Wel of geen volgende hond (meer).

[Femmel]

Voordat Joy kwam te overlijden wisten we het zeker : "Wij willen geen hond meer!". Maar na een aantal weken tegen elkaar klagen over hoe moe we waren en dat we nergens zin in hadden merkten we toch dat we een hond misten. Wandelen in het bos is niet leuk zonder hond, op vakantie gaan is niet leuk zonder hond. Maar toen we op een zondagavond naar bed wilden gaan en ik merkte dat de voordeur de hele dag op slot had gezeten was het klaar. Ik vond dat zo confronterend! Toen zijn we serieus gaan zoeken naar een hondje dat bij ons past.

Precies 4 maanden na het overlijden van Joy* hebben we Ginger opgehaald bij het asiel. Geen Golden maar wel een retriever! Ik denk dat je hart altijd uitgaat naar een bepaalde rasgroep, als je een jachthondenmens bent moet je geen herder nemen bij wijze van spreken.

En wat betreft kattenmens of hondenmens... Wij zeggen altijd :

"Een kat maakt je thuis, een hond maakt je leven."

[nyckle]

Toen Frans, kruising Rothweiler-dobermann na 15 jaar er niet was, vielen we ook in het bekende hondeloze gat.
Na niet al te lang te hebben nagedacht zijn we op mijn jeugdliefde de Airedale terrier overgegaan. We vinden geen haar, alleen wat zand op de vloer. Door het trimmen 2x per jaar een hond met een nieuw uiterlijk.
Hier wil ik wel twee van zei mijn vrouw. Dus .... Astor kwam er bij. Wat meer zand in huis en twee wakers, die niet vervelend waken. Twee vrolijke noten, die ons veel plezier geven, en elkaar.
Wel denk ik dat dit de laatste honden zijn. Als je tegen de 60 loop... Als het goed is loop ik op mijn 70ste nog met een Airedale terriër, of twee. Maar om dan weer een hond te nemen?

[Tesslys]

@Arcee, je hebt al vele tips gehad. Waaronder laat je vrouw zelf mee uitzoeken, dat vind ik een goede. Ze zal toch ook een behoorlijk deel van de zorg op zich nemen lijkt me als je zo onregelmatig werkt.

Zelf zou ik ook niet zonder hond(en) kunnen, moet er zelfs niet aan denken.

O, dat gebeurd ook absoluut. Ik zou nooit een hond nemen waar mijn vrouw absoluut niets vanaf zou weten. Wat dat aangaat heeft zij namelijk een vrij goede kijk op honden, zij ziet aan de manier waarop een hond uit zijn ogen kijkt of het een goede is of niet. Daarbij heeft zij ook nog eens een soort natuurlijke gave, want zij krijgt echt alles voor elkaar bij welke hond dan ook. Dus, dat komt wel goed

Natuurlijk zal zij ook met de hond bezig zijn, alleen IK ben de man van de lange wandelingen. Zelfs na mijn nachtdienst zet ik mijn wekker er voor.
Best wel meegemaakt dat mijn vrouw de lange wandeling deed, samen met de buuf of haar zus, en dan stiekem mijn wekker afzetten om mij door te laten slapen.
Op zich best lekker, maar als ik dan weer fris en fruitig op mijn werk zat, tijdens de nacht, dan had ik wel het gevoel iets "vergeten" te zijn, zo voelde het althans

Als ik het zo zie, dan komt het wel goed bij jullie en komt er een andere hond bij. Welk ras, dat is nog een raadsel maar dikke kans dat het een herder wordt .

Wij hebben er nu 4 (borders = ook herder) en ik zal altijd herders blijven houden, of ik moet het niet mogen in een verzorgingshuis ofzo, lol.
Hopelijk komt er binnenkort een bc uit eigen hondjes erbij.

[iones]

Een goede vriend van mij heeft dezelfde mening, maar alleen omdat hij niet meer tegen het verdriet van zijn hond verliezen kan.

Dan weegt dus de vreugde die een hond je tenminste 10 jaar lang brengt niet op tegen het verdriet?

Bij mij wel. Ik heb dat ook moeten leren hoor, relativeren. Want ik herken het wel.

