Het HondenForum

Sinds ik m'n eigen hond heb en hier op het forum kom heb ik ontzettend veel bijgeleerd over het gedrag van honden en ook hoe honden communiceren.
Hier heb ik heel veel aan gehad en zal ik ook in de toekomst ook heel veel aan hebben.

Maar doordat je op een gegeven moment zoveel weet, ga je heel vaak (onbewust) op alles letten. Niet dat het ik allemaal ga analyseren ofzo hoor, haha, maar ik betrap me er wel eens op dat ik op een wat minder ontspannen manier met honden omga.

Dat laatste bedoel ik in bepaalde situaties. Als een (vreemde) hond dominant gedrag tegen je vertoont of agressief gedrag. "Vroeger" ging ik met dat soort gedrag een stuk onstpannender mee om en was ik ook totaal niet bang voor een hond. Maar nu, nu ik zoveel "weet" en ook lees, ben ik toch een stuk voorzichtiger geworden en ga ik er minder ontspannen mee om.

Dus mijn vraag, kun je ook teveel weten

Ik denk dat dit aan je eigen karakter (zeker of onzeker in je omgang met je honden) ligt.
Ik heb er ook enorm veel bijgeleerd, maar voor 99% handel ik nog steeds uit intuïtie. Wel kan ik achteraf wat meer analyseren dan ik voorheen deed.

Geen idee eigelijk

Letchimi© schreef:Geen idee eigelijk

Wat een interessante stelling in deze discussie.

Ik geloof wel dat je een soort van beroepsdeformatie kunt krijgen ja. Dat je op een gegeven moment spontaniteit kunt verliezen door teveel te analyseren. Dan heb je denk ik niet te veel kennis maar ga je er verkeerd mee om.

Letchimi© schreef:Geen idee eigelijk

De rest had je ook wel mogen laten staan hoor

Maar mijn onderschrift was inderdaad 35 pixels te hoog en is inmiddels aangepast.
Gelukkig had ik nog geen berichtje gehad van de echte moderators want er staat een definitieve ban op een te groot onderschrift :N:

Goeie vraag! Bij mij was het juist andersom.
Eerst had ik al heel snel zoiets van oh jee, ze gaan knokken...
Nu ik veel meer heb geleerd over lichaamstaal, kijk ik er anders naar.
Ik kan de situatie nu beter inschatten en maak me niet meer zo druk.
Ook omdat ik natuurlijk de lichaamstaal van mijn eigen honden beter begrijp. Ik dacht eerst nogal eens dat mijn jongste ODH een andere hond toch minimaal zou vermoorden. Nu weet ik dat hij gewoon een grote bek heeft en verder niet zoveel doet.
Wat een oortje of een staart al niet kan doen.

Tamara en Bowie schreef:

Letchimi© schreef:Geen idee eigelijk

De rest had je ook wel mogen laten staan hoor

Maar mijn onderschrift was inderdaad 35 pixels te hoog en is inmiddels aangepast.
Gelukkig had ik nog geen berichtje gehad van de echte moderators want er staat een definitieve ban op een te groot onderschrift :N:

Daar kom je weer mooi mee weg.

Tamara en Bowie schreef:

Letchimi© schreef:Geen idee eigelijk

De rest had je ook wel mogen laten staan hoor

Maar mijn onderschrift was inderdaad 35 pixels te hoog en is inmiddels aangepast.
Gelukkig had ik nog geen berichtje gehad van de echte moderators want er staat een definitieve ban op een te groot onderschrift :N:

Had hem snel weggehaald , want bemoei me dan met andere

Ik geloof wel dat ik dingen wat beter, vaak achteraf, kan analyseren.
Merendeel handel ik uit gevoel/intuitie.(waar zit die trema toch? ) Maar hopelijk neem ik het geleerde ook wel onbewust mee in mijn handelen.

M@ri@nne schreef:Dan heb je denk ik niet te veel kennis maar ga je er verkeerd mee om.

Ik lees het al, ik heb hulp nodig De situatie is niet meer onder controle :N:

Zal even toelichten waarom ik deze stelling neer heb gezet.

