Liever een natuurlijke dood dan het spuitje ?

[Bullenmama]

Stel dat je hond oud en op is. Of heel erg ziek. Je zit te denken over euthanasie maar je kan de knoop niet doorhakken.
Op een ochtend kom je uit je bed en je hond ligt dood in de kamer.
Een natuurlijke dood.
Zou je daar blij mee zijn of zou je denken : GVD ik ben dus te laat geweest om mijn hond te helpen.
Vrienden van ons hadden een hond met kanker. In laten slapen of toch nog maar even wachten of deze behandeling wel aan slaat.
's Morgens vonden ze de hond dood in zijn bench.
En ze waren naast hun verdriet blij dat de hond een natuurlijke dood gestorven was.
Daar snap ik niks van.

Mijn ouders hebben een boxer van 12 jaar oud. Ze is doof en ze ziet ook niet veel meer. En ze zwalkt met haar achterpoten. Eten gaat ook mondjesmaat. Ik zie de bui al hangen : ma wil zodra ze slechter wordt haar in laten slapen, en pa wil dat ze gaat als het haar tijd is.
Bij hun vorige boxer was het net zo. Die had botkanker en pa bleef maar die hond overal heen dragen, het was schrijnend om te zien. Pas toen de hond helemaal niet meer kon lopen van de kanker in de poten mocht mijn ma de dierenarts bellen om te komen.
Mijn pa vond het moord en had liever gehad dat ze een natuurlijke dood zou sterven.
UIteraard denkt hij er nu anders over.

Wat is jullie mening ?
Ik snap dat het met elke situatie anders is, maar als je hond oud is of ongeneeslijk ziek, zou je dan blij zijn als je je hond dood aantreft, of denk je dan : ik ben te laat geweest.

[Jaap*]

"Blij" dan maar, want schijnbaar heb ik dan besloten dat hij niet vergaat van de helse pijnen of anderszins onredelijk lijdt en de natuur heeft zijn beloop gehad.
Dat heeft niets met "te laat" te maken. Waarom zou een hond niet gewoon dood mogen gaan
In een uitzichtloze situatie waarin de hond ondragelijk lijdt help ik hem graag, maar ik heb het liefst dat een een hond gewoon doodgaat als hij op is. Dat wens ik mijzelf ook toe.

[Bullenmama]

Nou daarin heb ik een andere mening, volgens mij is uit je eigen dood gaan helemaal niet leuk. Je hart stopt ermee en dat lijkt me geen fijn gevoel als je volledig bij kennis bent.

[Jaap*]

Doodgaan is meestal niet leuk denk ik. Het is geen leuk tijdverdrijf.
Maar persoonlijk vind ik het een prettiger idee om op een natuurlijke manier te gaan. Mits dat dus geen martelgang wordt.

[minimax]

het ligt er aan wat voor natuurlijke dood de hond heeft denk ik. overlijden in slaap lijkt me ideaal (indien de hond dus gewoon oud is en niet vergaat van de pijn).

aan de andere kant.. Toen ik nog bij mams woonde, hadden we 2 cavaliertjes. mams ging s avonds de hondjes doen, de laatste beurt. na een kwartiertje ofzo ging de intercom en ik beantwoorde (zuchtend met het idee dat ze dr sleutels weer eens vergeten was) . mn ma helemaal hysterisch gillent in de hal. Dus ik pak mn sleutels en vlieg erheen, staat ze daar, gillend, shakend en diep in tranen met een dode hond in dr armen. die kreeg tijdens de wandeling een hartstilstand en overleed ter plekke. Mn moeder is zich werkelijk kapot geschrokken en heeft alles bij elkaar staan gillen. Mensen van de etage beneden kwamen kijken wat er aan de hand was.
het heeft héél lang geduurt voor ze een beetje gekalmeerd was, en ik heb dr hond van dr over genomen en dr naar huis gedirigeert. verteld dat ik er zo aan kwam. eerst even gechecked of ze het 'echt' niet meer deed en ben toen ook naar huis gegaan en heb dr in een mandje gelegd.
Op dat moment zelf was ik vrij nuchter(gelukkig maar), maar bij mij kwam die klap pas de volgende dag eigenlijk.

geloof me, dit wil je op deze manier ook niet mee maken

[Silmariën]

Nou ja, het gebeurt volgens mij erg vaak in de slaap, dus dat lijkt mij juist een erg vredige dood.

