Als ik nu kijk naar de honden die ik heb (gehad) en wat er nou moeilijker is: herplaatser of pup, zou ik het niet weten.
Nu de pup ook al een tijdje volwassen is, kan ik alleen maar zeggen dat ook de pup zeker gedrag vertoont wat je onder probleemgedrag zou kunnen scharen.

Dus in mijn geval maakt het geen bal uit of ik nou een pup of een herplaatser neem.
Ik vond zelfs het pupzijn van Toby best eng: doe ik het wel goed, geef ik hem de juiste zorg, zeker de eerste paar maanden? Krijgt ie wel de juiste voeding? Zorg ik er wel voor dat ik een gezonde hond maak van die pup? Ik maakte me daar echt zorgen over. Meer als met de herplaatsers, want die hadden hun puppytijd al goed overleefd. Ook bij de opvoeding van de pup had ik heel veel twijfels: hoe doe ik dit/hoe doe ik dat? Leer ik hem niks fouts, maak ik onbewust toch geen verkeerde gedragingen sterker?
Zoveel wat fout kon gaan in de opvoeding, terwijl de herplaatsers kwamen met wat ze goed en fout deden en ik zag wel of ik de foutjes er weer uit kreeg.
Nu ik aan mijn 4e hondje bezig ben: Yentie, merk ik pas dat ik de vervelende trekjes/eigenschappen/gedragingen kan herkennen en kan leiden naar gedrag wat ik wenselijker vind.
Dus voor mij liever volwassen honden omdat ik me dan al geen zorgen hoef te maken over de gezondheid van zo'n kwetsbaar klein leventje. Hun opvoeding maakt in mijn geval weinig verschil, dus kan ik net zo goed een volwassen hond nemen.

Bevriend met rooie kaai Herman en dametje Ici.
In memoriam Yentie en Toby