telkens als ik dit topic bekijk, komen bij mij weer de angstige momenten naar boven, die ik met m'n Beagle heb meegemaakt.
Eigenlijk wil ik ze diep laten zitten, maar toch maar even opschrijven.
Zo'n 8 jaar geleden , tijdens de wandeling liepen de beide honden los
(Svear 2 jaar, Beagle Jänta 10 jaar)
Svear voorop, die hield ik goed in de gaten, Jänta scharrelde achter mij aan.
Er lag ijs op de vijvers en sloten, maar was erg dun.
Toen ik achterom keek waar Jänta bleef, zag ik haar niet langs de tuinen scharrelen.
ook niet op de grasvelden, tot mijn blik naar de vijver getrokken werd, daar stond ze , op het dunne ijs en liep richting eenden, die in een groot wak zaten.
Eenden=brood moet ze gedacht hebben.
Gauw Svear bij me geroepen en aangelijnd, voordat die er ook op zou gaan.
Ondertussen bedenkend wat ik moest doen, had m'n jas al uit.
Vlak bij de eenden zakte ze door het ijs en probeerde er uit alle macht op te klimmen, maar het brak telkens af.
Ik ben haar heel enthousiast gaan toe roepen, onderwijl met 'n zakje brokjes zwaaiend, en al klauwend met haar voorpoten op het broze ijs, en achterpoten zwemmend, kwam ze naar me toe.
tot ik haar bij de halsband kon grijpen en op de kant trekken.
Daarna ben ik nog nooit zo snel naar huis gerend, thuis gekomen, haar met handdoeken droog gewreven en dik ingepakt bij de verwarming neergelegd.
Daarna kwamen bij mij de emoties los en heb ik een half uur ontzettend zitten trillen ( en janken)
Jänta heeft er niets aan overgehouden
(kunnen jullie begrijpen dat ik voor enkele jaren terug, mijn zoon verschikkelijk heb uitgescholden, toen hij Svear op het ijs liet, wel aan de riem, en Svear er aan de kant ook doorheen zakte, gelukkig was het daar ondiep, maar toch)