Wanneer is het genoeg?

[_diva_]

die keuze is altijd moeilijk om welk dier het ook gaat ik heb het gehad met mn paard ze had zonneallergie was 6 jaar oud toen daarbovenop ook nog een sataxie kreeg.
2 weken nadat het was vastgesteld heb ik de slager moeten bellen op woensdag en vrijdag was ze al geholpen.
mijn paard is echter wel een extreem geval vele paarden kunnen makkelijk nog jaren verder leven met de ziektes die ze had maar met mijn luna ging het gewoon niet meer.
neem veel fotos en zorg ervoor dat je goed afscheid neemt mocht je de keuze nu snel gaan maken.


sterkte

gr gemma

[pippa]

mijn dinky is oud...nou ja..oud..ze is 11jaar.
ze loopt nog vrolijk, doet nog soms aktief mee, meer voor de show als voor haar plezier denk ik soms wel..
ze eet redelijk, begint een beetje incontinent te worden..
heeft een vergroot hart dus als we een hete zomer krijgen is het afgelopen..vorig jaar zomer heb ik haar helemaal kaal laten scheren omdat ze haar temperatuur al niet meer kon regelen..
haar longen zijn niet goed meer, ze rochelt wel eens en kucht ook bij (te) lange wandelingen..ik mag dus ook geen lange wandelingen met haar meer maken anders kan ze stikken..ze heeft dus ook vocht achter de longen zitten..
ze heeft vrij veel tandsteen, was daar altijd al gevoelig voor maar nu kan ik het niet meer weg laten halen....dus krijgt ze extra kauwbotten maar een mooi wit gebit heeft ze al niet meer..
ze kan niet meer geopereerd worden of zo want dat kan haar hart niet aan..ze zou de narcose niet meer overleven.
ook zijn haar heupen, ellebogen en knieen versleten...maar alles doet het nog wel..niet te vaak, te lang laten lopen want anders hinkt ze de boel bij elkaar en is ze zo een paar dagen mank.
haar ellebogen (??) schieten wel eens uit de kom en dan staat haar voorpoot dus stijf naar voren en moet ie weer terugklappen wil ze kunnen lopen..een erg pijnlijk proces die maar een minuutje of zo duurt maar ze gilt wel hard..
die episodes van het uit de kom schieten zijn nog maar 2x voorgekomen in 8 maanden tijd...
ze heeft vergevorderde staar en heeft een chronische oorontsteking, omdat ze hele nauwe gehoorgangen heeft, waardoor ze bijna doof is.
voor de rest is ze alert, vrolijk..gaat graag mee op kleine wandelingetjes en is nog steeds enthousiast als ik met kluifjes aan kom zetten...
ze kreunt en steunt nooit, vliegt nog steeds met een flinke vaart naar buiten en kwispelt dan tegen alles...maar als ze dan weer binnen is dan kijkt ze zo..



dus wanneer is het dan genoeg??
ik voel 'het' niet...ik kan het er ook niet aan afzien...aan haar...ik zie niet die blik in haar ogen waarvan je zegt..'that's it'..nu is ze klaar...
ja, soms..zoals op de foto's...dan zeg ik..klaar nou...maar er zijn meer dagen waarop ze happy is dan zoals op die foto's..dus wanneer is het genoeg??

sorry voor het lange verhaal..

[Pax-Dracona]

Ons Maltezertje Kim begon moeilijk te lopen toen ze 11 was. Dierenarts kon niks vinden; er was niks aan de hand met de heupen, knieën of anders. We zijn doorgestuurd naar Utrecht. Het waren alleen haar achterpootjes, en ze wilde nog heel graag. Ze kon nog een beetje 'schuiven', en anders liet ze wel merken dat we haar even heel snel op moesten halen, wat dachten we wel
Buiten lieten we haar uit met een band onder haar achterhand, en later ook onder haar voorkant. Zo deed ze haar behoeften, snauwde als vanouds naar voorbijlopende honden, trok sprintjes etc etc. Ze kon haar pootjes dus nog wel bewegen, maar op staan was te veel van het goede.
In Utrecht hebben ze onderzoek na onderzoek gedaan; spierbioptie, neurologische onderzoeken, bloedtesten en t ging maar door. Het was duidelijk dat de spieren in haar pootje gewoon 'oplosten', maar waardoor? Uiteindelijk zeiden ze dat het een auto-imuun-ziekte was. En er was niks aan te doen.
We zijn naar verschillende alternatieve genezers geweest, maar we hadden sterk het gevoel alsof Kim de behandelingen afwees, als het ware. Dit zagen we doordat ze zelfs naar ons uitviel tijdens zo'n behandeling. Deze had iets te maken met magnetisme, geloof ik.

