Het is dus wel een bekend probleem. Op wedstrijd hoor je zo vaak: "Deed hij die verdomde raakvlakken nu maar hé".
Met Djarra had ik als voordeel dat ze vrij rustig was op het vlak van werken en niet meteen als een gek begon rond te crossen. Integendeel, in het begin moest ik ze steeds aanmoedigen..
Dus op de raakvlakken kon ik haar gemakkelijk laten zitten. Ze kwam op een drafje aangelopen en ging dan zitten op het raakvlak, in ruil voor een snoepje. Hier werkt snoep het beste als extra-motivant. Ik moet maar "koekie koekie" fluisteren en alle aandacht gaat onmiddelijk naar mij. Na enige maanden trainen begon ze het plezier en het speelse van de agility te beseffen en ging ze het echt met plezier doen. Het tempo verhoogde, maar ze werd nooit een raket
Dat hoeft ook niet voor mij. Voordelen waren dus dat ze met de tijd uit haar eigen begon te vertragen aan de raakvlakken en ik af en toe haar nog eens daadwerkelijk liet zitten vooraleer verder te lopen. Dit met in gedachten dat het onvoorspelbare ervoor zou zorgen dat ze nooit wist wanneer ze door kon lopen en springen, of ging moeten zitten en het raakvlak echt nemen.
Nadelen, achteraf gezien, was dat ze het op wedstrijd meestal deed, maar niet altijd. Meestal was het het dak waar ze dan afsprong. Ze keek rechtdoor, en niet naar beneden naar het raakvlak waar ze moest zijn. Ze keek naar het volgende toestel of naar mij. Niet slecht, maar een fractie van een seconde meer naar beneden kijken en dat één extra pasje zetten was wel handiger geweest. Want ze sprong nooit van gigantisch ver! Vaak werd me na het parcours verteld dat de keurder maar aarzelend zijn hand omhoog stak, omdat het zo nipt was. Jammer.. Maar goed om te onthouden..
Daarom heb ik het Aycha anders aangeleerd.
Eerst en vooral moet ik er wel bij vertellen dat ze werkt met een heel andere instelling. Ze heeft me nog nooit zoals Djarra gevraagd: 'Waarom??'. Integendeel, ze heeft altijd gevraagd: 'Wat oh wat moet ik dan doen??'. Een aangenaam verschil zal ik zeggen :smile1:
Op de gehoorzaamheid kwam dat al echt tot uiting. Als pup was ze al veel actiever, vocht ze minder met mij (figuurlijk hé!). Ze deed alles om me te plezieren en probeerde altijd. Ook iets wat heel anders is bij Djarra. Lukt het niet, tja, dan moet ik het zelf maar doen. Aycha daarentegen zal aan het denken gaan over hoe ze het dan wel zou kunnen doen.
Uiteraard ging ik ook met haar agility doen, en deze keer zou ik een hond hebben die de raakvlakken altijd had!
Zo gezegd zo gedaan.. Een idee had ik toch al. Ik zou haar laten af-gaan op de raakvlakken, met het idee dat dat neusje dan toch al steeds neerwaarts moet, en dat ze dan minder makkelijk de lucht in gaat
En dat heeft heel goed geholpen. Ze was meteen veel sneller dan Djarra en dat was best wennen voor me. Maar hoe snel ze de wip of kattenloop ook opging, op het einde moest ze dan alles dichtgooien, maar af-gaan zou ze en deed ze ook.
Op het dak, moet ik er wel even bij vermelden, hielp ik haar wel omdat dat nogal steil naar beneden is. Dan hield ik haar wel wat tegen aan haar borst, zodat ze niet gewoon naar beneden gleed en haar nagels pijn deed aan die dwarsbalkjes.
En ze is het steeds blijven doen. Vaak haalde ik haar dan even van het toestel en hing vijf secondjes de clown met haar uit, en de volgende keer ging ze dan nog sneller liggen om nog eens zo beloond te worden.
Ook op wedstrijden waar ze dan nog eens sneller begon te lopen. Amai, ik heb toen nogal mogen lopen, en af en toe eens AF gillen, maar ze had het wel :smile1:
Nu, omdat de hond geen onderscheid gaat maken tussen wedstrijd en training, een plaats waar ze steeds afgaan en een snoepje krijgen, liep ik vaak eens gewoonweg een DK. Maar dan niet op de officiële wedstrijden zoals het vast parcours en de jumping die in het werkboekje worden geschreven.
Vaak wordt er buiten die twee parcours ook nog een ander parcours georganiseerd. Bvb een open jumping, een estafette, een pay on the day.. Er zijn veel mogelijkheden. Daar liep ik dan met een snoepje. En op de raakvlakken deed ik haar, net als op training, echt af-liggen en kreeg ze een knuffeltje en een kruimeltje snoep. En zo.. Is ze het steeds blijven doen.
Echt af-liggen liet ik ze niet doen op wedstrijd, omdat dat te veel tijd kost, maar omdat ze niet minder correct zou worden op die raakvlakken op wedstrijd heb ik dus regelmatig eens DK gelopen..
Voordelen: 99% kans op slagen
Nadelen: misschien de honderste van een seconde die je verliest. Lijkt niets, maar ik heb er wel eerste plaatsen daar aan voorbij zien gaan
Nu ja..Andere manieren die ik nooit zelf heb gebruikt, maar wel gezien en gehoord heb zijn:
Snoep op het raakvlak leggen.Dit werkt goed op training heb ik gemerkt, alleen gaat deze methode (volledig) de mist in op wedstrijd. Daar ligt geen snoep en dit heeft de hond snel door, en je kan niet op een onofficieel parcours eens tegen de keurder zeggen: 'Wacht even, ik ga overal een koekje leggen.' ...
Een stevige ijzeren draad in een halve cirkel spannen en net achter het raakvlak plaatsen.Bedoeling is dan dat de hond zich leert binnen en naar beneden leert gaan. Hebben ze bij ons op de club niet lang gebruikt omdat het oa te onhandig was. Snelle honden sprongen er nog gewoon over, en dan moest je ze aan het dak al gaan vastnemen om ze kalm naar beneden te begeleiden en ze onder die draad door te laten gaan.. Niet altijd handig.
Afbouwen was ook moeilijk en deze methode heeft bij geen enkele hond op de training resultaten afgeworpen.
Clicker- en targettraining.Hier heb ik zelf totaal geen ervaring meer. Heb het een keer en passant gehoord, maar meer weet ik er dus niet over.
Lijkt me ook niet zo slecht anders..
Iemand hier ervaring mee?
Ziezo, hier mijn gedacht hierover. En als iemand nog tips heeft over dit onderwerp, ik denk dat er heel veel mensen gelukkig zullen zijn!!
Groetjes, Babs en de dogies
Maar..... Ze deed wel alles perfect. 
.
Ze hebben dat altijd gedaan.
) weer verder te mogen lopen. Dit werkt natuurlijk alleen bij zeer enthousiaste honden die leven om te mogen springen.
maakt.
!