cybert2 schreef:Honden, net als kinderen, neem je samen.
Trouwens, ik kan me niet voorstellen dat ik verliefd zou worden op iemand die niet van dieren houdt :N:
Maar ik kan me ook niet voorstellen dat als de een dieren niet zo denderend vindt dat de ander zijn zin maar doordrukt. Wat gebeurt er als jij ziek wordt en de ander moet de verzorging op zich nemen?
Ik vind dat je in een relatie nooit je zin moet doordrukken, dit soort dingen doe je in overleg.
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind dit klinklare onzin; "Honden, net als kinderen, neem je samen."
Dat is me nog al een wereld van verschil. Opvoeden van kinderen doe je samen, als je een partner hebt uiteraard. Dat kun je bij een hond heel prima in je eentje. Die lijdt echt niet onder een discussie over zijn opvoeding. En ligt er ook niet wakker van als hij door een gezinslid genegeerd wordt.
Ik zou trouwens ook niet verliefd kunnen worden op iemand die niet van dieren houdt. Maar iemand die van dieren houdt hoeft nog niet persee van honden te houden.
Mijn partner heeft een hekel aan honden. Ik heb er 3
. Oh nee, officieel heb ik er nog 2 en Simon (zoonlief) heeft er 1.
Op ons hoogtepunt hadden we 4 honden. Toen ik mijn partner leerde kennen had ik al een hond, gaf ik les op een KC, zat ik het bestuur van een RV kortom ik ademde en droomde hond. Heb hem toen ook gezegd dat hij met mij altijd 1 of meerdere honden zou hebben, tot aan mijn dood. Dus hij kon er nog vanaf zien. Dat heeft hij niet gedaan. Ik heb mijn zin dus niet doorgedreven, dat heeft hij gedaan.
Ik had trouwens ook 3 katten, daar had ie nog meer een hekel aan (vogelliefhebber hè
) en dat heb ik toen wel beloofd, als de katten dood zijn neem ik er geen weer, daar had ik ook niet zoveel moeite mee.
Ondertussen zijn we 15 jaar, 2 kinderen (die hebben we samen genomen
), en 8 honden verder. Hij heeft nog nooit een hond uitgelaten of eten gegeven. Als hij thuiskomt in zijn nette pak hebben de honden al vlot geleerd zich uit de voeten te maken en als hij weer beneden komt in normaal kloffie gaat het leven weer zijn dagelijks gangetje.
Als ik ziek ben heb ik pech en hijs me rillend, snuffend en kotsend in de benen om de honden uit te laten, als ik in het ziekenhuis lag gingen de honden naar pension. Toen ik laatst 's ochtends aan mijn hand werd geoppereerd (volledige narcose) liep ik 's middags alweer met de honden. Niets anders dus als wat iemand moet doen die alleen woont en honden heeft.
De honden en hun verzorging komen dus geheel en al op mij neer, niets veranderd dus met toen ik alleen met ze woonde.
Kijk ik kan niet leven zonder honden, ik kan echter wel prima leven met een partner die niet naar de honden omkijkt, dus dan is de keuze heel simpel.
Klein lichtpuntje aan de horizon, in al die jaren is het nog nooit voor gekomen, maar kleine Perry lijkt hem om zijn vinger te hebben gewonden.
Die windt iedereen om zijn vingertjes en zelfs André dus, heel grappig om te zien.
Gewoon mijn mening hoor 