[sTefaniA]

Ik herken veel in je verhaal. Ik kan ook niet zonder hond, ik heb in mijn hele leven geen dag hondloos geweest, tot ik op mezelf ging wonen. Na drie dagen knaagde het al, er was iets dat miste en ik ben toen op zoek gegaan naar een hond. Een maand later vond ik Diesel in het asiel. Mijn vriend is zelf geen hondenmens, hij had wel een hond bij zijn ouders maar zijn moeder vind dat een hond buiten hoort, om te waken en om op zondag een wandeling mee te maken. Die hond is nu dood, en zijn vader mag geen nieuwe hond, terwijl hij net zo'n hondenmens is al ik. Je ziet hem echt opleven als ik met Diesel langs kom, en Diesel heeft niet liever dan aandacht. Maar als het aan mijn vriend lag dan had hij geen hond. Maar als het aan mij lag dan stond er hier geen zeebak van drie meter lang Dus wij hebben besloten, vriend kreeg carte blanche met zijn aquarium, en ik met de honden. Natuurlijk beslissen we samen wel mee met de ander, hij wil niet dat ik zeven duitse doggen neem en ik wil niet dat hij het hele huis vol zet met aquariums. Maar wij genieten wel van elkaars hobby, al had voor mij het aquarium wel een meter korter gemogen en had voor hem één hond wel genoeg geweest. Hij zeurt soms dat de hond het huis vuil maakt, maar ik ben degene die hier altijd poetst dus ik laat hem maar zeuren.

[Woest]

Als ik het verhaal zo lees, dan gaat die hond er zeker komen. Dat het van je vrouw niet zo nodig hoeft, zegt niet dat je dus maar geen hond moet komen. Ik wilde ook geen nieuwe hond meer toen onze duitse herder ingeslapen was. Maar Gerard wilde heel graag een nieuwe hond en vond het huis veel te leeg zonder hond. Een maand na het overlijden van onze andere hond, was de pup gereserveerd En ik ben echt wel gek op Rico hoor, sterker nog, ik ben nu degene die op het hondenforum zit haha
En als ik het zo lees, dan gaat jouw vrouw ook gewoon gek zijn op een nieuwe hond. Maar ik zou er wel goed over praten, om zeker te weten dat ze geen ernstige bezwaren heeft en alleen toestemt om jou een plezier te doen.

[Marjoleine]

Ik kan niet zonder hond.
Nou kan mijn vrouw dat gelukkig ook niet, maar die kan ook niet zonder kat.
Daar kan ik dus best buiten maar ze zijn er wel, want dat vindt zij erg leuk.
Prima toch?
Geven en nemen.

De volgende hond, nou...
We hebben drie rassen hier en die zijn allemaal leuk, dus een van die drie zal het wel worden.
En als het niet al te erg ten koste van de geloofwaardigheid gaat misschien nog wel een vierde ras

Ik zou mijn vrouw meenemen voor het kiezen als ik jou was.
Er zijn trouwens honden genoeg die niet verharen. Dus als dat het probleem is, is dat prima op te lossen

[vivke1965]

Toen mijn hond na 20j insliep, had ik zoiets van misschien maar proberen nu zonder hond ? want mijn man is niet echt een hondenman zal ik maar zeggen...(vind ze wel lief hoor, maar kan niet opvoeden, en denkt af en toe dat je ze met een knopje uit kan zetten)
Hij was het er helemaal mee eens, maar toen ik na 2 weken nog altijd als een verloren ziel langs het kanaal liep te slenteren en alles aanklamptje wat op vier poten liep, zei hij : misschien toch maar kijken voor een ander ?? anders ga je kapot....

Ik heb voor mezelf uitgemaakt : als ik moet kiezen tussen een partner en het gemis van een hond....dan zal ik nu wel verrot gescholden worden door jullie of voor gek verklaard,.... maar dan kies ik toch voor mijn hond !
En ja hoor....heb een leuke relatie en ben ook verder heel gelukkig hoor...maar heb gewoon een speciale band met honden.
Ik ben waarschijnlijk geen mensenmens......

[iones]

Ik heb voor mezelf uitgemaakt : als ik moet kiezen tussen een partner en het gemis van een hond....dan zal ik nu wel verrot gescholden worden door jullie of voor gek verklaard,.... maar dan kies ik toch voor mijn hond !
En ja hoor....heb een leuke relatie en ben ook verder heel gelukkig hoor...maar heb gewoon een speciale band met honden.
Ik ben waarschijnlijk geen mensenmens......