Dit is iets van een tijdje geleden, maar ik dacht er vanavond opeens weer aan.

Ik zat gehurkt hier in het park aan het water met Bowie te spelen, ik draai me om, sta op en kijk in een paar gefixeerde ogen van een mechelse herder. Hond kijkt mij recht in de ogen aan, staart recht overeind, een borstel op de rug van nek tot staart en maar grommen... Ik piste zowat in m'n broek van angst. Ik zag in gedachten die hond al in m'n arm hangen. Stond ook echt aan de grond genageld van angst en allerlei gedachtes schoten door m'n hoofd wat ik ook alweer moest doen in zo'n situatie. ( ik in gedachten het forum nog even doornemen ) Het baasje roepen van de hond maar hond niet luisteren, had alleen aandacht voor mij. Als ik op dat moment ook maar 1 teen had bewogen, ben ik er van overtuigd dat die hond me gegrepen had. Ik heb daar maar 4 minuten gestaan ofzo, maar het waren hele lange minuten, het baasje kwam er op een gegeven moment aan, die heeft haar in d'r nekvel gepakt, aangelijnd en is weggelopen zonder ook maar wat te zeggen.

"Vroeger" zou ik in zo'n situatie absoluut niet bang zijn geweest en zo ik er zo langs zijn gelopen, ben in mijn hele leven nog geen 1 keer bang geweest voor een hond en dit was de eerste keer. Het heeft wel mijn leven gered, maar toch was ik op dat moment zo bang, omdat ik gewoon teveel weet over het communiceren van honden. En op het moment supreme wist ik gewoon niet meer wat ik moest doen Dus zoveel wist ik nou ook weer niet

Tamara en Bowie schreef:

M@ri@nne schreef:Dan heb je denk ik niet te veel kennis maar ga je er verkeerd mee om.

Ik lees het al, ik heb hulp nodig De situatie is niet meer onder controle :N:

Zal even toelichten waarom ik deze stelling neer heb gezet.

Dit is iets van een tijdje geleden, maar ik dacht er vanavond opeens weer aan.

Ik zat gehurkt hier in het park aan het water met Bowie te spelen, ik draai me om, sta op en kijk in een paar gefixeerde ogen van een mechelse herder. Hond kijkt mij recht in de ogen aan, staart recht overeind, een borstel op de rug van nek tot staart en maar grommen... Ik piste zowat in m'n broek van angst. Ik zag in gedachten die hond al in m'n arm hangen. Stond ook echt aan de grond genageld van angst en allerlei gedachtes schoten door m'n hoofd wat ik ook alweer moest doen in zo'n situatie. ( ik in gedachten het forum nog even doornemen ) Het baasje roepen van de hond maar hond niet luisteren, had alleen aandacht voor mij. Als ik op dat moment ook maar 1 teen had bewogen, ben ik er van overtuigd dat die hond me gegrepen had. Ik heb daar maar 4 minuten gestaan ofzo, maar het waren hele lange minuten, het baasje kwam er op een gegeven moment aan, die heeft haar in d'r nekvel gepakt, aangelijnd en is weggelopen zonder ook maar wat te zeggen.

"Vroeger" zou ik in zo'n situatie absoluut niet bang zijn geweest en zo ik er zo langs zijn gelopen, ben in mijn hele leven nog geen 1 keer bang geweest voor een hond en dit was de eerste keer. Het heeft wel mijn leven gered, maar toch was ik op dat moment zo bang, omdat ik gewoon teveel weet over het communiceren van honden. En op het moment supreme wist ik gewoon niet meer wat ik moest doen Dus zoveel wist ik nou ook weer niet

Ohhh vreselijk joh! Ik zou ook doodsangsten uitstaan hoor, en ik weet niet zo heel veel van hondengedrag

Heerlijk als je heeeel veel weet over hondengedrag, zolang je maar niet op straat gaat lopen spuien.
Ik heb een bloedhekel aan mensen die ongevraagd gaan lopen vertellen wat jouw hond of jijzelf allemaal wel niet fout doen

Marja schreef:Ohhh vreselijk joh! Ik zou ook doodsangsten uitstaan hoor, en ik weet niet zo heel veel van hondengedrag

