blije “kom maar!”, ondanks een strenge “kom hierrr!”, werd ik furieus van frustratie. Want ik wilde ook door met andere dingen.