Auto als veilige haven

[Bas Rouge]

Voordat ik 's ochtends naar mijn werk ga loop ik met de hondjes een drie kwartier op een plek waar ze hun eigen gang kunnen gaan. Meestal mijd ik het politiehondentrainingsveld. Het harde blaffen van de honden en het begeleidende harde roepen van de geleiders dragen bij zowel mij als de honden niet bij aan lekker wakker worden.

Afgelopen maandag koos ik er wel voor er langs te gaan, ik vind het wel altijd erg interessant wat ze daar doen en wilde even blijven kijken.
We moesten om er te komen langs een aantal auto's met van die aanhangerkennels. Met dat we in de buurt kwamen begonnen de honden die er in zaten oorverdovend te blaffen waarop Rein, nu bijna 4 maanden oud, zich de blubber schrok en zich uit de voeten maakt. Ik verwachtte dat hij in z'n paniek een paar meter zou nemen en zich dan weer op mij en de andere zou richten maar nee.... Hij was blijkbaar zo geschrokken dat ie er echt van door ging.
Toen was het mijn beurt om in paniek te raken, zo hard als ik kon ben ik achter 'm gegaan maar hij was veel en veel sneller. Barousse vond het reuzeleuk, zo'n hard rennende baas en draafde prachtig voor me uit. Bolke bleef achter, niet van plan mee te komen, hij verwachtte zijn wandeling en piekerde er niet over om rechtsomkeert te maken. Je zag 'm denken, "ga jij die kleine halen, ik wacht hier wel".

Op het gegeven moment stond ik voor de keuze, achter Rein aan of eerst Bolk mee krijgen. Ik koos ervoor wat terug te rennen zodat ik Bolk in elk geval weer in het vizier kreeg en schreeuwde dat ie mee moest komen. En door dat schreeuwen had ie natuurlijk bijzonder weinig trek bij me te komen. Ik werd desduivels maar hoe kwaaier/ongeruster ik werd, hoe minder hij de neiging had mee te gaan, die tierende baas zag er nou niet direct aanlokkelijk uit om naar toe te gaan, bovendien wilde hij een aantal holen inspecteren verderop, dus nee... hij bleef waar ie was.
Gelukkig bleef ie daar ook en kon ik 'm zonder problemen ophalen een aanlijnen. En toen weer achter Rein aan. Tegelijkertijd bedenkend waar ie naar toe zou gaan. Wat was logisch. Ik besloot naar de auto te rennen.

Enkele tientallen meters van de auto af zag ik 'm, ik stuurde Barousse vooruit zodat ie daaraan al vast weer wat steun had en zodra hij in de gaten had dat zij het was rende hij haar tegemoet waarop ze beide naar mij toe kwamen.
Hij was erg blij ons te zien maar zeker niet overdreven.

Wat is dat eng zeg, echt een hond zien vertrekken, er geen vat meer op hebben. Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie door stomheid was geslagen, ik had zo verwacht dat ie na de eerste schrik wel mee zou komen, niet dus.
Ik ben nog met 'm terug gegaan naar het terrein, er zaten geen honden in de aanhangers meer. Hij was niet op z'n gemak maar ook zeker niet in paniek.

Nou ja, dit weet ik dus nu van 'm, dat ie zo heftig kan schrikken dat ie er vandoor gaat en dat z'n band met mij en de honden -nog- niet sterk genoeg is dat ik 'm daar door heen krijg op dat moment.

Groet, Sieneke

[bulletjebe]

Dat is inderdaad even schrikken, maar gelukkig is het goed afgelopen

[chrico]

Jee zeg, dat is schrikken. Nu je het weet kan je er aan gaan werken om te voorkomen dat het nog een keer gebeurd. Mazzel dat er verder niets is gebeurd.

[astrid]

Ik heb het ook wel eens meegemaakt, een hond in blinde paniek weg. Echt weg, wel een half uur. Dus ik weet hoe je je gevoeld moet hebben. Gelukkig is het goed afgelopen!

[Mama Sanneke]

Ik weet hoe dat voelt, Luka ging er een paar weken geleden
als een haas vandoor.
Is twee straten overgegaan recht naar huis.
Zat hij daar op me te wachten.
En ik was door het dolle heen van het rennen.
Sanneke

[Daan]

Vreselijk, ik denk dat iedere hondenbaas die weleens risico's neemt zulke angsten heeft.
Ik kan me dan ook precies voorstellen hoe je je voelde.
Mijn streven is na zo'n voorval toch het vertrouwen in mijn hond te houden. soms is dat moeilijk.
toch streef ik naar dat vertrouwen.