Uiteindelijk gaven we het zo'n beetje op. Op een dag zat mn moeder in de auto met mn tante, Kim achterin. Mn moeder maakte zich nogal kwaad, en zei iets van 'Ik vind het geen stijl dat ze er zomaar tussenuit wil knijpen!' Op de achterbank werd Kim onrustig.

Toen ik op werkweek was in Parijs, belde mn moeder. Terwijl ze naar Kim zat te kijken, keek Kim terug. Toen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, stond Kim op en liep naar haar etensbak om even lekker te eten... Een soort van paniek alom.

Een week later rende ze weer los, zonder hulp. Ze is in totaal bijna 4 maanden 'verlamd' geweest. Ze pakte alles weer op alsof er nooit wat mis was geweest.

Maar toen, twee maanden daarna, begon ze afentoe weer te struikelen. In een paar dagen tijd werd ze compleet anders; liep alleen maar rondjes om de bank omdat ze aanvallen kreeg als ze ging liggen. Ze liep en liep en viel dan in slaap terwijl ik haar omhoog hield, zo uitgeput was ze. Ze probeerde zich in de kleinste hoekjes te wurmen en stond met haar neus in de hoeken van de kamer. We hebben na overleg met de dierenarts homeopatische druppels gegeven tegen de benauwdheid.

Maar de volgende dag maakte ze me omvallend en gillend wakker, zo benauwd was ze. (Ik sliep bij haar op de grond). Dat was 's morgens. We hebben toen de DA gebeld, maar onze eigen DA was op vakantie en we kregen iemand die Kim helemaal niet kende. We hebben toen een afspraak gemaakt om de DA aan huis te laten komn om haar in te laten slapen. Dat kon op zn vroegst om 5 uur 's middags.

Gedurende de dag knapte Kim blijkbaar op. Ze kon rustig liggen en had al een halve dag geen aanvallen meer gehad. Toen belde de DA aan, en ze sloeg zelfs aan. iets wat ze al een tijd niet meer had gedaan. Spontaan kregen wij twijfels, maar de DA heeft het toch min of meer doorgeduwd.

Ik vergeet nooit meer die SCHREEUW die Kim gaf toen ze de eerste injectie kreeg. Ze keek ons aan, in paniek, beschuldigend, haar ogen wild en donker. Wij nog meer overstuur. Toen ze diep sliep kreeg ze de hartprik. Alleen stopte het hartje niet met kloppen. Het hartje, wat zogenaamd veel te zwak was om nog een aanval te overleven, wat zo verschrikkelijk slecht zou zijn. Ze heeft nog 8 minuten een hartslag gehad voordat de da haar nog een spuit gaf. Deze werkte na een minuut of 2.

Ze wilde duidelijk nog leven. We zijn op de symptomen afgegaan en hebben besloten dat het genoeg was. Maar dat was het blijkbaar nog niet. Dat gevoel raak ik nooit meer kwijt. Achteraf denk je 'de homeopatische middeltjes werken niet meteen, misschien begonnen ze net te werken' en we kregen te horen dat ht waarschijnlijk aan haar lever heeft gelegen: een hondje uit de buurt kreeg ook epileptische aanvallen en was benauwd. Met pilletjes voor de lever is hij opgeknapt. Allemaal omdat die inval-DA alleen maar op haar hart heeft gefocussed. Ze had een behoorlijke hartruis, vandaar. Ze heeft niet verder gekeken dan dat, was niet nodig.

Misschien waren we gewoon moe (we hebben nachten bij haar gewaakt) en hebben we zo een uitweg gezocht, we weten het niet. Want achteraf denk je dan 'hoe heb ik het kunnen DOEN? Ik kon nog dat, en dat, en dat hadden we ook nog niet geprobeerd...' Allemaal mosterd na de maaltijd, en misschien ongegrond. Maar het gevoel blijft. Het is nu meer dan anderhalf jaar geleden, en nog steeds huil ik als ik er aan denk.

Sorry voor het superlange verhaal, maar ik had het nog nooit echt van me afgeschreven. *gaat maar even neus snuiten en douchen*

[piep]

ik heb tot nu toe niet gereageerd, ik kan ook niet zo duidelijk uit de verhalen krijgen of het nu de pijn, de last, de ontlasting, het met 4 of twee poten niet kunnen lopen is wat doet besluiten de hond in te laten slapen. ik lees wel dat het welzijn van het dier erg belangrijk is. ieder zijn mening ieder zijn ding, maar ik denk dat als je ervoor komt te staan en je hond heeft geen pijn en is nog levenslusitg, maar kan niet meer lopen met zijn achterpoten er een oplossing is. waarbij ik wel wil zeggen dat ik het bij een zware hond niet zou kunnen, die krijg je niet alleen in en uit de stoel. tuurlijk is je hele leven ontregeld in het begin, je moet een ritme vinden, het opbouwen, goed de hond in de gaten houden of het nog een waardig en leuk leven is. maar ik kan nu uit ervaring zeggen, een prima hulpmiddel. en dat heb ik nog nergens gelezen, of heb ik iets gemist in dit topic?