Heerlijk als je heeeel veel weet over hondengedrag, zolang je maar niet op straat gaat lopen spuien.
Ik heb een bloedhekel aan mensen die ongevraagd gaan lopen vertellen wat jouw hond of jijzelf allemaal wel niet fout doen

Een kleine nuance aanbrengen door mij is wel op zijn plaats in deze Ik wil absoluut niet pretenderen dat ik heel veel kennis heb van honden en gedrag enzo hoor, niet zoals een aantal anderen hier dat wel hebben

Maar het gros van de mensen hier op het forum hebben toch wel een boven gemiddelde kennis van de communicatie van honden bedoel ik dan.

En door hier veel te lezen steek je natuurlijk heel veel op

Snappie?

Tamara en Bowie schreef:

Marja schreef:Ohhh vreselijk joh! Ik zou ook doodsangsten uitstaan hoor, en ik weet niet zo heel veel van hondengedrag

Heerlijk als je heeeel veel weet over hondengedrag, zolang je maar niet op straat gaat lopen spuien.
Ik heb een bloedhekel aan mensen die ongevraagd gaan lopen vertellen wat jouw hond of jijzelf allemaal wel niet fout doen

Een kleine nuance aanbrengen door mij is wel op zijn plaats in deze Ik wil absoluut niet pretenderen dat ik heel veel kennis heb van honden en gedrag enzo hoor, niet zoals een aantal anderen hier dat wel hebben

Maar het gros van de mensen hier op het forum hebben toch wel een boven gemiddelde kennis van de communicatie van honden bedoel ik dan.

Snappie?

Ja hoor ik snap je, maar als je redelijk wat hondenkennis hebt mag je dat gewoon zeggen hoor

Ik herken wel wat in je idee. Toen ik mijn eerste hond had wist ik eigenlijk niks. Internet bestond nog niet en boekjes waren er ook niet zoveel als nu. Toch ging eigenlijk alles heel automatisch en vanzelfsprekend. Nu weet ik meer en zie ik ook meer problemen. Ik wil het dan gewoon te goed doen en teveel volgens de boekjes en dat werkt niet. Ik moet dan af en toe tegen mezelf zeggen gewoon mijn gevoel te volgen en dan gaat ook best wel goed.
In situaties met vreemde honden, zoals jij hierboven beschrijft was ik vroeger ook veel naiever. Maar daar heb ik waarschijnlijk gewoon geluk mee gehad dat er nooit iets gebeurd is. Ik ben nu wel veel voorzichtiger geworden.

Je vraag doet mij trouwens denken aan mijn eerste college ontwikkelingspsychologie. De docent waarschuwde ons toen dat de meeste problemen voorkomen bij kinderen van psychologen.

Ja, voor sommige mensen is te veel kennis killing. Ik ken mensen die hun hond echt dood-analyseren, alleen maar bang zijn voor wat mis kan gaan en vervolgens verkrampt aan het andere eind van de riem lopen. En dat terwijl ze in hun tijd van onkunde het best wel goed deden met hun hond, gebaseerd op gevoel en niet op theorie. Het resultaat: de spanning aan de riem begint juist bij de baas en gaat door op de hond, en dan heb je twee brokken zenuwen aan beide kanten van de lijn.

Ik heb een paar jaar heel veel intresse gehad voor theorie en las alles wat los en vast zat, ik ben er mee gestopt. Soms kijk ik een hondenboek in voor mijn plezier en haal er uit wat voor mij oke is maar ik ga ook op mijn gevoel af. Pas een lezing van Gaus meegemaakt en wij hij zei trof me, ieder krijgt de hond die hij of zij verdient, kortom, wat je er instopt komt er ook weer uit. Het leuke is dat hij het heel goed kan vertellen en telkens weer terugkomt op 1 ding, de eenvoud van het wezen van de hond.

Mijn kleine roemeentje is gewoon een heerlijk meisje wat ik kan laten gaan, zij regelt altijd haar zaakjes wel op een hele leuke manier en zonder agressie. Haar laat ik los, ik heb vertrouwen in haar.