Blij is inderdaad een wat raar woord hiervoor, maar ik zou het wel fijner vinden als mijn hond een natuurlijke dood sterft. Het is moeilijk uit te leggen, maar het voelt op de een of andere manier prettiger. (Net als bij mensen eigenlijk. Wanneer iemand door ziekte overlijd, heb je daar al een heel ander gevoel bij dan wanneer iemand overlijd door ouderdom.)
Ik was ontroostbaar toen ik hoorde dat mijn Oscar was overleden, maar toen er werd gezegd dat het 's nachts in zijn slaap gebeurd was, was dat toch een soort opluchting. Ik heb liever dat ze zelf bepalen wanneer het hun tijd is, dan dat mensen dat gaan beslissen. Tenzij ze natuurlijk heel veel pijn hebben, maar dat spreekt voor zich.

[Daisy@]

Als m'n hond zo ver heen is dat het geen hondwaardig bestaan meer is ben ik 'blij' dat ik ervoor kán kiezen dat het genoeg is. Om hem/haar verder lijden te besparen.

Als ik moet kiezen dan heb ik ook liever dat het opeens over en uit is, als ze eerst gelukkig oud zijn geworden. Maar helaas is het niet altijd zo, en dan kun je als mens die keuze maken.

[Hutsje]

zolang het nog hondwaardig is mogen ze zelf gaan, en tot die tijd zal ik er blij mee zijn als ze vredig inslapen. als het niiet meer hondwaardig is help ik. dat vind ik vreselijk omdat het tot nu toe altijd naar is verlopen, maar je hebt dan weinig keus.

[Marie-Josée]

Ik hoop op een natuurlijke dood maar dan zonder lijden, dus niet je hond laten afzien tot hij ellendig doodgaat.De hond van kennissen was gewoon oud en op en op een morgen lag hij dood in zijn mandje, in de houding waarin hij 's avonds was gaan slapen.Dat is voor mij een natuurlijke dood die aanvaardbaar is.
Een hond laten lijden uit egoïsme....nooit!

[Dondersteen]

Ik heb hiervoor een hondje gehad met hartproblemen,ik had echt liever gehad dat hij een natuurlijk dood zou sterven inplaats van naar de DA te gaan voor zo'n pijnlijke spuit.


Ik had echt gehoopt hem dood in zijn mandje te zien liggen.

Natuurlijk niet dat hij zou vergaan van de pijn maar hij had het zo benauwd en ik heb hem in laten slapen maar als hij de dag ervoor zelf was gegaan zou ik er geen probleem mee hebben gehad(denk ik)

Als een jonge hond onderweg tijdens een wandleing plotseling een hartstilstand krijgt is dat natuurlijk verschrikkelijk.

Maar een hond die erg oud is zou het toch mooier zijn om dood te gaan zonder spuitje.

[malinois]

Toen Dusty zo ziek was heb ik ook gedacht (de nacht voordat ze uiteindelijk is ingeslapen, dit was toen nog niet aan de orde overigens) ik hoop dat ik morgenvroeg wakker wordt dat ze overleden is...
Dat was ze helaas voor haar niet en na de bloeduitslagen hebben wij haar toen meteen in laten slapen.. maar ik had het wel liever op de natuurlijke manier gehad...

[M@scha]

als de hond zelf gaat voordat het hondonwaardig wordt vind ik dat de prettigste manier als je daarvan kan spreken.

daarbij ben ik enorm gelukkig dát we de keus kunnen maken om onze dieren rust te geven want veel vaker is het koppie nog niet op maar het lijfje wel of andersom en zal de hond het niet opgeven wat een verschrikkelijke lijdensweg kan betekenen. dan is het fijn dat jij die keus voor je maatje kan nemen.