Ik begrijp je wel.
Soms is iets zo essentieel in je leven, of het is deel van je essentie... kan het niet goed onder woorden brengen. En dat is voor mij een hond ook. Iemand zou mij ook nooit voor de keuze mogen stellen, want dat zegt al zoveel over zijn (gebrek aan) gevoel voor mij, dat ik op de vlucht zou slaan.

[S@ndr@]

Geen hond meer nemen om het verdriet van het afscheid te ontlopen gaat me te ver.
Ik heb het wel overwogen, zat er even strak doorheen vorig jaar, maar ik zou niet zonder hond kunnen denk ik
zou er niet gelukkiger van worden in ieder geval, ik kan heel veel dingen laten en mezelf heel veel dingen ontzeggen, maar dat niet

[ArCee]

Ik heb voor mezelf uitgemaakt : als ik moet kiezen tussen een partner en het gemis van een hond....dan zal ik nu wel verrot gescholden worden door jullie of voor gek verklaard,.... maar dan kies ik toch voor mijn hond !
En ja hoor....heb een leuke relatie en ben ook verder heel gelukkig hoor...maar heb gewoon een speciale band met honden.
Ik ben waarschijnlijk geen mensenmens......

Ik denk, ALS iemand door z'n partner voor die keuze gesteld word, dat dit absoluut niet eerlijk is. Hoe kun je nu een keuze maken uit 2 dingen waar je beide, elk op de eigen manier, van houd?
Dat zou inhouden dat je 1 van je grote liefdes moet laten vallen om de andere liefde te behouden. Dat werkt niet, dat gaat op een gegeven moment wrijving veroorzaken, daar ga jij je op den duur tegen verzetten. Is het niet om het gemis, dan wel om het feit dat je gedwongen bent om een keuze te maken die je niet wilde, en eigenlijk niet kon maken. Daar blijf je de andere partij mee confronteren en dat blijf je ander kwalijk nemen, wat uiteindelijk een relatie ook geen goed doet.
Kijk, met elkaar rond de tafel gaan zitten, recht in de ogen aankijken, en alle voor en tegens tegen elkaar weg strepen om tot een goede beslissing te komen, dat is mijn inziens de enige juiste manier.
Mensen voor keuzes zetten, je zin doordrammen of gewoonweg met je kont tegen de kribbe op je standpunt blijven staan zijn manieren die niet werken.

[Marie-Josée]

Ik denk, ALS iemand door z'n partner voor die keuze gesteld word, dat dit absoluut niet eerlijk is. Hoe kun je nu een keuze maken uit 2 dingen waar je beide, elk op de eigen manier, van houd?
Dat zou inhouden dat je 1 van je grote liefdes moet laten vallen om de andere liefde te behouden. Dat werkt niet, dat gaat op een gegeven moment wrijving veroorzaken, daar ga jij je op den duur tegen verzetten. Is het niet om het gemis, dan wel om het feit dat je gedwongen bent om een keuze te maken die je niet wilde, en eigenlijk niet kon maken. Daar blijf je de andere partij mee confronteren en dat blijf je ander kwalijk nemen, wat uiteindelijk een relatie ook geen goed doet.
Kijk, met elkaar rond de tafel gaan zitten, recht in de ogen aankijken, en alle voor en tegens tegen elkaar weg strepen om tot een goede beslissing te komen, dat is mijn inziens de enige juiste manier.
Mensen voor keuzes zetten, je zin doordrammen of gewoonweg met je kont tegen de kribbe op je standpunt blijven staan zijn manieren die niet werken.

Precies

[Toontje]

Ik vraag me altijd een beetje af, mocht er toch de aanschaf zijn van een nieuwe of herplaatsbare hond, er na een tijdje toch ( om wat voor reden dan ook ) de nodige wrevel tussen beide partners ontstaan en het baasje of vrouwtje moet kiezen en het dier dan de dupe gaat worden hoe het dier daar dan op reageert.

