Het was vermoeiend maar oh zo gaaf
We waren om 23:00 uur vertrokken van thuis om files te ontwijken
en het leek ons ook beter i.v.m. eventuele hitte met de honden.
Was het vrijdags nog 30 graden in Oostenrijk, toen wij aankwamen
regende het, even later kregen we natte sneeuw voor onze kiezen
en de temperatuur was maar 5 graden
Aangekomen bij ons appartement vertelde Barend, onze gids voor
die week dat het de volgende dag vast beter zou zijn.
We konden het niet of nauwelijks geloven maar toen ik 's ochtends
de gordijnen open deed scheen de zon en was het heerlijk weer.
De temperatuur liep die dag op tot 23 graden,
als ik er niet zelf bij was geweest had ik het niet geloofd
Hier het bewijs!
Foto van zaterdag:
Foto van zondagochtend:
Het appartement:
De honden mogen gewoon op de banken en bedden (mits je er natuurlijk wel
een deken o.i.d. overheen legt)
De Wall of Fame met bekende hondjes erop
Tijd voor een koekje voor de meiden.
Zondagmiddag gingen we een door de Sigmund Thun Klamm wandelen met de honden.
Er was nog een stel die mee ging met Mika een Springer Spaniel.
En uiteraard Barend en Bianca onze gidsen met hun Golden Retriever Zoë.
Mijn grootste nachtmerrie;een slang
Gelukkig wel aan de andere kant van de kloop op een hoge rots.
Nooit gedacht dat ik daar nog eens een foto van zou maken
De Klamm kwam uit op een meertje waar de hondjes nog even konden zwemmen.
Na een korte wandeling kwamen we bij een eettentje waar we wat aten.
Tijdens de terugwandeling kwam het gesprek op Kaprun en de ramp
die daar in 2000 plaatsvond met de bergtrein.
We besloten daarop naar het Memorial te rijden.
Links het Memorial, daarnaast op de achtergrond de baan van de bergtrein met de tunnel op de achtergrond.
Ernaast zie je de nieuwe gondels die tegenwoordig touristen en wintersportfanaten naar boven brengt.
Het Memorial, met in iedere alkoof een naamplaatje van 1 van de overledenen, met foto's en berichten van nabestaanden.
Om stil van te worden...
De volgende dag gingen we per 4-persoons gondel naar boven de berg op
voor een wandeling door de bergen.
Het instappen was nog even spannend,
Devlin vond het een beetje vaag, want de gondel bleef natuurlijk niet
stilstaan. Maar goed, toen ik instapte ging ze uiteraard wel meteen mee.
Vinou had wat meer aanmoediging nodig en die heeft mams aan haar
halsband genomen en toen stapte ze in.
Opvallend was dat de meiden geen stress hadden of nerveus leken.
Devlin bleef de reis naar boven uit het raampje kijken.
Vinou die vond het allemaal best en ging erbij liggen.
Wandelen door berg, bos, alm en paden.
De meiden deden het prima aan de heupgordel!
Op de alm mochten de honden natuurlijk los
De Floddertjes hadden uiteraard weer een modderpoel gevonden
Daarna begon de hele klim naar boven, poeh hey, dat was gewoonweg slopend.
Maar, eerlijk is eerlijk, het uitzicht vanaf boven op Zell am See was schitterend.
Helemaal rechts zie je in het bruin en wit het punt vanwaar wij naar boven liepen.
Bij het restaurantje waar wij pauzeerden lag een heerlijk klein meertje
waar onze viervoeters heerlijk konden zwemmen.
Vlakbij het restaurant vonden we het bewijs van het slechte weer
van zaterdag. Het laatste restje sneeuw.
Hapje onderweg, en heel goed opgevoede hondjes.
Ze wachten netjes totdat ze iets krijgen.
Bloemenpracht onderweg
De andere dagen volgen later in een apart topic.
Het is nu tijd om te gaan werken
