's Morgens in alle vroegte (het was nog donker
) de auto volgeladen met bench, stoelen, en rijkelijk gevulde koelbox, man en honden ingeladen en vertrokken richting het schone Limburg. Tijdens het inlopen was Tara door het dolle heen. De laatste training was alweer twee weken geleden en ze was duidelijk errug blij dat ze weer aan de slag mocht. Ik was wat minder blij met haar initiatieven. Dus ben ik wat appèl met haar gaan lopen dwars door het parcours. Als ze goed op mij lette mocht ze af en toe een toestel nemen. Dat werkt over het algemeen super bij Tara, en nu dus ook. Na ongeveer een kwartier inlopen moesten we de ring weer uit en begon het lange wachten wat nou eenmaal bij een behendigheidswedstrijd hoort.
Ik had Tara ingeschreven in de A-klasse, dus we moesten de grote debutantenklasse afwachten voor we zelf aan de bak mochten.
Er werd gestart met een tijd-fout-uit. Daarbij moet een vooraf bepaald parcours worden afgelegd. De bedoeling is om zo ver mogelijk foutloos in het parcours te komen. Als je een fout maakt in het parcours ben je "uit". Tara liep het hele parcours foutloos in een geweldige tijd (ze is supersnel en haar grootste handicap is de conditie van het baasje, ikke dus).
Aangezien het parcours niet echt supermoeilijk was eindigden er meer combinaties foutloos en werden we uiteindelijk derde.
Het tweede parcours was het vast parcours. een parcours waar alle toestellen in voor kunnen komen en waar het de bedoeling is zo snel mogelijk en met zo min mogelijk fouten te lopen. Het parcours was getekend door onze eigen instructeur en het was echt een "ziek" parcours. De valkuilen waren nog wel te doen, maar het was vreselijk moeilijk om te onthouden. Ik heb zo'n vier à vijf keer opnieuw verkend en nog had ik het gevoel dat ik zou verdwalen. En ja hoor. Toen ik eindelijk aan de beurt was begon ik na de wip te twijfelen waar ik heen moest. Bij Tara is het funest als ik aarzel, want dan gaat ze, om de tijd te doden initiatieven nemen. Ik kon nog net voorkomen dat ze de kattenloop op liep, maar helaas schoot ze vervolgens het verkeerde gat van de tunnel in..... diskwalificatie. We mochten het parcours nog wel uitlopen en dat ging uitstekend en verder foutloos, maar ja, de disk was toen al een feit.
Het laatste parcours was een Jumping. Dit zijn de snelle parcoursen omdat er geen raakvlaktoestellen in zitten en voor mij favoriet, want op de raakvlakken is Tara nog niet 100% betrouwbaar.
De jumping begon met een sprong, gevolgd door de breed die net niet in lijn stond met de sprong. Omdat Tara zo verschrikkelijk snel is is het voor mij belangrijk om bij de start een voorsprong te hebben. Over het algemeen is Tara ook superbetrouwbaar in het blijven zitten en neemt ze keurig de eerste hindernissen als ik haar roep. In dit geval had ik echter een inschattingsfout gemaakt. Omdat de breed niet perfect in lijn stond met de eerste sprong ging Tara langs de breed af. Een weigering dus. Ik heb haar teruggeroepen om alsnog de breed te doen en vervolgens liep ze als een speer de rest van het parcours foutloos. Een erg pittig parcours want er liep maar één combinatie foutloos. Resultaat: tweede.
Met twee mooie bekers gingen we dus na een lange, vermoeiende dag weer huiswaarts. Maar niet voordat we natuurlijk eerst met de hele bende (14 honden en nog iets meer baasjes) de MacDonalds in Nederweert onveilig hadden gemaakt.
Ik heb een lekker weekend gehad
