Dat wat je overlevingskansen groter maakt is voor een dier logisch om te doen, toch?Zoie schreef:maar logische gedachten sturen ons gedrag niet eens aan, laat staan dat van een dier.
Ten eerste is de wil tot apporteren een kwaliteit waar door mensen op geselecteerd is, ten tweede is het feit dat de baas het van je verlangt voor een hond een motivator. Toch?Buiten dat: wat is in economische termen gesproken logisch ? Achter een bal aan lopen is verspilling, achter een bal aanlopen om hem terug te brengen naar de baas, om weer achter de bal aan te lopen ... is het toppunt van verspilling ( van energie. Maar wel leuk. )
De vraag lijkt mij eerder waarom de gedachte tot "doodschudden" uberhaupt in de hond opkomt. Wat triggert die gedachte en is het feit dat die gedachte op die wijze getriggerd wordt "normaal".Waarom een risico nemen, natuurlijk is dat wel een reele vraag. Maar het merkwaardige is dat als het risico erg klein is, omdat die andere hond helemaal geen partij is, dit argument weer net zo gemakkelijk verlaten wordt. Niemand die zegt: ja, logisch dat hij hem doodschudde, kostte hem helemaal geen moeite.
Maar iets al territoriumdrift toch nou bij uitstek iets wat dankzij het zolang samenleven met mensen op steeds drukbevolkter gebied aan 'evolutie' onderhevig is?nou, zo werkt het m.i. niet. Als je erbij zou zetten: op voor beide honden volkomen vreemd terrein, met voldoende afstand tussen de honden, dan zou ik ertoe neigen, met mijn huidige begrip van hondengedrag, het met je eens te zijn. Dan zou ik het ook niet begrijpen ( waar het gedrag vandaan komt. )Waarom zou je jezelf blootstellen aan de risico's van een gevecht als je een gevecht ook kunt vermijden? Als die andere hond geen bedreiging is. Er is geen eten in het spel en er staat ook geen loopse teef. Je hoeft je roedel niet te verdedigen. TE reageren op een situatie is onnatuurlijk en onlogisch, dat is mijn stelling
maar als je met je hond door groenendaal loopt, of door je eigen straat, dan gaat het al niet meer op bij een hond die erg territoriaal is.
Goede vraag. Dat antwoord heb ik ook niet. Ik heb slechts mijn mening daarovernou, het zou kunnen, maar ik denk dat we om te beginnen ons moet realiseren dat agressie net zo goed voor een belangrijk deel uit onze honden is gefokt, eerder dan dat het in andere rassen is gefokt.Dus wat is dan de norm ?Om bij agressie te blijven:
De neiging van op hun "vechtlust" geselecteerde rassen is een uitvergroting van die eigenschap zoals die in de "gemiddelde" hond zit. Die "vechtlust" is dus niet de norm, maar een afwijking van die norm.
Snap je wat ik bedoel?

Uiteraard niet per definitie. Afhankelijk van waar je de norm legtVergelijk b.v. jachtinstinct. Bij sommige honden vrijwel eruit gefokt, en als we dat bij vrijwel alle rassen zouden doen, zijn jachthonden dan gestoord ?

Maar in principe is een bepaalde mate van jachtinstinct een volstrekt natuurlijk instinct. Net zoals een bepaalde mate van waakzaamheid of agressie of wat dan ook dat is.
Omdat je iets niet als normaal of abnormaal kunt benoemen als er geen norm isnou, wat mij betreft is er helemaal geen basis. Ik kan naar de oorsprong van bepaald gedrag kijken, en dan kom ik misschien bij de wolf uit - maar dat maakt de wolf voor mij niet het referentiepunt van normaalheid voor de hond.Maar om verwarring te voorkomen is het wel handig om te weten waar je het ijkpunt legt. Want, wat voor een herder 'normaal' is, is dat weer niet voor een 'teckel'. En als we dan teruggrijpen op een soort basis, wat is die basis dan?
Ik kan het gedrag vergelijken met dat van : wilde honden, verwilderde honden, zwerfhonden, allerelei hondenrassen, speculatief misschien et de oerhond of wat wij daarvan hopen te weten enz. - maar hoe ik daar een basitype uit zou moeten destilleren, ik zou werkelijk niet weten hoe, en waarom ik dat zou moeten doen.

Ja.we fokken op eigenschappen, denk ik, omdat we die wenselijk of niet wenselijk vinden, en niet omdat we die normaal of niet normaal vinden.
