Liever een natuurlijke dood dan het spuitje ?

[Bas Rouge]

Mijn ervaring is dat je van te voren goed kunt nadenken over wat je grens is, en dat als die grens dan bereikt is je er toch overheen gaat. Omdat je ervaart dat je hond toch nog voldoende levenskwaliteit heeft en redelijk met zijn beperkingen kan omgaan en/of omdat je zelf nog niet zo ver bent. Het is een enorme klus om te besluiten wanneer het nu genoeg is. De laatste maanden met Barousse die nu bijna 6 weken geleden is ingeslapen, waren een niet aflatende dialoog met mezelf en ik heb mezelf moeten toestaan een aantal maal de grenzen die ik mezelf had gesteld over te gaan.
En toen ik dan het besluit nam kwam het eigenlijk heel abrupt en ben ik zeer stellig geweest in mijn beslissing. Ik heb mezelf toen niet toegestaan te gaan twijfelen, had mogelijk dan opnieuw alles uit de kast getrokken. Ik heb ook geen andere mensen geraadpleegd maar heb een besluit genomen en ben gaan regelen.
Al mijn verdriet en ervaringen van de maanden eraan voorafgaand zijn in een trechter terechtgekomen en op de ochtend van de 12e maart toen ik zag dat het opnieuw de verkeerde kant op ging heb ik besloten dat het definitieve einde daar was. Ik heb die ernstige verslechtering van Barousse wel nodig gehad om het besluit te kunnen nemen en ik heb dat aangegrepen om dat te doen waarvan ik al tijden wist dat het er aan zat te komen. En ja, hoe legitiem is dan nu juist dit moment.
Ik heb ook vaak gehoopt dat Barousse er zelf mee zou ophouden zodat de beslissing niet aan mij zou zijn maar tegelijkertijd wist ik dat die kans heel klein was, haar organen en geest functioneerden uitstekend en hadden het nog jaren kunnen volhouden. Ik weet niet of je ooit terug kunt kijken op een volledig twijfelloos besluit je hond te laten inslapen. Het is het zwaarste besluit dat je moet nemen in het leven van je hond.

[Rami]

@"Bas Rouge"/Sieneke: een dikke

Mijn woorden zijn idd slechte 'in theorie', ik begrijp heel goed dat het wel eens heel anders zal zijn als je met de neus op de feiten wordt gedrukt...

[Bas Rouge]

@"Bas Rouge"/Sieneke: een dikke

Dank je wel, hij wordt zeer gewaardeerd Het gemis van mijn beste Barousse is enorm.

Mijn woorden zijn idd slechte 'in theorie', ik begrijp heel goed dat het wel eens heel anders zal zijn als je met de neus op de feiten wordt gedrukt...

Je moet het gewoon zo doen zoals je het voor je kiezen krijgt. Het is goed om er van te voren bij stil te staan maar 'harde' afspraken maken met jezelf... voor mij heeft het niet zo gewerkt.

[joline]

Gister is de hond van mijn zus op 12 jarige leeftijd ineens dood gegaan.
We waren met de honden aan het wandelen en hij was nog heel aktief. En toen ineens toen we ongeveer een uur thuis waren, begon de hond te janken en viel neer. Hij ademde meteen niet meer

Ik vond het verschrikkelijk om mee te maken. Haar hond was verder nog gezond, hij at goed en was levendig.

Als mijn hond verder gezond is en geen pijn heeft, dan laat ik hem een natuurlijke dood sterven.
Heeft hij pijn of wordt het leven te zwaar voor hem, dan laat ik hem inslapen.

[Gos]

@Bas Rouge: ik snap wel wat je bedoelt, ik heb zelf de situatie nog niet gehad gelukkig, maar daarom zeg ik ook dat ik hoop dat ik zo zal kunnen beslissen. Hoe het in de praktijk gaat uitpakken, zullen we nog wel zien.