[M@ri@nne]

Ik gun elke hond een dood zoals Tosca.
Als het moet dan moet het maar liever toch een natuurlijke dood.

[jelle]

Dat ligt denk ik helemaal aan de situatie zelf. Als de hond een natuurlijke dood sterft omdat je eigenlijk te laat bent met ingrijpen was euthanasie misschien een betere keuze. Als de laatste dagen echter nog best het leven waard waren is een natuurlijke dood misschien juist wel zo prettig. Het bevrijdt de baasjes althans van de last van de beslissing.

[Moos]

Als een hond oud is en langzaam op aan het raken is maar verder nog best een prettig leventje heeft lijkt het me voor zowel hond als baas 'fijn' als de hond dan uit zichzelf in zijn mandje overlijdt, uit ouderdom.

Heeft een hond een slepende ziekte, waardoor hij zich steeds naarder en naarder gaat voelen dan ben ik heel erg blij dat de optie er is om zelf in te grijpen voor de hond. Er zijn volgens mij ook best wat ziektes waar de hond niet snel uit zichzelf door zal overlijden maar die wel een verschrikkelijke lijdensweg zijn....
Moos was uiteindelijk wel uit zichzelf overleden omdat zijn hart mee zou gaan doen. Dit nadat hij verlamd zou zijn geraakt aan alle poten, rug, nek, zijn urine en ontlasting niet meer op zou kunnen houden en moeite zou krijgen met slikken.
Hoe vreselijk ik de beslissing ook vond, en hoe enorm ik hem ook nog mis, ik ben blij dat de optie bestond hem dit proces te besparen.

[Neeltje]

Ja daar zou ik heel blij mee zijn, want het blijft toch moeilijk om zo'n beslissing te nemen. 9 van de 10 keer wacht je toch te lang omdat je niet kunt, maar het eigenlijk wel zou moeten.

Ik heb tegen m'n beste vriendin gezegd, dat ze mij moet waarschuwen als ik ooit een van m'n dieren te lang zou laten doorlopen als ik de beslissing niet zou kunnen nemen. Gewoon voor het geval dat.

Ik zit nu ook met Tirsa, wanneer weet ik dat zij eigenlijk vindt dat het genoeg is geweest, dat ze toch pijn heeft dat ik niet zie? Dat ze niet zo moeilijk wilt lopen, dat ze liever weer langere wandelingen gaat maken i.p.v. in het wagentje.

[Moniek B.]

zolang het nog hondwaardig is mogen ze zelf gaan, en tot die tijd zal ik er blij mee zijn als ze vredig inslapen. als het niiet meer hondwaardig is help ik. dat vind ik vreselijk omdat het tot nu toe altijd naar is verlopen, maar je hebt dan weinig keus.

Dit is ook mijn uitgangspunt.. Ik ondersteun Charly nu op alle mogelijke manieren (natuurgeneeskundig én "reguliere" pijnstilling) om hem hondwaardig te laten leven tijdens deze laatste periode. Hij speelt, rent, eet en zwemt nog en heeft nog steeds veel lol. Maar het is wel het grote dilemma dat me elke dag bezig houdt; wanneer moet ik ingrijpen... wanneer moet ik een keuze maken?

Hier wordt het zweverig, dus voor de mensen die niets hebben met 'alternatief'.. vooral topic sluiten nu
Wij hebben nu veel aan een hele goede kennis van mij die communiceert met dieren. Ik heb zelf een workshop gedaan en kan het een beetje, maar voor mijn eigen dieren doe ik het niet; veel te dichtbij. Zij heeft enkele keren contact gehad met Charly en hij heeft al verschillende keren aangegeven zelf te kiezen voor het moment van zijn dood. Hij geeft gelijk aan dat wij hem mogen helpen als wij denken dat dat moet, maar hij verwacht dat het niet zover komt. Daar hebben wij nu heel erg veel aan moet ik zeggen..
Begrijp me niet verkeerd: we gaan absoluut niet zitten wachten tot hij zijn laatste adem uit zichzelf uitblaast als wij inschatten dat het niet hondwaardig meer is!!! We blijven zeker met onze beide benen op de grond en we verliezen ons hier niet in. Maar het geeft wel steun...