Mijn grote Dario is een ander verhaal, Dario is echt een vent met een attitude, maar de interactie tussen hem, mijn vriend en mij is goed. We kunnen hem lezen, inschatten en daarop acteren. Alex kan meer met hem dan ik, daar ben ik eerlijk in, hoewel het lang heeft geduurd voordat ik dat kon accepteren. Dario heeft een baas nodig die primairder reageerd dan dat ik doe. Ik ben soms veel te tuttelig met mijn lieve grote watcho hond, want ik ben gewoon knetter verliefd op hem. Hij is echt mijn trots en ik ben Lisa dankbaar dat ze Dario hierheen heeft gehaald. Hij heeft me meer geleerd over hondengedrag dan de boekjes.

Alex heeft minder theorie mee, dan ik. Hij weet iets meer dan de basistechnieken en doet soms wel eens iets met Dario wat mij stoort omdat ik toch ook nog wel vasthou aan de theorie..... Maar uiteindelijk rooien die twee het altijd en er is geen enkele schade toegebracht. Hij doet het beter dan dat ik het met Dario doe, soms bied ik wat tegengas maar uiteindelijk doen zijn het samen super.

We zijn fervent clickeraars hoor, maar soms moeten we ook ingrijpen, en dan heb ik geen tijd om te wachten totdat Dario weer het gewenste gedrag vertoont zodat ik eens lekker kan gaan clickeren. Gelukkig volstaat een brul doorgaans.

Het basisprincipe van de hond is simpel, en juist die simplicity wordt door sommige mensen zo weg-geanaliseerd dat ik er met kromme tenen naar kijk. Als je de basis goed snapt en je terug kan naar de eenvoud, en het gecompliceerde wezen dat wij mensen zelf zijn een beetje los kunt laten, kun je zo ver komen........

Het is geen antwoord op je verhaal, maar wel op je eerste stelling, en die prikkelde me om toch eens te schrijven wat ik altijd al denk.

Belle schreef:Nu weet ik meer en zie ik ook meer problemen. Ik wil het dan gewoon te goed doen en teveel volgens de boekjes en dat werkt niet. Ik moet dan af en toe tegen mezelf zeggen gewoon mijn gevoel te volgen en dan gaat ook best wel goed.

Hier heb ( of eigenlijk had ) ik ook last van hoor, alles te goed willen doen. Ik kan het de laatste tijd veel beter loslaten en meer laten gaan.

Erica schreef:Ik heb een paar jaar heel veel intresse gehad voor theorie en las alles wat los en vast zat, ik ben er mee gestopt. Soms kijk ik een hondenboek in voor mijn plezier en haal er uit wat voor mij oke is maar ik ga ook op mijn gevoel af. .

Daar heb ik ook "last" van gehad met de hond. Ik wilde alles weten, zoveel mogelijk kennis vergaren, lezen, lezen, lezen

Ik ben nu gewoon op een punt dat ik dat niet meer doe en mijn hond gewoon lekker d'r gang laat gaan, zichzelf ook laat ontwikkelen, haar lekker blij en gewoon hond laten zijn, ze mag ontzettend veel, en een aantal dingen mag ze niet, en zo nodig sta ik haar bij en stuur ik haar een beetje de voor mij goeie richting in.

Erica schreef: de eenvoud van het wezen van de hond..

Dit vind ik heel mooi geformuleerd en zo denk ik er (ook pas sinds kort hoor) ook over

Erica schreef: Het basisprincipe van de hond is simpel, en juist die simplicity wordt door sommige mensen zo weg-geanaliseerd dat ik er met kromme tenen naar kijk. Als je de basis goed snapt en je terug kan naar de eenvoud, en het gecompliceerde wezen dat wij mensen zelf zijn een beetje los kunt laten, kun je zo ver komen........

Ook al zo duidelijk verteld Dit is wel wat ik bedoelde in gedachten met mijn stelling. Maar dan probeer ik het uit te leggen en dan lukt het niet

Erica schreef: Het is geen antwoord op je verhaal, maar wel op je eerste stelling, en die prikkelde me om toch eens te schrijven wat ik altijd al denk.

