Ik heb alle puppy's vanaf het begin los gehad op veilig terrein (geen wegen met auto's e.d.).
Mijn eerste hond (teckel) kwam àltijd als ik riep. Zelfs een ree die voor ons het pad over kwam, was niet zo interessant als ik.
Dus ik dacht.....twee teckels is ook leuk, en ik kan ze goed gehoorzaam krijgen
Tsja.....als puppy ging het prima, maar toen het kwartje was gevallen wat een wildspoor betekent was ie weg. Trossen bananen!!
Dat viel dus nogal tegen. Ik ben er trouwens vrij zeker van dat hondje nummer twee niet anders was geweest als ik hem als pup vast had gehouden. Het was nou echt wat je noemt een "zelfstandige"hond. Ook een uitbreker eerste klas
Hij wist steeds wel weer een manier te vinden om uit de (grondig afgesloten) tuin te komen. Het heeft me ruim een jaar gekost om die omheining "teckelproof" te maken
De derde teckel ging weer een stuk beter. Bij jachtproeven (op vreemd terrein dus) was hij de beste in terugkomen op de fluit na het uitwerken van dichte dekking.
Ik denk dus dat het meer aan het karakter van de honden lag, dan aan het al dan niet loslaten.
Bij Staande Honden zijn de meningen zeer verdeeld.
De veldwerkers zeggen vaak dat je de hond het eerste jaar zo weinig mogelijk met appèl moet lastigvallen. Hij moet vrij kunnen lopen om zijn neus te ontwikkelen. Daarna "breng je het appèl er op". Hoe? IK heb een donkerbruin vermoeden
(TT) maar dat weet ik niet zeker, want niemand wil het me vertellen
Rana is meteen los gegaan in het bos (met een dun lijntje slepend over de grond achter haar aan).
Veel geoefend en ze kwam als een speer op de fluit.
Ze is nu bijna 7 en heeft sinds kort ontdekt waar de fazanten hier zitten.
Dan moet ik haar héél kort bij me houden. Een enkel keertje mislukt dat
Als ik haar ogen zie als ze een keer haar gang is gegaan snap ik waarom de fluit op zo'n moment niet bij haar binnenkomt.
Jaap* schreef:Wij moeten hem die verantwoording uit handen nemen en hem er niet mee belasten als je een lekker stabiele hond wilt.
Onthoudt dat het vaak enkele jaren duurt voor de hond enigzins "volwassen" is.
Dus los kan wel, maar in niet prikkelende omgeving tot je "zeker" van hem bent.
Toegeven aan de "passie" klinkt goed, maar meestal wordt de jonge jachthond hyper van te veel vrijheid en heeft hij liever duidelijkheid
In wezen, als ik het zo achteraf na ga, heb ik ook voor prikkelarme terreinen gekozen om haar los te laten, maar we zijn ook wel eens in wildgebieden geweest (met dat loshangende lijntje aan de halsband). Ik heb eigenlijk de afstand tussen de hond en mezelf niet te groot laten worden.
Toch is ze tegenwoordig soms zo hyper als maar kan.
Daarom zat ik me af te vragen of het niet toch beter is om behalve het appèl ook het veldwerk al op jonge leeftijd een beetje te "sturen", zodat de hond al vroeg leert dat veldwerk
samen met de baas gaat en niet in je eentje (als hond)?
Dan bedoel ik dus niet het "
vrije ontwikkelen van de neus", maar samen al het veld in, misschien met een lange lijn?
We waren gelukkig met een grote groep dus hebben ons opgesplitst, terug naar de parkeerplaats, links, rechts, rechdoor 
Zondag ging ze ook een keer luid op spoor weg, maar toch was ze vrij snel daarna weer terug. Later ging ze stil pleite en bleef ze weg. We zijn toen de afslag ingegaan waar we haar heen zagen rennen en ja hoor, een stuk verderop scheurde ze door de bosjes en toen kwam ze weer braaf mee 
