Ik heb eens een documentaire gezien over een Indonesiër of Filipijn, dat weet ik niet meer, die leefde van het vangen van honden voor consumptie. Daar werd je niet vrolijk van. Afschuwelijke taferelen. Ik hoef zo'n filmpje dan ook niet echt te zien.
Ik begrijp heel goed dat mensen daar net als ik graag hun afschuw over uitspreken, en er zodoende graag zoveel mogelijk afstand van nemen (wij zijn beter). Maar kijk eens naar onszelf, over een periode van 100 of 150 jaar terug. En hoe wij in die periode met dieren omgingen. Het uitroeien en met dezelfde gruwelijkheden "bestrijden" of exploiteren van dieren.
In een heel andere context, die over kerkelijk wangedrag in de jaren vijftig en zestig met betrekking tot verstandelijk beperkte mensen ging, hoorde ik een interviewer opmerken dat o.a. het verklaren van handicaps als een teken van de duivel puur middeleeuwse praktijken waren.
Waarop de verstandige geinterviewde antwoordde dat de meeste mensen denken dat "de middeleeuwen" ergens in de middeleeuwen zijn opgehouden te bestaan. Terwijl dat in werkelijkheid zo rond de jaren zestig van de vorige eeuw pas is gebeurt. En daar zit veel waarheid in.
Wij zitten met een grote bek mooi weer te spelen, terwijl we er nét vijf minuten geleden anders over zijn gaan denken dan de mensen die we nu dierenbeulen noemen.
Geef die mensen even honderd jaar de tijd om ons bij te kunnen benen.
Hetzelfde geldt voor het uitbuiten van mensen en kinderarbeid. De westerse wereld is er nog niet zo lang geleden mee opgebouwd, het verre oosten is er bijna mee klaar.
Het maakt het niet minder gruwelijk hoor, en je praat er niks mee recht. Maar het gaat mij altijd wat te ver om onszelf nou zo ontzettend zalig te verklaren