Het is een heel duidelijk verhaal van je, bedankt

Erica schreef: Als je de basis goed snapt en je terug kan naar de eenvoud, en het gecompliceerde wezen dat wij mensen zelf zijn een beetje los kunt laten, kun je zo ver komen........

Ik heb het idee dat het bij mij een beetje in fases gaat en ik meen dat in jouw verhaal ook enigszins te lezen. Eerst was het alleen intuïtie en dat ging best goed. Toen ben ik heel veel gaan lezen en begon heel enthousiast (maar ook best wel rigide) alles wat ik las toe te passen. Maar omdat je net nog niet de essentie goed te pakken hebt, werkt dat zo niet. Toen ben ik nog meer gaan lezen en kon ik de dingen ook weer wat beter plaatsen en de verschillende dingen met elkaar in verband brengen en relativeren. Pas nu heb ik het idee dat ik het weer een beetje los kan laten en daardoor weer meer ontspannen met mijn honden om kan gaan. Ik kan nu ook beter accepteren dat mijn honden niet perfect zijn en ook zo hun nukken hebben. Niet dat ik er niet meer aan werk, maar het frustreert me niet meer.

Om terug te komen op de vraag. Voor mijzelf denk ik niet dat je teveel kennis kunt hebben, maar wel dat je op een punt kunt komen waarop je net teveel kennis hebt om ongedwongen en intuïtief met (je) honden om te gaan zoals je misschien daarvoor wel deed, maar net te weinig om weer op je intuïtie en gevoel af te durven gaan. Zelf denk ik dat je eigenlijk nooit uitgeleerd bent en bij iedere nieuwe hond loop je weer tegen nieuwe dingen aan.

Belle schreef: Om terug te komen op de vraag. Voor mijzelf denk ik niet dat je teveel kennis kunt hebben, maar wel dat je op een punt kunt komen waarop je net teveel kennis hebt om ongedwongen en intuïtief met (je) honden om te gaan zoals je misschien daarvoor wel deed, maar net te weinig om weer op je intuïtie en gevoel af te durven gaan. Zelf denk ik dat je eigenlijk nooit uitgeleerd bent en bij iedere nieuwe hond loop je weer tegen nieuwe dingen aan.

Even snel voor het slapen gaan

Om mijn verhaal te completeren (of eigenlijk gewoon te vereenvoudigen ), want door wat jij beschrijft weet ik ineens hoe ik moet verwoorden wat ik wil zeggen!

Het "gevaar" zit hem niet in de hoeveelheid kennis, maar in de manier waarop je met je kennis omgaat en in hoeverre je de balans tussen gevoel en kennis weet te vinden!

Belle schreef: Ik heb het idee dat het bij mij een beetje in fases gaat en ik meen dat in jouw verhaal ook enigszins te lezen. Eerst was het alleen intuïtie en dat ging best goed. Toen ben ik heel veel gaan lezen en begon heel enthousiast (maar ook best wel rigide) alles wat ik las toe te passen. Maar omdat je net nog niet de essentie goed te pakken hebt, werkt dat zo niet. Toen ben ik nog meer gaan lezen en kon ik de dingen ook weer wat beter plaatsen en de verschillende dingen met elkaar in verband brengen en relativeren. Pas nu heb ik het idee dat ik het weer een beetje los kan laten en daardoor weer meer ontspannen met mijn honden om kan gaan. Ik kan nu ook beter accepteren dat mijn honden niet perfect zijn en ook zo hun nukken hebben. Niet dat ik er niet meer aan werk, maar het frustreert me niet meer.

Om terug te komen op de vraag. Voor mijzelf denk ik niet dat je teveel kennis kunt hebben, maar wel dat je op een punt kunt komen waarop je net teveel kennis hebt om ongedwongen en intuïtief met (je) honden om te gaan zoals je misschien daarvoor wel deed, maar net te weinig om weer op je intuïtie en gevoel af te durven gaan. Zelf denk ik dat je eigenlijk nooit uitgeleerd bent en bij iedere nieuwe hond loop je weer tegen nieuwe dingen aan.

