Dat hij niet bij me weg te slaan is is overigens niet op een irritante manier gelukkig. Het enige nadeel is dat hij bepaalde nukken heeft die ik hem niet afgeleert krijg. Dan heb ik het meer over trekken aan de riem e.d.
Max daarintegen kwam hier als pup, is hier opgegroeid tussen de mensen en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik af en toe het idee krijg dat het hem worst is als er iemand van de family binnenkomt. Hij staat nog niet op
Dus conclusie mijner zijds is dat Baldo toch dankbaarder is dan Max op de een of andere manier.....
1 ding weet ik zeker, Baldo komt nu langzaam op een leeftijd dat hij toch geen jaren meer hier zal zijn, en mocht het gebeuren ga ik weer kijken naar een asielhond. Maar of ik ooit zo'n maatje als hem weer krijg betwijfel ik
Wat is dat een prachtige foto Annelies, het lijkt wel een schilderij