(met dank aan **Tamara** )
Kajitsu No Esashigun Go
De Akita was de eerste van zeven rassen die behoren tot het Nationaal Erfgoed van Japan.
Het is alweer 60 jaar geleden dat de Akita is uitgeroepen tot Nationaal Monument van Japan, dit gebeurde in juli 1931.
Algemeen
Hij is goed waaks, een goede jager, geschikt voor vele taken, vrij onverstoorbaar,
past zich aan in nieuwe situaties.
De Akita is een jager op groot wild zoals het wild zwijn,de zwarte beer en het hert.
Hij is een goede werker, indien gemotiveerd en in eigen tempo.
In de omgang met volwassenen is hij vriendelijk, maar afstandelijk tegen vreemden.
Hij heeft graag gezelschap, maar dringt zich niet op.
In de omgang met kinderen is hij goed. Kinderen natuurlijk nooit alleen laten met een hond.
In de omgang met andere honden is een Akita overheersend.
Hij benadert honden op natuurlijke wijze en legt ze graag zijn wil op,
hetgeen tot problemen kan leiden.
Binnenshuis is een Akita rustig. De meeste zijn fervente jagers.
Mits goed opgevoed een gehoorzame hond, echter niet onderdanig. Gaat zijn eigen gang.
Een Akita moet regelmatig flink beweging krijgen.
In de ruiperiode regelmatig borstelen en kammen.
De opvoeding van de Akita moet duidelijk en consequent gebeuren, met veel geduld.
Enig fysiek overwicht is noodzakelijk, maar een (te) harde opvoeding heeft een averechts effect.
Bron: www.akitaclub.com
Historie van de Akita
De geschiedenis van de Akita is ongeveer 4000 jaar geleden begonnen, afgaande van de vondst van een hondenskelet in het noorden van Japan, terwijl de eerste echte getuigenissen over het bestaan van de Akita dateren van ongeveer 300 jaar geleden, vanaf het begin van de Edo-periode (1616-1868). Japanse deskundigen zijn het er over eens dat de voorvaderen van deze hond chinees moet zijn.
De Matagi-inu heeft in de 8e eeuw in het berggebied rond Odate bestaan, hier was het ras zuiver gebleven, de Matagi was een voortreffelijke jachthond op beren, wilde zwijnen en ander groot wild.
Rond 1700 kreeg shogun Tsunayoshi belangstelling voor deze honden, er werd snel een wet uitgevaardigd waarbij het verboden was een hond te verwonden of te doden, en dat op straffe van gevangenisstraf of…..ter dood veroordeling.
Vanaf die tijd werd de Akita geassocieerd met religieuze feesten.
Sommige Akita,s kregen hun eigen huis met bedienden, er wordt zelfs verteld dat een shogun 530.000m2 van zijn land aan zijn honden had geschonken.
Deze Gouden Tijden eindigden met de Meiji-periode(1868-1912 en de opkomst van de honden gevechten, die werden georganiseerd om de krijgslust van de samoerai te stimuleren. Voor deze honden gevechten werden de Tosa-inu, een afstammeling van de Kochi gebruikt. Maar deze honden die speciaal met dit doel was gekruist met onder andere Bulldogs, Duitse Doggen, St.Bernhardhonden en Mastiff's kregen al gauw de Akita tegenover zich in de vechtring.
Deze rassen werden weer met elkaar gekruist.
Sommige nakomelingen werden Shin Akita (nieuwe Akita) genoemd.
Het klakkeloos kruisen van de rassen veroorzaakte een ware degeneratie van het ras.
In 1910 werden de honden gevechten verboden, maar het lot sloeg opnieuw toe in de vorm van een ingevoerde hondenbelasting, waardoor duizenden honden werden afgeslacht, en daar kwamen nog eens ontelbare slachtoffers van een andere ramp –hondsdolheid- bij.
Pas tegen 1930 namen de Japanse autoriteiten maatregelen door de Akita op de lijst van Nationaal Erfgoed te zetten.
Edelman Ichinoseki ging aan de slag om de Akita van weleer te doen herleven, er ging onmiddellijk een uitvoer verbod van deze honden van kracht.
Er werd zo selectief gefokt, dat binnen de kortste keren het oorspronkelijke type weer terug was, het type waar generaal Tsunayoshi langer dan 200 jaar geleden zo trots op was.
Helaas werd alles in een keer teniet gedaan door het uitbreken van de Tweede Wereld oorlog.
Ook de Akita moest er aan geloven, vanwege zijn eetbare vlees en warme vacht.
In 1946 bestonden er nog maar enkele exemplaren van het eens zo geliefde ras.
En weer was Ichinoseki, die stiekem een paar mooie honden verborgen hield, om direct na de oorlog het ras nieuw leven in te blazen.
Tegelijkertijd kruiste een zekere Ito Akita inu teven met een Duitse herdershond, en verkocht de resultaten daarvan heel duur aan Amerikaanse soldaten.
Op die manier kwam de “Akita inuâ€
de manier van op Finn aflopen vond ik niet bepaald prettig... traag.. starend en zelfverzekerd..weet ook dat de hond een paar keer andere honden heeft gegrepen en wel eens mensen heeft gebeten..niet echt een lieverdje dus.. maar zijn baas heeft ook een bepaald verleden.. 
had hem al een tijd niet meer gezien tot gister overdag.. en in de avond liep ik met mijn duo in het bosparkje en prompt lopen we de hoek om en staat de akita recht voor ons.. draaide me gelijk (na een groet hallo..)met een Finn hier om en liep de andere kant uit onderwijl het lijntjevastpakkend.. Bluf heeft wel nog even met hem kennis gemaakt en kwam achter ons aan terwijl hij zijn hond die toch ook Finn even wilde aftasten bij zich riep.. dat vind ik dan wel netjes..beetje respect voor elkaar en elkaars honden..
.
VKH is inderdaad een vreselijke ziekte die bij de Akita voorkomt.
