De eerste keer voor echt 
De honden moesten een groot graanveld door, op zoek naar de gevallen duiven dus. Guus naar binnen gestuurd en hij kwam al vrij vlug het eerste duifje brengen, vervolgens een tweede en een derde
En toen vond hij een gekwetste, levende duif... en blijkbaar was die veel te interessant om naar het vrouwtje te brengen. Meneer ging (net zoals zo vaak op training) wat paraderen met de duif... :N: Ik heb me dan onmiddellijk omgedraaid en ben weggewandeld en (goddank!) hij kwam direct achter me aan. Toen was het alleen nog maar een kwestie van timing: op het juiste moment omgedraaid, hond laten zitten en ik kon de duif zo aannemen. Gelukkig maar, arm beestje.
Op zich ben ik best trots, voor een eerste keer was het toch wel goed (behalve dat voorval dan). Hij had geen oog voor de andere twee honden die daar rondliepen
. Op training zijn er ook andere honden natuurlijk, maar die lopen dan niet vrij rond en komen niet zo dichtbij tijdens een oefening. Verder bleef hij echt dicht bij me wat ik aan de éne kant wel goed vond, maar aan de andere kant ook best vervelend. Hij ging niet echt ver het graan in, kwam telkens teruggelopen en dan moest ik hem weer terug inzetten. Voor de kenners, hoe los ik dat op? Eerst zweeg ik gewoon, in de hoop dat hij vanzelf terug zou gaan zoeken, maar dat deed ie niet, hij bleef dan gewoon bij me staan.
Super ook dat hij constant MIJ in de gaten hield en ook geen aandacht had voor papa en frankieboy (die ook mee was om te kijken). Op training was dat altijd een probleem hè. Nu helemaal niet. Hij kwam zonder pardon de duifjes bij mij brengen (behalve die laatste weer natuurlijk).
Volgende keer mogen we weer mee
Stiekem kijk ik toch uit naar de tijd van de eenden. Dan kunnen we zwemmen
Guus dan toch hè.
)