Stel je neemt een nieuwe hond, of een wat oudere hond met een beetje tegenzin van een van beide partners, gaat een tijdje goed.Maar beetje bij beetje komen toch wat wrevels.Moet hij/zij weer de hond uitlaten en ze heeft het al zo druk op dat moment.Of een kindje er bij enz. enz.

En dan opeens is het daar, zo gaat het niet langer.Te veel lange tenen, korte lontjes.En dan moet " ie " weg.Of weer weg.Een wat jongere hond zal niet zo'n probleem zijn om een ander goed tehuis te vinden, maar de wat oudere hond ?.In het asiel weg laten kwijnen ( niet te nadele van de goede asiels, maar daar zitten of een leuk " baasje " is toch iets anders volgens mij.

Ik zou constant de gedachten over het dier hebben.Zelfs als ie een leuk tehuis heeft gevonden.De wroeging.
Of zie ik het iets te somber in en " went ", indien er dan toch een goed tehuis gevonden wordt, je ( ook de al wat oudere ) (ex-)hond behoorlijk vlug en redelijk goed aan zijn nieuwe omstandigheden ?.Zelfs al is het al een paar keer meer gebeurt ?.

Hebben jullie daar ervaring mee.Dat tussendoor wegens veranderde omstandigheden afscheid moeten nemen van je hond en de onzekerheid van of dat je er goed aan hebt gedaan ( naar het dier toe ) ?.

Ps.Ik zeg niet dat met dit verhaal van ArCee gaat gebeuren ..

[iones]

Er staat ook nog iets tegenover: als iemand mij een hond ontzegt, wekt dat net zoveel vervelendigheid en wrevel van mijn kant, als wanneer hij klaagt over mijn hond. Het is iets waar je bij niet aan moet komen. Maar een partner die niet van honden houdt, past gewoon ook niet bij mij.

[Budkes]

Och een partner die niet van honden houdt past heus wel bij mij, een partner die mij een hond ontzegt echter niet en die is dat wordt dan ook een heel korte relatie....

[iones]

Maar als je partner niet van honden houdt, gaat hij/zij wel snel zich ergeren aan de hond.
MIjn honden liggen op de bank, slapen op de slaapkamer (ja, ze zijn verwend), maar dat is nu eenmaal de manier waarop ik met mijn honden omga (en zo wens ik het ook). Ze zijn altijd bij mij. En ook ergernissen kan ik niet verdragen. Niet als het om mijn honden gaat. Daar moet iedereen van af blijven.

[ranetje]

MIjn honden liggen op de bank, slapen op de slaapkamer (ja, ze zijn verwend), maar dat is nu eenmaal de manier waarop ik met mijn honden omga (en zo wens ik het ook). Ze zijn altijd bij mij. En ook ergernissen kan ik niet verdragen. Niet als het om mijn honden gaat. Daar moet iedereen van af blijven.

Als je nul concessies wenst te doen en alleen maar van jezelf uit wilt gaan moet je sowieso niet aan een partner beginnen

Welnee
Een hondengek als partner uitkiezen kan ook nog

[iones]

Als je nul concessies wenst te doen en alleen maar van jezelf uit wilt gaan moet je sowieso niet aan een partner beginnen

Op het gebied van mijn honden en paarden doe ik nul concessie. Voor de rest geef ik partner veel persoonlijke vrijheid om te doen wat hij wil. Dus ik geloof niet dat mijn partner klaagt.

Maar bepaalde onderwerpen kunnen onverenigbaar zijn omdat ze te veel te maken hebben met hoe je als persoon in het leven staat en de mate waarin iets belangrijk voor je is. Daarin kunnen mensen niet altijd te veel verschillen als ze met elkaar verder willen in het leven.
Een voorbeeld daarvan is een kinderwens. Als de een wel wil, en de ander niet, is dat een zwaar probleem. Hierin is geen concessie mogelijk: je kunt geen half kind nemen. En als je aan een kind begint, moeten beiden er goed voor zijn. Als de een de wens van de ander inwilligt, brengt die een zwaar offer: ofwel de een wordt een kind door de strot gedrukt, ofwel de ander wordt een kind ontzegt en dat is een heel groot offer dat erg veel vergt van iemand (misschien wel te veel).

Een ander onderwerp is vrijheid. Sommige mensen willen alles samen doen en veel tijd met elkaar doorbrengen, en sommige mensen willen veel tijd voor zichzelf om zich te ontplooien op bepaald gebied. Die hebben ook weer iemand nodig die er zo in staat want anders gaat die de een claimen.