[iones]

Sjonge, wat een moeilijke vraag. Ik denk dat in geval van een lijdensweg het mij zeer zou spijten dat ik dat laatste stuk de hond dat heb laten doorstaan i.p.v. in te grijpen en hem dat te besparen.

Normaliter zou ik altijd voor een natuurlijke dood gaan, omdat het nemen van beslissing tot euthanasie heel zwaar is en me helemaal verscheurt. Helaas ben ik er nog nooit onder uit gekomen. Ik heb altijd die vreselijke beslissing moeten nemen.

Maar ik kan je wel het volgende verhaal vertellen. VAn een paard met zware koliek. IK had het ontdekt in de stal omdat ik getrap tegen de muren hoorde. Ik dacht dat er paarden ruzie hadden en ik ging kijken. En toen zag ik haar liggen op haar rug met een verbeten grijns van de pijn. Ik haalde haar onmiddellijk uit de stal om in de paddock te doen, dan kon ze haar benen niet meer stuk slaan. Ik ging naar de stalhouder om te vragen om onmiddellijk de dierenarts te bellen en de eigenaresse. MAar dat vond hij niet nodig: ze zou zo komen. Dat was mij niet goed genoeg, dus ik ging naar zijn vrouw. Zelfde reactie. Na een half uur kwam de eigenaresse opdagen en zag haar paard in de paddock liggen. Ze belde meteen de veearts en vond het vervelend dat ze niet op de hoogte was gesteld, dan had ze eerder kunnen bellen.

De dierenarts die kwam reageerde mij niet adequaat genoeg. De pijnstillers en de spierverslappers die hij inspoot hadden geen effect en ik zag hoe de slijmvliezen en het tandvlees bleker werd. Het paard raakte in shock, haar kansen werden minder. De dierenarts ging weer tot mijn verbazing en ik vroeg me af waarom dit dier niet per direct naar Someren gestuurd werd. 3 kwartier later kwam hij weer en toen pas stuurde hij door naar Someren. Omdat ik de weg wist ging ik mee.

Achter ons in de trailer hoorden we haar trappen en we probeerden zo veel mogelijk vaart te maken. MAar ter hoogte van Helmond werd het plotseling stil. We waren ongerust maar konden niets doen dan alleen maar doorrijden. Eindelijk kwamen we in Someren aan. Els, de eigenaresse stond achter de laadklep en ik ging voor in de trailer naar binnen om de merrie los te maken.

En daar lag ze. Met haar hoofd over de stang, en haar ogen zagen niets meer. Ik kon het niet geloven en ik wilde het ook niet geloven. Ik duwde haar, maar ik wist heel goed dat ze dood was. "Het spijt me Els", zei ik en ik draaide me om. Els nam het hoofd van haar paard in haar armen en ze huilde zo!

Els heeft altijd spijt gehad dat ze haar paard niet ter plekke in had laten slapen. Maar weet je, als er een strohalmpje is om je aan vast te klampen, dan doe je dat. WAt ik erg vind, is dat de stalhouders EN de veearts Els de kans hebben ontnomen om een beslissing te nemen. Haar paard had onmiddellijk naar de kliniek gestuurd moeten worden. En dan hadden ze haar daar in kunnen laten slapen. Er is zeker 2 uur voor Els en haar paard onnodig verloren gegaan.

[Bullenmama]

@Iones, wat een intriest verhaal, zit hier echt met tranen in mijn ogen.

[iones]

Tegenover jouw 'shit ik ben te laat geweest' staat de volgende keer misschien wel de eeuwige twijfel van 'ben ik niet te vroeg geweest?'.

Juist! Herkenbaar!

@Iones, wat een intriest verhaal, zit hier echt met tranen in mijn ogen.

