welke overwegingen als je een hond wil

[Neeltje]

Op zich niet lang nagedacht of ik wel of geen hond wilde, wel wanneer ik hem wilde. Wilde al meteen 'n hond toen ik op mezelf woonde, maar op 'n flat, ging veel uit en op vakantie, nee, dus 'n kat. Dat was 1986. Drie jaar later ging het weer kriebelen want ging naar 'n huis verhuizen, maar tja, wilde nog wel lekker veel op vakantie etc etc. Dus nee, doe maar niet, maar kat nr 2 kwam. Dat was 1989. Ruim 5 jaar later begon het weer te kriebelen en denken en denken, maar nee, toch nog maar niet, kat nr 3 arriveerde in 1995. En ja hoor, na 3 jaar begon het weer, maar ben toen maar wat hondencursussen gaan doen. Waarbij de 5 daagse instructeurscursus bij Martin Gaus, 5 hele dagen achter elkaar alleen met honden bezig zijn, kon me geen betere "vakantie" voorstellen. Tja en toen begonnen de kriebels serieus en heb ik 'n half jaar daarna besloten om 'n hond te nemen, maar moest van mezelf nog minstens 'n jaar wachten voordat de pup kwam, zodat ik het wel zeker wist. Enne in 2000 kwam Tirsa en ze is het beste dat me ooit is overkomen.

Vakanties, die doen we gewoon samen anders heb ik geen vakantie en we blijven gezellig in Nederland.

[Zoek stok!]

Maar je raakt daaraan gewend en gesteld op je hond en ik zou'"m niet meer kunnen missen.
Ik ben zeker dat ik de enige niet ben die tijdens puppetijd denkt, jee waar ben ik aan begonnen

Bij Buffy heb ik dat niet gedacht, maar bij het eerste hondje wel. Bij Buffy wisten we dat het maar tijdelijk was en ook waren mijn dochter en ik samen eigenaar en ook samen verantwoordelijk, dat scheelt heel veel in de zorg.

Anne

Bram was een losgeslagen projectiel als pup en ik heb dus zeker gedacht 'o mijn god, wat heb ik gedaan?'. Gelukkig werd hij in de loop van de tijd iets rustiger.

[Moos]

Maar je raakt daaraan gewend en gesteld op je hond en ik zou'"m niet meer kunnen missen.
Ik ben zeker dat ik de enige niet ben die tijdens puppetijd denkt, jee waar ben ik aan begonnen

Bij Buffy heb ik dat niet gedacht, maar bij het eerste hondje wel. Bij Buffy wisten we dat het maar tijdelijk was en ook waren mijn dochter en ik samen eigenaar en ook samen verantwoordelijk, dat scheelt heel veel in de zorg.

Anne

Bram was een losgeslagen projectiel als pup en ik heb dus zeker gedacht 'o mijn god, wat heb ik gedaan?'. Gelukkig werd hij in de loop van de tijd iets rustiger.

Hier nog een.
Ik heb bij pupje Moos weleens huilend naast hem gezeten als hij sliep. Van vermoeidheid en onwetendheid.

Bij pupje Saar niet, maar dat was ook een abnormale pup die niet beet, niet sloopte, met 10 weken tot 8:30 sliep in het weekend, en vanaf dag 1 kwam als ik riep

[Natas]

Ik volg even niet wat er op tegen is, om te gaan vliegen met je hond

"het ruim" ... daar is echt geen sprake van namelijk, zou ook zeer ongezond zijn

Eh, ze gaan wel in et ruim hoor. Tenminste, als ze zwaarder zijn dan 5 kilo. Wel een apart deel van het ruim waar luchtdruk en temperatuur op peil worden gehouden, maar het is toch echt het ruim. Je kan dus niet vanuit het vliegtuig even zien hoe je hond het doet ofzo. Ze gaan ook via dezelfde weg als de bagage het vliegtuig in en uit.
Ik heb deze zomer met mijn hond gevlogen, van Nederland naar Italië. Mij beviel het heel goed maar dat ligt denk ik ook aan je hond. Mijn hond kwam totaal niet gestresst weer uit het vliegtuig, maar dat moet je van je eigen hond inschatten want dat weet je natuurlijk nooit zeker.
Je geeft haar op het vliegveld af in zo'n vari-kennel, dat is wel erg vreemd om te doen. Ook had ik wel medelijden met haar toen we gingen opstijgen. Het maakt zoveel lawaai en dan ga je ook nog eens schuin; dat kan een hond nooit fijn vinden.
Maar terug van Italië naar Nederland gingen we met de auto en dat is een reis van twee dagen, ik geloof toch dat ze dat saaier/vervelender vond.

Maar wat ik al zei; vliegen of niet vliegen ligt denk ik ook behoorlijk aan je hond. Als je een hond hebt die snel in de stress schiet en/of niet van vreemde dingen houdt of bangig is, dan zou ik het zeker niet doen.

[corason del perro]

:N: ook hier niet echt goed nagedacht

ik wist gewoon dat die hond erkwam. Ik was al maanden gek op Jola voordat ze ter herplaatsing stond

Maar was zei t niet geweest had ik een week later een ander gehad. Heel mijn leven zeurde ik om een hond maar mijn ouders zo goed als ze zijn vonden dat ze te weinig tijd hadden (mn moeder werkt 2 halve dagen in de week )

Ik deed dierverzorging en er was me ooit gezegt dat we altyd huisdieren mee naar school mochten nemen heb het zelfs nog nagevraagd aangezien mijn school in helmond was en mijn huisje in heerlen.
Nee zou geen probleem zijn blablabla.

Woonde toen samen met een jongen die ook altyd honden had gehad dus zou wel goedkomen d8t ik.
Totdat school ineens toch bedacht dat er steeds meer honden naar school kwamen sinds jola steeds mee kwam tewijl ze altyd geluidloos onder me stoel lag.
Goed regels zijn regels. Toen zat ik al in de knoop moest ik plots verhuizen. Mocht de hond op het allerlaatste moment niet meer mee naar mijn nieuwe woning. op dat moment was ik mijn spullen in aan het pakken. Heb het gestaakt en alleen maar gejankt. Uiteindelijk na een lang gesprek wouden mijn ouders de hond wel een tijdje in huis.

en na 2 maandjes kreeg ik een heerlijke woning in heeze aangeboden midden in het bos en iedere hond was welkom. Omdat mijn ouders Jola toch al in huis gehad hadden mocht ze nu weer mee terug verhuizen.
En nu ben ik goed voorberijdt in het zoeken van een nieuwe woning.

maar een ding is zeker Jola gaat bij mij altyd voor en ik zou liever dingen voor mezelf laten dan haar te moeten missen!