Iedereen begrijpt me vanavond

En vooral ook jou zin: "Ik kan nu ook beter accepteren dat mijn honden niet perfect zijn en ook zo hun nukken hebben. Niet dat ik er niet meer aan werk, maar het frustreert me niet meer."

Ik heb Bowie nu helemaal geaccepteerd zoals ze is, m'n meissie, m'n allessie is ze gewoon. In het begin heb ik gewoon best moeite gehad met haar bangige gedrag, ik kon dat niet accepteren. Ik kon het moeilijk verkroppen dat ik een hondje had wat zo'n schijtluis was :N: Zo ben ik zelf totaal niet. Nu is ze echt totaal anders, ik herken d'r niet meer terug, maar al was ze nog wel zo, dan had ik haar geaccepteerd zoals ze was en was ze nog steeds m'n meissie

Ik moet zeggen dat meer en meer lezen en opslaan juist positief werkt bij mij. Je kan je honden beter aanpakken en ook beter lezen.
Cleo gromt wel regelmatig naar andere honden en ze borstelt ook vaak, toch doet ze niks en dat lees je dan weer af in de signalen die ze geeft. Zou ze grommen en borstelen en mijn eerste hond zijn dan zou ik na de eerste snap van haar banger zijn geworden. Nu mag ze snappen omdat ik kan lezen dat ze geen agressie in haar toenaderingen legt. Ze is dominant maar eenmaal een meerdere tegenover zich totaal niet geneigt het op de spits te drijven. Heerlijk!

Dat moest ik wel eerst leren begrijpen.

Wuilus was wel eens agressief naar mensen en ook dat heb ik leren analyseren. Toen heb ik geleerd dat ik haar stemming kon bepalen en goed kon lezen met welke motivatie ze op mensen af ging. Eenmaal zover kon ik beter trainen en was ik eigenlijk in 99% van de gevallen op tijd met het keren van de stemming zodat alles perfect liep.

Voor mezelf is meer weten van honden eigenlijk vooral een instrument geworden voor wat betreft het sturen en intrainen van zaken in de honden waarmee ik leef. Die hebben daar dus niets dan voordeel van omdat ze meestal (ik weet nog lang niet alles natuurlijk ) best wel goed aangepakt worden. Cleo loopt dus nog steeds altijd los en daarbij heb ik geen angst voor andere honden. Ik weet en lees wat ze bedoeld en dat is dus niet ernstig

Dapper neemt op straat graag de leiding en dat lees je weer af aan bepaalde signalen. Sleuren van boom naar boom en erg trekken aan de riem, staart als een antenne omhoog etc. Daarnaast is hij volledig gefocussed op het uitdagen van reuen. Echt gedrag dat zou passen bij een roedelleider dus. Eenmaal een rem op de uitdagende gedragingen door plassen regelmatig te verbieden en deels onder commando te zetten en Dapper is een deel van zijn praatjes verloren. Vandaag 10 keer plassen verboden en hem 10 keer laten plassen op commando en hupla, de eerste reu waar we oog in oog mee kwamen werd getracteerd op wat grommen maar niet op een flitsende hysterische aanval. Had ik hem laten oppompen tijdens de wandeling en hem de leiding laten nemen door overal te plassen en lekker te sleuren dan was hij zeker op die hond geklapt.

Toch alleen maar goed als je heel veel weet? Je moet het alleen niet tot in den treure gaan annaliseren

Ik vind het juist prettig dat ik meer een meer te weten kom.
Maar ik vind het ook gewoon leuk om honden te zien en dan met de buuf te analyseren, hoe wij met zo'n hond om zouden gaan e.d.
Ik ben er best veel mee bezig, als ik een hond zie liepen dan moet ik kijken en commentaar leveren, niet hardop maar dan klets ik daarover met de buuf.
Ook vind ik het prettig dat ik collega's kan helpen en kan uitleggen waarom je iets gewoon niet doet met een hond en waarom juist wel.
Een collega van mij heeft een oude jack russell en nu een jonge xmechelaar. Dat gaat niet zoals ze gehoopt hadden (wat ik wel min of meer had voorspelt) en ze komt dus met veel vragen en met de adviezen die ik geef gaat het nua l een stuk beter.....dus in die zin vind ik het fijn dat ik steeds meer weet.

