Dus ik roep en wacht even, maar geen hond. Proberen te lokken met bal, want daar laat ze alles voor liggen, maar niks hoor. Dus allebei een kant uitgelopen om te kijken, maar ze was nergens te bekennen.
Ondertussen zat ik me al allemaal vreselijke dingen in het hoofd te halen en verwachtte zo ongeveer na elke bocht een dode hond te zien liggen.
Max is normaal nooit uit zicht en komt haast altijd als je roept. En ze was ondertussen al een tijdje weg.
Dus wij staan te overleggen wat we zullen doen, moeten we misschien een zaklamp gaan halen om beter te kunnen zoeken? En toen hoorde ik wat ritselen en nog wat ritselen en toen kwam er een heel blije hond aanrennen. Jeetje, ik was zo opgelucht, wat een gekke dingen haal je je in die momenten in het hoofd.
Wat was er nou aan de hand, Max had iets te eten in een bosje zien liggen wat schijnbaar heel lekker was. Ze was er helemaal ingekropen en was dus niet meer te zien. Nou mag ze niet van straat eten, dus logisch ook dat ze niet kwam. Maar, ik had het wel echt even benauwd hoor. Ik zat al te bedenken dat we straks zonder hond naar huis moesten gaan en had ik nou maar wat beter op haar gelet... Tssk, het was haar verdiende loon dat ze een allergische aanval van dat lekkers kreeg

TARAK