Nou, maar als ik dat beeld weer voor me zie van een huilende Els met het hoofd van haar paard in haar armen springen bij mij de tranen ook nog steeds in de ogen hoor! Het was verschrikkelijk.

[S@ndr@]

Ik hoop altijd dat ik die beslissing niet hoeft te maken hoewel ik nu een hond heb van drie,die permanent op pijnstiller staat ,

als het voor hem niet meer leuk is dan mag hij gaan,,het laatste wat ik wil is in mijn wens hem hier te houden, hem te laten leiden.

dus ik kijk naar hem, ik doe wat ik kan, maar als het niet meer leuk is dan is het klaar, neemt niet weg dat ik het bij een oude hond fijn zou vinden als hij gewoon in hun slaap echt inslapen

[Rea]

Je moet mensen niet met dieren vergelijken maar ik vind 't een voorrecht dat we bij nu dan honden zelf ook kunnen en mogen beslissen wanneer 't genoeg is geweest.
Heb daar ook bij eigelijk al m'n honden gebruik van gemaakt en met volle overtuiging. Dat 't goed was wat er gebeurde, hoe verdietig en pijnlijk 't ook voor ons was.
Als er een uitzicht is van lijden is voor mij de koek op. Dat doe ik mijn maatje niet aan en zal dan ook eerder ingrijpen.

Heb nog niet meegemaakt dat hier een hond uitzichzelf overleed. Kan me voorstellen dat dat dan ook goed zal zijn. Maar zal altijd in de gaten houden dat wijzelf hier nog een inbreng in hebben.
Hier hoeven ze niet tot 't allerlaatste te gaan.

[iones]

Je moet mensen niet met dieren vergelijken maar ik vind 't een voorrecht dat we bij nu dan honden zelf ook kunnen en mogen beslissen wanneer 't genoeg is geweest.

Wat heeft vergelijken van dieren met mensen hier in te maken?

Als we dan toch aan vergelijken: ik vind dat mensen grote pech hebben dat ze uitzichtloos moeten lijden tot het laatst. Want mensen met dieren vergelijken, mensen ZIJN dieren. Er zijn minstens zoveel overeenkomsten als verschillen. En lijden vinden we geen van allen fijn.

[Rami]

Het laatste hondje dat wij vroeger thuis hadden is idd in haar eigen mandje onder de keukentafel gestorven. Op mijn vaders verjaardag, we zaten er allemaal omheen. Ze was 16 en nooit een dag ziek geweest.
Nou, als de honden die ik nu heb zo mogen gaan, dan zou ik idd 'blij' zijn.
De realiteit is toch vaak anders. Er zijn maar weinig honden die in een klap weg zijn. En een lijdensweg bespaar je je hond, uiteraard.

[S@ndr@]

toch vind ik het is sommige situaties moeilijk, als ze echt ziek zijn o.k, niet meer beter worden is duidelijk,
maar dingen als een slecht bewegingsapparaat wanneer zeg je ho
ouderdom, wanneer is die grens
enz. enz.

[Gos]

Het liefst zou ik m'n hond op de natuurlijke manier laten gaan, maar zoals al zoveel gezegd, alleen als de hond een hondwaardig bestaan kan hebben tot het einde. Maar ja, lieverkoekjes worden niet gebakken.

Mijn ventje Max begint de laatste tijd echt oud te worden en dit soort vragen spelen me wel vaak door het hoofd. Maar ik denk toch dat indien er bijvoorbeeld ooit kanker geconstateerd zou worden, ik het natuurlijke einde niet zou willen afwachten uit angst hem veel pijn te moeten zien lijden. Ik vrees dat er veel situaties kunnen zijn waarin je in het schemergebied zit. Voor mij zou het wel duidelijk zijn als ik bij Max zou zien dat zijn levenslust verdween.

[Ennath]

Een hond verwacht niet dat het morgen beter gaat...
Een hond beseft alleen dat vandaag niet meer gaat.

Dus als we niet heel zeker weten dat morgen beter zal gaan, moeten we zorgen dat vandaag goed gaat.
Of een eind aan de dagen maken.