Voor mij zijn honden zo belangrijk, dat ik er geen concessie in wens te doen. In andere zaken weer wel maar die komen in dit topic toevallig niet aan de orde.
En dan trek jij de conclusie dat ik misschien niet aan een partner moet beginnen want ik wens nul concessie te doen. Misschien is bovenstaande wat ik hier schrijf dan ook wel te moeilijk voor je om te begrijpen.

[ranetje]

Als je nul concessies wenst te doen en alleen maar van jezelf uit wilt gaan moet je sowieso niet aan een partner beginnen

Welnee
Een hondengek als partner uitkiezen kan ook nog

maar dan krijg je weer problemen over de manier van aanpakken .

Ja dat kan ook nog natuurlijk.
Maar misschien zijn dan daar wel concessie mogelijk

[iones]

maar dan krijg je weer problemen over de manier van aanpakken .

Ja dat kan ook nog natuurlijk.
Maar misschien zijn dan daar wel concessie mogelijk [/quote]
Zeker, in de manier van opvoeden zijn concessies wel mogelijk. Dergelijke problemen lopen ouders ook veel tegenaan en die moeten ook eigenlijk 1 lijn trekken in de opvoeding. Is wel zo consequent en eerlijk naar de kinderen toe.

Bij ons is het zo, dat ik de ervaringsdeskundige ben. Stefan leerde pas te leven met een hond toen hij mijn Polleke leerde kennen. Maar ik had in Stefan van te voren wel een hondenmens herkend. Ik wist dat dat erin zat hoewel hij nooit een hond had gehad. Nu houdt hij net zoveel van honden als ik. Ik kan hem veel uitleggen maar hij ziet zelf ook heel veel. Hij is de toegeeflijke van ons tweeen. Maar toch zeggen we eigenlijk nooit tegen elkaar hoe de ander met de hond om moet gaan.

bobbes was nog maar een pup en omdat ze zo groot zou worden mocht ze niet op de bank. Gelijk de eerste avond keek ze STefan aan, dat ze op de bank wou. Zegt stefan "kan ze nu dan ook niet op de bank?" ik zeg "nu op de bank is later op de bank. MAar je kunt ze niet een recht geven en dat recht ze later weer afnemen". Dat begreep hij, dat zou ook niet eerlijk zijn. "en op schoot?" vraagt hij vervolgens. "ze zal het verschil tussen op schoot en op de bank niet zien", antwoordde ik. "voor haar is dat hetzelfde". "oke...." zegt ie.

Stilte........ "ach....." en hij pakte haar op schoot. En Bobbes zit sindsdien bij ons op de bank. Ik heb er nooit problemen mee gehad. Stefan dacht denk ik dat hij er problemen mee zou hebben maar dat is helemaal niet zo.

[ranetje]

maar dan krijg je weer problemen over de manier van aanpakken .

Ja dat kan ook nog natuurlijk.
Maar misschien zijn dan daar wel concessie mogelijk

Zeker, in de manier van opvoeden zijn concessies wel mogelijk. Dergelijke problemen lopen ouders ook veel tegenaan en die moeten ook eigenlijk 1 lijn trekken in de opvoeding. Is wel zo consequent en eerlijk naar de kinderen toe.

Bij ons is het zo, dat ik de ervaringsdeskundige ben. Stefan leerde pas te leven met een hond toen hij mijn Polleke leerde kennen. Maar ik had in Stefan van te voren wel een hondenmens herkend. Ik wist dat dat erin zat hoewel hij nooit een hond had gehad. Nu houdt hij net zoveel van honden als ik. Ik kan hem veel uitleggen maar hij ziet zelf ook heel veel. Hij is de toegeeflijke van ons tweeen. Maar toch zeggen we eigenlijk nooit tegen elkaar hoe de ander met de hond om moet gaan.

bobbes was nog maar een pup en omdat ze zo groot zou worden mocht ze niet op de bank. Gelijk de eerste avond keek ze STefan aan, dat ze op de bank wou. Zegt stefan "kan ze nu dan ook niet op de bank?" ik zeg "nu op de bank is later op de bank. MAar je kunt ze niet een recht geven en dat recht ze later weer afnemen". Dat begreep hij, dat zou ook niet eerlijk zijn. "en op schoot?" vraagt hij vervolgens. "ze zal het verschil tussen op schoot en op de bank niet zien", antwoordde ik. "voor haar is dat hetzelfde". "oke...." zegt ie.

