Wat gebeurde er? M’n dochter lag lekker in de box, wakker te zijn, terwijl ik hoopte dat ze in slaap zou vallen. Want ze wreef in haar oogjes. Tot de hond het nodig vond om luid blaffend naar de achterdeur te rennen. Gevolg: M’n dochter geschrokken en overstuur. Ik heb: “Godverdomme, kuthond!!” geroepen en heb daarna huilend m’n dochter opgepakt om haar te troosten. Daarna riep ik naar m’n partner dat ik hem niet meer in huis wil hebben, dat ik dit al eerder heb aangegeven, maar dat hij nooit heeft willen luisteren. Hij riep vervolgens geïrriteerd boos zoiets als: “Weet je wat? Het is goed met je, ik ga (naam hond) uitlaten!” Ik moest hem dimmen, want dochter raakte alleen nog maar meer overstuur.
Denk je dat hij hier op terug is gekomen? Dat hij nu eindelijk heeft beseft dat het menens is bij mij? Nope! Uiteraard niet. Hij heeft er bij terugkomst en tot nu toe geen woord meer over gezegd. Want hij wil hem niet kwijt, hij wil hem niet wegdoen, hij wil dat verdriet niet. En wat hij wil is vele malen belangrijker dan wat ik ervan vind, hoe ik me voel, of hoe de hond zich voelt. Het is een enorme arrogante egoïst.
En ik durf er niet meer over te beginnen. Bang dat ik hem weer kwaad maak, omdat ik aan z’n vriendje kom, en hij hem absoluut niet kwijt wil en bang dat hij hierom bij me weg wil. Als hij nou gewoon gelijk naar me geluisterd had! Als hij zich niet gelijk aan hem gehecht had, gezien we de afspraak hadden dat als het niet zou gaan (ik was geen honden gewend), hij naar familie zou gaan. Maar hij hechtte zich meteen aan de hond, en ontkende daarna de afspraak die we hadden. En ik heb al vrij snel aangegeven dat het niet ging. Ik heb meerdere noodkreten geuit. En daar heb ik ook bewijs van dmv WhatsAppscreenshots.
Wat voor ernstigs moet er dán gebeuren voor meneer beseft dat het menens is?!