[Moniek B.]

Maar ik denk toch dat indien er bijvoorbeeld ooit kanker geconstateerd zou worden, ik het natuurlijke einde niet zou willen afwachten uit angst hem veel pijn te moeten zien lijden.

Ja, maar.... omdat je bang bent dat je het niet aankunt om je hond pijn te zien lijden laat je hem inslapen?

Dit bedoel ik niet als verwijt hoor; het is het dagelijkse dilemma waar ik me nu in bevind. Het gaat me door merg en been als ik ook maar iets zie aan Charly waarvan ik denk dat hij pijn heeft. Hoewel hij tot nu toe ook wel pijn gehad heeft van de artrose/ED en ik eigenlijk wel weet dat het nu waarschijnlijk niet erger is dan toen. Minder misschien zelfs wel door de tramadol nu.

En soms betrap ik me er dus op dat ik het spaans benauwd krijg van de moeilijke keuzes en beslissingen die we hoogstwaarschijnlijk nog moeten gaan nemen. En dan denk ik dus ook wel eens heel even, in een flits: "als we hem nu in zouden laten slapen bespaar ik ons en Charly".
Maar als hij dan weer rent en speelt en eet en lekker slaapt en knuffelt wordt ik weer razendsnel teruggegooid in mijn wanhoop. Want ik kan toch niet een hond die dan wel op korte termijn doodgaat maar nu nog duidelijk plezier heeft laten inslapen, alleen omdat ik bang ben voor wat komen gaat????

Het is moeilijk. Heel moeilijk...

[Rea]

Je moet mensen niet met dieren vergelijken maar ik vind 't een voorrecht dat we bij nu dan honden zelf ook kunnen en mogen beslissen wanneer 't genoeg is geweest.

Wat heeft vergelijken van dieren met mensen hier in te maken?

Als we dan toch aan vergelijken: ik vind dat mensen grote pech hebben dat ze uitzichtloos moeten lijden tot het laatst. Want mensen met dieren vergelijken, mensen ZIJN dieren. Er zijn minstens zoveel overeenkomsten als verschillen. En lijden vinden we geen van allen fijn.

Bent 't met 't geen je schrijft volledig eens en 't was hier zeker niet m'n bedoeling om te gaan vergelijken.
Ik ervaar 't als een voorrecht om bij m'n honden eerder te "mogen" ingrijpen.

[Baïla]

Ik verkies in principe een natuurlijke dood voor een dood dmv een injectie.

Maar bij onze oudste hond Pepper werd in januari jl. een kwaadaardige bottumor geconstateerd en de prognose was erg slecht. Tuurlijk hoop je dan dat het toch 'meevalt' en allemaal niet zo snel zal gaan, maar helaas werd ze ondanks de verschillende pijnstillers die we geprobeerd hebben steeds kreupeler, ze kon amper meer een kleine wandeling meelopen en werd ook bij het minste geringste benauwd. Ik heb toen best wel gehoopt dat ze een keer dood in de kamer zou liggen zodat wij die beslissing niet zouden hoeven maken maar we hebben haar uiteindelijk een goeie maand later al in laten slapen.
Achteraf hadden we dat misschien zelfs eerder moeten doen want ze heeft ongetwijfeld pijn gehad en er was geen uitzicht op verbetering maar we hebben die maand wel heel bewust met haar geleefd en afscheid kunnen nemen en hoe raar het ook klinkt ook het inslapen is heel fijn verlopen. Geen paniek, geen vervelende dingen en dat heeft er in elk geval voor gezorgd dat we er 'fijn' op terug kunnen kijken. Het is een beetje moeilijk uit te leggen want het was op zich absoluut geen fijn moment maar voor ons overduidelijk wel beter voor haar en daar ging het om. Als het in laten slapen dan ook nog zonder vervelende dingen verloopt dan kun je het denk ik ook iets beter accepteren.

Ik mis haar nog steeds verschrikkelijk maar het voelt wel allemaal goed zoals het gegaan is.