Stilte........ "ach....." en hij pakte haar op schoot. En Bobbes zit sindsdien bij ons op de bank. Ik heb er nooit problemen mee gehad. Stefan dacht denk ik dat hij er problemen mee zou hebben maar dat is helemaal niet zo.

Even de quote goed gezet

Dat bankzitten is herkenbaar.
Bij de Griffons hebben we dat toch anders opgelost.

[Budkes]

Voor ergenissen sluit ik gewoon mijn oren. Zo was het hier maanden lang, echt elke avond bij binnenkomst ná werktijd;
"Goh wat haart die hond...."
Na 2 maand heb ik maar eens gevraagd of hij al minder was gaan haren ? Niet ? "Nou dan denk ik toch dat het niet helpt als je dat elke avond zegt."

[Toontje]

[doggielover]

Voor ergenissen sluit ik gewoon mijn oren. Zo was het hier maanden lang, echt elke avond bij binnenkomst ná werktijd;
"Goh wat haart die hond...."
Na 2 maand heb ik maar eens gevraagd of hij al minder was gaan haren ? Niet ? "Nou dan denk ik toch dat het niet helpt als je dat elke avond zegt."

[iones]

Voor ergenissen sluit ik gewoon mijn oren. Zo was het hier maanden lang, echt elke avond bij binnenkomst ná werktijd;
"Goh wat haart die hond...."
Na 2 maand heb ik maar eens gevraagd of hij al minder was gaan haren ? Niet ? "Nou dan denk ik toch dat het niet helpt als je dat elke avond zegt."

HAhahaha! DAt is een goeie!
Wat zei hij daarop?

[ranetje]

Voor ergenissen sluit ik gewoon mijn oren. Zo was het hier maanden lang, echt elke avond bij binnenkomst ná werktijd;
"Goh wat haart die hond...."
Na 2 maand heb ik maar eens gevraagd of hij al minder was gaan haren ? Niet ? "Nou dan denk ik toch dat het niet helpt als je dat elke avond zegt."

HAhahaha! DAt is een goeie!
Wat zei hij daarop?

Daar ben ik ook benieuwd naar

[Budkes]

Niets, maar het was daarna wel over. En dan bedoel ik dus elke avond dezelfde opmerking. De relatie bestaat nu 17 jaar later nog steeds. En hij heeft nog steeds een hekel aan honden. Maar Perry heeft hem wel een beetje doen smelten, de kleine hartenbreker.

[Rikoy]

Ik ken ook niet zonder hond.

Als de gezondheid het toe mag laten dan gaan we weer voor een hond.
Zelf denk ik aan een herplaatser.

Ik hoop dat het nog heel lang duurt voordat we afscheid moeten nemen.

[ArCee]

Voor ergenissen sluit ik gewoon mijn oren. Zo was het hier maanden lang, echt elke avond bij binnenkomst ná werktijd;
"Goh wat haart die hond...."
Na 2 maand heb ik maar eens gevraagd of hij al minder was gaan haren ? Niet ? "Nou dan denk ik toch dat het niet helpt als je dat elke avond zegt."

Dan moet ik daar maar een variant op maken.

Gewoon iets van: Goh, ben je bij gedraaid over het feit dat je misschien geen hond meer wil schat?
Zij: nee, hoezo denk je dat?
Ik: Nou, je zegt het elke avond, maar kijk, tatataaaaa, hier is de toch de volgende hond dus het heeft niet gewerkt (of zo).

Maar wel ff ales waar ze mee kan gooien en slaan van te voren verbergen

[-Mieke-]

op vraagje twee: ja ik heb het gedaan, en aanvankelijk wat last gehad van 'vergelijken', wat ik echt niet wilde, maar toch wel deed. Maar dat is gelukkig snel overgegaan.
(wat wil je ook met een bouvier met als naam 'Zeus' en dan eentje met als naam 'Agro', een god tegenover een boerke, werd snel veranderd in 'Bob')