Gismo 14-08-2001 - 15-09-2009

[thom]

Sterkte.........

[Gismo1]

Ik bedank iedereen voor het medeleven. Gismo is gisterennamiddag ingeslapen om 14.40 uur. Ik ben bij hem gebleven tot de dierenarts hem heeft meegenomen. Mijn jongste zoon was hier ook samen met de persoon van wie ik hem ooit heb gekregen. Het zijn inderdaad harde momenten.

Vooral omdat het zo plots komt, onvoorbereid en 8 jaar is toch nog jong. Ik ben nu 50 jaar en ben alleenstaande. Heb mijn beide kinderen alleen opgevoed. In 2001 besloot ik om toch een hond te nemen, eentje die ik kreeg, ons Mieke. Was van een nest waar ook Gismo van kwam. Mieke was 4 weken toen ik haar kreeg. Zij is nog steeds bij mij. Toen Gismo 6 maanden was deden de mensen hem ook weg en vroegen mij of ik hem wou hebben. Ik heb dat toen gedaan en heb er nooit of nooit spijt van gehad.

Ik ben nu invalide en was dus eigenlijk altijd bij mijn honden. Nooit heb ik vuil gehad, nooit dingen die kapot zijn gebeten. Maar ik vind dat een hond structuur nodig heeft en een routine. Verder waren ze totaal vrij, slapen op of in mijn bed, lopen waar ze willen. Ik heb geen tuin maar ga er regelmatig mee wandelen. Kortom, 8 jaren van geluk, plezier, en nu was het een zwaar moment van afscheid nemen.

Ik had niet geslapen, heb nu geslapen en alles opgeruimd, en ons Mieke slaapt nu. Een mens denkt aan de mooie momenten. Ik weet nu wat het is om een trouw huisdier te verliezen.

Deze namiddag krijg ik terug een reu, 7 maanden van iemand die een nest had en die hond was nog over. Er waren daar ook 2 honden en 3 is teveel, vooral omdat die mensen ook 3 kinderen hebben.

Ik doe dat niet om mijn Gismo te vervangen. Dat is onmogelijk. Maar ik doe het omdat ik het zo gewoon was met 2 honden, en ook omdat ons Mieke het niet gewoon is om alleen te zijn. Ik weet dat het wat tijd zal vragen om alles weer gewoon te maken maar ik ben er zeker van dat het wel zal lukken. Het is voor mij zelf erg raar om met één hond te wandelen.

Jammer, mijn hond is dood. Op 10 dagen van niets naar dood is erg. Het was een hernia en alles was precies verlamd. Staart hing naar beneden, zijn achterpoten waren precies verlamd, kon niet meer normaal plassen, beefde, erg erg was het.

Ik ben blij dat het achter de rug is. Het was écht noodzakelijk, een dier dat pijnen afziet, geen kans op een genezing, inderdaad een harde beslissing. Een mens denkt dan vaak aan de mooie momenten. Bedankt iedereen voor de steun en de vriendelijke berichten. Ik zal laten weten hoe het verder afloopt. Deze namiddag komt de andere hond. Hij is welkom.

Tot slot zou ik nog willen zeggen en dan heb ik het even moeilijk: een hond geeft zoveel liefde, onvoorwaardelijk. Dat kan ik niet vergelijken met mensen waar ik in mijn leven al andere dingen ben met tegengekomen. Honden zal ik levenslang hebben. De trouwheid, de vriendschap is zo écht, niets is gemaakt. Bedankt iedereen en ik laat zeker nog iets weten hoe alles verder evolueert.

Vriendelijke groeten en ook sterkte aan andere mensen die voor hetzelfde drama staan. Veel sterkte.
Peter

[blacky]

veel sterkte met het verlies van je hond. En hoe dubbel ook veel geluk met het opvoeden van je nieuwe hondje...

[*tweety*]

Sterkte

[JML]

Je praat met veel liefde en toewijding over je hond(en).
Sterkte met het verlies van je maatje en succes met de nieuwe geluksvogel.

[moosje]

Sterkte

[Gismo1]

Je praat met veel liefde en toewijding over je hond(en).
Sterkte met het verlies van je maatje en succes met de nieuwe geluksvogel.

JML, er zijn nog mensen die me dat hebben verteld. Ik praat inderdaad veel over mijn honden.

Maar ik ben toch blij dat ik dit droevige afscheid kan besluiten met goed nieuws. Ik ben gisterennamiddag met ons Mieke naar de eigenaar geweest van de nieuwe hond. Hij kwam dan buiten met de hond want ik wilde eerst de reactie zien. Dat bleek goed te gaan. Dan zijn we te voet naar huis gegaan, zo'n kleine 6 km. Ik doe dikwijls lange wandelingen, neem dan water mee en ga dan naar plaatsen waar geen mens te bespeuren valt.

Alles is zeer goed verlopen. Na thuiskomst en na een uurtje ging ik al wandelen, de gewone routine. Dat is naar zo'n plaats die speciaal voor honden is waar ze los kunnen kopen. En nu na de eerste nacht doe ik weer gewoon want ons Mieke is nogal bazerig, ze was dat ook t.o.v. Gismo. Blijkbaar zijn teefjes toch altijd de baas.

Ik voel mij een andere mens en er waren geen noemenswaardige problemen hier in huis op 'haar' terrein.

Deze morgen (is altijd mijn eerste werk als ik opsta) de korte wandeling om de behoefte te laten doen. Dat is allemaal prima verlopen. Wat mij opviel en direkt deed terugdenken aan Gismo: hij plast nog niet met zijn poot omhoog. Het is nog zoals een meisje. Bij Gismo was dat ook zo.

Zo beste mensen, het verdriet is gebroken, ik heb weer 2 honden, langzaam maar zeker zal alles weer normaal worden. Gismo blijft altijd een plaats hebben in mijn leven, zijn foto staat hier en ik denk er nog veel aan. Maar ik voel mij een ander mens en ik hoop dat andere mensen die hun trouw huisdier verliezen ook snel hun verdriet wat kunnen milderen. Het doet pijn maar het slijt.

Bedankt iedereen voor de reacties. Ik wens ook alle mensen bij verlies veel sterkte. Momenteel lees ik geen berichten meer over het afscheid want als ik dat lees begin ik te schreien omdat ik meeleef met het verdriet, ook van andere mensen.

Ik ben blij dat ik dit droevige bericht kan afsluiten met blij nieuws. Ik laat af en toe nog wel iets weten.

Tot later en vriendelijke groeten,
Peter