[Jacky]

onze Berner is een natuurlijke dood gestorven en dat was mooi, ze was in haar slaap gestorven, 13 jaar oud, goed leven gehad.
De rest van onze honden hebben we helaas moeten helpen. Ik ben ook van mening dat als de hond geen hondswaardig bestaan meer heeft, moet lijden, dan is het einde verhaal. Dan ben ik zelfs blij dat wij kunnen helpen hoe moeilijk het ook is voor de mensen.

[Moniek B.]

Mijn ervaring is dat je van te voren goed kunt nadenken over wat je grens is, en dat als die grens dan bereikt is je er toch overheen gaat. Omdat je ervaart dat je hond toch nog voldoende levenskwaliteit heeft en redelijk met zijn beperkingen kan omgaan en/of omdat je zelf nog niet zo ver bent. Het is een enorme klus om te besluiten wanneer het nu genoeg is.

Ik had het niet beter kunnen verwoorden... dit is de ervaring die ik nu ook heb, sterker nog; waar ik midden in zit. Vanmorgen nog had ik besloten dat het genoeg was. Ik heb een uur lang bij Charly in de zon gelegen en heb aan een stuk door gehuild. Begin deze week zou het gaan gebeuren, want hij liep zo vreselijk slecht toen ik beneden kwam...Ik vond dat ik hem dat niet meer aan kon doen.
Ik ben naar boven gegaan, heb bij Alex nog een potje gehuild en daarna weer in slaap gevallen. Toen ik beneden kwam, was alles anders... Echt totaal anders; Charly rende achter de bal, speelde in het gras en daagde Ginn, hond van mijn zusje die te logeren is, uit. En; hij mankte bijna niet meer. Ik geef toe, na pijnstilling. Maar doet dat er nu nog toe?

Vanmiddag hebben we foto's laten maken bij Githa. En hij was op en top vrolijk en blij. Weliswaar eerder moe dan hij zou zijn geweest als hij nog gezond was, maar hij vond het geweldig. Ik kon me niet voorstellen dat dat dezelfde hond was als de hond waar ik vanmorgen een uur lang troosteloos om gehuild heb. Nu ligt hij lekker te slapen naast me op de bank. Moe, maar zo te zien voldaan...

De laatste maanden met Barousse die nu bijna 6 weken geleden is ingeslapen, waren een niet aflatende dialoog met mezelf en ik heb mezelf moeten toestaan een aantal maal de grenzen die ik mezelf had gesteld over te gaan.

Zo herkenbaar... de dialoog met mezelf over Charly. Ik word soms zo moe van mezelf dat ik wel eens denk dat ik "gewoon" voor (in mijn ogen!) de makkelijke weg kiezen en hem nu 'al' laat inslapen. Tuurlijk is dat niet makkelijk, dat weet ik best. Maar dan ben ik wel van die dialoog af. Maar dat kan ik niet opbrengen....

Veel sterkte nog met het verlies van je hond...

[Daan]

ik kies voor de hond het liefst voor een natuurlijke dood, die als volgt verloopt, hond wordt oud en zwak, en blaast zijn laatste adem uit in de mand, na een flinke vreetpartij en nog een piesrondje achteraf.
Als de hond echt lijdt, laat ik hem/haar inslapen.


Mijn kat is op het dak van de schuur onder de klimop gaan liggen, die vonden we na een zenuwslopende zoektocht pas na een week.
Nooit wat gemankeerd, maar gewoon oud en op.
Daar heb ik veel meer vrede mee dan met het laten inslapen van Puck, hoe juist de beslissing ook was..
Die had ik ook kunnen laten doorlopen, en een natuurlijke dood laten sterven. Maar dat zou een lijdensweg worden.

Dieren die een natuurlijke dood sterven zijn hun baasjes vaak voor.
de hond van mijn moeder...de twijfel sloeg toe, wat doen we...
En toen was hij weg, hij lag dood in zijn mand.
Niks naar, gewoon in zijn mandje.