Casteren, zo ja voor of na de eerste loopsheid?

[Geer]

Toevallig net gister elders gepost...

Ik blijf het een lastige vinden. Natuurlijk hebben ze 'intact' meer kans op vanalles en nogwat maar aan de andere kant...'intact' werkt het lichaam wel zoals het 'natuurlijk' werkt. Even ter vergelijking. Bij mijn in de familie komt borstkanker voor. En dus loop ik een verhoogd risico. En dus zou ik 'qua statistieken' mijn borsten beter weg kunnen laten halen, want geen borsten = ook geen borstkanker. Simple as that. Maar ja...doe je het dan ook?

Ik mijn geval laat ik een dergelijke keuze afhangen van hoeveel 'last' ik ervan heb als ik ze gewoon laat zitten waar ze zitten. Nu heb ik daar geen enkele moeite mee, maar mocht ik ooit gewetenswroeging krijgen of me heeeel erg zorgen gaan maken; kortom, mocht het mij tot last gaan zijn, dan haal ik ze weg.

Bij een hond kan je een dergelijke keuze op 'emotionele' last vaak niet goed maken. Wel merk je bij je hond hoe ze zijn onder invloed van hun hormonen. Hoe erg ze last hebben van hun loopsheid (of in het geval van reutjes testosteronspiegel) waar ze geen gehoor aan mogen geven - je wil immers niet met haar fokken- of hoeveel last ze hebben van schijnzwangerschap. En het karakter van je hond speelt ook mee. Teven kunnen feller worden van sterilisatie. Het hoeft niet, maar het kan.

Dan nu mijn twee teven.

Ted is nu 3 en werd altijd schijnzwanger. Niet mega-erg, maar ze werd het wel. En ze wordt erg blafferig en fel als ze loops moet worden. En ze luistert minder goed. Maar ze is van zichzelf al vrij blafferig en ik ben bang dat ze, mocht ze feller worden, nOg blafferiger zal worden. Het is een heeeel klein hondje en zoals ze nu is weet ze prima om te gaan met alle andere honden die ze tegenkomt. Ze staat haar mannetje, maar is absoluut geen fellerd naar andere honden. Ted kennende, mocht ze feller worden, zou het wel een vervelend fel klein hondje worden. Dus: Ted blijft intact. Ik gebruik een natuurlijk middel tegen schijnzwangerschap en dat helpt bij Ted erg goed.

Sophie is nu 2 en heb ik na haar eerste loopsheid en bijbehorende schijnzwangerschap direct laten steriliseren. Sophie werd ZO loops en ZO schijnzwanger, met name lichamelijk, dat het voor haar absoluut niet meer leuk was. Eerst schoot ze pikaal in een blaasontsteking bij het begin van de loopsheid. Direct na de loopsheid werd ze ontzettend schijnzwanger. Haar tieten (ze is niet zo hoog) hingen op de grond, als ze plaste, plaste ze erover heen. Ze kon niet rennen want dan zwiepten ze heen en weer tegen haar buik en dat deed zeer. En dat duurde lang. Heel lang. Bovendien is SOof een hele milde hond, dus het risico dat ze wat pittiger zou worden durfde ik met haar wel te nemen. Soof is laproscopisch gesteriliseerd en is er eigenlijk alleen maar rustiger, levendiger en gezelliger op geworden.

Ik denk dat je moet kijken naar jouw eigen hond, naar hoe de eerste loopsheid verloopt en hoe ze daaronder is, je eigen 'gevoel' bij de ethische kant van het 'snijden in een gezond lichaam'. En dan maak je gerust een goede keuz