Maar soms bij mn eigen honden zou ik weleens wat minder 'wetend' willen zijn omdat dat gewoon soms wat gemakkelijker zou zijn.

Af en toe vind ik het een nadeel.

Kom je een hond tegen die vlak voor Stapper gaat staan, en Stapper grijpt altijd als eerste
Dan roept de eigenaar steevast, die van mij deed helemaal niets!! boos!!

Ja me hoela denk ik dan, die hond stond me daar een partij uit te dagen, fixeren enz
Ik snap dan best waarom Stapper zo reageert maar heel veel andere snappen dat dus niet, of zien het niet.

Ik voel me dan knap lullig

Ik herken in die zin wat je zegt doordat ook ik mijn naieviteit ben kwijtgeraakt in de loop der jaren met honden. Ik lees veel honden feilloos en poep soms in mijn broek van de zenuwen omdat er dan zo'n opgepompte reu mijn opgepompte reu staat te fixeren, daar waar ik vroeger bij wijze van spreken nog had gedacht dat ze leuk gingen spelen samen. In veel gevallen lopen die dingen met een sisser af. Vroeger was dat zo, want ik liep door en nu is dat zo, want ik loop door. Nu loop ik alleen wel bezorgd door. :N: Toch zou ik het niet meer anders willen hoor!

Ik vind het zelf fijn nu meer te weten dan vroeger b.v. toen ik Queenie net had.
Ik denk dat het ook een beetje afhangt van je eigen karakter. Mijn zus bijvoorbeeld is een analyseerster + piekeraarster en ze kan heel onzeker zijn met sommige dingen. O.a. dus met de verantwoordelijkheid van een eigen hond........ de puppie- en pubertijd van haar hollandse herder (inmiddels overleden) Laika was een ramp voor d'r. Bij elke zucht van dat beestje pakte zij haar hele stapel boeken erbij.

Tamara en Bowie schreef:Maar doordat je op een gegeven moment zoveel weet, ga je heel vaak (onbewust) op alles letten. Niet dat het ik allemaal ga analyseren ofzo hoor, haha, maar ik betrap me er wel eens op dat ik op een wat minder ontspannen manier met honden omga.

Dat laatste bedoel ik in bepaalde situaties. Als een (vreemde) hond dominant gedrag tegen je vertoont of agressief gedrag. "Vroeger" ging ik met dat soort gedrag een stuk onstpannender mee om en was ik ook totaal niet bang voor een hond. Maar nu, nu ik zoveel "weet" en ook lees, ben ik toch een stuk voorzichtiger geworden en ga ik er minder ontspannen mee om.

Dus mijn vraag, kun je ook teveel weten

Het idee dat je ergens te veel van zou kunnen weten staat mij tegen Als je nu dingen herkent die je vroeger niet zag, dan weet je er nu toch ook beter mee om te gaan, b.v. met dreigende agressie ?

Wat ik persoonlijk lastiger vind is dat je niet altijd weet wat je geloven moet. Zijn de rangorde regeltjes nu b.v. belangrijk of niet ? Krijgt je hond te veel praatjes dan krijg je al snel het advies de rangorderegeltjes strikter toe te passen. Maar misschien is het dat wel helemaal niet.

haha, om zulke dingen kan ik dan wel weer malen.

Morgen ga ik reageren. Ik heb hier wel een heel expliciete mening over, namelijk
Leuke stelling Tamara, morgen meer

Marion. schreef:Morgen ga ik reageren. Ik heb hier wel een heel expliciete mening over, namelijk
Leuke stelling Tamara, morgen meer

Ha, een cliffhanger!
(Ben wel benieuwd... )

O ja, ik vind hondengedrag op zich enorm interessant en ik 'honger' ook echt naar kennis (heb zojuist twee boeken van Trumler op de kop getikt, erg leuk om te lezen!).
Wat ik soms wel verwarrend vind zijn de verschillende opvattingen/meningen over trainen en opvoeden en daar wordt ik soms wel wat onzeker van (doe ik het wel goed?).