[pepim]

Ik reageer morgen op jullie berichten. Mijn zus was hier vanavond en ik wil niet zomaar wat posten.
Kreeg kippenvel van jullie belevenissen en bedankt dat jullie ervaringen willen posten, ook al zal ze het zelf uit moeten vinden.
Ik had al eerder gelezen overigens, maar dit is zo moeilijk en ik ben het een beetje uit de weggegaan de laatste tijd. Niet goed van me hoor, dat weet ik wel, maar ik kon het even niet zo goed aan, sorry.

waarbij ik wel wil zeggen dat ik het bij een zware hond niet zou kunnen

Hond van om en nabij 35 kilo.

Laat maar... de vraagstelling was misschien niet 100% duidelijk maar dit was ook niet nodig, ik zal wel sjachie geweest zijn... sorry!

C.

Geeft niet hoor, ik was ook gewoon niet duidelijk.

[Bullenmama]

Ik reageer even op het bericht van Dracona. Hoe ik moet quoten moet ik nog leren.
Wat Dracona schrijft, dat hebben wij net zo gehad met James, de Golden die mijn man had met zijn ex samen. James was 11 jaar, een hele levenslustige hond. Hij kreeg een tumor in zijn keel/kaak. Opereren kon niet, het zat door zijn onderkaak heen. Afwachten ? Of niet ? Hij had er nog geen last van, maar het groeide wel hard
We hebben de knoop doorgehakt en de dierenarts gebeld. Toen de dierenarts binnenkwam met zijn koffertje stond James blij te kwispelen
We wilden het meteen uitstellen, maar de dierenarts zei : het is een kwestie van dagen, en de kans dat James stikt door de tumor is groot, want hij groeit zo hard.
Dus toch maar doorgezet. Mijn man met James op de grond met James in zijn armen, James keek van : ik wil spelen, is er wat ??
Toen werd zijn pootje kaalgeschoren en er ging een spuit in.
James GILDE het uit. Het was afschuwelijk. Dit had James niet verdiend, maar volgens de dierenarts ging het altijd zo. Eén spuit, en klaar.
We vergeven het onszelf nooit. Ik zie nog zó hoe hij naar mijn man keek toen de spuit erin ging, mijn man moest hem echt vasthouden, want hij wilde weg. Maar trouw als hij was bleef hij zitten in de armen van de baas.
Zo is hij jankend doodgegaan.
Maar misschien had het wel behandeld kunnen worden, we hebben het daar nooit over gehad met de dierenarts, behalve dan dat opereren geen optie was. We zijn blind op die man afgegaan. Terwijl hij verder hartstikke levendig was, hij mankeerde niks.
Als, Als, Als, je hebt er niks meer aan maar het blijft knagen.

[pippa]

daarom gaat het bij mijn dinky nog niet gebeuren...
ik vind haar toch nog te levendig...ik laat haar eerst wel weer nakijken..want er is geen weg terug nadat de DA langs is geweest

[Dinges]

Inderdaad, er is geen weg terug. Dus je moet naar je hond kijken, als je het niet weet, denk er dan nog even over na. Als een hond ongelukkig is, dan weet je het zelf het beste, je kent je eigen hond het beste.

Eigenlijk heb ik het probleem met al mijn honden gehad. Joke, mijn eerste hond kreeg kanker. Haar heb ik in laten slapen toen ze pijn kreeg. Ze was ongelukkig en het was beter zo.

Laika had niet alleen hd, ze kreeg ook kanker, en had ook pijn. Ze liep al moeilijk, en ze kreeg steeds meer last van dat gezwel. Maar ik zag dat ze nog niet weg wilde. De laatste dag heeft ze zelfs nog op een kat gejaagd, dat moment had ze niet mogen missen. 's Avonds kon ze niet meer opstaan, we hadden besloten dat ze het de laatste nacht zou zijn. Ik had mijn matras naast haar op de grond gelegd. Ze is toch nog een keer opgestaan, is op mijn voeteneind gaan liggen, haar vertrouwde plekje. Daar is ze overleden. Haar laatste wens was bij me te zijn, en ik ben dankbaar dat ik haar die wens niet afgenomen had. Er waren met Laika inderdaad wel mensen die vonden dat ik haar in moest laten slapen, maar nog steeds denk ik dat ik de enige was die haar echt begreep.

