starfleet schreef:Moon schreef:Soms reageer je in drift of schrik zoals je normaal eigenlijk niet zou willen.... Ik word altijd een beetje achterdochtig als mensen zeggen dat ze dat nooit zouden doen, volgens mij weet je dat pas als je in zo'n situatie bent, toch?
Ik ben toch wel eens in dat soort situaties geweest, zeker met de kat de afgelopen 11 jaar, maar ik heb een enorme rem als het dieren betreft. Bij de kinderen al, ik kwam niet verder dan een bijzonder zachte klap op de kont de enkele keer dat het is voorgekomen, terwijl het plan was echt wel uit te halen. Ik weet dat ik die enorme rem heb en dat die bij dieren nog veel groter is.
Ik zal ook nooit iemand een zwaar ding naar het hoofd gooien, ook niet in drift en ik kon vroeger echt wel eens heel, heel driftig worden. Ik heb bijvoorbeeld wel met een zware glazen asbak gestaan om naar mijn broer te gooien en toch neergezet en een doosje lucifers gepakt in plaats daarvan. Ik denk wel dat ik kan zeggen dat ik Buffy nooit in drift een lel zou verkopen, tenzij inderdaad als ik haar zou moeten stoppen in een heel gevaarlijke situatie, maar niet nadat.
Aan de andere kant, ik ga jou ook niet veroordelen voor wat jij in drift en onmacht deed en dat je een grote Dog een flinke duw geeft, dat lijkt me niet dat dat nu zo erg is. Maar een tik als straf achteraf -wat jij noemt bewuste opvoedkundige tik- wat dan blijkbaar dus ook wel door mensen hier heel normaal wordt gevonden, nee snap ik niet.
Anne
Een tik
achteraf lijkt mij ook zeer weinig zinvol.
Een eventuele tik geef je op het moment dat de hond dusdanig de fout in gaat dat er even iets meer gedaan 'moet' worden dan de stem.
In zeer uitzonderlijke gevallen doe ik dat dus ook, bij honden die het kunnen hebben en er goed op reageren (bv dus Kaya).
Tot mijn schaamte, ben ik ooit éénmaal mijn geduld echt verloren bij mijn vorige hond Nouschka. Het verhaal zal ik niet ophalen, het heeft ooit op het forum gestaan, maar toen heb ik gejankt en gejankt en mezelf gezworen dat ik nooit meer mijn geduld op deze manier zou verliezen. Ze begreep het niet, het was volkomen onterecht en ze was volledig ontdaan.
Ik had er duizend excuses voor, maar geen enkele was goed genoeg voor wat ik gedaan had (en nee, ik heb haar absoluut niet verrot geslagen of geschopt, maar wel zeer unfair behandeld en bestraft op een manier die ze absoluut niet kon begrijpen).
Dat is iets totaal anders dan de enkele tik die Kaya kan krijgen, dat gaat eigenlijk meer om het schrikeffect. Het is geen slaan, het is een korte tik. Ze weet dan heel goed dat ze te ver is gegaan, komt onderdanig naar me toe en dan is alles weer in orde.
Dit komt heel sporadisch voor als ik meermalen met mijn stem heb gewaarschuwd (bv bij het idioot blijven blaffen bij voorbijgangers langs het huis als mevrouw zich verveeld ofzo).
Ik zie het probleem niet, je moet het geenszins vergelijken met echt slaan, laat staan verrot slaan of echt pijnlijk slaan. Het is een korte tik dat het echt genoeg is geweest, om de aandacht echt even goed te krijgen omdat de stem om dat moment blijkbaar niet genoeg indruk maakt en het gebeurt maar heel zelden.
Ik zie geen enkele angst daarna bij Kaya voor mij of voor mijn hand, wél onderdanigheid (en dat is ook de bedoeling). Ze wordt er niet onzeker van of niks, want het gebeurt zo weinig (laten we zeggen, 2 keer per jaar ofzo).
Ze noemde zich al gelijk een dierenbeul (dus had spijt) 
) maar 'niets menselijks is ons vreemd'! Soms reageer je in drift of schrik zoals je normaal eigenlijk niet zou willen.... Ik word altijd een beetje achterdochtig als mensen zeggen dat ze dat nooit zouden doen, volgens mij weet je dat pas als je in zo'n situatie bent, toch?