Dokus was een ander verhaal. Hij had een acute bloedarmoede en nog een hoop meer ellende. Waarschijnlijk is hij vergiftigd, maar we weten het niet. Hij bevuilde zichzelf, kon amper lopen. Maar we geloofden dat hij een goede kans had om beter te worden, dus hebben we hem zoveel mogelijk in leven gehouden met astronoutenvoer, veel water, en een stapel medicijnen. Hij leek ook op te knappen, hij werd weer zindelijk. Maar toch is hij overleden. Ik zag het aankomen, ik zag hem opgeven. Een paar uur later was hij er niet meer...

Het verschilt per hond, per karakter, per situatie. Joke wilde niet meer, ik kan niet uitleggen waarom zij niet meer wilde, en Laika er juist voor koos om bij me te zijn. Ik weet ook niet op welk moment ik wist dat Dokus niet meer wilde. Het enige is, dat ik het wist, en dat ik het juiste gekozen heb. Voor alle drie.

Tsja... met katten vind ik het zelf niet gemakkelijker, ook met mijn kippen heb ik er moeite mee. Het is moeilijk om te beslissen over leven en dood. Ik probeer te bedenken wat mijn dieren willen. Omdat ik ze vaak zie, veel met ze optrek, weet hoe ze zich gedragen, denk ik dat ik ongeveer herken wanneer ze zelf niet meer willen. En daar gaat het om.

[starfleet]

Maar misschien had het wel behandeld kunnen worden, we hebben het daar nooit over gehad met de dierenarts, behalve dan dat opereren geen optie was. We zijn blind op die man afgegaan. Terwijl hij verder hartstikke levendig was, hij mankeerde niks.
Als, Als, Als, je hebt er niks meer aan maar het blijft knagen.

Ik denk niet dat er veel aan gedaan kon worden, maar wat een nare ervaring voor jullie. Wij hebben een hondje in laten slapen dat echt heel ziek was, maar dat ging op een heel rustige manier gelukkig. De prik zelf was wel even pijnlijk, maar ze werd gelijk weer rustig en is in mijn armen weggegleden. Zoals jij beschrijft dat blijft op je netvlies staan

Ik vind dat je het meestal wel aan de ogen van een hond kan zien als het echt niet meer gaat. Toch in het geval van zo'n snelgroeiende tumor die de ademhaling bemoeilijkt kan een hond (of mens) verder nog goed in orde zijn en ineens binnen een paar uur stikken, dat wil je ook niet voor je hond.


Anne

[flatcoat]

[quote="starfleet

Ik vind dat je het meestal wel aan de ogen van een hond kan zien als het echt niet meer gaat. Toch in het geval van zo'n snelgroeiende tumor die de ademhaling bemoeilijkt kan een hond (of mens) verder nog goed in orde zijn en ineens binnen een paar uur stikken, dat wil je ook niet voor je hond.


Anne[/quote]

Bij mijn Beauty was het ineens "op"; de dag ervoor nog een aardig wandelingetje gemaakt (gezien de omstandigheden dan, he .... schildklier) 's avonds nog bij de d.a. geweest voor de schildkliercontrole (bloedafnemen) en de dag erna ........ een hond die niet meer kon maar ook niet meer wilde. Je zag het aan haar, je zag het aan de ogen inderdaad, ze probeerde zich af te zonderen (kan bijna niet in een woonhuis), de eerste tekenen van pijn ....... Al een half jaar zeiden we dat ze - zolang ze geen pijn had - op haar manier haar tijd mocht "uitdienen". Tuurlijk het was in wezen nog maar een schim van wat ze een jaartje terug geweest was, maar op haar manier genoot ze nog van vele dingen, dat zag je gewoon. Maar de bewuste dag "voelde" ik dat het foute boel was en achteraf (na ged. sectie) bleek dat zij een milttumor had en een tumor aan het hart ...... en wie weet waar nog meer. Als wij op dat moment die beslissing niet genomen hadden, had zij w.s. een hele akelige dood gehad (stikken door vocht in de borstholte).
We waren niet te vroeg maar zeker ook niet te laat maar op het moment van beslissen wisten we nog niet dat er sprake was van tumoren.
Het gemis er niet minder om, maar de wetenschap dat ik haar een hele nare en akelige dood bespaard heb troost mij enigszins.

[pepim]

Het is nu genoeg, hij kan ook niet meer goed zitten. Buiten poepen gaat ook niet meer, plassen nog wel. Hij piept nu veel, alsof hij wil zeggen help me, maar wat dat weet je natuurlijk niet.
Mijn zus heeft er veel moeite mee gehad, maar heel binnenkort laat ze hem gaan. Niet meer kunnen dan liggen is niet wat ze voor haar hond wil ...

Bedankt allemaal voor het reageren en meedenken.

[flatcoat]

Sterkte .... 't is moeilijk om de beslissing te nemen maar het is nog veel moeilijker om je hondje te zien lijden.

[pepim]

Dat klopt, bedankt.